Ոստիկանների մեքենաների համար փող կա, իսկ պատերազմից տուժածների համար ո՞չ

Կառավարության նիստում որոշում է ընդունվել, որով անհետ կորած (ինչպես նաև գերեվարված) զինծառայողների ընտանիքները ևս 2 ամիս կստանան սոցիալական աջակցություն՝ ամսական 300.000 դրամի չափով. 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանի կողմից Արցախի ուղղությամբ սկսված պատերազմական գործողությունների հետևանքով քաղաքացիական անհայտ կորածների (ինչպես նաև գերեվարվածների) ընտանիքներին սոցիալական աջակցության տրամադրման շարունակականությունն ապահովելու անհրաժեշտություն է տեսել Նիկոլի կառավարությունը: Պետական բյուջեից կպահանջվի մոտ 16 մլն դրամ, որն էլ կհատկացվի սոցիալական պաշտպանության ոլորտին հատկացված բյուջետային միջոցներից՝ վերաբաշխում կատարելու միջոցով:

Վերջին շրջանում Նիկոլի սերը՝ առ հասարակ ժողովուրդ կարծես թե ջերմացել է. թոշակները բարձրացրեցին ասենք մի 3000 դրամով, հիմա էլ, փաստորեն, տուժած ընտանիքների ֆինանսավորումն են մի ամբողջ 2 ամսով երկարաձգում՝ հատկացնելով դրա համար «միլիոններ»: Նպատակը պարզ է. Նիկոլը փորձում է փոխել գորշ իրականությունից ստացվող տպավարությունները՝ անվտանգային հարցերում իր տոտալ ֆիասկոն ջանալով կոմպենսացնել փողի ուժով:

Հետաքրքրիր է, սակայն, այստեղ մեկ այլ հարց: Օրինակ՝ հարց է ծագում՝ ինչո՞ւ ընդամենը 2 ամսով, այլ ոչ թե ասենք գոնե 1 տարով: Կասեն իբր փող չկա, իսկ եթե լիներ, ապա 2 ամսվա փոխարեն 2 դար էլ շարունակաբար 300000 կվճարեին: Բայց արդյոք իսկապե՞ս փող չկա, ո՞ւմ համար չկա:

Օրինակ՝ ոստիկաննների ու պարեկների մեքենաների վերանորոգման համար, պարզվում է, շատ լավ էլ կա. Ոստիկանությունն ուղիղ 100 մլն դրամ է տրամադրել մեքենաների վերանորոգմանը, որից 50 մլն-ը ծախսվել է 4 մեքենայի, իսկ մյուս 50 միլիոնը՝ 150 մեքենայի վերանորոգման համար։

Ի՞նչ փող է սա, Գռզոյի փողե՞րն են, թե՞ հարկատուներիս միջոցները: Պատասխանն առավել քան պարզ է: Իրականությունն այն է, որ Նիկոլը բազում միլիարդներ է հատկացնում ուժայինների ու յուրայինների բարեկեցության ապահովման համար, իսկ խոցելի խմբերի ու պատերազմից էապես տուժածների, գերեվարվածների ընտանքիներին՝ կոպեկներ: Օրինակ այդ 100 մլն-ը կբավականացներ,որպեսզի ոչ թե 2 ամիս, այլ ասենք առնվազը 1 տարի շարունակ տուժածների ընտանքիները շարունակեին ստանալ այդ 300000-ը:

Որպեսզի դա տեղի ունենար, հարկավոր էր մեկ բան. Նիկոլի արժեհամակարգը պետք է բոլորովին այլ լիներ, իսկ իշխանությունն էլ կախված չլիներ բացառապես ոստիկանական մահակի ծայրից: Ունենք այն, ինչ՝ունենք,ում դուր չի մգալիս,կարող է հեռանալ Հայաստանից:

Անդոնը նույն Մարիշն է, ուղղակի սպիտակած թրաշով

Արձագանքելով ՔՊ-ական Կարապետյան Մարիշի կողմից Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման փաստին՝ ներառյալ Արցախը, նրա գաղափարակից Անդոնը հայտարարել է,թե Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության մասին խոսել են բոլորը՝ սկսած 90-ականներից մինչև հիմա: «Թե Մարիա Կարապետյանն ինչպես է պատկերացնում դա, կարող եք հարցն ուղղել իրեն: Ես ոնց եմ պատկերացնում, ես դրա մասին խոսել եմ. ինչ-որ մերն է՝ մերն է, ցտեսություն»,-հրաժեշտ է տվել Անդոնը լրագրողին՝ թռնելով հարցից՝ արցախը մե՞րն է:

Անդոնը փորձել է որոշակի դիստանցիա պահպանել ինքն իրեն ու սեփական մորը փչացրած Կարապետյան Մարիշից՝ միաժամանակ այնպես ձևակերպելով սեփական ասելիքը, որ Նիկոլն էլ իրեն հետո չփչացնի՝ Արցախն Ադրբեջան չհամարելու համար: Հենց այդ պատճառով էլ կոնկրետ ձևակերպված հարցադրումից նա բառացիորեն փախչել է՝ չցանկանալով հստակեցնել՝որն է մերը, որը՝ թշնամունը:

Քննադատության թիրախում այս օրերին հայտնվել է հենց Կարապետյան Մարիշը, բայց պետք է նկատի ունենալ, որ նա սեփական տեսակետը չէ, որ հնչեցրել է դրսում. հայհոյասեր մոր դուստրը Նիկոլի պետության պետական դիրքորոշումն է արտահայտել, ինչը նշանակում է, որ այդ դիրքորոշումը կիսում է նաև Անդոնը՝ «նոր Հայաստանի» այն պետական այրերից մեկը, ում դժվար է թրքատյացության համար մեղադրել:

Անդոնը նույն Մարիշն է, ուղղակի սպիտակած թրաշով:

Մանասյան Անոն Վարդապետյան Աննայից է վախեցել

Քիթն առաջ տնկած Մանասյան Անոն այդպես էլ չի պատասխանել հարցին՝ արդյոք ԲԴԽ-ում լրագրողների հետ կատարվածը դատապարտո՞ւմ է, թե՞ ոչ՝ բավարարվելով ընդհանուր, կոնկրետ ոչինչ չասող ձևակերպումներով. խոսել է բարի ցանկությունների, միջազգային չափանիշների և այլնի մասին, սակայն անպատասխան է թողել կարևոր հարցը՝ լրագրողների հետ տեղի ունեցող դեպքերը դատապարտո՞ւմ է, թե՞ ոչ:

Մանասյան Անոյի պահվածքը սպասելի պետք է գնահատել՝ հաշվի առնելով նրա ծագումնաբանությունը. այնուամենայնիվ Վարդապետյան Աննայի ընկերուհին է, ուստի բնական է, որ Աննայի թանկագին կոլեգա Անդրեասյան Կարենի հասցեին չէր կարող մի թթու խոսք անգամ ասել, քանի որ խոշոր հաշվով բոլորով մի հոգու շահին են ծառայում, ու մասնագիտական էթիկայի կանոններից դուրս կլիներ մեկին դատապարտել մի բանի համար, որը դու էլ ես անում:

Իսկ ի՞նչ է պահանջում Նիկոլի քաղաքական շահը: Այն պահանջում է ազատ խոսքի սահմանափակում, լրագրության մահ ու լրագրողի մասնագիտության վերացում. որքան քիչ լինեն լրագրոները, որքան կաշկանդված լինեն նրանց խմբագրությունները, այնքան քիչ բան հասարակությունը կիմանա այն ավերի իրական մասշտաբների մասին, որոնք պատճառում է Նիկոլը՝ պահելու սեփական աթոռը:

Մանասյան Անոն չի կարողացել կամ չի ցանկացել դատապարտել լրագրողների հետ այս իշխանությունների օրոք տեղի ունեցողը, քանի որ կանխազգացել է, թե ինչ կանի Վարդապետյան Աննան իր քթի հետ, երբ ավարտվի ճեպազրույցը: Եվ ուրեմն՝ ինչո՞ւ քիթդ խոթես մի բանի մեջ, որը կարող է ճակատագրական լինել քթիդ համար:

Ադրբեջանը հայտնել է, թե Հայաստանի որ տարածքներն է գրավելու

Պարզվում է՝ մինչ տարբեր կալիբրի ՔՊ-ականներ առիթը բաց չեն թողնում՝ Արցախը որպես Ադրբեջան հռչակելու, ազիկների 86600 քկմ-ի անձեռնմխելիության համար «դոշ տալու», Ալիևի բռնապետական ռեժիմի կողմից վերահսկվող հեռուստաալիքները եղանակի տեսության մեջ ավելացրել են «Արևմտյան Ադրբեջանը». ադրբեջանական բնակավայրերի կողքին հայտնվել են Երևանը, Գեղարքունիքի մարզը, Սյունիքի մարզը, Արարատի և Վայոց ձորի մարզերը՝ ադրբեջանական անվանումներով:

Ականատես ենք դառնում հետևյալին՝ Հայաստանում քարոզվող «խաղաղության օրակարգին» ու Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ջատագովմանը զուգընթաց Իլհամը պարզ տեքստով հայտարարում է, թե ինչ է պատկերացնում՝ Հայաստան ասելով. Երևան-Աշտարակ տռասն է Արցախի դեմ պատերազմի ելնող Իլհամի պատկերացրած Հայաստանը՝ գումարած երևի Աբովյանն ու Արթիկը:

Ինչի՞ հետևանք է սա, գիտե՞ք: Հայաստանում հայկական իշխանության բացակայության. Իլհամը Հայաստանը ներսից է գրավել, ու հիմա չկա մեկը, որ հաշիվ պահանջի լազված այդ բռնապետիկից: Նիկոլն ու Կարապետյան Մարի՞շն են հաշիվ պահանջողները: Նրանք Իլհամի գործակալներն են,այլ ոչ թե Հայաստանի շահերը ներկայացնողները:

Փաստորեն՝ Անդոնի երազանքը կատարվում է. Հայաստանը դառնում է Լյուքսեմբուրգ…

«Տնական» Աննան

Սեփական մարդուն օրերս անհաջող կերպով փիառած Հակոբյան Աննան, որի շնորհիվ Նիկոլին վերջնականապես պարզ դարձավ, թե ով է ինքն իրականում հայ հանրության համար, երբ նստելով ավտոբուս՝ արժանացել էր մարդկանց առհամարհանքին այն դեպքում, երբ անցյալում շատ դեպքերում արժանանում էր հակառակ վերաբերմունքին, խոհանոցից մի լուսանկար է հրապարակել ֆեյսբուքյան իր էջում, որտեղ երևում է, թե ինչպես է տնային տնտեսուհի «տնական» Աննան մաքրում իր իսկ մշակած բանջարեղենը:

«Հերոս» Աշոտիկի նույնքան հերոս մաման հոգեբանական տվայտանքների մեջ է հայտնվել. նա չի կարողնում երևի ինքն իրեն ներել ամուսնու ձախողված փիառի համար ու հիմա որոշել է հանրությանը համոզել, թե իբր ինքը տնական կնիկ է, ամուսինն էլ՝ իսկական հայ տղամարդ, այլ ոչ թե «պադկաբլուչնիկ» հայվան:

Աննայի մոտ կրկին չի ստացվել ու չի ստացվել այն պատճառով, որ մեկ-երկու «տնական» ֆոտոյով անհնար է սրբագրել գարեջրատնային այն անցյալը, որը հիմա այնքա՜ն շատ է կարոտում Նիկոլի կնիկը. Աննան փաբերի սիրահար, կլուբներում ժամանակ անցկացրած, ազատամիտ լիբերալ է, ինչպե՞ս կարող է հայ կնոջ ավանդական կերպարը հարազատ կամ բնորոշ լինել քրոջ հետ ժամանկին բարերում քարշ եկած Հրաչիկի քույրիկին:

Աննան ատում է հայ կնոջ ավանդական կերպարը, ատում է ավանդական ընտանիքի մոդելը, ատում է այն ամենը, ինչ որ բնորոշ է հայ կնոջը, և այդ մասին փաստող ստատուսներ նա շատ ունի գրած:

Բա որ չատեր, Նիկոլի կնիկը կլինե՞ր…

Անդոնը հերթական անգամ նախկին իշխանություններին է զրպարտել

Պնդելով, թե անհնար է գտնել որևէ հակասություն ՊՆ ԳՇ նախկին պետ Օնիկ Գասպարյանի, երկրում «էդ պահին եղած իրողությունների» Նիկոլի՝ քննիչ հանձնաժողովում «տված» տեսակետների միջև՝ Անդոնը, արձագանքելով հարցին,թե ի՞նչ դրվագի մասին էր խոսում Օնիկ Գասպարյանը, երբ ասում էր, որ առաջարկվել է շատ սեղմ ժամկետներում բարելավել հարաբերությունները ՌԴ-ի հետ, ի՞նչ էր եղել այդ հարաբերություններին, երկար-բարակ մտածելուց հետո, մասնավորապես, հայտարարել է.«Այո՛, եթե Ռուսաստանի հետ սպառազինության հարցում նախկինում շատ արագ լուծումների գնայինք, կունենայինք մեր պահեստներում լրիվ ուրիշ կառուցվածք, որը համադրելի կլիներ մեր հակառակորդի սպառազինությանը…»:

Հարց՝ ի՞նչ նկատի ունի Անդոնը «նախկինում»-ի տակ, կոնկրետ ե՞րբ, ո՞ր ժամանակահատվածը, 2018-2020թթ.-ը՞,թե՞ նախքան Նիկոլի արկածախնդրությունը: Ըստ երևույթին, Անդոնը նկատի է ունեցել նախքան 2018-ն ընկած ժամանակահատվածը, քանի որ հակառակ դեպքում նրա պատասխանը վերածվում է ինքնախոստովանության, իսկ հաշվի առնելով այն, որ Անդոնի համար մահն ավելի նախընտրելի է, քան Նիկոլին «պադստավկա» անելը՝ Անդոնի պատասխանը պետք է որպես հերթական «կռուտիտ» դիտարկել:

Ո՞րն է այդ «կռուտիտի» էությունը: Էությունը հանցավոր զրպարտանքն է՝ ուղղված նախկին իշխանություններին, որոնց հարաբերությունները Մոսկվայի հետ, ինչպես հայտնի է, մշտապես եղել են բարձր մակարդակի վրա, ինչի շնորհիվ լուծվել է Հայաստանի ու Արցախի անվտանգային խնդիրը: Հարց՝ լափառոշ Անդոնին՝ եթե նախկինում բանակը չի եղել լավ զինված կամ իսկապես մարտունակ, ապա ինչո՞ւ էր Իլհամը վախենում նախկինների օրոք հարձակում գործել, ինչո՞ւ Հայաստանում հեղափոխություն արեցին ու հետո միայն հարձակվեցին (ոչ ոք չի մոռացել Իլհամի այն խոստովանությոնը, որ Ադրբեջանը մեծ ներդրում է ունեցել ՀՀ-ում իշխանափոխության գործում): Դե թող ասենք 2017-ի աշնանը հարձակվեին ու գրանցեին այն արդյուքնները, որոնք գրանցեցին 2020-ին: Կարո՞ղ էին:

Նիկոլի տխմար, դավաճանական քաղաքականության հետևանք է պատերազմը, իսկ եթե ՌԴ-ի հետ հարաբերություններին հարված չհասցվեր, ապա ո՛չ պատերազմ կլիներ, ո՛չ էլ այսօրվա վիճակը:

Միայն տեսեք, թե ով է հայտնվել

Ազգությամբ ոչ հայ կարկառուն սորոսական Մինասյան Լարիսին են տեսախցիկները ֆիքսել՝ հայ հանրության որոշ շերտերի անգրագիտության խնդրով իբր հուզված:

Պատերազմից հետո ավարտված համարելով իր առաքելությունը՝ այս տիկինը լքել էր Հայաստանը. սորոսականների համար հայկական Արցախը մշտապես դիտարկվել է որպես բացառելի մի բան, ուստի ողջ ուժով տասնամյակներ ի վեր Սորոսի հայաստանյան գրասենյակը ՀՀ ներսում աշխատել է՝ կյանքի կոչելու թուրքական օրակարգը, որի կուլմինացիան դարձավ 2018-ի հեղափոխությունը, որին իր ուղղակի մասնակցությունն էր բերել նաև Մինասյան Լարիսն ու իր գրասենյակը:

Հիմա Լարիսը, փաստորեն, վերադարձել է Հայաստան, ինչը շատ վատ նորություն պետք է համարել՝ հաշվի առնելով հատկապես Հայաստանի ու Արցախի շուրջ ստեղծված գերլարված ռազմաքաղաքական վիճակը: Հարց է առաջանում՝ ո՞րն է Լարիսի՝ Հայաստան այցի իրական նպատակը, արդյոք հիմա էլ «Զանգեզուրի միջանցքի» հա՞րցն է եկել լուծելու՝ 44-օրյա պատերազմի սցենարով: Համենայն դեպս՝ այս տիկինը հայոց պետականության բարեկամն ու ջատագովը չէ, ուստի նրա հայտնվելը Երևանում մեր օրերում պետք է վատ նախանշան դիտարկել՝ հատկապես նկատի ունենալով Նիկոլի վրա նրա ազդեցությունը. Նիկոլը սրա նմանների շնիկն է:

Պապոյան Գևորը Իլհամի սուրհանդակն է դարձել

Փորձելով հիմնավորել իր կողմից ավելի վաղ արտահայտած այն միտքը, թե իբր «Հայաքվեի» հաջողության դեպքում կարող է պատերազմ բռնկվել՝ ՔՊ-ական Պապոյան Գևորը հայտարել է, թե քանի որ Հայաստանը հիմա բանակցում է Ադրբեջաբնի հետ, ուստի բանակցությունների ժամանակ Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելը քրեականացնելը կարող է պատերազմի պատճառ դառնալ. կողմերին պետք է թողնել ճկունության տեղ: «Եթե դիմացի կողմին չես թողնում ճկունության տեղ, ապա դիմացի թույլ կողմն ունի երկու տարբերակ՝ կա՛մ ճանաչում է այն, ինչ որ դու ուզում ես, կա՛մ պատերազմ է հայտարարում: Իսկ հիմա տեսեք՝ որն է հավանական»,-մասնավորապես՝ լրագրողների հետ զրույցում ասել է Գևորը՝ սպառնալով, որ Բաքուն պատերազմ կհայտարարի ոչ միայն Արցախին, այլև ՀՀ-ին:

Տվյալ դեպքում այս ՔՊ-ականը հանդես է եկել Բաքվի խոսնակի դերում՝ անձամբ փոխանցելով Իլհամի սպառնալիքը: Նրա այս «հիմնավորումը», ի դեպ, մեծապես ունի նաև քարոզչական բնույթ. իշխանությունները, որ «Հայաքվեի» գաղափարական թշնամիներն են, փորձում են հանրության շրջանում վախ ու տարակուսանք տարածել՝ խոչընդոտելկու անհրաժեշտ 50000 ստորագրության հավաքումը: Գիտեն՝ պատերազմից ուշքի չեկած հասարակությունը դժվար թե նոր պատերազմ ցանկանա, ուստի խաղալով մարդկանց զգացմունքների հետ՝ իրենց գործն են փորձում առաջ տանել ՔՊ-ականները:

Ինչ վերաբերում է Պապոյան Գևորի «հիմնավորմանը», ապա այն առավել քան անհամոզիչ է, քանի որ նույն տրամաբանությամբ կարելի է դառնալ ուղղակի Իլհամի հարճը՝ վախենալով նոր պատերազմից մի դեեպքում,երբ այն, ըստ էության, անխուսափելի է ցանկացած դեպքում. ՔՊ-ական Հայաստանի թուլակամությունն է, որ գրգռում է ազերիներին:

ՔՊ-ականները, իհարե, իրենց անձնական որոշումը վաղուց կայացրել են. Պապոյան Գևորից՝Լուլու, Գռզոյից՝ Անդոն բոլորը դարձել են թուրքերի հարճը և արել են դա մեկ պարզ մղումով՝ շարունակելու մնալ իշխանության գլխին, որ կարողանան առավելագույնս օգտվել կյանքի բարեիքներից: Բա է՛լ ինչի՞ են ծնվել…

Նիկոլն է՛լ չի կարողանում հանրությանը ֆռռացնել

«GALLUP International Association»-ի Հայաստանում լիիրավ անդամ «Էմ Փի Ջի»-ն հրապաակել է բավական հետաքրիքիր սոցհարցման արդյուքներ, որոնք ի ցույց են դնում այն իրողությունը, որ ՔՊ-ական իշխանությունները սկսել են գործել հենց իրենց դեմ:

Մասնավոապես՝ հարցին՝ ըստ ձեզ Արմեն Աշոտյանի կալանավորման փաստը Նիկոլին քննադատելու հետևա՞նք է, թե՞ ոչ, 1100 հարցվածների 41,3%-ը դրական պատասխան է տվել, իսկ 26%-ը դժվարացել է պատասխանել: Իսկ ահա հարցին՝ արդյոք Հայաստանում ներկա պահին կա՞ն քաղբանտարկյալներ, հարցվածների մոտ 50%-ը դրական պատասխան է տվել, 20%-ից ավելին էլ դժվարացել է պատասխանել: Ի դեպ՝ որպես խաղբանտարկյալ հենց Արմեն Աշոտյանի անունն են ամենաշատը տվել՝ 46,2%:

Սա նշանակում է, որ իշխանությունների այն կեղծ պնդումները, թե իբր ՀՀ-ում չկան քաղբանտարկյալներ, հանրության կողմից չի ընդունվում ու չի ընդունվում մեկ պարզ պատճառով՝ իրականության ու ՔՊ-ական լոլոների միջև աչք ծակող անհամապատախսանության: Քաղբանտարկյալներ Հայաստանում եղել են առնվազը 2018-ից ի վեր. ամենատարբեր ոլորտների այն մարդիկ, որոնք իշխանությունների քիմքին հաճելի չէին, անմիջապես սկսեցին ենթարկվել հետապնդման ու մինչև այսօր էլ հետապնդվում են, որի վառ օրինակը նույն Աշոտյանն է, որի «լայվերը» ՔՊ-ականներն ուղղակի չկարողացան մարսել:

Այս ամենն ունի իշխանությունների համար բավական բացասական հետևանքներ. հաճախ հենց քաղբանտարկյալների շուրջ է տեղի ունենում հանրային կոնսոլիդացիա, հենց քաղբանտարկյալներն են դառնում պայքարի ոգին: Կոնկրետ Աշոտյանի դեպքում իշխանություններն իսկապես պրոբլեմ ունեն, քանի որ հանրությունը շատ լավ գիտակցում է՝ ինչու են նրա հետևից ընկել. այդ գիտակցումն է նաև, որ զրոյացնում է Նիկոլի հանրային- քաղաքական ռեսուրսը, որը կարևորագույն նախապայման է իշխանափոխության համար:

Թուրքերը Նիկոլին նամակ են գրել

Ադրբեջանական ԶԼՄ-ների հաղորդմամբ՝ Ադրբեջանի հասարակական կազմակերպությունները դիմում են հղել «կարդաշ» Նիկոլին. Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում ՀՀ հանքարդյունաբերության կողմից «բնապահպանական կայունության խախտումները» հանգիստ չեն տալիս Նիկոլի ախպերտինքին: «Պահանջում ենք դադարեցնել միջազգային բնապահպանական նորմերի ու չափանիշների, տարածաշրջանի բնակչության իրավունքների խախտմամբ իրականացվող հանքարդյունաբերական աշխատանքները»,-մասնավորապես՝ Նիկոլի «դեմն են դրել» ազերի «ekoloq»-ները՝ կոչ անելով դադարեցնել Քաջարանում «Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատ»-ի, Կապանի լեռնահարստացուցիչ կոմբինատի, Ագարակի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի, Սոթքի ոսկու հանքի, Ախթալայի հանքավայրի, Գեղարքունիքի պղնձաձուլարանի գործունեությունը, ինչպես նաև Երասխում նոր մետալուրգիական գործարանի կառուցումը:

Պրակտիկան հուշում է, որ երբ խաղի մեջ են մտնում ադրբեջանցի «բնապահպանները», ամեն ինչ ողբերգության է հանգում. Լաչինի միջանցքում ներկայումս տիրող աղետը, ինչպես հայտնի է, հետևանք է ադրբեջանցի բնապահպանների կողմից իրականացված սադրանքների, երբ իբր տարված բնության դարդուցավով՝ Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունների աշխատակիցները, հանդես գալով իբրև բնապահպաններ, բունտ էին բարձրացրել՝ սկիզբ դնելով Արցախի շրջափակմանը:

Այն, որ նույն այդ տարրերը հիմա էլ թիրախավորել են Հայաստանի տնտեսությունը, լավ բան չի հուշում: Հաշվի առնելով, թե ով է ՀՀ վարչապետի լիազորություններն իրականացնող անձը՝ շատ մեծ է հավանականությունը, որ շուտով տարբեր պատրվակներով կարող են խաթարվել վերոհիշյալ տնտեսական օբյեկտների աշխատանքները: Օրինակ՝ հայտնի է, որ Երասխում օտարերկրյա ներդրումների միջոցով կառուցվող մետալուրգիական գործարանի աշխատանքը կաթվածահար վիճակում է. մեկ շաբաթ է՝ գործարանն աշխատում է սահմանափակ ռեժիմով: Ի՞նչն է խանգարում, որ մյուս օբյեկտներն էլ հայտնվեն նույն իրավիճակում. Նիկոլի վզին արդեն դրել են, ուստի հիմա մնում է հասկանալ, թե ինչ եղանակով է վերջինս իր ազգակիցների պահանջը կյանքի կոչելու:

Իսկ ինչո՞ւ հայաստանյան ՀԿ-ները մի նամակ էլ Իլհամին չեն գրում՝ կոչ անելով, օրինակ, դադարեցնել Կասպից ծովի ընդերքի անխնա կեղեքումը. դա կարող է հանգեցնել մեծ բնապահպանական աղետի հարևան երկրների համար նույնպես: Նիկոլը չի թողնում երևի…

Ռուստամիկը գնահատական է տվել մի երևույթի, որի մասին ընդհանրապես պատկերացում չունի

Լրագրողի հարցին՝ մասնակցելո՞ւ եք հայաքվեի ստորագրահավաքին, Բադասյան Ռուստամիկը նախ՝ բացասական պատասխան է տվել, ապա՝ «հիմնավորել» իր կեցվածքն այսպես.«Որովհետև իրական հայրենասիրությունը և կեղծ հայրենասիրությունը չպետք ա շփոթել իրար հետ»:

Ռուստամիկը հատկապես վերջին շրջանում հազվադեպ է բերանը բացում, բլբլում քաղաքական թեմաներով: Կարելի է աննախադեպ հաջողություն համարել այն, որ հաջողվել է նրանից մի երկու բառ «քերել»: Ինչո՞ւ է դա կարևոր: Կարևոր է, քանի որ ինչքան շատ են տարբեր իշխանական դեմքեր արտահայտվում, այնքան է՛լ ավելի ցայտուն է դառնում Նիկոլի թիմի չունեցած բարոյականության մակարդակն ու հետապնդած իրական նպատակների էությունը:

Հարց՝ Ռուստամիկին՝ Նիկոլի ու նրա ՔՊ-ականների հայրենասիրությո՞ւնն է իսկակական, ի՞նչ չափորոշիչներով է Ռուստամիկը որոշել՝ ում հայրենասիրությունն է իսկական, ումը՝արհեստական…

Ռուստամիկը գնահատական է տվել մի երևույթի, որի մասին ընդհանրապես պատկերացում չունի. փոքր ժամանակներից տարված է կոսմոպոլիտ գաղափարներով, որոնց կենտրոնական հասկացւթյունը, ինչպես հայտնի է, «աշխարհի քաղաքացի»-ն է՝ գաղափար, որն այնքան հոգեհարազատ է թե՛ Նիկոլին, թե՛ իր ամբողջ թիմին. «աշխարհի քաղաքացու» համար Ադրբեջանն էլ է մեկ, Հայաստանն էլ, Մոզամբիկն էլ: Այս իմաստով նույն Ռուստամիկի համար Բաքվի ու Երևանի տարբերությունը պրակտիկորեն զրոյական է, իսկ եթե զրոյական է, ուրեմն ի՞նչ իմաստ ունի Արցախի համար կռիվ տալը, «Հայաքվեին» մասնակցելն ու հայ մնալը՝ հաշվի առնելով հատկապես այն, որ Երևանի ու Բաքվի միջև գոյություն ունեցող տարբերության անտեսումն է, որ ռուստամիկներին մարդ է սարքել:

Անդոնը լսողության հետ պրոբլեմներ ունի

Հարցին՝ հայաքվեի մասին լսե՞լ եք, Անդոնը ծաղրել է՝ մայրաքվեն եմ լսել, «Հայաքվեն» չեմ լսել: Միաժամանակ «Հայաքվեից» «անտեղյակ» Անդոնը, տեղեկանալով «Հայաքվեի» հետապնդած նպատակների մասին, հայտարարել է՝ Արցախի բնակչությունն է որոշում իր ճակատագիրը:

Պետք է առնվազը խուլ լինես, որ նույնիսկ այսքանից հետո «Հայաքվեի» մասին լսած չլինես, հետևաբար՝ Անդոնը կա՛մ ծերունական խլությամբ է տառապում, կա՛մ ուղղակի սիմոիւլյանտություն է անում: Իր այդ կեցվածքով նա իբր փորձել է նսեմացնել «Հայաքվեի» նշանակությունը, մինչդեռ հոգու խորքում սարսափած է դրա հնարավոր հետևանքներից:

Մյուս կողմից՝ Անդոնի պնդումն է տարօրինակ թվում այն ամենի ֆոնին, ինչ որ անում է Նիկոլն Արցախի հետ. եթե արցախցիներն են որոշում Արցախի ճակատագիրը, ապա ո՞վ է իրավունք տվել Նիկոլին բանակցել նրանց ճակատագրի վերաբերյալ, Արցախը հռչակել՝ Ադրբեջան, լրջագույն վտանգի տակ դնել հայկական Արցախի գոյությունը, դառնալ Արցախի տոտալ շրջափակման պատճառ: Թող բարի լինի, լեզուն մի տեղ մտցնի ու բացի ասենք ՀԴՄ-ների թեմայից ուրիշ ոչինչ չխոսի, թե՞ Իլհամն աչքերը կհանի, տեղն Անդոնի ամորձիները կդնի…

Մունդռիկներ…

Ի՞նչ է հրահանգել Նիկոլը «Հ1»-ին

Մինչ Ադրբեջանը թրքացնում է հայաստանյան մարզերի ու բնակավայրերի տեղանունները՝ բաց տեքստով հայտարարելով իր հավակնությունների մասին, Հայաստանում մի շատ կործանարար տենդենց է ի հայտ եկել. «Արցախ» անվանումը դարձել է ոմանց աչքի փուշը:

Մասնավորապես՝ «Հ1»-ով ամեն օր հեռարձակվող եղանակի տեսությունից անհետացել է «Արցախ» բառը. հազարմյակների այդ հայոց հողն այլևս Սուրենյանն անվանում է Լեռնային Ղարաբաղ:

Սուրենյանը, իհարկե, ոչ մի մեղք չունի. նա «Հ1»-ի քաղաքականությունն է առաջ տանում, այլ հարց, թե ինչո՞ւ է «Հ1»-ը հանկարծ որոշել «Արցախը» «Լեռնային Ղարաբաղով» փոխարինել:

Խոշոր հաշվով որոշողը «Հ1»-ը չէ. այդ հեռուստաալիքը Նիկոլը վերածել է իր հոր դուքյանի, ինչը լրջագույն հիմքեր է տալիս՝ պնդելու, որ «Արցախից» հրաժարումը պայմանավորված է վերևից իջեված թելադրանքով. Իլհամն է ստիպել Նիկոլին Արցախը փոխարինել Լեռնային Ղարաբաղով՝ սպառնալով երևի հակառակ դեպքում պատերազմ սկսել, իսկ քանի որ «խաղաղության օրակարգը» Նիկոլի կյանքի նպատակն է, ուստի «Հ1»-ին հրահանգ է իջեցվել չնյարդայնացնել «կարդաշ» Իլհամին:

Մնում է «Լեռնային Ղարաբաղն» էլ «Ղարաբաղի տնտեսական գոտի, որտեղ ժամանակավորապես տեղակայված են ռուս խաղաղապահները» սարքեն ու պատկերն առավել ամբողջական կլինի…

Պապոյան Գևորը մսխում է Նիկոլի քաղաքական կապիտալը

Նիկոլի՝ «Արցախը Հայաստան է և վերջ» տխրահռչակ հայտարարությունը մեկնաբանելով՝ ՔՊ-ական Պապոյան Գևորն ասել է.«Մենք փորձել ենք պահել Արցախը և հուսահատ ճիգեր ենք արել՝ պահելու Արցախը: Օրինակ՝ ռազմական բյուջեն ենք ավելարցել՝ էական, փորձել ենք դիվանագիտության մեջ ճեղքում մտցնենք, որովհետև հասկացել ենք, որ բանակը պատրաստ չէ պատերազմի, դիվանագիտությունը խայտառակ վիճակում է և հուսահատ ճիգեր ենք արել և անհաջողության ենք մատնվել, որովհետև չենք հասցրել անել 2 տարում էն, ինչ-որ պետք է արվեր 20 տարում…»:

Գևորը կրկնել է ՔՊ-ական քարոզչամեքենայի ծիծաղելի, մերկապարանոց ու նույնքան անբարո թեզը: Թե որքան մերկապարանոց են նրա վերոհիշյալ պատճառաբանությունները, հասկանալի է թերևս նույնիսկ վերջին տխմարին. եթե Հայաստանի վիճակն այդքան վատ էր, ապա ինչպե՞ս Նիկոլը Արցախը Հայաստան հռչակեց, թե՞ մտածված գնաց այդ քայլին, որպեսզի երկիրը գցի պատերազմի մեջ ու փակի բանակցությունների դուռը: Երևի սեփական կետից բանակցելն էր «դիվանագիտական ճեղքումը»,հա՞, կամ էլ անզեն «ՍՈւ»-երի ձեռքբերումը՝բանակի վերազինում: Կամ եթե ի սկզբանե պարզ էր, որ բանակը պատրաստ չէ պատերազմի, ապա ինչու պատերազմի ընթացքում ստեղծված հնարավորությունից այդպես էլ չօգտվեց Նիկոլը՝ Շուշին պահելու ու պատերազմը կանգնեցնելու: Չէ՞ որ պարզ էր, որ բանակը հաղթելու շանս չունի, և այդ մասին Նիկոլին ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանն էր հայտնել:

20 տարվա արած-դրածը ՔՊ-ն 2 տարում մսխեց անվերադարձ կերպով, մսխեց թե՛ դիվանագիտական ձեռքբերումները, թե՛ բանակի պոտենցիալը, թե՛ պետությունն ընդհանրապես: Հայաստանը 2020-ի պատերազմում ներքաշվեց փաստացի պետության բացակայության պայմաններում. Նիկոլի համար դա պարտադիր պայման էր, քանի որ միայն այդ դեպքում էր հնարավոր կոտրել հայոց բանակի ողնաշարն ու թեման փակել առհավետ:

Պապոյան Գևորին ու նրա ՔՊ-ական ընկերներին այսօրինակ «կռուտիտները» չեն օգնելու, երբ հասնի հատուցման ու պատասխանատվության ժամը: Նախկին իշխանություններին վարկաբեկելու հաշվին իշխանություն պահելն այլևս անհնար է, ավելին՝ որքան շատ են հիշեցնում նախկինների մասին ու խնդիրները բարդում նրանց ուսերին, այնքան արագանում է Նիկոլի վարկանիշի անկումը:

Հայաստանի զինանշանը դարձել է թուրքական ֆուտբոլային ակումբի խորհրդանիշը

Նիկոլի կողմից ՀՀ գերբի դեմ իրականացվող քարոզարշավը կամաց-կամաց իր պտուղներն է տալիս. թուրքական «Դիարբեքիր սպորտ» ֆուտբոլային ակումբը, որ անվանափոխության արդյունքում այժմ կոչվում է «Միջագետքի մարզական ակումբ», փոխել է խորհրդանիշը՝ գրեթե 100%-անոց ճշգրտությամբ պատճենելով Հայաստանի զինանշանը։

Ինչպես հայտնի է, Նիկոլը ավելի վաղ հայտարարել էր, որ Հայաստանի զինանշանի վրա պատկերված Արարատ լեռը, առյուծը կարող են հարցեր առաջացնել, քանի որ Արարատը գտնվում է ՀՀ-ից դուրս, իսկ առյուծներ այնտեղ չեն հայտնաբերվել:

Ակնհայտ է, որ Նիկոլի կողմից ՀՀ խորհրդանիշի նսեմացումն աննկատ չի մնացել թշնամական Թուրքիայում, ու այնտեղ, ըստ էության, որոշել են անմասն չմնալ թրենդից՝ՀՀ զինանշանը դարձնելով ինչ-որ ֆուտբոլային ակումբի խորհրդանիշ: Դա մոտավորապես նույնն է, թե ասենք Թուրքիայի դրոշը կամ գերբը BRAZZERS պոռնո ստուդիան դարձնի իր սիմվոլը՝ այն եթնարկելով չնչին փոփոխության: Ինչպե՞ս կընկալեն այդ հանգամանքը թուրքերը, մի՞թե աշխարհով մեկ բողոքի ձայն չեն բարձրացնի՝այդ ամենի համար մեղադելով մեզ՝ հայերիս:

Բայց «նոր Հայաստանում» այդ իմաստով ակնհայտորեն պրոբլեմ չեն տեսնում, ավելին՝ բացառված չէ, որ այդ իրադարձության պատվին Նիկոլը հերթական տոնը սահմանի կամ ասենք խորովածի փառատոն անցկացնի քաղաքի ուղիղ մեջտեղում. ինչո՞ւ, առյուծն ու արծիվը միայն հայերի սեփականությո՞ւնն են...

Ո՞վ է իրականում փակել Արցախի գազը

Հաագայի արդարադատության միջազգային դատարանի՝ Լաչինի միջանցքի վերաբերյալ որոշումից հետո, որով վերահաստատվել էր փետրվարի 22-ի հայտնի որոշումը, Բաքուն հերթական անգամ կասկածի տակ դրեց այդ դատարանի հեղինակությունը՝ կրկին խաղեր տալով Արցախը սնուցող գազի փականի հետ՝ խաղ, որն ակնհայտորեն Բաքուն չէր կարող խաղալ միանձնյա կերպով, ուստի հարցն այն է, թե խորքում ի՞նչ խաղ է ընթանում, ո՞վ է դրա իրական շահառուն:

Եվրոպական խորհրդարանի Արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի Անվտանգության և պաշտպանության ենթահանձնաժողովի նախագահ Նատալի Լուազոն թվիթերյան գրառմամբ բավական կոշտ է արձագանքել Հարավային Կովկասի և Վրաստանում ճգնաժամի հարցերով ԵՄ հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարի այն գրառմանը, որում նա իր հիասթափությունն էր հայտնել գազամատակարման դադարի կապակցությամբ՝ ընդգծելով «Բաքու-Ստեփանակեևտ/Խանքենդի» երկխոսության անայլընտրանքայնությունը:

Կասկած լինել չի կարող,որ Իլհամի խաղը համաձայնեցված է Արևմուտքի հետ,որի նպատակը Ստեփանակերտին ստիպելն է խաղալ Բաքվի կանոններով ու սկսել «երկխոսել» այն լեզվով, որը ձեռնտու կլինի Ստեփանակերտը որպես Խանքենդի դիտարկող կլաարներին, որոնց առաքելությունը, ինչպես հայտնի է, Կովկասում Ադրբեջանի շահերի սպասարկումն է դարձել:

Ընդ որում՝ այս խաղում խոշոր հաշվով բացակայում է սուբյեկտայնությունը զրոյացրած Երևանը, որտեղ իշխող խունտան ոչ միայն ամենօրյա ռեժիմով կրկնում է երկխոսելու անհրաժեշտության մասին իր լոլոները, այլև բացահայտորեն զբաղված է Իլհամի փիառով: Արևմուտքի գլխացավանքն այժմ արցախցիների տոկունությունն է, որն էլ փորձում են կոտրել՝ նրանց համար սեփական հողում կյանքի համար անտանելի պայմաններ ստեղծելով:

Արցախում ստեղծված աղետալի իրավիճակի համար Իլհամի հետ հավասար պատասխանատվություն են կրում նաև այն կենտրոնները, որոնք ջանում են «պղտոր ջրում ձուկ որսալ»:

Ի՞նչ է թողնում Նիկոլն Աննայի որդուն

Արմեն Աշոտյանն է կալանավայրից որդուն ուղերձ հղել ծննդյան օրվա կապակցությամբ՝ հայտնելով՝ 3 բան է ցանկանում թողնել նրան: «Դաստիարակություն, գիտելիք և անուն։ Որ տարբերակես ճիշտն ու սխալը, կարողանաս ինքնուրույն հարթել կյանքիդ ճանապարհը և ապրել՝ գլուխդ բարձր։ Խոստանում եմ քեզ անել ամեն ինչ, որ դու ու քո սերնդակիցները ապրեն արժանապատիվ և հայկական պետության մեջ»,-մասնավորապես՝ նշված է Աշոտյանի՝ որդուն հասցեագրված ուղերձում:

Իսկ Նիկոլն ի՞նչ պատգամ է հասցրել թողնել Աշոտիկին իր կառավարման այս տարիներին որպես հայր, ո՞րն է նրա ուղերձը՝ որդուն: Նիկոլի պատգամների ամբողջական էությունը հանրությանը պարզ դարձավ վերջերս զոհված զինծառայողի մոր դեմ իրականացված հալածանքի միջոցով,երբ ակնհայտորեն ուղղորդվելով հոր կողմից՝ Աշոտիկը զոհված զինվորի մոր դեմ գործ էր տվել:

Ի՞նչ է թողնելու Նիկոլը սեփական որդուն: Կասկածելի դաստիարակություն, որ առավելապես որպես անդաստիարակություն պետք է որակել, տգիտություն ու արատավորված անուն, որ այդպես էլ թույլ չի տալու Աննայի որդուն այս կյանքում գլուխը բարձր ապրել. Նիկոլն արել ու անում է ամեն ինչ, որպեսզի ոչ միայն Աննայի որդին, այլև ողջ հայ ժողովուրդը չկարողանա այլոց աչքերի մեջ նայել, սեփական պատիվն իր ձեռքում պահել, լիարժեք սուբյեկտ համարվել: Այս իմաստով Աշոտյանին Նիկոլի անտիպոդը պետք է համարել և, իհարկե, ոչ միայն այս իմաստով:

Բոլորիս խնդիրն է այսօր Աշոտիկի ճակատագրին չարժանանալն ու չաշոտիկանալը:

Նիկոլի վերաբերյալ ռուս-թուրքական կոնսենսուսը կարող է չեղարկվել

Անկարայի կողմից Կիևին «Ազով» ազգային գումարտակի՝ Թուրքիայի տարածքում գտնվող հրամանատարների հանձնումը, ինչպես նաև Էրդողանի հայտարարությունները ՆԱՏՕ Ուկրաինայի արագացված մուտքի մասին, ռուսական կողմին ստիպել են բավական խիստ գնահատակններ հնչեցնել Թուրքիայի ու Էրդողանի հասցեին. ՌԴ Դաշնության խորհրդի պաշտպանության և անվտանգության կոմիտեի ղեկավար Վիկտոր Բոնդարյովն է թուքերին մեղադրել՝ ՌԴ-ին թիկունքից դանակով հարված հասցնելու համար՝ Էրդողանին հիշեցնելով իր կեղտոտ անցյալի մասին, մասնավորապես՝ այն, թե ինչպես է ժամանակին Էրդողանը սիրախաղի մեջ մտել «Իսլամական պետության» հետ, օգնել կործանել ռուսական ինքնաթիռները, անօդաչու սարքեր տրամադրել Ուկրաինային, թյուրքալեզու ժողովուրդներին գրգռել՝ ստեղծելու Մեծ Թուրանը:

Դժվար կլինի թերևս մտաբերել, թե վերջին ժամանակներում է՛լ մեկ էլ երբ է որևէ ռուս բարձրաստիճան պաշտոնյա նման կերպ արտահայտվել Պուտինի «ընկերոջ» մասին: Վերջին տարիներին նկատվում է ռուս-թուրքական հարաբերություններում շատ կոնկրետ դրական տենդենց, ինչը չափազանց գնահատելի է համարվում և՛ ՌԴ-ի, և՛ Թուրքիայի կողմից՝ դատելով մինչ այս պահը հնչած հայտարարություններից:

Դատելով ամենայնից, սակայն, Թուրքիայում տեղի ունեցած վերջին ընտրությունները շատ բան են փոխել Էրդողանի աշխարհայացքում: Չնայած նրան վերարտադրվելու հարցում ակտիվորեն օգնել է հենց Մոսկվան, սակայն առանց Արևմուտքի ու, մասնավորապես, ԱՄՆ-ի «դաբրոյի» Էրդողնաին չէր հաջողվելու ձեռք բերել լեգիտիմ նախագահի համբավ: Այն, որ ընդդիմությունն այդպես էլ դուրս չեկավ փողոցներ, պատահական չէր թերևս, քանի որ չափազանց հավանական է, որ դրա դիմաց ԱՄՆ-ն Էրդողանից շատ կոնկրետ բան է ստացել, իսկ թե ինչ, դժվար չէ կռահել:

Պետք է հասկանալ, սակայն, որ Էրդողանը չի կարող անպատիժ մնալ, եթե, այնուամենայնիվ, որոշի չար կատակ անել Կրեմլի հետ. Թուրքիայի տնտեսությունը մեծապես կախված է ռուսական ռեսուրսներից, ուստի ցանկության դեպքում Մոսկվան կարող է ուղղակի քարը քարին չթողնել: Էրդողանը օբյեկտիվորեն չունի ռեսուրս՝ բաց առճակատման գնալու Մոսկվայի հետ, եթե, իհարկե, Արևմուտքի կողմից չի ստացել լրջագույն երաշխիքներ կամ էլ նրա ծրագրերում չի մտնում բաց առճակատման մեջ մտնելը. թիկունքից հարվածելու տեսանկյունից բաց առճակատումը հակացուցված բան է:

Ի՞նչ կտա Հայաստանին ռուս-թուրքական հարաբերությունների հնարավոր հետագա վատթարացումը, իսկ ավելի ճիշտ՝ Նիկոլին, քանի որ վերջինս իր անձով է փոխարինել Հայաստանի պետությունը:

Պետք է հասկանալ, որ Նիկլոի՝ դեռևս իշխանության մնալու ֆենոմենը հիմնականում պայմանավորված է արտաքին դերակատարների միջև գոյություն ունեցող հարաբերություններից. ռուս-թուրքական մերձեցման պտուղ է Նիկոլը, ուստի եթե այդ երկրների հարաբերությունները լարվեն, ապա այլևս չի դիտարկվի ոպես փոխզիջումային թեկնածու, և առնվազը ռուսները կսկսեն լուրջ քայլերի գնալ՝ Հայաստանում իշխանության բերելու ռուսամետ ուժերի: Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե Նիկոլի արևմտյան տերերը ձեռքերը ծալած նստելու են ու լուռ հետևելու պրոցեսներին, բայց մեծ է հավանականությունը, որ գործին «կպնելու» դեպքում Մոսկվային կհաջողվի այստեղ իշխանափոխություն անել, եթե անգամ դրա գինը նոր պատերազմը լինի, եթե, իհարկե, ՌԴ-ն Թուրքիային չսկսի ավելի շատ սիրաշահել:

Ասլանյան Հակոբն ուռում է

Պնդելով, թե միջազգային հանրությունը շատ լավ գիտի, թե «ինչ է խոսում այդ դիկտատորը», այդ դիկտատորի լամուկի ձեռքի տակի աշխատող Ասլանյան Հակոբը հայտարարել է՝ միջազգային հանրությունը, գուցե ոչ այդ ակտիվությամբ, ոչ այդ արդյունավետությամբ, դանդաղ, բայց հստակ իր գործն անում է: «Ճիշտ հակառակ՝ այսօր միջազգային հանրության գործելակերպի դեմ երկու արտաքին և մեկ ներքին ուժ է պայքարում՝ 5-րդ շարասյունը, Ռուսաստանը և Ադրբեջանը: Դրանք եռապետություն են կազմել Հայաստանի դեմ»,-մասնավորապես՝ հայտարարել է Հակոբը՝ պնդելով՝ ո՛չ Ռուսատսանին, ո՛չ Ադրբեջանին ձեռնտու չէ դեմոկրատական Հայաստան, որովհետև երկուսն էլ բռնապետական են. Հայաստանը, ըստ ՔՊ-ական բիձուկի, փուշ է դառել բոլոր դիկտատորական պետությունների համար:

Ասլանյան Հակոբը, փաստորեն, նարկոման է. միայն նարկոմանը կարող է տարված լինել գոյություն չունեցող, թվացյալ հալիցունացիներով, զառանցել ու փորձել բոլորին համոզել,որ իր տեսածն իրական է:

Նախ՝ այս նարկոմանի այն պնդումը, թե միջազգային հանրությունը (նկատռի ունի Արևմուտքին) հայամետ դիրքորոշում ունի, հիվանդագին օնանիզմի հետանք է. միայն ԱՄՆ դեսպանի վերջին հարցազրույցը բավական է՝ Հակոբին իրականություն վերադարձնելու համար, ապա՝ իրականությունից ոչ պակաս կտրված է թվում նրա այն պնդումը, թե Հայաստանն այնպիսի մի ժողովրդավար երկիր է, որ իբր փուշ է դարձել՝ բռնբապետների կոկորդում: Ո՞ր ժողովրդավարության մասին է խոսում ծերուկը, եթե Հայաստանում մեկ մարդու բացարձակ իշխանություն է, որն իրենով փոխարինել է պետական բոլոր ինստիտուտները:

Մյուս կողմից՝ հարց է ծագում՝ իսկ ինչպե՞ս պատահեց, որ Ռուսաստանը սկսեց Ադրբեջանի մեջ ավելի շատ դաշնակից տեսնել, քան Հայաստանի: Չլինի՞ թե դա հետևանք է Նիկոլի երկակի խաղերի, Հայաստանը ցանկացած գնով հակառուսական ճամբար խցկելու ճիգերի: Թուրքական 5-րդ շարասյան մնացուկ Ասլանյան Հակոբը հայ-ռուսական հարաբերությւունների այսօրվա վիճակի համար միայն Կրեմլի՞ն է մեղադրում, թրքահպատակ ու սորոսածին ՔՊ-ական տարրերը, որոնց պարագլուխն է Նիկոլը, մեղք չունե՞ն:

Նիկոլը փուշ է՝ ոչ թե այլոց, այլ հենց սեփական ժողովրդի կոկորդին, որին դեռևս չի հաջողվում թքել…

Անդոնի ո՞ր հատկանիշի համար է Նիկոլը նրան «պռախոդ» տվել

Մամուլում տարբեր տեղեկություններ են հայտնվում այն մասին, թե հատկապես որ ՔՊ-ականներն են, որ խիստ շահագրգիռ են Թագուհի Թովմասյանին պաշտոնազրկելու հարցում: Ի թիվս այլոց, ըստ տեղեկությունների, Թովմասյանին կատաղի կերպով հետապնդողի դերում է հայտնվել հատկապես Անդոնը. հենց նա է գլխավորապես նախաձեռնել ոչ ՔՊ-ական պատգամավորի դեմ խարդավանքը՝ չիմանալով, սակայն, թե ինչ հիմնավորում կարելի է բերել՝ Նիկոլի մուրազը կյանքի կոչելու համար:

Ինչո՞ւ հենց Անդոնը: Պետք է հասկանալ, թե ՔՊ-ական հիերարխիայում Նիկոլն ում ինչ «պաշտոն» է բաժանել ու այդ անելիս որ սկբունքներով է առաջնորդվել: Օրինակ՝ կոնկրետ Անդոնի ֆունկցիան կլյաուզնիկությունն է, քանի որ իր քաղաքական կենսագրության ողջ ընթացքում նա կարողացել է ապացուցել, որ այդ հարցում մրցակիցներ պարզապես չունի: Ավելին՝ ասում են՝ նրա հենց այդ հատկանիշը գնահատելով է, որ Նիկոլը Անդոնին առաջ է քաշել՝ թույլ տալով ԱԺ-ում պաշտոն գրավել. ինքն էլ ոչ պակաս կլյաուզնիկ մեկն է եղել ու գիտի սեփական թիմում նման մեկին ունենալու արժեքը:

Թովմասյանի հետևից է Անդոնն ընկել, քանի որ խնդիր ունի՝ Նիկոլին ապացուցելու, որ դեռևս չի կորցրել իր վաղեմի ընդունակությունները. եթե պետք լինի հազարավոր անմեղ տղերքի մահվան պատճառ հանդիսացողին կարդարացնի, անմեղ մեկին այնպես կդատապարտի, որ ոչ մեկին քիչ չի թվա երբեք: Բա հո իզուր տեղը չէ՞, որ 44-օրյայի քննիչ հանձնաժողովի նախագահ է կարգվել: