#پارت_561
#آمــــال
با سرفه ی آرکان، حرفش را خورد و من چشمانم را برایش تنگ کردم. برخلاف آرکان، من ترسی از گفتنش نداشتم:
_تهدیدم می کنی؟ حالا که این طور شد اون عطری که خریدم و عمرا بهت بدم!
سریعا خودش را به طرفم کشید و با لبخند، دست دور گردنم حلقه کرد. از این تماس بدنی لرز کوتاهی گرفتم و او، محکم گونه ام را بوسید، شوخی و خنده را فراموش کردم. چقدر سال ها حسرت این نوع آغوش را داشتم.
_شوخی کردم، بده عطرم و ببینم سلیقه ی آبجی خانم چیه!
عطر را درآوردم. بیش تر از این دل اذیت کردنش را نداشتم. وقتی به دستش دادم باز هم روی گونه ام بوسه ای کاشت و این بار، لحن او هم دیگر شوخ نبود:
_مرسی عزیزدلم!
محبت کلامش و این جمله ی عمیق، قلبم را سراند. حس عجیبی بود. حس وصف نشدنی و بدون تکراری که سال ها در زندگی کمش داشتم. همه شاید منقلب شدند برای لحظه ای که آن طور سکوت میانمان حاکم شد. باز هم خودم بودم و تلاش برای نشاندن لبخند روی لب های خانواده ای که برای من بودند.
_خب، برای بهارکم این ست نقره رو خریدم. امیدوارم دوست داشته باشی.
با ذوق گرفت و بعد تشکر، او هم محکم بوسیدم. آلما را که سرش گرم عروسکش شده بود روی زمین گذاشته و بلند شدم. پارچه ی سنگین مجلسی ای که برای لیلا خریده بودم جان می داد برای یک پیراهن بلند و زیبا.
قبل از گرفتنش بازهم اشکش سرازیر شد وبا گرفتن سرم، چندبار پی در پی غرق بوسه ام کرد. تشکر کردن هایش آن قدر محبت آمیز بود که حس کردم خستگی گشتن بازار برای آن پارچه کامل از تنم خارج شد. فقط مانده بود یک هدیه...پیراهن مردانه ای که برای برادر سردم گرفته بودم و اصلا دلم نمی خواست تقدیمش کنم. خم شدم طرف ساکم و بعد دراوردن جعبه ی پیراهن و گذاشتنش روی میز ساک را گوشه ای قراره داده و نشستم. بهزاد آرام گردن کشید و جعبه را برداشت:
_این برای شوهرته؟
سری تکان دادم و به ارکان نگاهی انداختم. او هم داشت نگاهم می کرد:
_مال شوهرم و خونه ی خودمون بهش می دم. شاید روش نشه جلوی شما ازم تشکر کنه.
࿐🦋🍁❧ℳ❧🍁🦋࿐
#آمــــال
با سرفه ی آرکان، حرفش را خورد و من چشمانم را برایش تنگ کردم. برخلاف آرکان، من ترسی از گفتنش نداشتم:
_تهدیدم می کنی؟ حالا که این طور شد اون عطری که خریدم و عمرا بهت بدم!
سریعا خودش را به طرفم کشید و با لبخند، دست دور گردنم حلقه کرد. از این تماس بدنی لرز کوتاهی گرفتم و او، محکم گونه ام را بوسید، شوخی و خنده را فراموش کردم. چقدر سال ها حسرت این نوع آغوش را داشتم.
_شوخی کردم، بده عطرم و ببینم سلیقه ی آبجی خانم چیه!
عطر را درآوردم. بیش تر از این دل اذیت کردنش را نداشتم. وقتی به دستش دادم باز هم روی گونه ام بوسه ای کاشت و این بار، لحن او هم دیگر شوخ نبود:
_مرسی عزیزدلم!
محبت کلامش و این جمله ی عمیق، قلبم را سراند. حس عجیبی بود. حس وصف نشدنی و بدون تکراری که سال ها در زندگی کمش داشتم. همه شاید منقلب شدند برای لحظه ای که آن طور سکوت میانمان حاکم شد. باز هم خودم بودم و تلاش برای نشاندن لبخند روی لب های خانواده ای که برای من بودند.
_خب، برای بهارکم این ست نقره رو خریدم. امیدوارم دوست داشته باشی.
با ذوق گرفت و بعد تشکر، او هم محکم بوسیدم. آلما را که سرش گرم عروسکش شده بود روی زمین گذاشته و بلند شدم. پارچه ی سنگین مجلسی ای که برای لیلا خریده بودم جان می داد برای یک پیراهن بلند و زیبا.
قبل از گرفتنش بازهم اشکش سرازیر شد وبا گرفتن سرم، چندبار پی در پی غرق بوسه ام کرد. تشکر کردن هایش آن قدر محبت آمیز بود که حس کردم خستگی گشتن بازار برای آن پارچه کامل از تنم خارج شد. فقط مانده بود یک هدیه...پیراهن مردانه ای که برای برادر سردم گرفته بودم و اصلا دلم نمی خواست تقدیمش کنم. خم شدم طرف ساکم و بعد دراوردن جعبه ی پیراهن و گذاشتنش روی میز ساک را گوشه ای قراره داده و نشستم. بهزاد آرام گردن کشید و جعبه را برداشت:
_این برای شوهرته؟
سری تکان دادم و به ارکان نگاهی انداختم. او هم داشت نگاهم می کرد:
_مال شوهرم و خونه ی خودمون بهش می دم. شاید روش نشه جلوی شما ازم تشکر کنه.
࿐🦋🍁❧ℳ❧🍁🦋࿐