#پارت_۲۳۹
#آمــــال
فکر بدی هم نبود.گوشی به دست در حال سنجیدن شرایط بودم که زمزمه کرد: طرف پخ پخت کرد؟
یاد دوشب پیش افتادم ، وقتی که با میل خودم اجازه ی پیش روی را صادر کردم و درست همان لحظه با درد عادت ماهیانه ضدحالی عجیبی به هردویمان وارد شد.یاد چهره ی وارفته مان که می افتادم دلم می خواست از خنده زمین را گاز بزنم!به جای گفتن این حرف ها اما فقط زمزمه کردم :به تو ربطی نداره...خبرت می دم.فعلا!
موبایل را روی روتختی پرتاب کردم و با لبخندی از که از یاد اتفاق افتاده روی لبم نقش بسته بود دوباره ایستادم تا لباس مهمانی پاگشای امشب را انتخاب کنم!مارال سفارش کرده بود رسمی بپوشم و من هم قول داده بودم به حرفش عمل کنم!هرچند قول سختی بود.در کنارش باید بهانه ی فردا شب را جور می کردم.نمی شد این مهمانی را هم از دست بدهم و قطعا آقای روان شناس آن قدری به مرتبه ی روشن فکری نرسیده بود که بی قیل و قال راهی ام کند.
نفسی بیرون فرستادم و با بیرون کشیدم شومیز زرشکی و دامن مشکی ام ، پر از فکر لباس هارا کنار لباس تربچه روی تخت پرتاب کردم.

࿐🦋🍁❧ℳ❧🍁🦋࿐