Արսենյան Գուգոն Էյֆորիայի մեջ է ընկել


Պարզվում է՝ Արսենյան Գուգոն՝ ՔՊ-ի երկրորդ Գռզոն, հանդիսանալով Արգենտինայի ու Մեսսիի մեծ երկրպագուն, էյֆորիայի գիրկն է ընկել, ու լրագրողի դիպուկ նկատառմանը, որ նրա այդ ցնծությունը հանրության կողմից կարող է սխալ գնահատվել՝ նկատի ունենալով Արցախի ու Հայաստանի շուրջ այս օրերին տեղի ունեցող ողբերգությունը, արձագանքել է.«Աշխարհի չեմպիոնատի իրականցումը, կայացումը և ֆոտբոլային խաղերի փաստը որևէ կերպ չի հատվում Արցախում տեղի ունեցող իրադարձություններին: Հուսով եմ, որ ասենք մեր տասնյակ հազարավոր հայրենակիցներ Արցախում նույնպես հետևել են էդ առաջնությանը, հաճույք են ստացել էդ առաջնությունից, գոռացել են, երբ որ գոլեր են խփել, տխրել են, երբ որ իրենց թիմն է բաց թողել գոլ՝ կարծում եմ…»:

Գուգոն արցախցիներին դրել է լրիվ իր տեղը՝ կարծելով, որ թուրքի յաթաղանի բաժին դառնալու վտանգն այնքան աննշան է, որ այն չէր կարող խաթարել ֆուտբոլասեր արցախցիների՝ ֆուտբոլ նայելու կայֆը: Մի մարդ, որն ուղիղ պատասխանատվություն է կրում Արցախի շուրջ ստեղծված այս իրավիճակի համար՝ հանդիսանալով թուրք-ադրբեջանական գործակալական ցանց հանդիսացող ՔՊ-ի կարկառուն անդամ, փաստորեն, դեռ սիրտ ունի՝ օտարների հաջողությամբ ուրախանալու, ինչ-որ բան թամաշա անելու, ինչ-որ մեկին երկրպագելու այն դեպքում, երբ առնվազը վերջին 10 օրվա ընթացքում պետք է ժամանակ ու սիրտ չունենար՝զվարճանալու:

Գուգոյի էյֆորիան ևս մեկ անգամ ի ցուց է դնում ոչ միայն նրա, այլև նրա ողջ թիմի համար «Արցախ» անվան անարժեքությունը: Սրանց համար Արցախը «Ղարաբաղի տնտեսական գոտի» է, արցախցին էլ՝ Ադբեջանի քաղաքացի, իսկ եթե ամեն բան հենց այսպես է, ապա ո՞րն է խալխի քաղաքացիների համար մտահոգվելու առիթը,ինչո՞ւ պետք է Գուգոն չվայելի ֆուտբոլը:

Բա Հայաստանը ե՞րբ է Արգենտինա դառնալու, 2050-ի՞ն…

Նիկոլը մաղարիչ է արել

Մամուլում արժանահավատ տեղեկություններ են հայտնվել այն մասին, որ Նիկոլը մաղարիչ է արել. Միրզոյան Արոյին ծեծի ենթարկելու գործը հսկող դատախազ Արամ Արամյանը նոր պաշտոն է ստացել՝ դառնալով Կենտրոնի դատախազ:

Չնայած Արոյին ծեծի ենթարկելու դեպքից երկու տարի է անցել, բայց այս ողջ ընթացքում նախաքննական մարմինը այդպես էլ չի կարողացել պարզել և բացահայտել, թե կոնկրետ ովքեր են հանդգնել Արոյին ծեծի ենթարկել: Ավելին՝ գործը մինչև օրս այդպես էլ դատարանի երես չի տեսել՝ տեղում դոփելով ու փակման եզրին կանգնելով:

Ինչպես հայտնի է, Արոյին ծեծի ենթարկելուց անմիջապես հետո իշխանական քարոզչամեքենան շրջանառության մեջ դրեց այն սին վարկածը, թե իբր նրան ծեծողներն ընդդիմադիրներ են եղել: Նույնիսկ ձերբակալություններ եղան, բայց այդպես էլ համոզիչ չդարձավ իշխանական այդ վարկածը, և կային ոչ անհիմն կասկածներ, որ իրականում Արոյին Նիկոլի հրամանով են ծեծի ենթարկել՝ ցույց տալու նրան իր իսկական տեղը:

Հիմա, փաստորեն, Արամյանի նշանակմամբ այս կասկածնեը լրիվ հիմնավորվում են. Նիկոլը որոշել է Արոյի գործի բարեհաջող կոծկման համար պարգևատրել գործը գլուխ բերածին ու մի յուղոտ պաշտոն նվիրել՝ իր ծածուկ հրամանն անթերի իրագործած իրավաբանին՝ վարքագիծ, որ ամբողջությամբ տեղավորվում է հետհեղափոխական կառավարչական ավանդույթների ծիրից ներս:

Մյուս կողմից՝ հիմար իրավիճակում է հայտնվում Արոն, որը, փաստորեն, դառնում է լրիվ մեխի գլուխ, որ իբր բարձրաստիճան պաշտոնյա է համարվում, բայց այդպես էլ չի կարողանում գտնել ու պատժել իրեն ծեծի ենթարկածներին: Տվյալ պարագայում Արոն պետք է որ «սպռոս աներ» Նիկոլից, բայց ինչպես հայտնի է, ներքպական խունտայում բոլորովին այլ արժեքներ ու ավանդույթներ են շրջանառվում. Արոն պատրաստ է 25 անգամ էլ ծեծվել, միայն թե իրեն թողնեն թիմում:

Ախմախության հերթական ռեկորդը

«Նավակ Ճոճող» Վիլենը, օրերս անդրադառնալով ընդդիմության քայլերին, Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակի կապակցությամբ ընդդիմադիրների իրագործած ակցիային, հայտարարել է, թե ընդդիմության այսպիսի վարքագծի շարունակականության դեպքում հաջորդ ընտրություններին ոչ ոք նրանց ձայն չի տալու. «վստահելու պաշարը» զրոյական է՝ միաժամանակ համոզմունք հայտնելով, որ Արցախը պետք է փրկել ոչ թե Երևանում՝ Կենտրոնում, այլ՝ Արցախում՝ այն բնակեցնելով ու շենացնելով:

Հարց՝ Վիլեինին՝ իսկ իշխանությունների վստահելիության պաշարը որքա՞ն է կազմում, կարո՞ղ է հնչեցնել կոնկրետ թվեր: Եթե, ըստ Վիլենի, վստահելիության պաշարից զրկվում է այն ուժը, որն իր ուժերի ներածին չափով պայքարում է Նիկոլի եփած շիլափլավի հետևանքների վերացման համար՝ իր աջակցությունը հայտնելով Արցախին, արցախիցներին միայնակ չթողնելով, ապա վստահելիության ի՞նչ պաշար կարող է ունենալ այն քաղաքական իշխող ուժը, որը հիմնական մեղավորն է ստեղծված իրավիճակի համար՝ Ադրբեջանի հետ միասին:

Կամ երբ Վիլենը խոսում է Արցախն Արցախում փրկելու անհրաժեշտության մասին, գոնե պատկերչացնո՞ւմ է՝ ինչ է խոսում, պատկերացում ունի՞ այն իրական խնդրի մասին, որին բախվել է Արցախը ստեղծված իրավիճակում: Ենթադրենք՝ Արցախում ապրում էր ոչ թե 120000, այլ ասենք կրկնակի շատ ՀՀ քաղաքացի, այդ հանգամանքը որևիցե զսպող նշանակություն կարո՞ղ էր ունենալ ադրբեջանական իշխանությունների համար, եթե նրանց բուն խնդիրը ոչ միայն Արցախի, այլև Հայաստանի ոչնչացումն է կամ առնվազը մասնատումը: Արցախը պետք է փրկել ոչ միայն այն հայաշատ դարձնելով, այլ այդ հողին ու դրա վրա ապրողին տիրություն անելով՝ մի բան, որին ոչ մի կերպ չի ցանկանում ձեռնամուխ լինել «Նավակ Ճոճողի» քաղաքական թիմը՝ երկիրը թուրքի բաժին դարձնելով:

Մի քաղաքական թիմում որ «Նավակ Ճոճողը» դեմք լինի, ի՞նչ կարելի է սպասել դրանից…

«Աբիժնիկ» ալկաշը

Վստահեցնելով, որ հիմա բիզնեսն իրեն շատ ավելի լավ է զգում, քան նախկինների օրոք, իսկ 2018-ից ի վեր հիմնադրված բիզնեսներն այսօր ուղղակի ծաղկում են՝ Քերոբյան Վահանը, որպես գործարար. միաժամանակ վստահեցրել է, որ նախկինների ժամանակ բիզնես անելն անասելի ծանր գործ է եղել ու հայտարարել.«Միայն իշխանափոխությունից հետո, կոռուպցիայի նվազումից հետո են մարդիկ ձեռնամուխ եղել ձեռնարկատիրական գործունեության: Իմ ստեղծած բիզնեսի նկատմամբ եղել են հարկային հալածանքներ: Նույնիսկ օրենքներ են ստեղծվել, որ փակվի իմ բիզնեսը»:

Փաստորեն՝ մինչև Նիկոլի կողմից իշխանազավթումը Հայաստաում ոչ ոք ոչ մի բիզնեսով չի զբաղվել՝ չնայած ինչպես հյատնի է, նախահեղափոխական տարիները Հայաստանի նորանկախ պատմության մեջ երկրի համար ամենածաղկուն ժամանակաշրջանն են եղել: Տեսնես Վահանը քանի՞ բաժակ է «քցել», որ նման բան է պնդել: Կամ պետությունն է՛լ բանուգործ չուներ, պետք է օրենքներ ընդուներ,որ Քերբոյան Վահանին վատություն անե՞ր: Սննդի առաքմամբ միայն Նիկոլի այս շշակի՞ցն է զբաղվել…

Հարց՝ Նիկոլի «հանճարի» շնորհիվ այժմ յուր բիզնեսը ծաղկեցնող Քերոբյան Վահանին՝ եթե Հայաստանը բիզնես դրախտ է, ինչո՞ւ 2018-ի հեղափոխությունից ի վեր կտրուկ, աննախադեպ կերպով նվազել է տնտեսության մեջ արվող արտաքին ներդրումների ծավալն այն դեպքում, երբ մինչև հեղափոխությունն այն բավական մեծ տոկոս էր կազմում: Կամ եթե այդպես է, ինչո՞ւ չի պակասում այն դրսի հայերի թիվը, որոնք, հավատալով Նիկոլի խոստումներին, ժամանակին եկան այստեղ, փող ներդրեցին, հետո դրա ձեռքն ընկան կրակն ու էլի արտագաղթեցին: Եթե Հայաստանի բիզնես միջավայրն անթերի է, ինչպես վստահեցնում է Վահանը, ապա ինչո՞վ է նա բացատրում երկրում աղքատության կամ անգամ ծայրահեղ աղքատութան մակարդակի աճը,որի մասին, ի դեպ, փաստել էր վերջերս Նիկոլը…

Նախկիններից աբիժնիկությո՞ւնն է պատճառը, որ հիմա վահանները քանդում են երկիրը՝ այն իրենց «դուքյանը» դարձնելով: Հաստատ:

Նիկոլի թամադան

Լրագրողների հարցին՝ արդյոք Կառավարությունը շարունակո՞ւմ է անգամ այս հանգամանքներում մնալ «խաղաղության օրակարգ»-ի հետևորդը, Նիկոլի մանկլավիկներից Սանոսյան Գնելը արձագանքել է.«Իհարկե, մենք շարունակում ենք պնդել, որ ինչպես աշխարհի բազմաթիվ տարածաշրջաններում, այդ թվում՝ նաև մեր տարածաշրջանում, պետք է խաղաղություն հաստատվի»: Միաժամանակ լրագրողների ճշտող դիտարկմանը՝ որպես կենաց չէ, այլ որպես ռազմավարություն, Գնելը պատասխանել է, թե ինքը ընդհանրապես կենացներ չի ասում, այն էլ, երբ միկրոֆոնի առջև է գտնվում:

Գնելը, իհարկե, այնքան ուղեղ չունի, որ կարողանար տեղում կողմնորոշվեր ու լրագրողների հարցին ինքնուրույնաբար դիպուկ պատասխաներ: Նա ընդամենը կրկնել է այն, ինչ որ լսել է շեֆից՝ Իլհամի Նիկոլից, և դատելով ամենայնից՝ լսածը մեկ բան է եղել՝ խաղաղություն՝ ամեն գնով, խաղաղություն նույնիսկ Երևանը հանձնելու գնով:

Միաժամանակ բավական ծաղրական է թվում Գնելի այն խոսքը, թե ինքը միկրոֆոնի առջև կենացներ չի ասում: Խնդիրն այն է, որ 2018-ից ի վեր այս երկրում միկրոֆոնի առջև ամենամեծ կենաց ասողը Նիկոլն է դարձել՝ սկսած Հանրապետության հրապարակում ժամանակին հնչեցրած խոստումնալից խոստումներից, մինչև Կառավարության վերջին նիստում դուրս տված ինչ-որ ականջահաճո բարբաջանքներ: ՔՊ-ի ողջ քաղաքական գործունեությունն է կենաց ու շանտախտի ժամանակ քեֆ, ինչի հետևանքով Գնելը նույնիսկ այս խայտառակ իրավիճակում ստիպված է տխմարի տպավորություն թողնել:

Զոմբիների կերակուրը

Նիկոլը Կառավարության նիստում մեղադրանքներ է հնչեցրել ՌԴ-ի հասցեին՝ փաստացի Մոսկվային մեղադրելով ադրբեջանցիների «ջրաղացին ջուր լցնելու» համար. այն, ինչ պարտավոր են անել ռուսական ուժերը, չեն անում և չեն անում, ըստ Նիկոլի տրամաբանության, միանգամայն դիտավորյալ կերպով: Միաժամանակ Նիկոլը ևս մեկ ավելորդ անգամ վերահաստատել է, որ Հայաստանը հենց հիմա էլ պատրաստ է անմիջապես Ադրբեջանի հետ կնքել խաղաղության պայմանագիր. ՀՀ-ն Բաքվին է փոխանցել իր առաջարկները, և եթե դրանք ընդունելի լինեն Ադրբեջանի կողմից, ապա խնդիրն անմիջապես կլուծվի:

Ռուսներից բողոքելն այս օրերին մի տեսակ մոդա է դարձել: Օրինակ՝ երեկ Սիմոնյան Ալենն էր տրտնջացել ՄԱԿ-ի ԱԽ-ում ՌԴ հայտնած դիրքորոշումից՝ հայտնելով, որ ինքն ավելին էր ակնկալում դաշնակից երկրից: Հիմա էլ, փաստորեն, Նիկոլն է պրակտիկորեն երկրորդում Ալենին՝ ներկայացնելով գրեթե նույնաբովանդակ մեղադրանքներ:

Իրավիճակն իսկապես զգայուն է և ոչ ստանդարտ լուծումներ պահանջող: Ավելին՝ շրջանառվում են տեղեկություններ այն մասին, որ Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակն իրականում նախերգանքն է մոտալուտ մեծ պատերազմի, ինչի մասին արդեն տևական ժամանակ է՝ փորձագիտական հանրույթը չի դադարում խոսել:

Հայաստանի խնդիրն այս իրավիճակում արդյունավետ լուծումներ գտնելն է, որը, բնականբար, չի կարող տեղի ունենալ,եթե Նիկոլի հիմնական անելիքը լոկ մուննաթն է: Ընդ որում՝ նկատենք, որ Նիկոլի մուննաթը կունենար արժեք այն դեպքում, եթե Հայաստանն աշխարհաքաղաքական իմաստով կշիռ ունենար, այլ ոչ թե լիներ այն ստորացված վիճակում, որում է հիմա: Մի դեպքում, երբ քո ձայնը լսելի չէ ո՛չ դաշնակցի, ո՛չ չեզոք ու ո՛չ էլ առավել ևս թշնամի երկրների համար, ոչ մի մուննաթ քեզ չի փրկի, այլ ընդհակառակը՝ իրավիճակը կարող է է՛լ ավելի խորանալ:

Բայց պետք է հասկանալ, թե իրաանում որն է մուննաթի գլխավոր նպատակը: Ակնհայտ է, որ Նիկոլը նախևառաջ ապրում ու աշխատում է՝ սեփական զոմբիներին հիմարի տեղ դնելու համար, և այդ իմաստով, այո՛, նրա մուննաթը կարող է արդյունք տալ՝ ներքին լսարանին մոլորութան մեջ գցելու ու սեփական բաժին պատասխանատվությունը սեփական ուսերից հաջողությամբ թոթափելու հարցում: «Ես չեմ, ռուսներն են» սկզբունքը, ցավոք, հակառուսական քարոզչությամբ սնվող հասարակական որոշ շերտերի համար կարող է հիմնավոր թվալ՝ լռեցնելով բնական հարցը, թե իսկ այդ դեպքում ՀՀ իշխանություններն ինչի՞ գլուխ են, որ բացի մուննաթախառը ճղճղոցներից, այս ճակատագրական պահին չեն անում ոչինչ:Օրինակ ինչո՞ւ այս օրերին նույն իշխանությունները բազմահազարանոց հավաքներ չեն կազմակերպում, երթեր չեն անում, խլացնում են հայության բողոքի ձայնն ու կոմֆորտ զոնա ապահովում Ալիևի համար:Ավելին՝ նրանց էլ, ովքեր փորձում են մի բան անել, ՔՊ-ական որոշ վիժվածքներ պախարակում են ու գանակոծում՝ իրականությունը դիտարկելով իրենց ճիվաղային պրիզմայով:

Ինչո՞ւ, շատ պարզ պատճառով՝ թուրքից ուրիշ ի՞նչ կարելի էր սպասել…

Ի՞նչ է ակնարկում Պեսկովը Երևանին

Պեսկովն է արտահայտվել Արցախում ստեղծված իրավիճակի մասին՝ նախընտրելով հնարավորինս նուրբ ձևակերպումներ: «Ռուս խաղաղապահներն անում են հնարավորը, որպեսզի ապահովեն կարգուկանոն և հանգստություն այն տարածքներում, որտեղ նրանք աշխատում են, և գործում են բացառապես այն փաստաթղթերի ոգուն և տառին համապատասխան, որոնք ստորագրվել են երկրների միջև: Մենք, իհարկե, մեր հայ գործընկերների և դաշնակիցների հետ կշարունակենք քննարկել այս թեման»,-մասնավորապես՝ հայտարարել է Պեսկովը:

Պեսկովի հայտարարությունը, պետք է խոստովանել, իրականությունից մի տեսակ կտրված է ստացվել՝ տպավորություն ստեղծելով, թե ոչ մի ճգնաժամ էլ չկա, թե իբր ոչ մի արտակարգ դրություն էլ առաջ չի եկել,թե Արցախի երկինքը անամպ է ու խաղաղ,իսկ ռուս խաղաղապահներն էլ իդեալական են իրականացնում իրենց առաքելությունը: Ի դեպ՝ ինչ-որ իմաստով իրականությունից կտրված էր ստացվել նաև ՄԱԿ ԱԽ-ում ՌԴ ներկայացուցչի հայտարարությունը՝ Լաչինի շուրջ ստեղված իրավիճակի վերաբերյալ, ինչը հատկապես աչք էր ծակում մյուս երկրների կողմից իրավիճակին տրված ավելի դիպուկ, հաճախ նաև կոշտ գնահատականների ֆոնին:

Հարց՝ Ռուսաստանն իր նման կեցվածքով ընդամենը զգուշավորությո՞ւն է ցուցաբերում՝ չցանկանալով հակամարտության մեջ մտնել Բաքվի կամ նույնն է թե՝ Անկարայի հետ՝ստիպված «աչք փակելով» իրեն նետված ձեռնոցի վրա, որ խուսափի Անդրկովկասում իր համար երկրորդ ճակատ բացվելու հեռանկարից, թե՞ իրականում գործ ունենք բոլորովին այլ երևույթի հետ: Օրինակ՝ մի տեսակ տողատակային է հնչում Պեսկովի այն հայտարարույունը, որ իրենք հայ գործընկերների և դաշնակիցների հետ կշարունակեն քննարկել այս թեման: «Դաշնակից» եզրույթը Պեսկովն ընդգծել է որպես գոյություն ունեցող փաստի արձանագրո՞ւմ, թե՞ որպես մեսիջ՝ Երևանին առ այն, թե ինչպիսի Հայաստան է Մոսկվան ցանկանում տեսնել Անդկովկասում: Այսինքն՝ կա՞ ակնարկ այն մասին, որ խնդիրները կարող են արագորեն կարգավորվել, եթե նույն Նիկոլը դադարի Արևմուտքի «դուդուկի տակ թաքուն պարել»՝ վստահություն ներշնչելով Մոսկվային, որ վերջինս կարող է առանց «քցված» լինելու մտավախուևթյան գործել:

Բոլոր դեպքերում Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակը լուծումներ է պահանջում ու այն էլ ՝ շատ արագ՝ առանց դիվանագիտական ավելորդ սեթևեթանքների, քանի որ վտանգված են տասնյակ հազարավոր անմեղ մարդկանց ճակատագրեր. մարդիկ սեփական հայրենիքում կյանքի բնատուր իրավունք ունեն,որը ոչ ոք չի կարող խլել:

Մոսկվայի կոշտ արձագանքը՝ Նիկոլին

ՌԴ ԱԳ մամուլի խոսնակ Զախարովան բավական կոշտ է արձագանքել հայաստանյան պաշտոնական շրջանակներից ռուս խաղաղապահների հասցեին հնչող մեղադրանքներին՝ հայտարարելով, որ նման վերաբերմունքը ռուս խաղաղապահների նկատմամբ «չի ընդունվում»՝ ընդգծելով որ հենց ռուս խաղաղապահներն են, իրենց կառուցողական առաքելությամբ հանդիսանում տարածաշրջանում իրավիճակի կայունացման գլխավոր գարանտները:

Հայտնի է դարձել, որ Երևանը հրաժարվել է մասնակցել Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների՝ խաղաղության պայմանագրի նախապատրաստման վերաբերյալ հանդիպմանը: Միաժամանակ հայկական կողմը խնդրել է հետաձգել Հայաստանի, Ռուսաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների հանդիպումը՝ հաշվի առնելով Լաչինի միջանցքում առկա իրավիճակը:

Զախարովայի խոսքերում նկատելի է կոնկրետ Նիկոլի՝ ռուսների վերաբեյալ Կառավարության նիստում հնչեցրած քննադատությունների արձագանքը, որ, փաստորեն, ուղղորդվում է Հայաստանի՝ ՌԴ-ում կայանալիք կարևոր հանդիպումներին չմեկնելու ժեստով, ինչը, նկատենք, երկակի մեկնաբանության ենթակա իրողությունն է. մի կողմից՝ Լաչինի միջանցքում ստեղծված իրավիճակը բարոյական իրավուք է տալիս Երևանին՝ մերժելու ազերիների հետ հանդիպումը որևիցե ձևաչափով, մյուս կողմից, փաստորեն, դրանով Հայաստանը բոյկոտում է նաև ռուսական կողմի միջնորդական ջանքերը՝ կամա-ակամա Արևմուտքի «ջրաղացին ջուր լցնելով»: Ի դեպ՝ նույն ռուս վերլուծաբաններն իրենց հարցազրուցներում պնդում էին, որ ՌԴ-ում Հայաստանի առջև փոխադարձության սկզբունքով դրվելու էր «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցը:

Ահա այս ամենի ֆոնին է, որ Զախարովան, փաստորեն, կոշտ մեսիջներ է հղում Երևանին՝ թերևս կանխազգալով իրավիճակից Մոսկվայի համար բխող վտանգները: Գլխավոր հարցը հետյալն է՝ հետզհետե սրվող մթնոլորտը կարո՞ղ է հանկարծ անսպասելիորեն պայթել տարածաշրջանային մեծ պատերազմի տեսքով, եթե այո, ապա ո՞ւմ կողմը կբռնի Կրեմլը՝հաշվի առնելով նաև Իրանի գործոնը:

Նիկոլի իմպրովիզը

Կառավարության նիստում Նիկոլը հերթական անգամ իմպրովիզ է արել՝ շեղելու հանրության ուշադրությունը դեպի Հայաստանի ու Արցախի կործանումը տանող իր քաղաքականությունից ու համոզելու, որ թեկուզ 120000 ՀՀ քաղաքացի կանգնել է ֆիզիկական չգոյության վտանգի առաջ, իսկ Հայաստանը՝ առնվազը մասնատման, բայց, այնուամենայնիվ, կյանքը հիասքանչ է, ապրուստն էլ ձրի ու շատ:

Մասնավորապես՝ ՔՊ-ական խունտայի պարագլուխը Կառավարության նիստում ազգին աչքալուսանք է տվել, թե՝ երրորդ հանրապետության պատմության մեջ մեջ առաջին անգամ աննախադեպ ռեկորդ է սահմանվել. աշխատատեղերի թիվը գերազանցել է 700000–ը՝ նոյեմբերին հասնելով 701451-ի: «ՀՀ աշխատավարձի ֆոնդը նույն ժամանակահատվածում կրկնապատկվել է` ավելանալով շուրջ 89 մլրդ 220 մլն դրամով կամ 92.3%-ով, իսկ միջին աշխատավարձի չափը 2021թ.-ի նոյեմբերի նկատմամբ ավելացել է 44931 դրամով կամ 20.4%-ով»,-պարծեցել է Նիկոլը:

Հիմա ի՞նչ, պարե՞նք, Նիկոլին ծափ տանք ու փառաբանե՞նք: 700000 չէ, ուզում է 7000000 լինի, եթե Հայաստանը կործանվում է բոլորիս աչքի առաջ, ի՞նչ տարբերություն, թե Նիկոլն ինչ մոգոնած թվեր կբստրի: Կուզի՝ կասի 700000, կուզի՝ կասի 7000, ստուգողն ու քննողն ո՞վ է: Այն գիտենք, որ հարուստներն էլի հարստանում են, աղքատներն էլ՝ է՛լ ավելի աղքատանում՝ անկախ այն բանից՝ աշխատաում են մարդիկ, թե տանը նստում:

Եթե նույնիսկ հենց այսօր Հայաստանում վերանա աղքատությունն ու բոլորը սկսեն ապրել շքեղ կյանքով, ի՞նչ օգուտ դրանից, եթե Արցախն ու արցախաբնակ մեր հայրենակիցներն են կորչում, Հայաստանն էլ՝ վիլայեթ դառնում կամ ասենք սանջակ: Նիկոլի համար գուցե այդ ամենն էական չէ, քանզի նա թուրք է՝ խոստովանված,բայց ահա ազգաբնակչության համար էականը հենց դա է, քանզի հայ են՝ ցեղասպանություն տեսած: Հայոց ցեղասպանությունից առաջ էլ շատ ու շատ հայեր Օսմանյան կայսրությունում շատ հարուստ էին ու ազդեցիկ դիրքեր վաստակած, որևէ մեկին թուրքը խնայե՞ց, թե՞ միայն չունևորներին կոտորեց՝ հարուստներին մեծ պատվի արժանացրած: Առաջինը հենց ունևորները դարձան յաթաղանի բաժին՝սեփական կահկարասին ասենք քրդերի բաժին սարքած:

Աչքալուսանք տուր այն ժամանակ, երբ կլուծես Հայաստանի հիմնական գերխնդիրը՝ սասանված անվտանգության հարցը…

Բորբոքված խոզը

Բոլորովին վերջերս Նիկոլի երկրորդական սեռական օրգան դառնալու փաստից էյֆորիայի մեջ ընկած ՔՊ-ական Ալեքսանյան Վահագը ձայնի բորբոքված տոնայնութամբ ԱԺ ամբիոնից նախկին իշխանություներին մեղադրել է 30 տարի շարունակ հայկական բանակը 20-րդ դարի առաջին կեսում արտադրված զենքերի հույսին թողնելու համար այն դեպքում, երբ թշնամին այդ ողջ ընթացքում ինտենսիվորեն զինվում էր բացառապես գերժամանակակից զինատեսակներով: «…ու եթե էստեղ կանգնած ինչ-որ մեկը կգա էս ամբիոնից ու կասի, որ ինքը հիշում ա գեթ մի նոր, նորագույն ռազմական միջոց, որը դուք գնել եք ձեր կառավաևրության տարիներին, ապա ես չգիտեմ, ես կշշմեմ ուղղակի»,-մասնավոևրապես՝ ԱԺ ամբիոնից բորբոքվել է որոշ քաղաքակրթություններում անմաքուր կենդանի համարվող արարածի հետ հաճախ նույնականացվող ՔՊ-ական պատգամավորը:

Երկու պարզ հարց՝ եթե Հայաստանի բանակը «նախնադարյան էր»,ապա ինչո՞ւ էր Նիկոլը փառաբանում հայոց բանակը տավուշյան հայտնի մարտերից հետո, երկրորդ՝ եթե Նիկոլը, գալով իշխանության, բացահայտել էր բանակի խղճուկ վիճակը՝ հասկանալով, որ թշնամու ու մեր բանակների միջև տարբերոթյունը սարուձորի է, ապա ինչո՞ւ Հայաստանը ներքաշեց ռազմական արկածախնդրության մեջ՝ հետ կանգնելով նույն այդ նախորդ իշխանությունների օրոք մեծ ջանքերի գնով ձեռք բերված դիվանագիտական ձեռքբերումներից՝ ինքն իրեն զորավար երևակայելով:

Ինչ վերաբերում է անթրաշ խոզի այն պնդմանը,թե հայկական բանակը զինված էր 20-րդ դարասկզբի զենքերով, ապա միայն «Իսկանդերի» ձեռքբերման փաստը բավարար է, որպեզի Վահագի կլոունադայի էությունը բացահայտվի:

Հայաստանն ուներ բավարար ռազմական պոտենցիալ՝թշնամուն մարտի դաշտում արժանապատվորեն դիմակայելու, ինչը, սակայն, խանգարելու էր Նիկոլին՝ վճարելու իր իշխանազավթման գինը՝ Արցախի ոչնչացման տեսքով: Չունենալով սրբություն, շրջապատված լինելով իր նմաններով՝ Նիկոլը չեզոքացրեց երեք տասնամյակ շարունակ քափուքրտինքով կառուցված հայկական բանակի ռազմական պոտենցիալը՝ ասենք Իլհամին մարտի դաշտում 5 մլրդ դոլարի զենք թողնելով՝ փաստ, որից, ի դեպ, զարմացած էր մնացել նաև Նիկոլի բեղավոր եղբայրը՝հարց բարձրացնելով,թե ով է հայերին մատակարարել այդ զենքերը:

Երևում է՝ հասունացել է որոշ կճղակավորներին կռտելու ժամանակը՝ չեզոքացնելու նրանց հակաէսթետիկ բորբոքվածությունը:

Թորոսյան Արսենի երջանկության գաղտնիքը

Ապացուցելու համար, որ առանց Ադրբեջանի հետ խաղաղության համաձայնագրի Հայաստնը գոյության շանս չունի, ցեղասպանությունը որպես կոնֆլիկտների լուծման հնարավոր տարբերակներից մեկը հռչակած Թորոսյան Արսենը ասել է.«Միայն խաղաղության գործող համաձայնագրի դեպքում մենք չենք ունենա հարձակումներ՝ մեր սուվերեն տարածքի վրա, միայն գործող խաղաղության համաձայնագրի դեպքում մենք կունենանք երկարատև այսպես ասած կայուն վիճակ, որը մեզ թույլ կտա զարգանալ, ունենալ ավելի շատ բնակչություն, կունենանք ծնելիության աճ, ավելի լավ տնտեսություն, մարդիկ ավելի լավ կապրեն, և Հայաստանն ավելի երջանիկ երկիր կլինի: Նույնը վերաբերում է և Արցախի հարցին…»:

Բացառապես մթի ու խավարի հետ ասոցացվող այս արարածի խոսքերում ոչ միայն ոչ մի կերպ չի արտացոլվել իրականությունը, այլև դրա տողատակերում հստակորեն զգացվում է ցեղասպանության սպառնալիք: Թորոսյան Արսենը փաստացի ասում է, որ Ադրբեջանի պայմաններով երկրորդ կապիտուլյացիայի գնալու այլընտրանքը կարող է լինել նոր ցեղասպանությոնը, քանզի կոնֆլիկտները լուծվում են նաև նման կերպ, ու եթե հայ հանրությունը չի ցանկանում սրի քաշվել, ապա պետք է ունենա Բաքվի հետ գործող խաղաղության համաձայնագիր, որը կերաշխավորի կարճ ժամանակում Հայաստանի փթթումը:

Թորոսյան Արսենը, իհարկե, բացառիկ թրքասեր է ու հայրենատյաց, դրա հետ մեկտեղ էլ՝ իսկակա խաբեբա: Նախ՝ աքսիոմատիկ ճշմարտություն է այն, որ թուրք-ադբեջանակ տանդեմը Հայաստանի հետ միևնույն տարածաշրջանում խաղաղ գոյակցելու նպատակ բնավ չունի, քանի որ հայ ազգի գոյությունն այս տարածաշրջանում ոչ միայն վնասում է թուրքերի աշխարհաքաղաքական շահերին, այլև հարված է հասցնում նրանց ինքնությանը: Երկրորդ՝ կայուն խաղաղություն չի լինում ցանկացած գնով կամ առնվազն այն գնով, որը գոյաբանական թշնամիդ է պահանջում: Օրինակ՝ եթե ազերիները Նիկոլին առաջարկեն խաղաղութան համաձայնագիր ոչ թե մոտ 30000 քկմ-անոց Հայաստանի, այլ ասենք դրա կեսի չափով ձևական պետություն ունենալու դիմաց, Թորոսյան Արսենը «հա» կասի՞: Անկասկած, դեռ մի բան էլ կպարի, եթե, իհարկե, Բաքուն Նիկոլի աթոռի անձեռնմխելիությունը երաշխավորի:

Մյուս կողմից՝ եթե ազերիները պատրաստ են երաշխավորել Հայաստանի հետ խաղաղ գոյակցելու պատրաստակամությունը, ապա ինչո՞ւ էր Նիկոլը ոչ վաղ անցյալում հայտարարում, որ որևիցե խաղաղության համաձայնագիր չի կարող երաշխավորել պատերզմի բացառումը. դրա կնքվելուց 12 ժամ անց էլ կարող է տոտալ պատերազմ սկսվել: Ի դեպ՝ սրա մասին է խոսում նաև Բաքուն՝ այդպես էլ ոչինչ չերաշխավորելով հրապարակային ելույթներում:

Իրականում թուրքի գրկում երջանկություն որոնող Թորոսյան Արսենը ՔՊ-ի քարոզչական թեզն է փորձել առաջ բրդել՝ հանրությանը վախ ներշնչելու միջոցով թշնամուն հպատակվելու անայլընտրանքայնության մասին՝ քայլ, որը, ի դեպ, բավական համահունչ է թվում Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակի ֆոնին:

Գռզոյի «ռազվեդկան»

ԱԺ ամբիոնից Գռզոն գովաբանել է ստեղծվելիք Արտաքին հետախուզական ծառայությունը՝ հայտարարելով, որ դրա կարիրքը վաղուց էր զգացվում. եթե սովետական КГБ-ի ժամանակ սփյուռքահայերի մի մասն աշխատել է մեր դեմ, ապա այժմ հնարավորություն է ստեղծվում, որ կառույցն աշխատի բացառապես ի շահ Հայաստանի Հանրապետության: «Դրա համար մենք պետք ա ունենանք նմանատիպ արտաքին հետախուզական կառույց, որը պետք է աշխատի միայն ու միայն Հայաստանի Հանրապետության շահի համար»,-ասել է ոգևորված Գռզոն:

Ինչպես հայտնի է, Նիկոլի թեթև ձեռամբ պետությունը ձեռնամուխ է եղել ԱԱԾ-ի փաստացի քայքայմանը. եթե այժմ հակահետախուզությունն ու արտաքին հետախուզությունն իրականացնում է մեկ պետական ինստիտուտ՝ ԱԱԾ-ն, ապա ստեղծվելիք կառույցը դուրս է դրվելու ԱԱԾ-ի ենթակայությունից՝ վերածվելով, ըստ էության, Նիկոլին ենթակա կառույցի:

Ի՞նչն է ոգևորել Հայաստանի շահով բնավ չապրող Գռզոյին այս ամենում: Ասում են՝ ԱՀԾ-ն դառնալու է հիմնականում արևմտյան հատուկ ծառայությունների յուրատեսակ գործիքակազմը մեր երկրում այն դեպքում,երբ ասենք ներկայիս ԱԱԾ-ն պորտալարով կապված է մնում ռուսական հատուկ ծառայություննեի հետ: Շատերն այս ամենը որակում են՝ ռուսական ազդեցության դեմ իրագործվող ծրագիր՝ Հայաստանում հզորացնելու հակառուսական աշխարհաքաղաքական կենտրոնների ազդեցությունը նաև անվտանգային ոլորտում: Ընդ որում՝ որպես ԱՀԾ-ի հիմնական շահառու մատնանշվում է անգլիական MI6-ը, որի ղեկավարի վերջին այցի շրջանակներում, ասում են, քննարրկվել է նաև այս հարցը:

Գռզոն, ինչպես հայտնի է, անգլիական լորդ է: Մարդը մեզ անհայտ ճանապարհներով ձեռք է բերել այդ կոչումը՝ փաստացի դառնալով անգլիական թագի հպատակ: Ահա հենց սրանով էլ, ըստ երևույթին, բացատրվում է Գռզոյի ոգևորությունը, ուրախությունն ու խինդը՝ կապված ԱԱԾ-ից դուրս ԱՀԾ-ի ստեղծման հետ, քանի որ այդ կառույցի օգնությամբ Գռզոն ավելի մեծ հնարավորություն է ստանում՝ սպասարկելու նախևառաջ սեփական շահերը, իսկ թե որտեղ են հատվում պետության իրական ու Գզռոյի նեղանձնային շահերը, միանգամայն անհասկանալի է մնում՝ հաշվի առելով նրա թրքասեր էությունն ու նկրտումները:

Անդոնի կենդանական սարսափը

Փնովելով «Նեմեսիսի» նշանակությունը հայկական հետախուզության կայացման գործում՝ Անդոնը ԱԺ-ում ընդդիմադիրներից հետաքրքրվել է՝ «Նեմեսիսի» ձեռքով քանի՞ մարդ է սպանվել, եթե սպանվել է: «Դուք ասում եք՝ ձեռքը չի դողա: Էդ ձեռքերը պետք ա դողան, որպսզի էդ խնդիները երբեք էդպիսի շեշտադրում չունենան: Դրա համար կստեղծվի արտաքին հետախուզությունը, որն էդ ֆունկցիան պետությունը կվերցնի իր վրա և, ըստ էության, թույլ չի տա, որպեսզի ով ոնց ուզի, «Նեմեսիսի» անվան տակ վրեժխնդրության խնդիր լուծի»,-հայտարարել է ԱԺ ամբիոնից ռետինե հակաբեղմնավորիչների հետ հաճախ ասոցացվող բեղավոր ՔՊ-ականը:

Անդոնի՝ ԱՀԾ-ի ստեղծմամբ պայմանավորված ցնծությունն ու այդ՝դեռ չգործող կառույցի հանդեպ որդեգրած բարի վերաբերմունքը բացահայտ է: արց է Հառաջանում՝ ինչո՞ւ: Պատասխանը տալիս է հենց Անդոնը. նա կարծում է, որ ԱՀԾ-ի ստեղծումը կկոտրի հայի վրեժխնդիր բռունցքը: Անմիջապես երկրորդ հարցն է առաջանում՝ ինչո՞ւ է դրանում այդքան շահագրգռված Անդոնը: Պատասխանը տվյալ պարագայում նույնպես պարզ է. շատ լավ հասկանալով, թե անձամբ ինքն ու ՔՊ-ական ողջ թիմը 4 տարի ի վեր ինչով են կոնկրետ զբաղված՝ տիրելով Հայաստանի ղեկին, Անդոնին կենդանական, ենթագիտակցական սարսափը հանգիստ չի տալիս, քանի որ շատ լավ հասկանում է, որ եթե իրենք իշխանազրկվեն, իսկ այդ օրը մի օր գալու է, ապա «Նեմեսիսի» թիրախում հայտնվելու են հենց իրենք այն նույն հիմքով, ինչ որ «Նեմեսիսի» նախորդ զոհերը: Անդոնն ատում է «Նեմեսիսն» այն պատճառով, որ այն երբեք չէր հանդուրժում անդոնատիպ մարդկային տեսակը՝ իր բազուկն ուղղելով Հայաստանի թշնամիների դեմ. անդոնների նման թշնամի Հայաստանը երբեք չի տեսել:

Ինչ կառույց էլ ստեղծեն, անունն ինչ էլ դնեն, դրանից ոչինչ չի փոխվելու, և հայ ժողովուրդը, որ երբեք չի մոռանում ու չի ներում իր դահիճներին, անդոններին պատասխանատվության է ենթարկելու երկիրն այս օրը գցելու համար: Իսկ թե կոնկրետ ինչ տեսք կունենա այդ պրոցեսը, ցույց կտա ժամանակը, բայց այն, որ Անդոնի կենդանական սարսափները բնավ անհիմն չեն, չի քննարկվում…

Խոպանչի Ծովոն


ՔՊ-ական Վարդանյան Ծովիկն արդարացնելով նիկոլական իշխանությունների պլանը՝ ի վերջո հարկելու նաև արտագնա աշխատանքի մեկնող մեր հայրենակիցներին, կանգնել է նրանց թասիբին՝ հասկացնելով, որ «խոպանչի» եզրույթն իր սրտով չէ, ավելին՝ հոխորտացել է, թե մարդիկ խոպանչի են դարձել նախևառաջ ընդդիմություն դարձած նախկին իշխանությունների վարած «վատ» տնտեսական քաղաքակնության հետևանքով: Միաժամանակ Ծովիկը ընդդիմությանը մեղադրել է «պետություն» ու «պետականություն» հասկացությունների չարժևորման համար:

Ծովիկը լրիվ մազալու է. հայոց պետականության հերը տառացիորեն անիծած քաղաքական թիմի իգական սեռի ներկայացուցիչներից այս մեկը մեղադում է ուրիշին պետութունը չարժևորելու համար, պատկերացնո՞ւմ եք նոնսենսի աստիճանը: Հիմա սա ո՞նց կոչենք, որ հա՛մ չվիրավորենք Ծովիկի կանացի արժանապատվությունը, հա՛մ էլ իրավիճակը ճշգրիտ բնութագրենք՝ ծովիկների պորտը դնելով տեղը…

Ինչ վերաբերում է Ծովիկի այն պնդմաը, թե մարդիկ ընդդիմության վարած «վատ» տնտեսական քաղաքականության հետևանքով են մեկնել արտագնա աշխատանքի, ապա հարց է առաջանում՝ իսկ վերջին 4 տարում խոպանչիների թիվը ավելացե՞լ է, թե՞ պակասել: Եթե հավատալու լինենք Ծովիկի շեֆի բարբաջանքներին, ապա Հայաստանում պետք է որ վաղուց վերացած լիներ այդ հասկացությունը, քանզի դժվար թե 700000-ից ավել աշխատատեղ ունեցող երկրում մարդիկ ստիպված լինեին բռնել խոպանչիության ճանապարհը: Փաստն այն է, որ ոչ միայն խոպանչիների թիվն է էականորեն մեծացել՝ պայմանավորված հենց միայն գյուղատնտեսության ոլորտում տիրող պոռնոգրաֆիկ իրավիճակով, երբ խեղճ գյուղացին, տխմար ալկաշի երեսից ստիպված քանդելով ասենք տասնամյակների իր խաղողի այգիները, ստիպված գնում է՝ օտարի ոտքի տակ ասֆալտ փռելու, որ կարողանա փակել վարկերը, այլև Հայաստանից առհավետ մեկնողների թիվն է հասել գրեթե իր պատմական մաքսիմումին՝ ընդհուպ մոտենալով 90-ականների ցուցանիշներին:

Բա եթե ի տարբերություն նախկինների Նիկոլի տնտեսական քաղաքականությունը լավն է, ինչո՞ւ է արտագաղթն այսքան մեծ, խոպանչիությունն էլ՝ շատերի ապրուստի միակ միջոցը:

Նիկոլը 4 տարում ոչ միայն քանդեց տնտեսությունը, այլև ոչնչացրեց պետականությունը՝ կոնկրետ անվտանգության հերն ուղղակի անիծելով:

Իսկական խոպանչիները ՔՊ-ական ծովոներն են, որոնց համար խոպան է դարձել Հայաստանը՝ավերի ենթարկվելով: Թալանում են,որ հետո մի գիշերվա մեջ հանկարծ անէանան իրենց պարագլխով՝ իրենց կուրատորների գրկում վայելելու թալանած միլիարդները:

Նիկոլը մի լավ տժժացել է. ո՞րն է եղել առիթը

Մի շաբաթ առաջ Ջերմուկում կայացած ՔՊ քաղաքական խորհրդից տարածված կադրերը հիշո՞ւմ եք: Ոմանք թերևս կհիշեն Նիկոլի խոժոռված երեսն ու ՔՊ-ականների լուրջ դեմքերը, շեֆի անտրամադիր միմիկաները, դրանց ուշադրությամբ ու սրտի դողով հետևող ՔՊ-ականների անթրաշ երեսները: Հետո տարբեր խողովակներով տարածվեցին տեղեկություններ, թե իբր Նիկոլն անտրամադիր է եղել, սիրտ չի ունեցել, ՔՊ-ականներն էլ նրանից եռակի անգամ տխուր են եղել՝ հասկանալով Հայաստանի ու Արցախի առջև ծառացած գոյաբանական մարտահրավերների ողջ ծանրությունը:

Մամուլում ճշտված տեղեկություններ են տարածվել, որ իրականում տեսախղցիկների առաջ «հայրենասեր» խաղալուց հետո Նիկոլն իր թիմակիցների հետ մի լավ քեֆ է արել՝ «պրիտոմ» կենդանի երաժշտությամբ՝ ինքն իրեն պարգևելով ևս մեկ անգամ մասսայաբար բտվելու հաճույքը: Այսինքն՝ մինչ Արցախում մարդիկ սովամահի երզրին են կանգնում, Նիկոլը իր թրաշամանուկների հետ քեֆ է անում թշնամու ուղիղ նշանառության տակ հայտնված, վարի գնացած Ջերմուկում:

Այն, որ ՔՊ-ականները երբեք չեն փայլել իրենց բարոյականությամբ, հայտնի փաստ է, բայց այն, ինչ արել են նրանք Ջերմուկում, ուղղակի աններելի է: Բայց տվյալ պարագայում հարցն ունի ոչ միայն բարոյական, այլև թերևս պրակտիկ կողմ՝համապատասան հարցադրմամբ՝ ինչի՞ մասին է Նիկոլի բարձր տրամադրությունը մեզ հուշում:

Իսկ հուշում է այն, որ այս օրերին հնչող այն տեսակետը, որ Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված ողբերգական իրավիճակն իրականում Նիկոլ-Իլհամ պայմանավորվածության հետևանք է, միանգամայն ռեալիստական է դառնում. Մարդ արարածն ամենից շատ ուրախանում է այն ժամանակ,երբ ամեն բան ըստ իր պլանավորածի է գնում: Նիկոլ-Իլհամ պլանն ակնայտորեն անխոչընդոտ կերպով կյանքի է կոչվում, և դա Նիկոլը, ըստ էության, հասկացել է՝ դեռևս «հատուկ օպերացիայի» իրականացման առաջին իսկ օրերից սկսած,ինչն էլ նրա մոտ ծնել է քեֆ անելու ցանկություն, ինչն էլ, իր հերթին, վերջնարդյունքում հանգեցրել է որկրամոլության մասսայական շքերթի՝ երբեմնի ծաղկուն Ջերմուկում, որ Նիկոլի թուրք ազգակիցների երեսից այժմ քաղաք-ուրվականի է վերածվել:

Վերջը բարի անի…

«Շինարար» Գնելը

Քչերը թերևս ուշադրություն դարձրած կլինեն այն փաստի վրա,որ ներկայումս Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված ծանր իրավիճակի գլխավոր պատճառը թերևս Արցախը Հայաստանին կապող այլընտրանքային ճանապարհի չգոյությունն է՝ ճանապարհ, որը պետք է համապատասխաներ ներկայումս գետնի վրա ստեղծված իրավիճակից բխող մարտահրավերներին՝ Հայաստան-Արցախ կապը դուրս դնելով թուրքի քմահաճույքների դաշտից:

Նիկոլի մոտ տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար աշխատող Սանոսյան Գնելը լրագրողների հետ զրույցում ժամկետներ է նշել, թե ի վերջո երբ է այդ ճանապարհը պատրաստ լինելու: Ըստ նրա՝ Բերձորի այլընտրանքային ճանապարհը, որ ձգվում է Տեղ գյուղից դեպի Կոռնիձոր, այնուհետև՝ մինչև սահման՝կազմելով ընդհանուր 11,7 կմ, երթևեկության համար պատրաստ է լինելու լավագույն դեպքում հաջորդ տարվա մայիսին: «Մեր նպատակը մինչև մայիս ասֆալտապատելն է: Եթե եղանակը թույլ տա, երկու շերտ կասֆալտապատենք, եթե ոչ, մեկ շերտը կասֆալտապատենք, ճանապարհը կդառնա երթևեկելի, ընթացքում մյուս շերտերը կդնենք»,-լրագրողներին իր պլաններն է բացահայտել «շինարար» Գնելը:

Սա ողբերգություն է՝ համազգային մասշտաբների հասնող: Թուրքն է ու որոշում է, որ հավերժ փակ է պահելու Լաչինի ճանապարհը, վասնզի միջազգային իրավունքի տեսանկյունից այն իր տերիտորիայի մի մասն է, ու ինչ կուզի, այն էլ կանի, մինչև մայիս արցախցիները սովա՞ծ են մնալու, աղետյալ վիճակո՞ւմ,հիվանդ ու մահամե՞րձ: Թուրքի ձեռքն այսօր չէր լինի շանտաժի այս գործիքակազմը, եթե «թուրք» եզրույթը «աբաժատ անող» Նիկոլը սեփական հետույքը տեսախցիկների առաջ քորելու փոխարեն ժամանակին ամբողջ թափով ձեռնամուխ լիներ այլընտրանքային ճանապարհի կառուցմանը: Փող չունեի՞ն, ունեին որքան ասես՝ առնվազը նկատի ունենալով Նիկոլի այն պարբերական տրտունջքները, թե փողն այնքան շատ է, որ չգիտեն՝ ինչ անեն, որտեղ ծախսեն:

Եվուրեմն՝ խնդիրն ընդամենը կամքն ու կամեցողությունն է՝ բաներ, որոնք Նիկոլի մոտ իսպառ բացակայում են,եթե հարցը վերաբերում է որևիցե հայանպաստ մտահղացման կամ ծրագրի: Ինչո՞ւ, շատ պարզ պատճառով. նպատակ ունի իր ազգակից Իլհամին տալ Հայաստանի ու Արցախի բանալիները, որոնց հանձնման առաջնային արարին հենց հիմա ականատես ենք դառնում Լաչինում:

Ինչի՞ գլուխ է «նախագահը»

Համարյա 2 շաբաթ է՝ Լաչինի միջանցքը փակ է, Արցախը աղետյալ վիճակում է, Հայաստանում էլ հիմնական քննարկվող ամենաարդիական թեման Բերձորի միջանցքում ստեղծված իրավիճակն է: Բոլորը փոթորկվում են, փորձում են վերլուծել, նախանշել խնդրի լուծման ուղիները կամ գոնե իրենց քաղաքացիական կեցվածքով աչքի ընկնել՝ չմնալու անտարբեր այն ամենի նկատմամբ, ինչ կատարվում է արցախահայության հետ, և ինչ կարող է կատարվել հայաստանբնակներիս հետ, եթե չհանգուցալուծվի իրավիճակը:

Եվ ահա, օ՜ հրաշք, վերջապես անտարբերությունից բխած յուր լռությունն է խախտել Նիկոլի շալվարի ձախ գրպանում տաքուկ հանգրվանած Խաչատրյան Վահագը, որ Գռզոյի անձնական նախաձեռնությամբ մի բաշ նախագահ Վահագն Խաչատուրյան դարձավ՝ կոչվելով երկրի գլուխը:

Գյումրիում լրագրողների հետ ճեպազրույցում նախկին ՀՀՇ-ականը, որը Երևան քաղաքը բիրիքով ու մեծ զեղչերով 90-ականներին ծախեց Գռզոյին, իբր դիրքորոշում է հայտնել ստեղծված իրավիճակի առնչությամբ՝ասելով՝ կյանքը շարունակվում է, իրենք բոլոր ուղղություններով պարտավոր են աշխատել: «Պարտավոր ենք ամեն ինչ անել, որ Լաչինի միջանցքը մի օր առաջ, մի ժամ առաջ, մի վայրկյան առաջ բացվի, բայց դա չի նշանակում, որ մնացած աշխատանքները պետք է չանենք։ Մնացածներն էլ պետք է անենք, որովհետև կյանքն այդպես է, եթե չես անում, Լաչինի հարցն էլ չենք կարող լուծել»,-այսպես է փիլիսոփայել «նախագահը»՝միաժամանակ բացատրելով, թե ինչու է ինքը հատկապես ուշադրություն դարձնում տնտեսական թեմաներին. տնտեսական հաջողությունների փաստը ներկայացնում է, որ բոլորն իմանան՝ պետությունն աստիճանաբար ոտքի է կանգնում,ու չնայած հակառակորդը չի ցանկանում, բայց իրենք պետք է կարողանան առաջընթաց ապահովել:

Երկրի այս մի գլուխը, իհարկե, խոշոր հաշվով թքած ունի Լաչինի միջանցքում տեղի ունեցողի էլ, Արցախի վրա էլ: Նա ներկայացնում է մի կլան, մի հոսանք, որի կյանքի իմաստտը մշտապես եղել է ու է Արցախը ադրբեջանացած տեսնելը: Վահագի խոսքերում նկատվում է թեմայից խույս տալու միտում, որ հանկարծ «պապան» չջղայնանա,իսկ թե ով է գլխավոր պապան, թո՞ւրքը, թե՞ Նիկոլը, էական չէ բնավ, քանզի մեկը մյուսի օրգանական շարունակությունն է՝ իրար «բերան թքած»:

Ի՞նչ հաջողութան մասին է դայլայլում Վահագը, «700000 աշխատատաեղանոց» տնտեսությա՞ն: Ներկա պահին հայության խնդիրը Գռզո-մռզոների բիզնեսների հա՞րցն է է, թե՞ նոր կոտորածի եզրին կանգնած Արցախը: Կամ այդ ի՞նչ է արել Խաչատուրյան Վահագը, որ չեզոքացնի երկրի զարգացմանը խոչընդոտող թուրքական արգելքը: Երևի Նիկոլին անսահման քծնելով է վախեցրել Էրդողանի աչքը, որ սա էլ ձեռնամուխ է եղել Լաչինի միջանցքի փակմանը:

Ի՞նչ իմաստ ունի նման կյանքը…

Գրանտակերները՝ Արաբատի թասիբին

Միրզոյան Արոյին նախօրոք Լավրովի ու Բայրամովի հետ հանդիպման չմեկնելու վերաբերյալ հորդորներով հանդես եկած հայաստանյան գրանտակեր հանրույթը՝ ասենք տխրահռչակ Դանիի գլխավորությամբ, լծվել է Արաբատի փառաբանմանը՝ ռուսական կողմին հեռակա կարգով փորձելով պորտատեղադրել՝ մոտավորապես «ո՞վ եք դուք,արա՛» ոճով:

Հիշեցնենք, որ Լավրովը Մոսկվայում Բայրամովի հետ հանդիպմանը ափսոսանք էր հայտնել, որ հայկական կողմը հրաժարվել է եռակողմ հանդիպումից՝ միաժամանակ տարակուսանք հայտնելով Հայաստանի վարքագծի վերաբերյալ. ռուսական կողմն այդ մասին իմացել է վերջին պահին և ոչ դիվանագիտական խողովակներիով:

Հայ-ռուսական հարաբերությունների տակը երկար տարիներ փորող հանրույթի այսօրինակ արձագանքը պատկերացում է տալիս այն մասին, թե որն է եղել Միրզոյան Արոյի՝ Մոսկվա չմեկնելու իրական պատճառը. Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված իրավիճակը միայն պատրվակ է դարձել նրա համար, իսկ գլխավոր նպատակը հայ-ադրբեջանական խաղաղության կամ հաշտեցման գործընթացը ռուսական դաշից արևմտյան դաշտ տեղափոխելն է, ինչը, նկատենք, միանգամայն բխում է ոչ թե հայկական, այլ ադրբեջանական կողմի ազգային շահեից՝ նկատի ունենալով այն իրողությունը, որ եթե Մոսկվան փորձում է գոնե միառժամանակ առկախված թողնել Արցախի վերջնական կարգավիճակի հարցը, ապա Արևմուտքը ջանում է հնարավորինս արագ փակել թեման՝ Արցախը ճանաչելով որպես Ադրբեջանի տարածք, արցախցիներին էլ՝ Բաքվի հպատակներ՝ Մոսկվայից խլելու Անբդրկովկասի բանալիներն ու այն տալու Թուրքիային: Այն աշխարհակարգում,որը փորձում է վերջնականապես հաստատել Արևմուտքը, Հայաստանը դիտարկվում է՝ թուրքական ազդեցության տակ գտնվող կիսասուբյեկտի կարգավիճակում, մինչդեռ ռուսական տարբերակը, եթե հայկական կողմը կարողանա ճիշտ աշխատել, երաշխավորելու է Արցախի հայկական մնալը նույնիսկ այն դեքում, եթե դե յուրե Արցախը մնա Ադրբեջանի կազմում:

Ասեք, որ զգացվում է Ռիչարդ Մուրի շունչը…

Ալկաշն ու Գռզոն խառնվել են իրար

ՌԴ Պետդումայի խոսնակ Վյաչեսլավ Վոլոդինի` ՌԴ քաղաքացի ռելոկանտների նկատմամբ ավելի խիստ հարկեր կիրառելու մասին հայտարարությունից Քերոբյան Վահանն ու Գռզոն խառնվել են իրար: Վոլոդինը, մասնավոևրապես, առաջարկել էր բարձրացնել Ուկրաինայի դեմ հատուկ գործողության մեկնարկից հետո ու մարտական գործողությունների ամբողջ ժամանակահատվածում ՌԴ–ից հեռացած քաղաքացիների հարկերը՝ առաջարկելով նման քաղաքացիներին զրկել հարկային արտոնություններից. ՌԴ–ից մեկնածներից շատերը շարունակում են հեռավար աշխատել ռուսական ընկերություններում ու օգտվել ՌԴ օրենսդրությամբ սահմանված արտոնություններից։

Որպեսզի դա տեղի չունենա, Գռզոն, ոտուձեռ ընկած, առաջարկել է, որ ՀՀ ԱԺ-ն նամակով դիմի ՌԴ-ին, իսկ նրա «արաղ ախպերը» հայտարարել է, որ պետք է փորձեն այնպես անել, որ հնարավորինս լավ հարկային ռեժիմ ապահովվի ՀՀ–ում գտնվողների նկատմամբ, որպեսզի նրանց այստեղ գտնվելն ու աշխատելը ավելի երկարատև ու հարմար դարձնեն:

Ինչպես հայտնի է, ՀՀ իշխանությունները շարունակաբար պարծենում են, թե իբր հակառակ նույն ԵԱՏՄ անդամ շատ երկրների, Հայաստանում տնտեսությունը երկնիշ աճ է ունենում: Նրանք այս հանգամանքը նենգաբար ներկայացնում են ոչ թե որպես ծրագրավորող ռուսների ներգաղթի ակնթարթային էֆեկտ, այլ՝ որպես Նիկոլի տնտեսական քաղաքականության արգասիք:

Հիմա, փաստորեն, ՌԴ-ում մշակվում են օրենսդրական փոփոխություններ, որոնք կարող են արմատապես փոխել Հայաստանի տնտեսության ներկայիս պատկերը՝ Հայաստանի համար դրանից բխող վատագույն հետևանքներով:

Մազալուն տվյալ պարագայում այն է, որ Գռզոն ու Քերոբյան Վահանը կարծում են, որ եթե Հայաստանը նամակ գրի ռուսներին, ռուսներն անմիջապես փոխելու են իրենց մտայնությունն ու հանուն ասենք Գռզոյի քաղաքական կապիտալի հրաժարվելու են արտակարգ միջոցառումներից: Իհարկե,նման բան պատկերացնել դժվար է, և դա դառնալու է դժբախտություն ոչ միայն այստեղ աշխատող ռուսների, այլև ՀՀ քաղաքացիերի համար՝ նկատի ունենալով, որ վերջին 4 տարում իշխանություններն իրականում փուչիկ են փչել՝ թիթեռ նկարելով Գռզոյի կաբինետի պատերին. տնտեսության ռեալ սեգմենտի վիճակը մնում է անբավարար, ու եթե հանկարծ բանը հասնի ռուսների՝ Հայաստանից ժամանակից շուտ արտագաղթին, ապա Գռզոյի քաղաքական կապիտալն իջնելու է Քերոբյան Վահանի արաղի մակարդակին:

Բա որ ասում էինք՝ շատ մի՛ ոգևորվեք…

Վիժվածքը

Համացանց է սպրդել Անդոնի մասնակցությամբ մի տեսագրություն, որը լավագույնս է արտահայտում ոչ միայն նրա, այլև թերևս ՔՊ-ական ողջ թիմի իրական վերաբերմունքն Արցախի ու Հայաստանի նկատմամբ. դեկտեմբերի 22-ին ԱԺ պաշտպանության և անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի հերթական նիստի վերջնամասում Անդոնը, չիմանալով, որ ձայնագրվում է նիստի նաև այդ հատվածը, Լաչինի միջանցքը բացելու մասին հարցին անդրադառնալիս ձայնի ծաղրական տոնայնութամբ ու խիստ բարձր տրամադրությամբ ծիծաղելով կատակել է թիմակիցների հետ.«Ուզում էի ասել, եթե Լաչինի միջանցքը վաղը բաց չլինի՝ կմտածեմ…»: Ընդ որում, ինչպես հետո պարզվել էր, ուղիղ հեռարձակման հենց այդ հատվածը մեկ օր հետո հանվել էր տեսագրությունից՝ չխայտառակելու Անդոնի իրական դեմքը:

Անդոնի համար, փաստորեն, արցախցիների ողբերգությունը կայֆավատ լինելու թեմա է, զվարճանքի առարկա, ղժժալու բան: Բա իհարկե, բա արցախցիները հո թուրքեր չե՞ն,որ Անդոնը մտահոգվի, դարդ անի՝պատռելով հետույքը: Բա Անդոնին Հայաստանում պոստի են դրել, որ արցախցիների թեմայով հանաք-մանաք անի ու երջանկանա՝ տեսնելով համազգային ողբերգության վերածված Բերձորի միջանցքի փակումը:

Ողբերգությունն այն է,որ այսպիսին միայն Անդոնը չէ, այսպիսին բոլորն են՝ ուղղակի ոչ տեսախցիկների առաջ.տեսախցիկների առաջ նրանք իբր հայրենասերներ են՝հայի դարդով տապակված:

Բա որ անդոն չլինեին, Ջերմուկում ուտուշ-խմուշ կանեի՞ն…

Նիկոլից հույսներդ կտրեք

Արցախի ժողովրդի համախմբվածության ու գաղափարական միասնության ապացույց դարձած Ստեփանակերտի ցույցը կարելիէ կայացած համարել. այն ոչ միայն թուրքերին շատ կոնկրետ բան հասկացնելու առումով օգտակար եղավ, այլև աներկբայորեն Արցախի ուղղությամբ կենտրոնացրեց դրսի ուշադրությունը՝ ինչ-որ իմաստով նույնիսկ բարձրացնելով չճանաչված Արցախի սուբյեկտայնութունը գուցե ավելի շատ, քան Հայաստանի սուբյեկտայնությունն է՝ հետպատերազմյան շրջանում: Ի դեպ՝ կարևոր է արձանագրել, որ հանրահավաքին ու, առհասարակ, Լաչինի միջանցքի շուրջ ստեղծված անմարդկային վիճակին անդրադարձել են նաև միջազգային մեդիայի մի շարք ազդեցիկ ներկայացուցիչներ՝ արձանագրելով Արցախցիների՝ սեփական բնօրրանում գերության մեջ հայտնվելու փաստը, Լաչինի միջանցքի փակման հետևանքները և այլն:

Հիմա՝ հարց՝ ի՞նչ կարող է գետնի վրա այս ամենը տալ Արցախին այն դեպքում, երբ Արցախի թիկունքին, համենայն դեպս աշխարհի ընկալմամբ, պետք է որ կանգնած լիներ Հայաստանը: Խնդիրն այն է, որ ոչ մի արդյունք էլ չենք ունենա, եթե ՀՀ իշխանությունները, ի դեմս անդոնների, ծաղրեն արցախցիներին ու նրանց խնդիրը՝ թեման հումորի մատերիալ սարքելով: Իրավիճակից ոչ միայն Արցախի, այլև Հայաստանի համար ձեռքբերումներով դուրս գալու համար հարկավոր է իշխանությունների սրտացավ վերաբերմունքը՝ շաղաղված պրոֆեսիոնալ աշխատանքով:

Մինչդեռ երկրի տերն այսօր Հակոբյան Աննայի մարդ Նիկոլն է՝ մի կնոջ, որն իր վերջին գրառմամբ ուղղակի ծաղրել էր արցախցի երեխաների արդար պահանջն ու ծառայել՝ «աբիժնիկության» կլասիկ օրինակ: Միայն Աննայի մո՞տ է նման վերաբերմունք ձևավորվել արցախցի երեխաների ու նրանց արդար պահանջի նկատմամբ, թե՞ «Երկրի հակառակ կողմը» կոչվող պոռնկագրության հեղինակի անթրաշ ուղեղում էլ են նման պատկերացումները գերիշխող՝ ուղղակի տեսախցիկներից խնամքով թաքցված: Պատասխանը ակնհայտ է. «Ասա՝ ով է զույգդ, ասեմ՝ ով ես դու»:

Ա՛յ նման իրականությանն է այսօր բախվում Ստեփանակերտի հանրահավաքն ու դրան մասնակցած ժողովուրդը, ինչը նշանակում է, որ արցախցիները միայնակ են իրենց պայքարի մեջ մնում՝ սեփական ապագան «օդից կախված» թողնելով. եթե մեկն իրեն թուրք է անվանում ու դրանից շոյվում, ինչպե՞ս կարող է հասկանալ արցախցու ցավը կամ հոգ տանել նրանց համար: