Գռզոյին պարտակում են

Գռզոյին ակնհայտորեն որոշել են պարտակել՝ օգնելու նրան հաշիվ չտալ սեփական խոսքերի համար: Մասնավորապես ՝ հայտնի է դարձել, որ ՀՀ երրորդ նախագահի ՝ ընդդեմ ԱԺ ՔՊ-ական պատգամավորի ներկայացրած հայցը զրոյից են քննելու. գործը տեղափոխվել է այլ դատարան ու մակագրվել դատավոր Կիմա Արզումանյանին: Նա էլ հունիսի 22-ին գործը վարույթ է ընդունել և նախնական դատական նիստ նշանակել՝ արձանագրելով, որ հայցադիմումի քննությունը սկսում է ամենասկզբից։

Կասկած չկա, որ արվել է ամեն ինչ՝ օգնելու Գռզոյին խուսափել սեփական խոսքերի տակ մնալու տխուր հեռանկարից. մեղադրել անմեղ մարդուն խաղամոլությամբ պետական միջոցների մսխման, անօրինակ կոռուպցիայի համար ու այդ ամենն ապացուցող փաստեր չունենալ ձեռքի տակ, կարող է միայն բեզաչոտնիկ հայվանը: Ահա բեզաչոտնիկ հայվանի կարգավիճակ ձեռք բերելը հետաձգելու համար էլ, ըստ էության, ձեռնարկվել է այս գռզոյահաճո խաղը, իչը միանգամայն բնական է՝ հաշվի առնելով նորհայաստանյնա ռեալները, Նիկոլ-դատական համակարգ հատուկ հարաբերություններն ու Գռզոյի ազդեցության մակարդակը:

Բայց դա Գռզոյին չի փրկելու, քանի որ բոլոր դեպքերում նրանից հաշիվ են պահանջելու, լինի հիմա, թե իշխանափոխությունից հետո նրան ստիպելու են կա՛մ հիմնավորել Սարգսյանի դեմ հնչեցրած մեղադրանքները, կա՛մ դառնալ ֆուֆլո:

Ոստիկանությունը՝ նիկոլական տեռորի զոհ

Փաստաբանների բողոքի ակցիան՝ ՆԳՆ ոստիկանապետ Արամ Հովհաննիսյանի հրաժարականների պահանջով, անշուշտ, մեկ օրվա արգասիք չէ. փաստաբանների նկատմամբ ոստիկանությունում կիրառված բռնությունները միայն մեկ ցուցիչն են այն բազմաշերտ խնդիրների, որոնց այսօր բախվում է հասարակությունը՝ Նիկոլի՝ ոստիկանական համակարգի դեմ իրականացրած յուրատեսակ տեռորի հետևանքով: Ամենամեծ տեռորն այն է, որ իրավապահներին ստիպել են դառնալ մի քաղաքական համակարգի երաշխավոր, որը Հայաստանը բացահայտորեն տանում է դեպի անդունդ՝ այն թուրքերին նվիրելու հստակ հեռանկարով:

Դրա փոխարեն Նիկոլը մի շարք արտոնություններ է տվել Ոստիկանությանը՝ բարձր աշխատավարձերից ու սոցիալական երաշխիքներից՝ կամայական վարք: Թերևս հենց վերջին արտոնությունը չարաշահելու հետևանք է փաստաբանների բողոքի ակցիան, որի արդյունավետությունը մեծ կասկածի տակ է մնում՝ հաշվի առնելով մերօրյա իրողությունները. այս կամ այն բարձրաստիճան պաշտոնյան պատժի կամ պաշտոնանկության կարող է արժանանալ միայն այն դեպքում, եթե համարձակվի քար գցել Նիկոլի բոստանը: Իսկ մնացած դեպքերում, ինչպես ասում են, no problem: Ահա հենց այս տրամաբանությունն է, որ Ոստիկանությանը հասցրել է մի վիճակի, երբ այն շատ դեպքերում դադարել է ասոցացվել իրավունքի գերակայության, օրենքի երաշխավորման և այլ վերամբարձ բաների հետ, և բանն այլևս հասել է փաստաբանների խոշտանգմանը, ինչը ոչ մի կերպ չի տեղավորվում Նիկոլի՝ «հայկական ժողովրդավարության» մասին հյուսած առասպելի ծիրում:

Համակարգը խորքային բարեփոխումների կարիք ունի վաղուց, ինչին, սակայն, երբեք ականատես չենք դառնա, քանի դեռ սրանք են իշխանության:

ՀՀ դրոշի «անխոնջ պաշտպանը»

ՀՀ դրոշի մասին օրենքում փոփոխություն և վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ ՀՀ օրենսգրքում փոփոխություններ և լրացումներ կատարելու վերաբերյալ նախագծերի փաթեթի քննարկմանը, Աննայի ախպեր Հրաչիկը հարց է ուղղել փաթեթը ներկայացնող արդարադատության փոխնախարարին. «Շատ հաճախ կարելի է հանդիպել բակերում ինչ-որ տեղ տեղադրված ՀՀ դրոշների, որոնք պատառոտված են կամ լավ վիճակում չեն գտնվում։ Տեղադրված են ոչ թե սեփական տան տարածքում, պետական կառույցի կամ այլ շինության վրա, այլ՝ բակում ինչ-որ տեղ։ Այս դեպքում ո՞վ է պատասխանատվություն կրելու, եթե նման վայրում տեղադրված դրոշը վատ վիճակում է»:

Հրաչիկի հարցը ավելի քան կեղծավոր է. այս՝ փաբերում թրև գալուն սովոր էժանագին դերասանը, որ Աննայի մարդու գործած դավաճանության շնորհիվ այսօր ինքնագոհ կերպով բազմած է պատգամավորական աթոռին, ցանկացել է իրեն հանրությանը մատուցել որպես ՀՀ պետական խորհրդանիշների վիճակի, ճակատագրի մասին մտահոգ «պետական գործիչ», որի կյանքի իմաստն իբր ՀՀ դրոշի արժևորումն է, և սա՝ այն դեպքում, երբ Հրաչիկի տխրահռչակ փեսան բոլորովին վերջերս կոչ էր անում հրաժարվել ասենք ՀՀ գերբին պատկերված առյուծից, Արարատն էլ Արագածով փոխարինել, ինչպես նաև վերանայել օրհներգի տեքստը և այսպես շարունակ:

Հրաչիկի տրյուկներն ակնհայտորեն աչք ծակող կեղծիք են, որ ի զորու չեն, սակայն, քողարկելու նրա ու նրա թայֆայի իրական դեմքը: Ցավոք, Նիկոլի իշխանության անընդհատության դեպքում հեռու չէ այն օրը, երբ ՀՀ դրոշի վրա կպատկերվի թուրքական մահիկը՝ կանխելու Իլհամի ցասումը:Կարծում եք՝ որևէ ՔՊ-ական կբոյկոտի՞ Նիկոլի համպատասխան առաջարկը…

«Բարեգործ» Գռզոն

Լրագրողների հետ ճեպազրույցում վստահեցնելով, թե նպատակ չունի զբաղվել ինքնագովազդով՝ Գռզոն հայտնել է, որ իրենց ընտանիքի միջոցների հաշվին «X ժամանակ առաջ» մի ամբողջ գյուղ է վերանորոգել (նկատի ունի ասֆալտապատումը), հիմա էլ վերանորոգում են այդ նույն գյուղի դպրոցը: «Մենք Հայաստանի Հանրապետությունում ենք աճել, կրթություն ստացել, գիտակցության էկել, ինչ-որ մարդ ենք դարձել Հայաստանի Հանրապետությունում: Իհարկե, մենք ամեն ինչ պետք է անենք մեր երկրի համար, ինչի՞ մասին ա խոսքը»,-հայտարարել է խորհրդավոր գյուղի աշխարհագրական տեղանքն ու անվանումը հույժ գաղտնի պահող Գռզոն:

Գռզոն թեև վստահեցրել է, թե չունի նպատակ՝ զբաղվելու ինքնագովազդով, բայց նրա խոսքը փաստացի վերածվել է «անցանկալի» ինքնագովազդի: Հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ է գծուծ Գռզոն որոշել սեփական փողերի հաշվին ինչ-որ անխծանոթ մարդկանց լավություն անել այն դեպքում, երբ ինչպես հիմա,այնպես էլ ժամանակին խոշոր դրամագլուխ է կուտակել մարդկանց «քցելու» հաշվին: Ի՞նչ է տեղի ունեցել Գռզոյի հոգու խորքում, որ չարագործը հանկարծ բարեգործ է դարձել:

Բացառված չէ, որ Գռզոյի խիղճը սկսել է տանջել կամ էլ, որ ավելի հավանական է, ուղղակի փորձել է իր իրական դեմքը կոծկել՝ այս անգամ էլ որպես մեծ բարեգործ ներկայանալով:

Եթե տանջել է խիղճը, ապա ակնհայտ է, որ մեկ-երկու գյուղում ասֆալտ փռելով այն չի մաքրվելու.Գռզոն այնքան շատ է կերել այս ժողովրդից, որ եթե նույնիսկ ամբողջ Հայաստանի ասֆալտն էլ իր միջոցներով փռի, թալանածի կեսի կեսը միայն հատուցած կլինի: Իսկ եթե, այնուամենայնիվ, նպատակը համապատախսան հանրային կարծիք ձևավորելն է, ապա այստեղ նույնպես Գռզոն արդյուքն չի գրանցել. Հայաստանի մասին մտածողը չի կարող Նիկոլի թրքական ծրագրի մի կարևոր մաս լինել, չի կարող սեփական ձեռքերով Հայաստանը թրքացնել՝ է՛լ չասած շարունակվող թալանի մասին, որի ականատեսն ենք ինչպես հիմա,այնպես էլ նախկինում:

Գռզոն ամեն ինչ է՝բացի բարեգործից:

Գռզոյի չինական ֆալշը

Հարցին՝ եթե գնահատենք կորուստները՝ նախկին իշխանության ու ՔՊ-ական իշխանության կառավարման ժամանակահատվածում արձանագրված, ապա նժարն ո՞ւմ կողմը կթեքվի, Գռզոն «չինական» պատասխան է տվել. «Քաղաքականության մեջ էդ ձև չեն գնահատում էդձևի կորուստներով, և կորուստ ասածը… ես ձեզ մի լավ օրինակ կարող եմ բերել. Չինաստանի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից մեկին ասումեն, որ էս-էս որոշումը մենք ճիշտ կայացրեցինք: Նա ասում է. «Կարծում եմ՝ դա 100 տարի հետո պարզ կլինի՝ ինչքանով է էդ որոշումը ճիշտ»»:

Արցախում ու Հայաստանում կատարվածի կոնտեքստում բարձրացված հարցին Գռզոյի տված պատասխանը բացարձակ ֆալշ է. փորձելով Նիկոլի ու սեփական հանցանքը կոծկել՝ Գռզոն բերել է մի երկրի օրինակ, որի կառավարման փիլիսոփայությունը զրոյական կապ ունի դավադրորեն իշխանություն վերցրած նիկոլագռզոյական խունտայի արժեհամակարգի հետ. եթե Չինաստանում որոշումներ են ընդունվում հարյուրամյակների հաշվարկով, ապա Նիկոլի որոշումները կայացվում են մեկ օրվա տեսլականով, իսկ որոշ դեպքերում՝ժամերի:

Գռզոն առաջարկում է Արցախի կորուստն ու հայկական պետականության դե ֆակտո չգոյության փաստը գնահատել միայն 100 տարի հետո՝ չհասկանալով, որ այս տեմպերով ոչ թե 100 տարի, այլ մի 10 տարի էլ հայությունը Կովկասում իր գոյությունը չի ձգի: Նա Նիկոլի դատաստանը առաջարկում է անել միայն մեկ դար անց՝ շատ լավ իմանալով, որ մի դար հետո ո՛չ ինքը, ո՛չ էլ Նիկոլը սաղ չեն լինի.Գռզոյի համար կարևորն իր ու Նիկոլի բաժին «լայֆթայմն» է, ուստի կարևորն այն է, որ այդ «լայֆթայմը» հնարավորինս ցոփ ու շվայտ լինի, իսկ հետո՝թեկուզ ջրհեղեղ:

Ո՛չ Գռզոն, ո՛չ էլ Նիկոլը իրենց թալանածը չեն հասցնելու մինչև վերջ վայելել, քանզի հանկարծակի նրանց դռանն է չոքելու ժողովրդական դատաստանը՝ չգոյության դատապարտելով Իլհամի նվիրյալներին:

Արցախի ու փողի միջև Գռզոն ընտրում է վերջինը

Գռզոն «Արցախը մերն է» ասողներին մեղադրել է երկիրը սխալ հունով տանելու, սխալ քաղաքակնություն վարելու, սխալ կառավարելու համար՝ կիսահռետորական հարց բարձրացնելով. «Ասում էին՝ Արցախը մերն է, և այդ «Արցախը մերն է» ասողի վարորդը 15-20 մլն դոլարի տեր է։ Բա ինքը տեղյա՞կ էր, որ այդ 20 միլիոնը բանակից է գնում, զինվորից է գնում, կրթությունից և առողջապահությունից է գնում։ «Արցախը մերն է» ասողի վարորդը երբ դառնում էր 20 մլն դոլարի տեր, չէի՞ն հարցնում՝ բա մեր բանա՞կը, զո՞րքը, բա Արցա՞խը»:

Հարց՝ իսկ «Արցախը Ադրբեջան է և վերջ» ասողներն այսօր վա՞տ են ապրում, չե՞ն թալանում, «վարկով» թանթանեքի տեր չե՞ն դառնում, Նիկոլն օլիգարխների հետ գործարքի չի՞ գնում, Աննան հացի՞ է ման գալիս՝ բարեգործական ֆոնդն ուտելով ու հարուստներին շանտաժի ենթարկելու արդյունքում գոյացող միլիոնավոր դոլարների հաշվին ախպեր Հրաչիկին մուլտիմիլիոնատեր սարքելով… Իմաստ ունի՞ ցանկը շարունակել ու հատ առ հատ թվարկել, թե ովքեր էին Գռզոյի թիմակիցները նախքան 2018-ը, ովքեր են նրանք այսօր՝ Նիկոլի դարում:

Իրականում Գռզոն իր այս հայտարաությամբ ի ցույց է դրել ոչ թե նախկինների փողերը, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից, այլ՝ Արցախի հանդեպ իր իրական վերաբերմունքը: Գռզոյի համար այս կյանքւոմ ամեն ինչ փողով է չափվում, իսկ քանի որ Նիկոլը թուրքերից հենց գլխից միլիարդներն արդեն գրպանել է՝ Արցախը վերածելով Ղարաբաղի տնտեսական գոտու, որտեղ ժամանակավորապես տեղակայված են ռուս խաղաղապահները, Գռզոյի համար պրոբլեմ չէ Արցախն անկարևոր մի բան հռչակելը:

Արցախի առաջնային թշնամիները ոչ թե թուրքերն են, այլ՝ գռզոները…

Գռզոն գոռգռացել է լրագրողի վրա

Լրագրողի դիպուկ նկատառմանը, որ առանց ապացույցների նախկին իշխանություններին մեղադրում է Արցախի անվան տակ բանակը թալանելու և այլնի համար, Գռզոն բավական ագրեսիվ է արձագանքել՝ խախտելով լրագրողների հետ շփման տարրական էթիկան: «Մի՛ րոպե, ընկերուհի՛ ջան: Նախ առաջինը՝ դուք, ես խնդրում եմ, ինձ հետ եք խոսում, հիմքերը ես չեմ, հիմքերն իրավապահ մարմիններն են…այդ կալանավորն էլ գնացեք, իրավապահ մարմիններին հարցրեք, բայց երբ որ հայտարարություն ա լինում ամեն մեկի ունեցվածքի մասին և որպես ապօրինի հարստացման, ես դրանք եմ, դրանց մասին եմ խոսում: Հիմա դուք… ես խնդրում եմ դուք լրագրող եք և բառերի ձեր ընտրությունը ճի՛շտ կատարեք, ես սովորական քաղաքացի եմ կամ պատգամավոր, կարող ա ես բառերի մեջ շփոթեմ, դուք ոնց որ ուզենաք՝ ինչ-որ բան քարոզեք, դրա իրավունքը չունեք, հարցը տվեք, կպատասխանեմ»,-հայտարարել է բորբոքված Գռզոն՝ լրագրողին մեղադրելով իրեն գնահատական տալու համար:

Ի՞նչն է Գռզոյին հունից հանել, ճշմարտությո՞ւնը: Գռզոն հղում է կատարում օրենքին այն դեպքում, երբ «նոր Հայաստանում» օրենքը Նիկոլն ինքն է, «չագուչով մարդն» էլ՝ Գռզոն. ում վրա ինչ գործ ուզում, կարում են, ում ուզում, նրան էլ ձերբակալում են՝ մեղադրելով մի բանի համար, որի հարցում Գռզոն անգերազանցելի պրոֆեսիոնալ է եղել ու է: Հայաստանում օրը ցերեկով մոմը բռնած որ ման գաս, Գռզոյից ավելի մեծ ապօրինի հարստացած չես տեսնի, չես գտնի այնպիսի մեկին, որն այնքան ռսպի լինի, որ նման բագաժով համարձակվի այլոց հասցեին թալանի վերաբերյալ մեղադրանքներ հնչեցնել, հետն էլ հարց տվող լրագրողին ահաբեկել:

Ով-ով, բայց Գռզոն «թալանին» առնչվող հարցերում պետք է իրեն շատ զուսպ պահի, քանի իրավունք չունի այլոց հասցեին հորինածին մեղադրնքներ հնչեցնելով փիառվել, նա չի կարող փիառվել անգամ այն դեպքում, եթե նույնիսկ հնչող մեղադրանքները՝ նախկին իշխանությունների հասցեին ճշմարիտ լինեին. Գռզոն այն մարդը չէ, որը կարող է ունենալ բարոյական իրավունք:

Հայելի կա՞ սենյակում…

Անդոնի ոգևորությունը կասկածելի է թվում

Անդոնը հայտնել է, որ եթե դատարանը դրականորեն արձագանքի Դավիթ Տոնոյանի միջնորդությանը, ապա 44-օրյա պատերազմի հանգամանքներն ուսումնասիրող քննիչ հանձնաժողովն օգոստոսի 1-ին նիստ կհրավիրի՝ հավելելով, որ ինքը նույնպես միջնորդել է դատարանին. պատրաստ են բացառիկ հնարավորություն տալ Տոնոյանին՝ արձակուրդի ընթացքում հյուրընկալվելու հանձնաժողովում և իր ասելիքը բարձրաձայնելու։ Ընդ որում՝ Անդոնը Տոնոյանին ընտրության հնարավորոթյուն էլ է տալու՝ հանձնաժողովում հանդես գալու փա՞կ ռեժիմով, թե՞ ուղիղ եթերով։

Նախկին պաշտպանության նախարարին մեջտեղ բերելու հիմնական նպատակը, ըստ էության, Անդոնի կլոունադային ինչ-որ լեգիտիմություն հաղորդելն է, քանի որ նույնիսկ Նիկոլի թիմում են հասկանում՝ այդ իմաստով լրջագույն խնդիրներ ունեն, և քանի որ Տոնոյանը պատերազմի շրջանում կարևորագույն պաշտոն է զբաղցրել ու, բնականբար, հսկայական ինֆորմացիայի է տիրապետում, նրան «հարցաքննելը» անխուսափելի է թվում:

Այլ հարց, թե այդ «հարցաքննության» ընթացքում ինչեր կարող է ջրի երես դուրս բերել Տոնոյանը, ինչեր՝ թաքցնել: Արդյոք չկա՞ իշխանությունների հետ գործարքի հնարավորություն: Նույն Անդոնը կարող է գայթակղիչ առաջարկ անել Տոնոյանին՝ ազատւթյուն՝ ճիշտ հայտարարությունների փոխարեն սկզբունքով, ինչին Տոնոյանը կարող է և տրվել: Կոնկրետ Անդոնի կեցվածքն ու հայտարարությունները բավական վտանգավոր են թվում այդ իմաստով, ուստի պետք չէ ամեն ինչ հալած յուղի տեղ ընդունել:

«Նավակ ճողոճղը» հաշվել չգիտի

«Զենքի շրջանառության կարգավորման մասին» նոր օրենքի շուրջ ստեղծված խնդիրների համար «Նավակ ճոճողը» ներողություն է խնդրել հանրությունից՝ հանդես գալով ուշագրավ ինքնախոստովանությամբ: «Խոչընդոտը, ըստ էության, ստեղծվել է այն պատճառով, որ ես ու որոշ գերատեսչությունների գործընկերներ չենք կարողացել ճշգրիտ կոմունիկացիա անելով եզրահանգման գալ «Ռազմամարզական կազմակերպությունների» մասով: Ըստ այդմ՝ խնդիրը ստեղծվել է իմ սխալ հաշվարկի պատճառով, քանզի չեմ պատկերացրել, որ պետությունը կարող է հարցեր ունենալ, և լրացուցիչ հիմնավորումների կարիք լինի «Ռազմամարզական կազմակերպությունների» մասով, ինչի համար հայցում եմ Ձեր բոլորիդ ներողամտությունը»,-ներողություն է խնդրել ՔՊ-ական Գաբրիելյան Վիլենը:

Իհարկե, բոլոր դեպքերում վերոհիշյալ օրենքը չի կարող խնդրահարույց չլինել՝ նկատի ունենալով, թե ովքեր են այն հղացողները: Վիլենի խոստովանությունը, սակայն, մեկ այլ տեսանկյունից է էական. նա ևս մեկ անգամ հաստատում է, որ ՔՊ-ի քաղաքական թիմը թերհաս ու տխմար տարրերից բաղկացած մի նորագոյացություն է, որտեղ անգամ մի օրենք չեն կարողանում մշակել առանց պրոբլեմների: Ամենամեծ ցավն այն է, որ «Նավակ ճոճողի» ինքնախոստովանությունը կարելի է ու պետք է ողջ ՔՊ-ի դատավճիռը համարել. ոչ միայն Նիկոլի գործած դավաճանության, այլև Վիլենի ստատուսում մատնանշած վերահիշյալ խնդիրների պատճառով է, որ այսօր Հայաստանն ու Արցախը փաստացի ոչնչացման եզրին են կանգնած: Սրանք այնքան տխմար ու տգետ են, որ մի լավ բան անելու ցանկություն ունենալու դեպքում անգամ չեն կարողանում մի օգուտ բերել երկրին:

Արյդոք կարելի՞ է վիլենների հետ ինչ-որ հույս կապել ապագայի առումով ու կարծել, թե իբր լավ ժամանակները դեռևս առջևում են: Ոչ մի լավ բան էլ Հայաստանին չի սպասվում, քանի դեռ երկրի ճակատագիրը վիլենների ձեռքում է:

Գռզոն վտանգի հոտ է առել

Թալանը հետ բերելու կոնտեքստում Գռզոն լրագրողների հետ զրույցում շտապել է պարզապանել, թե իր տեսանկյունից ինչպիսին պետք է լինի պետության վերաբերմունքը անհատի սեփականության նկատմամբ՝անկախ դրա ծագումից: «Ես կարծում եմ, սա պետք է ի գիտություն ընդունենք, անկախ նրանից՝ թալանչի է, չալանչի չի, սեփականությունը՝ ուրիշի վերցնելը դա պետք է շատ հեշտ գործ չլինի: Ինչի՞: Դա պետք է շատ մեծ պրոցես անցնի, շատ մեծ գործընթաց լինի, հակառակ դեպքում դա շատ գայթակղիչ կլինի շատերի համար բոլոր ժամանակներում: Բայց աշխարհն այլ ձև ա զարգացել, հա՞: Սեփականության իրավունքը պետք է շատ տարբեր՝ հազարավոր գործիքներով պաշտպանված լինի, և դա պետք է կարճ ժամանակում մի կոճակով չլինի, որովհետև նախկինում մի կոճակով էր լինում»,-մասնավորապես՝ հայտարարել է Գռզոն՝ հավելելով, որ հակառակ դեպքում ցանկացած պահի մեկ կոճակով ցանկացած մարդու կարող են զրկել, ինչը շատ վատ բան է, ուստի պետական մարմիններն ու դատարանները շատ կարևոր դեր պետք է խաղան այս հարցում:

Գռզոյի այս դիրքորոշումը խիստ ուշագրավ է, որ, ըստ էության, բացահայտում է նրա հոգու խորքում պարփակված վախերը: Ապօրինի հարստացածների գույքի ու ունեցվածքի հանդեպ Գռզոյի հարգանքը պատահական չէ. նա շատ լավ հասկանում է, որ իր ունեցվածքն էլ չունի օրինական ծագում, և ցանկության դեպում վաղը եկող իշխանություններն իր հետ կարող են վարվել այնպես, ինչպես այսօր իրենք՝ մյուսների հետ: Հետևաբար՝ Գռզոյի համար էականը ոչ թե այլոց, այլ հենց իր՝ սեփական գողոնի հետագա ճակատագրի հարցն է, ինչը ստիպում է բոլոր ժամանակների թիվ մեկ թալանչիին մեղմ գնահատականներ տալ այլ թալանչիներին՝ հատկապես որ այդ թալանչիները Նիկոլի հետ ոչ մի պրոբլեմ չունեն այսօր. Աննային մուծվել են ու իրենց համար հանգիստ ապրում են, բայց որպեսզի Աննայի կաշառակերությունը շատ չճչա, Գռզոն ստիպված է եղել կիսվել իր հայացքներով, ներկայանալ որպես «օրինապաշտ» ՔՊ-ական,ում համար ունեցվածքը սրբություն է:

Բայց Գռզոյի վիճակն իսկապես շատ վատ է, ու մի բան շատ հստակ է՝ նա չի պլստալու: Իշխանափոխությունից խիստ կարճ ժամանակ անց նիկոլական շնաձկները մեկիկ-մեկիկ պատասխան են տալու իրենց տարածի, գողացածի համար, և այդ ամենը, իհարկե, տեղի է ունենալու բացառապես օրենքով, այսինքն՝ այնպես, ինչպես նախանշել ու ցանկացել է Գռզոն:

Օրենքով դատվեն, թե՝ մեկ կոճակով, գռզոների ճակատագիրը նույնն է լինելու…

Գռզոն՝ Հայաստանի Հանրապետության փոխարեն

Հարցին՝ արդյոք այս իշխանությունների տանիքի տակ եք հայտնվել ունեցվածքը պահպանելո՞ւ համար, քրտինքի մեջ կորած Գռզոն, վիրավորական համարելով լրագրողի ձևակերպումը, հետաքրքիր մի բան է ասել.««Տանիք» ասածն ի՞նչ է նշանակում…էս իշխանությունը տանիք չի. ինքն ավելի շատ խնդիր է, քանց տանիք է մեր նման մարդկանց համար, որովհետև մենք արդեն մեր ունեցած հնարավորություններով, մեր կառույցներով…»:

Իսկապե՞ս… Ո՞վ էր Գռզոն նախքան հեղափոխությունը, ո՞վ է Գռզոն դրանից 5 տարի անց: Արդյոք երբևիցե Գռզոն շանս կունենա՞ր որևիցե ձևով պետություն ներկայացնել, խորհրդարան մտնել, եթե Նիկոլի արկածախնդրությունը չլիներ: 2018-ը հենց Գռզոյի աստղային ժամն էր. Հայաստանը հայտնվեց մի շրջափուլում, որն այսօր 90-ականներն է հիշեցնում՝ ժամանակաշրջան, երբ «Յառմրկի Խչոն» դարձավ Գռզո՝ վերածելով անկախ Հայաստանի թիվ մեկ թալանչի օլիգարխի:

Հիմա նույն իրավիճակն է, ուղղակի Գռզոն իր հիմնական կապիտալի կուտակման պրոցեսն ավարտել է և անցել է դրա հազարապատկման գործին, որտեղ Նիկոլն ուղղակի անփոխարինելի կերպար է:

Մյուս կողմից՝ գռզոներին սկզբունքորեն պետություն հարկավոր էլ չէ, քանի որ իրենք իրենցով արդեն պետություն են դարձել՝ թրքամոլ, անդեմ. պետությունից շատ փող ունեն, պետությունից շատ ավելի ազդեցիկ են, անհեմամտ ավելի լայն հնարավորությունների տեր: Գռզոները վերպետական, իսկ իրականում հակապետական բաներ են՝ վերածված պետության թշնամիների: Ահա հենց այս գործոններն են նաև Նիկոլին շատ լավ օգնում արագորեն լուծարել պետությունն ու տեղավորվել թուրքերի հատկացրած ժամկետներում:

Գռզոն հիացած է ՔՊ-ով. ի՞նչն է նրան գերել

Հարցին՝ հաջողվո՞ւմ է ԱԺ պատգամավորի կարգավիճակում ձեր տեսլականը կյանքի կոչել, Գռզոն դրական պատասխան է տվել՝ «շատ բարձր» գնահատելով սեփական թիմին. ի տարբերություն նախկինի՝ այսօր ցանկացած պատգամավոր, ըստ Գռզոյի, կարող է ցանկացած միտք արտահայտել, ցանկացած առաջարկով հանդես գալ: Միաժամանակ Գռզոն իր պատգամավոր դառնալը համարել է «արդարացված», քանի որ իր ունեցած փորձով հարկ եղած դեպքում թիմակիցների հետ կիսվում է:

Ո՞րը կարող է լիել Գռզոյի փորձը, թալա՞նը: Թերևս պատահական չէ, որ ՔՊ-ական խունտան արագորեն սերտեց թալանի ձևերն ու միջոցները՝ գերազանցելով նախորդ տասնամյակների ցուցանիշները՝ միասին վերցրած: Գռզոն յուր թիմին գովաբանել է, քանի որ հասկացել է՝ ի դեմս ՔՊ-ական ջահելների ունի բավական ուշիմ աշակերտներ, որոնք ոչ միայն մեծագույն սիրով լսում են Գռզոյի ծանրակշիռ կարծիքը, այլև բավական ակտիվորեն օգտվում նրա «կենարար» խորհուրդներից: Իսկ այդ խորհուրդները, ինչպես հասկանալի է, միայն մի բանի մասին են՝ թալանի. միայն այս հարցում է Գռզոն անգերազանցելի՝ մի թալանչի, որից պարտավոր են մատաղ սերնդի ՔՊ-ականները դասեր առնել ու ստացածը գործնականում կիրառել:

Թուրքիայի տեսանկյունից, անկասկած, Գռզոյի պատգամավոր լինելը գերարդարացված պետք է համարել, քանի որ հենց այդ գործոնն է մեծապես ընկած նաև հայոց երկու պետությունների անկման հիմքում: Գռզոն թերևս ոչ այնքան քաղաքական, որքան ֆինանսատնտեսական մեքենայությունների կատարելագործման համար է պատասխանատվություն վերցրել,առանց որի պետության փլուզումը չէր կարող գլուխ բերվել:

Քաղաքական մեքենայությունների հարցում Նիկոլին հավասար մեկը չկա…

Գռզոն հավասարություն է պահանջում

Գռզոն չի դիմացել ու հենց ԱԺ ամբիոնից իր բողոքի ձայնն է բարձրացրել՝ կապված երկրում ծխել-չծխելու նոր կուլտուրա ձևավորելու իշխանությունների ձևական փորձերի հետ: Ծխելու արգելքին առնչվող օրենքը Գռզոն որակել է որպես խայտառակություն. օրենքը կա, բայց, ըստ Գռզոյի, այն փաստացի կիրառելի չէ, քանի որ եթե կոնկրետ ինքը իրեն թույլ չի տալիս ծխել սրճարաններում, ապա մյուսները շատ լավ էլ ծխում են, կյանքը վայելում ու չեն էլ տուգանվում: Ըստ Գռզոյի՝ եթե վերևներում ինչ-որ մեկն իսկապես մտահոգ է մարդկանց առոջղության համար, ապա շատ ավելի լավ կլիներ,եթե թույլ տային, որ «էդ 20%-ը գնար առողջապահական ծրագրերի համար»:

Գռզոն, փորձելով իբր հանդես գալ կոնստրուկտիվ առաջարկով, ակամա մատնել է սեփական թուլությունները: Նա, փաստորեն, ինքն իրեն ճնշված է զգում, որ փաստացի սպիտակ ագռավ է դարձել սրճարաններում. մարդու թոքերը նիկոտին են պահանջում, բայց քանի որ ստատուսը թույլ չի տալիս բացահայտորեն օրենք խախտել, ստիպված է լինում զրկանքներ կրել ու մի հատիկ պապիրոսի մասին երազել:

Բայց հարց է ծագում՝ արդյոք Գռզոն իսկապե՞ս մտահոգ է խնդրով, թե՞ ինքնագովազդով ու իքնագովեստով է զբաղվում՝ ի ցույց դնելու իր չունեցած օրինպաշտությունը: Երանի թե Գռզոն այնպիսին լիներ, ինչպիսին ինքն իրեն ԱԺ ամբիոնից է մատուցում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ազգը որքան կշահեր, Հայաստանն ինչպիսին կլիներ, եթե միակ խնդիրը Գռզոյի ծխել-չծխելը լիներ:

Խորհուրդ ենք տալիս Գռզոյին զուր տեղը սեփական կայֆը չկոտրել և հաջորդ անգամ ռիսկ անել ու, այնուամենայնիվ, ծխել. դրանից նրա իմիջը չի փչանալու, քանի որ չծխելն էլ նրան այդ իմաստով ոչ մի օգուտ չի բերում:

Այստեղ-այնտեղ ծխել-չծխելով չէ, որ հանրությունը պետք է կարծիք կազմի բոլորին քաջածանոթ Գռզոյի մասին…

Պետության հացը ձրի ուտողը պետությո՞ւն է

Արձագանքելով լրագրողի նկատառմանը, որ Տիրան Խաչատրյանը 44-օրյայի հանգամանքների քննմամբ զբաղվող հանձնաժողովին չի վստահում՝ Անդոնը բորբոքվել է.«Ղալաթ է անում, ո՞նց թե չի վստահում, բա ո՞ւմ է վստահում, պետությա՞նն էլ չի վստահում: Էդ դեպքում պետության շնորհած ուսադիրներն ինչո՞ւ ա կրում… բա ո՞ւմ է վստահում, օտարների՞ն է վստահում»:

Հայաստանի մեծագույն դժբախտությունն այն է, որ այսօր Անդոնը համարձակվում է ինքն իրեն նույնացնել պետության հետ: Ակամա հիշում ես «Մենք ենք մեր սարերը», որտեղ հերոսներից մեկը մյուսին ասում է. «Ո՞վ է պետությունը, սա՞ է պետությունը, դո՞ւ ես պետությունը, որ պետության հացը ձրի ուտում ես, ուրեմն պետությո՞ւն ես»: Հիմա իսկ և իսկ Անդոնի պարագան է: Վա՜յ մեզ, որ անդոններն են դարձել Հայաստանի պետությունը, վա՜յ մեզ, որ անդոնները պետք է որոշեն Հայաստանի ճակատագիրը:

Տիրան Խաչատրյանը չի վստահում ոչ թե պետությանը, որի հետ նա խնդիր չունի, և որի զինվորն է ինքը, այլ՝ Անդոնի արդարամտությանը ու հեղինակությանը՝ շատ լավ հասկանալով, թե կոնկրետ ինչ նպատակով է ստեղծել նա իր հանձնաժողովը, և որքան է դրա լեգիտիմության մակարդակը: Անդոնին հունից դուրս է բերում հատկապես այն գիտակցումը, որ իրեն այդպես էլ չի հաջողվում ապահովել յուր հանձնաժողովի լեգիտիմությունը, հաղորել դրան հեղինակություն, հաջողությամբ պարտակել Նիկոլի կերած կեղտերը:

Չի էլ հաջողվելու, ու Անդոնի կատարողականն այդպես էլ թերի է մնալու, նա չի կարողանալու Նիկոլի առաջ պարզերես լինել. պատերազմի մասին ողջ ճշմարտությունը կիմացվի իշխանափոխությունից հետտո, երբ Անդոնն այլևս չի կարողանա ինք զինք թյուրիմացաբար պետության հետ նույնացնել:

Սերժ Սարգսյանին անհնար էր ստիպել դառնալ Նիկոլ, ինչի պատճառով էլ տեղի ունեցավ «հեղափոխությունը»

ՔՊ-ական Պապոյան Գևորը երրորդ նախագահին մեղադրել է Ադրբեջանի հետ տարված բանակցությունների արդյունքում երկիրն անխուսափելի պատերազմի առաջ կանգնեցնելու համար: «Իրենց բանակցածն ա բերել էդ պատերազմին»,-հայտարարել է Գևորը՝ միաժամանակ շտապելով սեփական թիմի ուսերից թոթափել պատերազմի համար կրելիք պատասխանատվությունը. իրենք փորձել են բեկում մտցնել բանակցություններում, իսկ Նիկոլի՝ այլ կետից սկսելու մասին հայտարարությունները եղել են հուսահատ փորձ՝ կանխելու հողերի հանձնումը ոչ մի բանի դիմաց՝ըստ Գևորի:

Հարց՝ եթե 2018-ին տեղի ունեցած հեղաշրջման նպատակն Արցախը փրկելն էր Սերժ Սարգսյանի «վատ բանակցային ժառանգությունից», և եթե իսկապես Նիկոլի «հեղափոխությունը» բացառապես ներքին ռեսուրսների հաշվին իրականացված արկածախնդրություն էր, ապա ինչո՞ւ էր Իլհամը հայտարարում, որ իրենք լրջագույն ներդրում են ունեցել Հայաստանում տեղի ունեցածում: Ասում էր ու այդպես էլ Նիկոլի կողմից մի սուտ հաթաթայի էլ չէր արժանանում:

Իրականում տեղի է ունեցել հետևյալը՝ նախաստորագրված փաստաթուղթն Ադրբեջանի շահի տեսանկյունից կատաստրոֆիկ մի բան էր, ուստի կար խնդիր՝ անելու այնպես, որ այդ փաստաթուղթը «ջրվի», իսկ դրա միակ ուղին Հայաստանում իշխանափոխություն կազմակերպելն ու դրա համար դավաճան գտնելն էր: Պայմանավորվելով շատ կոնկրետ ուժային կենտրոնների հետ՝ թուրք-ադրբեջանական տանդեմը Սերժ Սարգսյանի դեմ դավադրություն հյուսեց ու իշխանության բերեց «հայրենասեր» մեկին, որի քիմքին նախաստորագրված փաստաթուղթը հաճո չէր: Այդ «հայրենասերը» պետք է սադրեր պատերազմ, պատերազմով ամբողջը զիջեր ու ստորագրեր այնպիսի մի փաստաթուղթ, որը կլիներ ձեռնտու բոլորին՝ բացի հայ ժողովրդից: Սերժ Սարգսյանին անհնար էր ստիպել դառնալ Նիկոլ, այդ իսկ պատճառով էլ տեղի ունեցավ հեղաշրջումը, որի հետևանքները ազգովի քաղելու ենք դեռ երկար տարիներ:

Բա Արցախ փրկողը «Երկրի հակառակ կողմը» կգրե՞ր, Պապոյան Գևորը ծանո՞թ է իր պարագլխի թողած «գրական ժառանգությանը»…

Ինչ վերաբերում է պատերազմի անխուսափելիությանը, ապա դա կեղծիք է. միայն ռուսական կողմը առնվազը մի քանի անգամ իր արտգործնախարարի շուրթերով հայտարարել է, որ կար իրական հնարավորություն՝ պատերազմը կանխելու կամ այն ոչ նման արդյունքներով ավարտելու, սակայն հայկական կողմն այլ բան է նախընտրել: Ընդ որում՝ Լավրովը նման հայտարարություն արել է նաև անձամբ Միրզոյան Արոյի ներկայությամբ՝ չարժանանալով նրա կոմղից ոչ մի հակաճառությանը: Բա եթե Լավրովը լկտիաբար ստում էր, ինչո՞ւ «դուխով» Արոն նրան չպորտատեղադրեց՝ գոնե փկելու Նիկոլի բարի համբավը: Չարեց դա, քանի որ ինքն էլ լավ գիտեր, որ Լավրովը չի ստում,այլ ասում է ճշմարտությունը:

Պատերազմն անխպուսափելի չի եղել,և դրա մասին խոստովանել է հենց նույն Նիկոլը՝ ԱԺ ամբիոնից. «Youtube» նայեք:

Մարիշը կրակն է ընկել մոր ձեռքը՝ չիմանալով ոնց «կռուտռիտ» լինել

Աշխարհով մեկ խայտառակվելուց հետո Կարապետյան Մարիշը, որ հետևողականորեն խուսափում էր լրագրողների՝ իր մոր վերաբերյալ հարցերին պատասխան հնչեցնելուց, այսօր ԱԺ-ում հայտարարել է, որ իր մայրը հայհոյախոս չէ, չունի «նման բառապաշար», և ինքն ու մայրը զոհ են՝ իր դեմ ձեռնակրված ֆեյքային գրոհի: Լրագրողներից մեկի դիպուկ նկատառմանը, որ «ֆեյքի» ու Մարիշի մոր անուն-ազգանունները համընկնում են, Մարիշը դրական արձագանք է տվել, բայց դա բավարար հիմք չի համարել՝ մորը վերագրվող վարքը հիմնավորելու համար: Երկար-բարակ բլբլացել է ու փորձել համոզել, թե ինքն ու մայրն իբր անմեղ, անարատ էակներ են, որ դավադրաբար դարձել են զոհ. Մարիշին ոմանք իբր փորձում են լռեցնել:

Մարիշի «վերլուծությունը» ախմախության է նմանվել, քանի որ ոչ միայն ոչ մի կերպ չի կարողացել Մարիշի մամայի անմեղությունն ապացուցել, այլև է՛լ ավելի է ընդգծել աղջկա թրքաբարո էությունը: Մեր ու աղջիկ գցել-բռնել են ու որոշել, որ կարող են ողջ ազգին հիմարի տեղ դնել. դե որ Նիկոլը կարողանում է նույնիսկ այսքանից հետո հանրության շրջանում թեկուզ որոշակի աջակցություն վայելել, մարդկանց ապուշի տեղ դնելն ի՞նչ խնդիր կարող է լինել:

Մյուս կողմից՝ ի՞նչ մեղադրես Մարիշին. ծնողներին չեն ընտրում, իսկ երբ նրանք դուրս են գալիս «բեզդառնի», ակամա խեղճ երեխաներն են տուժում: Ո՞վ է խեղճ, Մարի՞շը: Խեղճ չի, ռսպի է…

Գագոն էլի լեզվին է տվել

Լրագրողի հետ զրույցում կիսահռետորական հարց բարձրացնելով, թե ի՞նչ կա, որ ՀՀ իշխանություններն Արցախի համար չեն անում՝ բացի պատերազմ սկսելուց՝ Մելքոնյան Գագոն ասել է. «Գումարները հատկացնում են, ամբողջ աշխարհում ներկայացնում են, թե Արցախի վիճակն ինչ ձևի վիճակ ա»: Միաժամանակ Գագոն հայտարարել է, թե 30 տարի Հայաստանից Արցախ ուղարկված գումարները լրիվ մսխվել են, թալանվել են: «Ու ոչ մի անգամ հըլը էստեղից չեն պահանջել, թե էդ գումարներն ինչ եղավ, ինչ արեցին»,-հայտարարել է զինվորների ներքնաշորերից միլիոններ քամած Գագոն՝ խեթ-խեթ նայելով լրագրողին:

Իրավիճակի մարազմայնությունն այն է, որ «թալանի» մասին հանդգնում է խոսել մեկը, ով, երկար տարիներ ի վեր բանակի թիկունքի պետը լինելով, տառացիորեն քերել է բանակը: Այսինքն՝ եթե Հայաստանում երբևիցե թալան եղել էլ է, ապա դա իրականացվել է Մելքոնյան Գագոյի միջոցով:

Մյուս կողմից՝ «նոր Հայաստանում» իշխանավորները սովոր չեն հաշիվ տալ իրենց բառերի համար, խոսք ասելուց առաջ մտածելուն սովոր չեն, ինչի արդյունքում նույն Մելքոնյան Գագոն ստիպված է լինելու մասսայաբար ներողություն խնդրել Վանեցյանից: Հիմա եթե դատարանը սկսի քննել Գագոյի «բացահայտումները», կարո՞ղ է կրկին ստիպված լինի հիմա էլ ներողություն խնդրել Արցախի ու Հայաստանի նախկին իշխանություններից:

Թերևս, ուղղակի հիմա մնում է հետևողականություն ցուցաբերել ու Գագոյից հաշիվ պահանջել, քանի որ երբ նման մերկապարանոց հայտարարությունները մնում են անարձագանք կամ անպատիժ, ազդեցություն են ունենում հասարակության վրա ու ամրապնդում Նիկոլի իշխանությունը:

Նիկոլի համբավը պրոբլեմ է դարձել

ԱԺ-ում Խանդանյան Սաքոն է փորձել լվանալ Նիկոլի երեսը՝ կապված օրեր առաջ մամուլում տեղ գտած այն տեղեկության հետ, ըստ որի՝ Մակրոնը մեղադրել էր Նիկոլին իրենից պակաս հայ լինելու ու Արցախն անտեսելու համար: Համապատասխան հարցին արձագանքելով՝ ՔՊ-ական Խանդանյան Սաքոն հայտնել է, որ Ֆրանսիայի ղեկավարությունից չեն ճշտել, թե արդյոք այդ լուրերը համապատասխանում են իրականությանը, թե՝ ոչ: «Ես չեմ պատկերացնում, թե ինչպես պետք է Ֆրանսիան պաշտոնական հերքում տար մի բանի, որը տեղի չի ունեցել, և ինչ-որ դեղին մամուլում հայտնված տեքստ է»,-մասնավորապես՝ ասել է Սաքոն լրագրողներին:

Սաքոն իրականությունը խեղաթյուրել է. ՔՊ-ականներն ու նրանց սպասարկուները չէին էլ կարող իրենց թույլ տալ նման հարց բարձրանել, քանի որ շատ լավ գիտեն, որ Մակրոնն իրականությունն է ասել: Հաշիվ պահանջելու համար հիմքեր են պետք, իսկ հիմքեր Նիկոլը չունի, քանի որ նույն ՔՊ-ականերն էլ գիտեն, թե ով է իրենց պարագլուխը, ովքեր՝ իրենք, և ով՝ Մակրոնը:

ՀՅԴ-ի հայտնած տեղեկությունը ամբողջությամբ իրականություն է և շատ լավ ի ցույց է դնում ոչ միայն Նիկոլի՝ արտաքին աշխարհում ունեցած համբավը, այլև ապացուցում է նրա թրքասիրությունը, որի մասին տեղյակ են, փաստորեն, բոլորը՝ հայ, թե օտար:

Իրանը կասկածո՞ւմ է Ռուսաստանին

Ինչպես հայտնի է, Իրանի Իսլամական հեղափոխության առաջնորդ Այաթոլլա Սեյեդ Ալի Խամենեիի միջազգային հարցերով ավագ խորհրդական Ալի Աքբար Վելայաթին Tasnim գործակալության կայքում հրապարակված հոդվածում հանդես էր եկել բավական ուշագրավ շեշտադրումներով: Մասնավոարպես՝ բացի այն, որ նա հստակորեն պարզաբանել էր այն հարցը, թե ինչու են թուրքերն ամեն գնով առաջ տանում «Զանգեզուրի միջանցք» հորջորջվող պրոյեկտը, նաև ոչ երկիմաստ կերպով Մոսկվային էր ուղերձ հղել՝ սթափվելու ու երկակի վարքագիծ չդրսևորելու այնպիսի մի իրավիճակում, երբ վտանգված է ոչ միայն ՌԴ ռազմավարական դաշնակից Հայաստանի, այլև հենց Իրանի ապագան: Ընդ որում՝ հատկանշական է, որ հոդվածի հրապարակումը համընկել է Իրան-ՌԴ հարաբերություններում օրերս նկատելի դարձած լարվածության ֆոնին:

«Մեր ռուս ընկերները պետք է զգույշ լինեն և գիտենան, որ ցանկացած փոքր անփութություն Կովկասում այն կդարձնի ներխուժման և մրցակցության վայր տարբեր երկրների և չարամիտ կողմերի միջև, որոնք հարվածելու են Ռուսաստանի և Իրանի Իսլամական Հանրապետության շահերին: Եթե նրանք անտեսեն, ապա ամերիկացիներն ու նրանց գործակալները, որոնք չկարողացան որևէ կարևոր բան անել Ուկրաինայում, կուժեղացնեն լարվածություն ստեղծող գործոնները շատ զգայուն հարավկովկասյան տարածաշրջանում և կխաթարեն ողջ տարածաշրջանի անվտանգությունը»,-մասնավորապես՝ գրել է իրանցի պաշտոնյան՝ նախազգուշացնելով ՌԴ-ին, որ բարդ հարցերի ցանկացած անտեսում և չափից ավելի պարզեցում կստիպի ոչ բարեկամ երկրներին չսահմանափակվել միայն Հարավային Կովկասի տարածաշրջանով, այլև տարածել իրենց ազդեցությունը Հյուսիսային Կովկասի և, ամենակարևորը, Կասպից ծովի և դրա շուրջ գտնվող երկրների վրա, և դա պետք է լինի Իրանի և Ռուսաստանի կարմիր գիծը:

Ռուսատսանում չգիտե՞ն այս մասին, ինչո՞ւ է Իրանը որոշել նման ազդակ ուղարկել Կրեմլին: Ակնհայտ է, որ այս հոդվածը ծնվել է Թեհրանում առկա խորը մտահոգությունից, որը բխում է առաջին հերթին Մոսկվայի անդրկովկասյան քաղաքականության երկակիությունից. փորձելով մեկ ձեռքով պահել և՛ Երևանին, և՛ Բաքվին՝ Մոսկվան ռիսկի է դիմում կորցնել երկուսին էլ միաժամանակ մի դեպքում, երբ Ադրբեջանը փաստացի հանդիսանում է ՆԱՏՕ-ական Թուրքիայի պրոքսին տարածաշրջանում՝ չթաքցնելով իր նկրտումները ոչ միայն ՀՀ տարածքի նկատմամբ:

Առնվազը 19-րդ դարից ի վեր Անդրկովկասը գլխավոապես համարվում է՝ ռուսական ազդեցության գոտի, իսկ Աղդամում տեղակայված ռուս-թուրքական առաքելությունը փաստացի կոտրում է դարերի ավանդույթն՝ հանդիսանալով Կովկաս Թուրքիայի վերադարձի յուրատեսակ խորհրդանիշ: Իրանը, ըստ երևույթին, վախենում է իր մեջքի հետևում ռուս-թուրքական հնարավոր պայմանավորվածութուններից. Արևմուտքը կհարկադրի մոսկվային Անդրկովկասը լքելու դեպքում այն հանձնել թուրքերին, մինչդեռ Իրանը, աջակցելով Մոսկվային պատերազմում, հույս ունի ստանալ նրա աջակցությունը նաև Կովկասում, իսկ եթե բանը հասնի ռուսների՝ տարածաշրջանը լքելուն, ապա ապա Իրանը ցանկանում է, որպեսզի այն հանձնվի իրեն, այլ ոչ թե թուրքերին:

Բայց արի ու տես, որ կրեմլյան աշտարակները ինչպես սեփական երկրի, այնպես էլ նույն Կովկասի ապագայի ու ճակատագրի հարցում չունեն միասնական մոտեցում. մի կլանի համար բարեկամը Թուրքիան ու Ադրբեջանն են՝ անկախ ամեն ինչից, մյուսի համար Իրանն ու Հայաստանն ավելի նախընտրելի են համարվում: Ահա հենց սրա հետևանքով է նաև, որ Նիկոլին հաջողվեց 2018-ին իշխանություն վերցնել ու Արցախը Ղարաբաղի տնտեսական գոտու վերածել, որտեղ, ինչպես թուրքերն են սիրում շեշտել, ժամանակավորապես տեղակայված են ռուս խաղաղապահները:

Վիտալի Բալասնյանին մեկուսացնելով Իլհամի ճանապա՞րհն են հարթում

Ինչպես տեղեկացնում են որոշ ԶԼՄ-ներ՝ հղում անելով իրենց աղբյուրներին, Արցախի ազգային հերոս Վիտալի Բալասանյանի առողջական վիճակը վատթարացել է, ու նրան տեղափոխել են հիվանդանոց:

Բալասանյանի նկատմամբ ձեռնարկված գործողությունները, որոնց փորձ է արվում հաղորդել օրինական հիմքեր, իրականում խիստ կասկածելի են թվում այն պարզ պատճառով, որ, փաստորեն, նրա մասին սկսել են հիշել պատերազմից «5 րոպե պակաս» վիճակում: Անկախ նրանից,թե ինչ պատճառաբանություններ են բերվում՝ նրան մեկուսացնելու փաստն արդարցնելու համար, անքննակելի է, որ Բալասնայանի հետ ներկայումս կատարվողը չի կարող հարցեր չառաջացնել, չծնել մտավախություններ. նա մի մարդ է, մի ռազմկան գործիչ, որը պատերազմի դեպքում կարող էր իր զգալի ավանդը ներդնել թշնմամուն դիմակայելու կենսական գործում: Բալասանայնի մակարդակի գեներալ Արցախը քանի՞սն ունի: Արդյոք Բալասանյանի նկատմամբ նմանօրինակ ոտնձգությունները նպատակ չունե՞ն՝ թեթևացնելու Իլհամի գործը՝ հատկապես հաշվի առնելով այն, որ սկսել է շրջանառվել մի փաստաթուղթ, ըստ որի՝ առաջիկա 2 ամսվա ընթացքում հանձնառություն կա՝ Արցախից դուրս բերելու ողջ զինտեխնիկան. Նիկոլն է Իլհամի առաջ պարտավորվել՝ խոստանալով նրան բավարարել:

Այս ամենն իսկապես խիստ կասկածելի է թվում ու լավ բանի մասին չի հուշում՝ անկախ նրանից, թե ով ինչպես է անձնապես վերաբերվում Բալասնյանին: Եթե նրան մի բան պատահեց, ապա պատասխանատվությունն ամբողջությամբ ընկնելու է իշխանությունների վրա: Սա պետք է բոլորի համար հստակ լինի: