#حماسه_یاسین
#قسمت_نهم
چشمهايش متورم و قرمز بود و تمام پهنـاي صـورتش پـر از اشـك. از روي
صورت تا پاهايش ، ردي از اشك كاملا لباسش را خيس كـرده بـود. يـك عالمـه اشـك ريختـه
بود؛ آن هم آرام و بي صدا . تعجب كردم كه چطور بعضـي ايـن قـدر اشـك دارنـد ! در اوقـات
فراعت، بيشتر با علي شيباني كه جزء گروهان ستار بود و از پنجم دبستان بـا هـم بـوديم ، بـه
سر مي بردم و همين طور با سيد هادي مشتاقيان و «حسن ديزجی» كه بچـه محـل بـوديم .
گاهي هم به گردان نوح مي رفتيم و ديداري تازه مـي كـرديم ؛ بـا شـوريده دل ، يگـانگي، حميـد
عبداالله زاده، صراف نژاد، بادياني، حسين ضميري و ...
سه شنبه ها هم صبحگاه مشترك داشتيم كه برادرجليل محـدثي فرمانـده ي محبـوب و رشـيد
گردان ـ با صحبتهاي گرم و شيوايش همـه را سـر كيـف مـي آورد. داخـل دسـته هـم حـال و
هوايي داشتيم . علي تشكري ، يك عارف به تمام معنـا بـود؛ تـودار ، دلسـوخته، متواضـع، كـم
حرف و بسيار خجول. تعريف مي كرد كه در مشهد وضع خوبي نداشته ودر تيپهـاي آنچنـاني
و آرايش و لباس و كارهاي مبتذل غرق بوده است . در سال ٦٢ ،يك نفر با او صحبت مـي كنـد
و به او مي گويد يك ماه برو جبهه ؛ اگر خوب نبود، برگرد. علي مي گفت چندين بـار بـه طـرف
تاكيد كردم كه من سر يك ماه بر مي گردم ها ! بنده خدا هم تضـمين كـرده بـود سـر يـك مـاه
خودش علي را برگرداند . مي خنديد و مي گفت نمي دانم چـرا ايـن يـك مـاه تمـام نمـي شـود؟
خانواده ام فكر مي كنند معجزه شده و امامي، معصومي، كسي مرا متحول كرده ! يـك بـار بـه
او گفتم :«علي ، وقتي برگردي، چه كار مي كني؟ نمي ترسي باز هـم رفيقـاي سـابق عوضـت
كنند؟»
لبخندي زد و گفت :«سيد فعلا كه نمي خوام برم ؛ هر وقت خواستم برگـردم، فكـرش را مـي
كنم!.»
سيد هادي مشتاقيان هم با همه شر و شوري كه داشت ، وقتي بعدازظهر بـا بچـه هـاي دسـته
مي نشستم دور هم ، شروع مي كرد به مرثيه خواندن. با ايـن كـه اينكـاره نبـود، امـا چشـمان
اشك آلود و بغض صدايش ، همه را به گريه مي انداخت . بـه خـانم فاطمـه زهـرا(س) ، ارادتـي
ويژه داشت و اگر در مجلسي مصيبت مادر را مي شنيد ، حالش بـد مـي شـد و بـا آب قنـد بـه
حالش مي آوردند .
يك شب گفتند شامتان را كه خورديد، بياييد توي حسينيه ، ويديو آورده ايـم، فـيلم هفـت دلاور
را تماشا كنيد . فيلم را گذاشتند؛ از آن فيلمهاي سوپر چاخان بود ! فيلم كه تمام شد، بچه هـا بـر و بر همديگر را نگاه كردند و دو نفر هم آهنگ فيلم را با دهان تقليد كردند!
#قسمت_نهم
چشمهايش متورم و قرمز بود و تمام پهنـاي صـورتش پـر از اشـك. از روي
صورت تا پاهايش ، ردي از اشك كاملا لباسش را خيس كـرده بـود. يـك عالمـه اشـك ريختـه
بود؛ آن هم آرام و بي صدا . تعجب كردم كه چطور بعضـي ايـن قـدر اشـك دارنـد ! در اوقـات
فراعت، بيشتر با علي شيباني كه جزء گروهان ستار بود و از پنجم دبستان بـا هـم بـوديم ، بـه
سر مي بردم و همين طور با سيد هادي مشتاقيان و «حسن ديزجی» كه بچـه محـل بـوديم .
گاهي هم به گردان نوح مي رفتيم و ديداري تازه مـي كـرديم ؛ بـا شـوريده دل ، يگـانگي، حميـد
عبداالله زاده، صراف نژاد، بادياني، حسين ضميري و ...
سه شنبه ها هم صبحگاه مشترك داشتيم كه برادرجليل محـدثي فرمانـده ي محبـوب و رشـيد
گردان ـ با صحبتهاي گرم و شيوايش همـه را سـر كيـف مـي آورد. داخـل دسـته هـم حـال و
هوايي داشتيم . علي تشكري ، يك عارف به تمام معنـا بـود؛ تـودار ، دلسـوخته، متواضـع، كـم
حرف و بسيار خجول. تعريف مي كرد كه در مشهد وضع خوبي نداشته ودر تيپهـاي آنچنـاني
و آرايش و لباس و كارهاي مبتذل غرق بوده است . در سال ٦٢ ،يك نفر با او صحبت مـي كنـد
و به او مي گويد يك ماه برو جبهه ؛ اگر خوب نبود، برگرد. علي مي گفت چندين بـار بـه طـرف
تاكيد كردم كه من سر يك ماه بر مي گردم ها ! بنده خدا هم تضـمين كـرده بـود سـر يـك مـاه
خودش علي را برگرداند . مي خنديد و مي گفت نمي دانم چـرا ايـن يـك مـاه تمـام نمـي شـود؟
خانواده ام فكر مي كنند معجزه شده و امامي، معصومي، كسي مرا متحول كرده ! يـك بـار بـه
او گفتم :«علي ، وقتي برگردي، چه كار مي كني؟ نمي ترسي باز هـم رفيقـاي سـابق عوضـت
كنند؟»
لبخندي زد و گفت :«سيد فعلا كه نمي خوام برم ؛ هر وقت خواستم برگـردم، فكـرش را مـي
كنم!.»
سيد هادي مشتاقيان هم با همه شر و شوري كه داشت ، وقتي بعدازظهر بـا بچـه هـاي دسـته
مي نشستم دور هم ، شروع مي كرد به مرثيه خواندن. با ايـن كـه اينكـاره نبـود، امـا چشـمان
اشك آلود و بغض صدايش ، همه را به گريه مي انداخت . بـه خـانم فاطمـه زهـرا(س) ، ارادتـي
ويژه داشت و اگر در مجلسي مصيبت مادر را مي شنيد ، حالش بـد مـي شـد و بـا آب قنـد بـه
حالش مي آوردند .
يك شب گفتند شامتان را كه خورديد، بياييد توي حسينيه ، ويديو آورده ايـم، فـيلم هفـت دلاور
را تماشا كنيد . فيلم را گذاشتند؛ از آن فيلمهاي سوپر چاخان بود ! فيلم كه تمام شد، بچه هـا بـر و بر همديگر را نگاه كردند و دو نفر هم آهنگ فيلم را با دهان تقليد كردند!
#حماسه_یاسین
#قسمت_دهم
خلاصه به هر زحمتي بود ـ چون قرار بود ظهر برويم پاساژ كه مقري بـود در يـك كيلـومتري
خط اروند ـ وعده خداحافظي اصلي را گذاشتيم براي بعداز ظهر .
صبح كم كم به ظهر مي رسيد و هرچه بيشتر مي‌گذشت ، شور و شـوق بچـه هـا بيشـتر مـي‌شد . اشك ، لحظه اي گونه ها را خشك نمـي گذاشـت . حـال و هـواي عجيبـي بـود . لباسـهاي
غواصي را براي آخرين بار مرتب كرديم و كوله هاي غواصي را بسـتيم . سـلاح هـا را كـه ٢٤
سـاعت در گازوئيـل و روغـن بـراي ضـد آب شـدن خوابانيـده بـوديم ، تميـز كـرديم . تعـداد
نارنجكها را براي آخرين بار حساب كرديم .به هر كس به مقدار وزن او ، از ٦ تـا ١٦ نارنجـك
مي رسيد. هر كس وزنش كمتر بود ، مي توانست تعداد بيشتري نارنجك بـردارد . بـه مـن ١٢
نارنجك رسيد .٣ خشاب اضافه ، دو گلوله آرپي جي اضافي ، سيم چـين ، سـيم خـاردار قطـع
كن و سلاح ، به همراه وسايل غواصي و جيره جنگـي كـه همـراه نارنجكهـا بـه خـودم بسـتم .
شده بودم انبار مهمات ! برادر جليل ، مرا كه در آب ديـد ، گفـت:«بـرادر انجـوي ! شـما ٢ تـا
نارنجك ديگر ببنديد ؛ هنوز يك مقدار از پشت سرتان روي آب است.»
با خنده گفتم:« برادر جليل ! حاضـرم ؛ ولـي شـما جـاي بسـتن آنهـا را پيـدا كنيـد !»و از آب
آمدم بيرون .با تعجب خنديد و گفت:«پسر ! تو چرا بدنت ايـن جوريـه ؟! اصـلاً بـا ايـن همـه
وسايل چه طوري راه مي روي ؟»
صداي اذان كه پيچيد ، بغضها تركيد . شايد آخرين اذاني بود كه مـي شـنيديم . چـون ناهـار را
قبل از نماز خورده بوديم ، بعد از نماز ، مراسم نوحه خواني و سينه زني انجـام شـد .دو سـه
ساعت وقت دادند استراحت كنيم ؛ اما كي خوابش مي برد ؟ بچه هـا دو تـا ، دوتـا يـا چنـد تـا ،
چندتا نشسته بودند صحبت مي كردند و درد دل و وصيت. يك عده هم زانـو در بغـل گرفتـه ،
با نفسشان و خدايشان تسويه حساب مـي كردنـد .عـده اي هـم دسـت بـه قلـم شـده بودنـد .
تعدادي كاغذ نامه دادند و گفتند هرچه مي خواهيد ، بنويسيد ؛ حتي منطقـة عمليـاتي و عمليـاتي
را كه قرار است شركت كنيد؛ زيرا اين نامه ها بعد از عمليات پست مي شـود و از نظـر امنيتـي
مشكلي ندارد!
دم دماي غروب ، كاميونها را آوردند. سـوار شـديم و ٢ كيلـومتري پاسـاژ پيـاده شـديم و از
پشت خاكريز به سمت پاساژ رفتيم . به هـر ضـرب و زوري بـود ، خـود را داخـل پاسـاژ جـا
داديم . مقر گردان نوح هـم در بهـداري بـود ؛ درسـت رو بـه روي پاسـاژ ، سـمت چـپ جـاده
آسفالت . به محض مرتب كردن وسايل راه افتاديم سمت بچه هاي نوح . چون بعد از نماز كـارشروع مي شد ، يك ساعت وقت براي خداحافظي داشتيم . با مجيد آزادفـر ، حسـين ضـميري ،
عليزاده ، حسن پور و . . . كه خداحافظي كردم ، احساس دلتنگـي شـديد مـي كـردم.
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_دهم
خلاصه به هر زحمتي بود ـ چون قرار بود ظهر برويم پاساژ كه مقري بـود در يـك كيلـومتري
خط اروند ـ وعده خداحافظي اصلي را گذاشتيم براي بعداز ظهر .
صبح كم كم به ظهر مي رسيد و هرچه بيشتر مي‌گذشت ، شور و شـوق بچـه هـا بيشـتر مـي‌شد . اشك ، لحظه اي گونه ها را خشك نمـي گذاشـت . حـال و هـواي عجيبـي بـود . لباسـهاي
غواصي را براي آخرين بار مرتب كرديم و كوله هاي غواصي را بسـتيم . سـلاح هـا را كـه ٢٤
سـاعت در گازوئيـل و روغـن بـراي ضـد آب شـدن خوابانيـده بـوديم ، تميـز كـرديم . تعـداد
نارنجكها را براي آخرين بار حساب كرديم .به هر كس به مقدار وزن او ، از ٦ تـا ١٦ نارنجـك
مي رسيد. هر كس وزنش كمتر بود ، مي توانست تعداد بيشتري نارنجك بـردارد . بـه مـن ١٢
نارنجك رسيد .٣ خشاب اضافه ، دو گلوله آرپي جي اضافي ، سيم چـين ، سـيم خـاردار قطـع
كن و سلاح ، به همراه وسايل غواصي و جيره جنگـي كـه همـراه نارنجكهـا بـه خـودم بسـتم .
شده بودم انبار مهمات ! برادر جليل ، مرا كه در آب ديـد ، گفـت:«بـرادر انجـوي ! شـما ٢ تـا
نارنجك ديگر ببنديد ؛ هنوز يك مقدار از پشت سرتان روي آب است.»
با خنده گفتم:« برادر جليل ! حاضـرم ؛ ولـي شـما جـاي بسـتن آنهـا را پيـدا كنيـد !»و از آب
آمدم بيرون .با تعجب خنديد و گفت:«پسر ! تو چرا بدنت ايـن جوريـه ؟! اصـلاً بـا ايـن همـه
وسايل چه طوري راه مي روي ؟»
صداي اذان كه پيچيد ، بغضها تركيد . شايد آخرين اذاني بود كه مـي شـنيديم . چـون ناهـار را
قبل از نماز خورده بوديم ، بعد از نماز ، مراسم نوحه خواني و سينه زني انجـام شـد .دو سـه
ساعت وقت دادند استراحت كنيم ؛ اما كي خوابش مي برد ؟ بچه هـا دو تـا ، دوتـا يـا چنـد تـا ،
چندتا نشسته بودند صحبت مي كردند و درد دل و وصيت. يك عده هم زانـو در بغـل گرفتـه ،
با نفسشان و خدايشان تسويه حساب مـي كردنـد .عـده اي هـم دسـت بـه قلـم شـده بودنـد .
تعدادي كاغذ نامه دادند و گفتند هرچه مي خواهيد ، بنويسيد ؛ حتي منطقـة عمليـاتي و عمليـاتي
را كه قرار است شركت كنيد؛ زيرا اين نامه ها بعد از عمليات پست مي شـود و از نظـر امنيتـي
مشكلي ندارد!
دم دماي غروب ، كاميونها را آوردند. سـوار شـديم و ٢ كيلـومتري پاسـاژ پيـاده شـديم و از
پشت خاكريز به سمت پاساژ رفتيم . به هـر ضـرب و زوري بـود ، خـود را داخـل پاسـاژ جـا
داديم . مقر گردان نوح هـم در بهـداري بـود ؛ درسـت رو بـه روي پاسـاژ ، سـمت چـپ جـاده
آسفالت . به محض مرتب كردن وسايل راه افتاديم سمت بچه هاي نوح . چون بعد از نماز كـارشروع مي شد ، يك ساعت وقت براي خداحافظي داشتيم . با مجيد آزادفـر ، حسـين ضـميري ،
عليزاده ، حسن پور و . . . كه خداحافظي كردم ، احساس دلتنگـي شـديد مـي كـردم.
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_یاردهم
برگشـتيم داخل پاساژ ، بچه ها شاد و شنگول سروصدا راه انداخته بودنـد و عـراق هـم انگـار بـو بـرده باشد ، زمين و زمان را به خمپاره و توپ بسته بود . صداي گرم و دلنشـين اذان علـي شـيباني ، همه را به خود آورد . هر وقت علي اذان مي گفت ، مي رفتم جلويش و بـا چشـمهاي از حدقـه درآمده در چشمهايش نگاه مي كردم تا خنده اش مي گرفت و اذان گفتنش سكته پيدا مـيكـرد ! اما اين بار علي لبخندي غمناك زد و در حالي كه اشك از چشمهايش سرازير بود ، خواند :
ـ اشهد ان محمداً رسول االله . . .
صف نماز بسته شد . حاج آقا واعظي خيلي زحمت كشـيد تـا توانسـت خـود را كنتـرل كـرده ، تكبيره الاحرام بگويد . مكبّـر هـم محمـد واحـدي بـود . صـداي او بـه هـيچ كـس نمـي رسـيد .
پيشنماز گريه مي كرد ، مأمومين گريه مي كردند ، مكبر گريـه مـي كـرد ، عجـب نمـازي بـود !
خيلي چسبيد . در قنوت نماز ، صداي ناله و انابه هـاي ” الهـي الحقنـي بالشـهداء والصـالحين “ در فضاي سالن پيچيده بود .
نماز كه تمام شد ، بچه ها شروع كردند به خداحافظي و حلاليت طلبيدن . لباسـهاي غواصـي را پوشيديم و تجهيزات را بستيم . يكي از بچه هاي تبليغات با فلاش عكس مي گرفـت . دلـم بـراي علي تنگ شده بود ! آخر او در گروهان ستار بود و من در گروهان قهار . بلنـد صـدايش زدم .
يك پس كله دوستانه از سيفي ، مرا به خود آورد كه بايد ساكت باشم . راست هـم مـي گفـت ؛ اما دست خودم نبود . اصلاً يادم رفته بود كجا هستم ! خلاصه نشد دوبـاره ببيـنمش . بينـي ام تير مي كشيد و اشك در چشمانم و بغض در گلويم بيتابي مي كرد . رو به آسمان كـردم و بـا تضرع به درگاه خـدا التمـاس كـردم ” : خـدايا ! علـيِ مـرا از مـن نگيـر ! بـا هـادي مشـتاقيان ،
تشكري ، « حميد رجبي » ، مهراني ، پاكدل ، حسينيان و سيفي در ديد هم بوديم .
اول ، گروهان ستار رفت بيرون تا از كانـالي كـه ب چـه هـاي مهندسـي لشـكر ( طـي ٣ مـاه بـا زحمت بسيار ) كشيده بودند و تا اروند رود سه كيلـومتر راه بـود ، عبـور كننـد . وقتـي نوبـت
گروهان ما شد ، ديدم بين در پاساژ تا لب كانال ، ٢ تا از بچه هاي گروهان سـتار افتـاده انـد و يكي دو تا امدادگر داشتند برشـان مـي گرداندنـد داخـل پاسـاژ . حـاج آقـا واعظـي ، روحـاني
گردان و ” حسين مهدي پور “ بودند كه اول كاري با يك خمپاره مجروح شـده بودنـد . پريـدم تو كانال . بايد از درون كانال وارد اروندرود مي شديم ؛ البته دويست متر آخـر را تـا كمـر در آب بوديم ؛ آب و گِل كه از نظر اسـتتار خـوب بـود . نـام عمليـات را اعـلام كردنـد ” : كـربلاي چهار ، با رمز « يا فاطمه الزهرا (س) » “
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_یاردهم
برگشـتيم داخل پاساژ ، بچه ها شاد و شنگول سروصدا راه انداخته بودنـد و عـراق هـم انگـار بـو بـرده باشد ، زمين و زمان را به خمپاره و توپ بسته بود . صداي گرم و دلنشـين اذان علـي شـيباني ، همه را به خود آورد . هر وقت علي اذان مي گفت ، مي رفتم جلويش و بـا چشـمهاي از حدقـه درآمده در چشمهايش نگاه مي كردم تا خنده اش مي گرفت و اذان گفتنش سكته پيدا مـيكـرد ! اما اين بار علي لبخندي غمناك زد و در حالي كه اشك از چشمهايش سرازير بود ، خواند :
ـ اشهد ان محمداً رسول االله . . .
صف نماز بسته شد . حاج آقا واعظي خيلي زحمت كشـيد تـا توانسـت خـود را كنتـرل كـرده ، تكبيره الاحرام بگويد . مكبّـر هـم محمـد واحـدي بـود . صـداي او بـه هـيچ كـس نمـي رسـيد .
پيشنماز گريه مي كرد ، مأمومين گريه مي كردند ، مكبر گريـه مـي كـرد ، عجـب نمـازي بـود !
خيلي چسبيد . در قنوت نماز ، صداي ناله و انابه هـاي ” الهـي الحقنـي بالشـهداء والصـالحين “ در فضاي سالن پيچيده بود .
نماز كه تمام شد ، بچه ها شروع كردند به خداحافظي و حلاليت طلبيدن . لباسـهاي غواصـي را پوشيديم و تجهيزات را بستيم . يكي از بچه هاي تبليغات با فلاش عكس مي گرفـت . دلـم بـراي علي تنگ شده بود ! آخر او در گروهان ستار بود و من در گروهان قهار . بلنـد صـدايش زدم .
يك پس كله دوستانه از سيفي ، مرا به خود آورد كه بايد ساكت باشم . راست هـم مـي گفـت ؛ اما دست خودم نبود . اصلاً يادم رفته بود كجا هستم ! خلاصه نشد دوبـاره ببيـنمش . بينـي ام تير مي كشيد و اشك در چشمانم و بغض در گلويم بيتابي مي كرد . رو به آسمان كـردم و بـا تضرع به درگاه خـدا التمـاس كـردم ” : خـدايا ! علـيِ مـرا از مـن نگيـر ! بـا هـادي مشـتاقيان ،
تشكري ، « حميد رجبي » ، مهراني ، پاكدل ، حسينيان و سيفي در ديد هم بوديم .
اول ، گروهان ستار رفت بيرون تا از كانـالي كـه ب چـه هـاي مهندسـي لشـكر ( طـي ٣ مـاه بـا زحمت بسيار ) كشيده بودند و تا اروند رود سه كيلـومتر راه بـود ، عبـور كننـد . وقتـي نوبـت
گروهان ما شد ، ديدم بين در پاساژ تا لب كانال ، ٢ تا از بچه هاي گروهان سـتار افتـاده انـد و يكي دو تا امدادگر داشتند برشـان مـي گرداندنـد داخـل پاسـاژ . حـاج آقـا واعظـي ، روحـاني
گردان و ” حسين مهدي پور “ بودند كه اول كاري با يك خمپاره مجروح شـده بودنـد . پريـدم تو كانال . بايد از درون كانال وارد اروندرود مي شديم ؛ البته دويست متر آخـر را تـا كمـر در آب بوديم ؛ آب و گِل كه از نظر اسـتتار خـوب بـود . نـام عمليـات را اعـلام كردنـد ” : كـربلاي چهار ، با رمز « يا فاطمه الزهرا (س) » “
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_دوازدهم
سكوت مرگبار حاكم بر محيط چندان خوشايند نبود . بوي لو رفتن عمليات مي آمـد . اول قـرار
بود گروهان ستار داخل اروند شود و وقتي رسيد وسط اروند ، به فاصله ٣ دقيقـه ، مـا داخـل
شويم و بعد هم گروهانهاي غفار و جبار . در كنارة اروند ، يك نفـر بـا لبـاس بسـيجي و كـلاه
آهني ايستاده بود و بچه ها را از زير قرآن رد مي كرد . بعضـي كـه او را مـي شـناختند ، مـي
بوسيدندش . جلوتر رفتم ، ديدم بـرادر حـاج اسـماعيل قـاآني ، فرمانـدة عزيـز و دلاور لشـكر
است . با خوشحالي بوسيدمش . روحية عجيبي گرفتم . گروهـان سـتار وارد ارونـد شـد و بـا
نظم كامل شروع كردند به حركت به سمت وسط اروند تـا از آنجـا جلـو برونـد . در حـالي كـه
چشم دوخته بوديم به ستون گروهان سـتار كـه در آب پـيش مـي رفتنـد ، ثانيـه شـماري مـي
كرديم تا داخل آب شويم . اروند در نظرم به قدري ذليل و حقير مي نمود كه بعدها خـودم هـم
باور نمي كردم .
ناگهان آن خـط كـاملاً خـاموش بـه يـك بُمـب سراسـري تبـديل شـد و گلولـه هـاي دوشـكا و
چهارلول و تيربار بر سر بچه ها ريخت ! ما هم مي خواسـتيم وارد آب شـويم كـه بعـد از يـك
ربع گفتند عمليات لو رفته ، بايد برگرديم تا فرصتي ديگـر . باورمـان نمـي شـد . از بچـه هـاي
گروهان ستار نمي توانستيم دل بِبُريم . بي سيم چي گروهان ستار شهيد شده بود و هرچه بـا
او تماس مي گرفتيم ، ارتباط برقرار نمي شد . هر كه زنده مـي مانـد ، خـود را مـي رسـاند بـه
جزيرة ماهي و آن وقت با اين وضع تكليفشان مشخص بود !
وقتي خواستم برگردم ، براي آخرين بار به اروند نگـاهي نااميدانـه كـردم و زيـر لـب گفـتم ” :
بچه ها ! خداحافظ . عليِ من ! خداحافظ “ .
تا بلند شديم برگرديم ، دشمن كه متوجه ما شده بود ، دور و بـر كانـال را گرفـت زيـر آتـش .
همه ، فين ها را به دست گرفته ، به دستور بـرادر جليـل شـروع كـرديم بـا تمـام قـوا ايـن سـه
كيلومتر را به سمت پاساژ دويدن « . محمـد خليـل نـژاد » ــ يكـي از بچـه هـاي جانبـاز ـ پـاي
مصنوعيش دَر رفته و با خونسردي بالاي كانال نشسته بود و داشت پايش را مـي بسـت . داد
زدم ” : كمك نمي خواي ؟ “
جوابي داد كه خنده ام گرفت . گفت ” : نه جيگر ، نوكرتم “ !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_دوازدهم
سكوت مرگبار حاكم بر محيط چندان خوشايند نبود . بوي لو رفتن عمليات مي آمـد . اول قـرار
بود گروهان ستار داخل اروند شود و وقتي رسيد وسط اروند ، به فاصله ٣ دقيقـه ، مـا داخـل
شويم و بعد هم گروهانهاي غفار و جبار . در كنارة اروند ، يك نفـر بـا لبـاس بسـيجي و كـلاه
آهني ايستاده بود و بچه ها را از زير قرآن رد مي كرد . بعضـي كـه او را مـي شـناختند ، مـي
بوسيدندش . جلوتر رفتم ، ديدم بـرادر حـاج اسـماعيل قـاآني ، فرمانـدة عزيـز و دلاور لشـكر
است . با خوشحالي بوسيدمش . روحية عجيبي گرفتم . گروهـان سـتار وارد ارونـد شـد و بـا
نظم كامل شروع كردند به حركت به سمت وسط اروند تـا از آنجـا جلـو برونـد . در حـالي كـه
چشم دوخته بوديم به ستون گروهان سـتار كـه در آب پـيش مـي رفتنـد ، ثانيـه شـماري مـي
كرديم تا داخل آب شويم . اروند در نظرم به قدري ذليل و حقير مي نمود كه بعدها خـودم هـم
باور نمي كردم .
ناگهان آن خـط كـاملاً خـاموش بـه يـك بُمـب سراسـري تبـديل شـد و گلولـه هـاي دوشـكا و
چهارلول و تيربار بر سر بچه ها ريخت ! ما هم مي خواسـتيم وارد آب شـويم كـه بعـد از يـك
ربع گفتند عمليات لو رفته ، بايد برگرديم تا فرصتي ديگـر . باورمـان نمـي شـد . از بچـه هـاي
گروهان ستار نمي توانستيم دل بِبُريم . بي سيم چي گروهان ستار شهيد شده بود و هرچه بـا
او تماس مي گرفتيم ، ارتباط برقرار نمي شد . هر كه زنده مـي مانـد ، خـود را مـي رسـاند بـه
جزيرة ماهي و آن وقت با اين وضع تكليفشان مشخص بود !
وقتي خواستم برگردم ، براي آخرين بار به اروند نگـاهي نااميدانـه كـردم و زيـر لـب گفـتم ” :
بچه ها ! خداحافظ . عليِ من ! خداحافظ “ .
تا بلند شديم برگرديم ، دشمن كه متوجه ما شده بود ، دور و بـر كانـال را گرفـت زيـر آتـش .
همه ، فين ها را به دست گرفته ، به دستور بـرادر جليـل شـروع كـرديم بـا تمـام قـوا ايـن سـه
كيلومتر را به سمت پاساژ دويدن « . محمـد خليـل نـژاد » ــ يكـي از بچـه هـاي جانبـاز ـ پـاي
مصنوعيش دَر رفته و با خونسردي بالاي كانال نشسته بود و داشت پايش را مـي بسـت . داد
زدم ” : كمك نمي خواي ؟ “
جوابي داد كه خنده ام گرفت . گفت ” : نه جيگر ، نوكرتم “ !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_سیزدهم
اين بابا اينجا هم ول كن نبود . از اين تكه پرانيها خيلي داشت . پسر شجاع و بـي كلـه اي بـود .
تجربه هم خيلي داشـت . دوبـاره مسـير را ادامـه دادم . حميـد رجبـي جلـوي مـن بـود و علـي
تشكري پشت سرم . ناگهان يك گلوله خورد لبة كانال و تا آمدم به خـودم بجنـبم ، ديـدم روي
هوا هستم . شايد هفت ، هشت متر به هوا پرتاب شدم ؛ طوري كـه يـك لحظـه احسـاس كـردم
شهيد شده ام ؛ كه با كمر آمدم روي زمين و عشق وعاشقي از سـرم پريـد ! در همـين موقـع ،
دو نفر ديگر هم افتادند رويم ! يكي حميد رجبي بود ، ديگـري هـم تشـكري . سـه تـايي ، سـالمِ
سالم بوديم ؛ فقط يك كم كوفتگي داشتيم . با داد و فرياد ، آنان را از روي خودم بلنـد كـردم و
سه تايي شروع كرديم به دويدن تا پاساژ . به پاساژ كـه رسـيديم ، گفتنـد اسـتراحت كنيـد تـا
خبرتان كنيم . خودمان را سرگرم كرديم ؛ خواب كه ابداً به چشممان راه نيافت !
صبح كه شد ، گفتند برويد به سمت خرمشهر ! با همين لباسهاي غواصي و پياده ! منتهـي چنـد
نفر چند نفر . بهتمان زده بود . صحنة شهادت بچه هاي گروهان قهـار بسـيار مظلومانـه بـود .
يكـي يكـي بـا نالـه اي خفيـف بـه زيـر آب مـي رفتنـد . شـهادت غـواص ، از مظلومانـه تـرين
شهادتهاست ؛ زيرا نه راه پيش دارد ، نه راه پس و نه حتي راه دفاع كردن . اين كـه يـك دفعـه ،
يك گروهان جلوي چشممان بروند و ديگر از هيچ كدامشان خبري نرسد ، دردناك بود . وقتـي
با لباسهاي گل آلود غواصي داشتم نماز صبح مي خوانـدم ، يـك ماشـين فيلمبـرداري آمـد از
بغل از من فيلمبرداري كرد و رفت ! حيف كه سرنماز بودم ؛ وگرنه اصلاً دلم نمـي خواسـت از
قيافة خسته و محزونم فيلمبرداري شود !
برگشتيم داخل محوطة گردان . همة بچه ها ساكت و ماتم زده تكيـه داده بودنـد بـه ديوارهـا و
زير آفتاب نشسته بودند . صداي گرية بعضي ها بلند بود . شوخي كه نبـود ؛ از يـك گروهـان
گردان ، بعد از ٨ ساعت هنوز خبري نبود . از گروهان ما هم كـه داخـل ارونـد نشـده بـود ، ٣
نفر مجروح شدند .
٥/٩ ـ ١٠ صبح بود كه سرو كلة « محمد خداياري » و « محمد شعباني » پيدا شد ؛ از بچه هـاي
گروهان ستار بودند . همه ريختند سرشان . آنها خود را به جزيرة ماهي رسـانده و بـا وجـود
كم بودن تعدادشان ، به جزيره حمله كرده بودنـد . خبـر شـهادت كرابـي ـ فرمانـدة گروهـان ـ
عليرضا نوراللهي ـ معاون گردان ـ عامري و عابديني ـ ٢ تا از مسؤولان دسته ها ـ و چنـد نفـر
ديگر را هم داشتند ؛ اما از بقيه بي خبر بودند . با ترس پرسيدم ” : علي شيباني را نديديد ؟! “
جواب داد ” : چرا ، شهيد شد “
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_سیزدهم
اين بابا اينجا هم ول كن نبود . از اين تكه پرانيها خيلي داشت . پسر شجاع و بـي كلـه اي بـود .
تجربه هم خيلي داشـت . دوبـاره مسـير را ادامـه دادم . حميـد رجبـي جلـوي مـن بـود و علـي
تشكري پشت سرم . ناگهان يك گلوله خورد لبة كانال و تا آمدم به خـودم بجنـبم ، ديـدم روي
هوا هستم . شايد هفت ، هشت متر به هوا پرتاب شدم ؛ طوري كـه يـك لحظـه احسـاس كـردم
شهيد شده ام ؛ كه با كمر آمدم روي زمين و عشق وعاشقي از سـرم پريـد ! در همـين موقـع ،
دو نفر ديگر هم افتادند رويم ! يكي حميد رجبي بود ، ديگـري هـم تشـكري . سـه تـايي ، سـالمِ
سالم بوديم ؛ فقط يك كم كوفتگي داشتيم . با داد و فرياد ، آنان را از روي خودم بلنـد كـردم و
سه تايي شروع كرديم به دويدن تا پاساژ . به پاساژ كـه رسـيديم ، گفتنـد اسـتراحت كنيـد تـا
خبرتان كنيم . خودمان را سرگرم كرديم ؛ خواب كه ابداً به چشممان راه نيافت !
صبح كه شد ، گفتند برويد به سمت خرمشهر ! با همين لباسهاي غواصي و پياده ! منتهـي چنـد
نفر چند نفر . بهتمان زده بود . صحنة شهادت بچه هاي گروهان قهـار بسـيار مظلومانـه بـود .
يكـي يكـي بـا نالـه اي خفيـف بـه زيـر آب مـي رفتنـد . شـهادت غـواص ، از مظلومانـه تـرين
شهادتهاست ؛ زيرا نه راه پيش دارد ، نه راه پس و نه حتي راه دفاع كردن . اين كـه يـك دفعـه ،
يك گروهان جلوي چشممان بروند و ديگر از هيچ كدامشان خبري نرسد ، دردناك بود . وقتـي
با لباسهاي گل آلود غواصي داشتم نماز صبح مي خوانـدم ، يـك ماشـين فيلمبـرداري آمـد از
بغل از من فيلمبرداري كرد و رفت ! حيف كه سرنماز بودم ؛ وگرنه اصلاً دلم نمـي خواسـت از
قيافة خسته و محزونم فيلمبرداري شود !
برگشتيم داخل محوطة گردان . همة بچه ها ساكت و ماتم زده تكيـه داده بودنـد بـه ديوارهـا و
زير آفتاب نشسته بودند . صداي گرية بعضي ها بلند بود . شوخي كه نبـود ؛ از يـك گروهـان
گردان ، بعد از ٨ ساعت هنوز خبري نبود . از گروهان ما هم كـه داخـل ارونـد نشـده بـود ، ٣
نفر مجروح شدند .
٥/٩ ـ ١٠ صبح بود كه سرو كلة « محمد خداياري » و « محمد شعباني » پيدا شد ؛ از بچه هـاي
گروهان ستار بودند . همه ريختند سرشان . آنها خود را به جزيرة ماهي رسـانده و بـا وجـود
كم بودن تعدادشان ، به جزيره حمله كرده بودنـد . خبـر شـهادت كرابـي ـ فرمانـدة گروهـان ـ
عليرضا نوراللهي ـ معاون گردان ـ عامري و عابديني ـ ٢ تا از مسؤولان دسته ها ـ و چنـد نفـر
ديگر را هم داشتند ؛ اما از بقيه بي خبر بودند . با ترس پرسيدم ” : علي شيباني را نديديد ؟! “
جواب داد ” : چرا ، شهيد شد “
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_چهاردهم
سرم گيج رفت ، گلويم داشت مي تركيد . خود را رساندم پشت گردان ، جاي قبرهـاي كنـده ، و
چون جاي خلوتي بود و كسي نبود ، خودم را پرت كردم داخل يكـي از قبرهـا و آن قـدر گـري
ه كردم تا به خواب رفتم و با صداي اذان ظهر بيدار شدم .
چند روز بعد ، از مشهد خبر دادند كه جواد كـافي و حسـن ديزجـي ـ از بچـه هـاي گروهـان ـ
مجروح و در مشهد بستري هستند
٨/١٠/٦٥ ، يعني ٥ روز بعد ، دوباره بلندگوي گردان ، به صدا درآمد و گردان كـه حـالا فقـط ٣
گروهان داشت ، به راحتي در مسجد جا گرفت . برادر جليل با صورتي خنـدان و نـوراني وارد
شد و پشت تريبون قرار گرفت و با چشماني اشك آلود گفت ” : بسم رب الشـهداء والصـديقين
و سارعوا الي مغفره من ربكم و . . . سربازان امام زمان ! بار ديگـر موعـد امتحـان پـس دادن
اسـت . اگـر مـي خواهيـد لياقـت خـود را بـه آقايتـان نشـان دهيـد ، اگـر مـي خواهيـد انتقـام
همسنگرانتان را در گروهان ستار بگيريد ، اگر مي خواهيد دل امام را شاد كنيد ، حـال موعـدي
است كه مرد از نامرد مشخص مي شود . . . “
سپس با صداي لرزان و بغض آلود فرياد زد ” : آي خدا ! چه كار مي خواهي كنـي ؟ ايـن بچـه
ها با اين حالشان يك طرف قضيه اند و بعثي ها با آن كثيفي شان طرف ديگر “ .
بعد رو كرد به ما و گفت ” : مطمئن باشـيد خـدا شـما را كمـك مـي كنـد . ايـن بـار كـه خـدمت
حضرت امام بوديم ، ايشان با تبسم فرمودند ” : انشاءاالله نماز را با هم در كربلا مي خوانيم ”.
غوغايي به پا شد كه بيا و ببين . بعضي از بچه ها چند دقيقه در آغوش هم گريه كردند .
اولين كاري كه كرديم رفتيم سراغ بچه هاي گردان نوح . توي ايـن پـنج روز كـه بـراي مـا يـك
سال گذشت ، رفت و آمد به گردان نوح قطع نشده بود . روز بعد از كربلاي ٤ كه رفتيم ، جـاي
عدة زيادي را خالي ديديم . يك گروهان از گردان نـوح هـم وارد عمـل شـده بـود ؛ ولـي اغلـب
توانسته بودند برگردنـد و فقـط ١٠ ـ ١٥ نفـر شـهيد داده بودنـد ؛ از جملـه ناصـري ، تقـوايي ،
عيـدي ـ هـم درس مـن در مرغـداني ـ و آزادفـر ـ بچـه محلـه مـان ـ بيخـود نبـود كـه موقـع
خداحافظي دلم آنطور گرفته بود ! دل من كمتر اشتباه مي كرد ؛ الان هم كم اشتباه است !
فرماندة گروهان عمل كننده تعريف مي كرد كه اولين نفر از بچه هاي تخريـب رفتـه بـود داخـل
معبر و شهيد شده بود . بلافاصله دومـي رفتـه و شـهيد شـده بـود ، سـومي . . . و تـا آخـرين تخريبچي گروهان همگي رفته بودند و جنـازه هايشـان همـان جـا در معبـر و روي هـم افتـاده
بود. االله اكبر از اين ايمان !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_چهاردهم
سرم گيج رفت ، گلويم داشت مي تركيد . خود را رساندم پشت گردان ، جاي قبرهـاي كنـده ، و
چون جاي خلوتي بود و كسي نبود ، خودم را پرت كردم داخل يكـي از قبرهـا و آن قـدر گـري
ه كردم تا به خواب رفتم و با صداي اذان ظهر بيدار شدم .
چند روز بعد ، از مشهد خبر دادند كه جواد كـافي و حسـن ديزجـي ـ از بچـه هـاي گروهـان ـ
مجروح و در مشهد بستري هستند
٨/١٠/٦٥ ، يعني ٥ روز بعد ، دوباره بلندگوي گردان ، به صدا درآمد و گردان كـه حـالا فقـط ٣
گروهان داشت ، به راحتي در مسجد جا گرفت . برادر جليل با صورتي خنـدان و نـوراني وارد
شد و پشت تريبون قرار گرفت و با چشماني اشك آلود گفت ” : بسم رب الشـهداء والصـديقين
و سارعوا الي مغفره من ربكم و . . . سربازان امام زمان ! بار ديگـر موعـد امتحـان پـس دادن
اسـت . اگـر مـي خواهيـد لياقـت خـود را بـه آقايتـان نشـان دهيـد ، اگـر مـي خواهيـد انتقـام
همسنگرانتان را در گروهان ستار بگيريد ، اگر مي خواهيد دل امام را شاد كنيد ، حـال موعـدي
است كه مرد از نامرد مشخص مي شود . . . “
سپس با صداي لرزان و بغض آلود فرياد زد ” : آي خدا ! چه كار مي خواهي كنـي ؟ ايـن بچـه
ها با اين حالشان يك طرف قضيه اند و بعثي ها با آن كثيفي شان طرف ديگر “ .
بعد رو كرد به ما و گفت ” : مطمئن باشـيد خـدا شـما را كمـك مـي كنـد . ايـن بـار كـه خـدمت
حضرت امام بوديم ، ايشان با تبسم فرمودند ” : انشاءاالله نماز را با هم در كربلا مي خوانيم ”.
غوغايي به پا شد كه بيا و ببين . بعضي از بچه ها چند دقيقه در آغوش هم گريه كردند .
اولين كاري كه كرديم رفتيم سراغ بچه هاي گردان نوح . توي ايـن پـنج روز كـه بـراي مـا يـك
سال گذشت ، رفت و آمد به گردان نوح قطع نشده بود . روز بعد از كربلاي ٤ كه رفتيم ، جـاي
عدة زيادي را خالي ديديم . يك گروهان از گردان نـوح هـم وارد عمـل شـده بـود ؛ ولـي اغلـب
توانسته بودند برگردنـد و فقـط ١٠ ـ ١٥ نفـر شـهيد داده بودنـد ؛ از جملـه ناصـري ، تقـوايي ،
عيـدي ـ هـم درس مـن در مرغـداني ـ و آزادفـر ـ بچـه محلـه مـان ـ بيخـود نبـود كـه موقـع
خداحافظي دلم آنطور گرفته بود ! دل من كمتر اشتباه مي كرد ؛ الان هم كم اشتباه است !
فرماندة گروهان عمل كننده تعريف مي كرد كه اولين نفر از بچه هاي تخريـب رفتـه بـود داخـل
معبر و شهيد شده بود . بلافاصله دومـي رفتـه و شـهيد شـده بـود ، سـومي . . . و تـا آخـرين تخريبچي گروهان همگي رفته بودند و جنـازه هايشـان همـان جـا در معبـر و روي هـم افتـاده
بود. االله اكبر از اين ايمان !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_پانزدهم
وقتي به گردان نوح رسيديم ، آنجا هم غوغا و شور و شعفي بـه پـا شـده بـود . شـوريده دل ،
زمين و زمان را به شوخي گرفته بود و همـه را اذيـت مـي كـرد . حميـد عبـداالله زاده ، حسـين
ضميري ، صراف نژاد و . . . همه خوشحال بودند . به ضميري گفتم ” : انگـار بـاز هـم حاجـت
روا نشدي ؟ “ !
خيلي سريع اشك در چشمهايش جمـع شـد و گفـت ” : انشـاءاالله ايـن دفعـه . انشـاءاالله “ و چنـد
مرتبه با يك حالت خاصي ” انشاءاالله “ را تكرار كرد و اضافه كرد ” : تـو را بـه خـدا دعـا كـن .
ديگه آمادة آماده ام “ . و باز هم مظلومانه خنديد و گفت ” : ولش كن ، هرچي خدا بخواد “ !
دوباره تمرين شروع شد . منطقة عملياتي لشكر امام رضا عليه السلام ، جزيرة بوارين بود كـه
از لب اروند رود تا نزديكي هاي پُل اول براي گردان نـوح و از پـل اول تـا جـادة شيشـه بـراي
گردان ياسين بود . جادة شيشه تا اواسط پنج ضلعي ، دست بچـه هـاي لشـكر ٥ نصـر بـود و
ادامة كار هم توسط ديگر لشكرهاي سپاه دنبال مي شد . ما بايد از طريق كانـال كنـده شـده از
سمت خاكريز خودمان به داخل نهر خين رفته ، بعد از عبـور از نهـر ، بـه خـط عراقـي هـا مـي
زديم ؛ در حالي كه سطح نهر پر از مانع بود و از ساحل عراق تا بالاي خاكريز هـم مـين كـاري
شده بود .
روزها مي گذشت . يك روز خبر رسيد كـه بـرادر خليـل موفـق و بـرادر « مجيـد غفـوري » از
معاونان گردان ، كه براي بازديد به خط رفته بودند ، مـورد اصـابت موشـك واقـع شـده انـد .
حاج خليل به شدت مجروح شده و مجيد غفوري هم به شهادت رسيده بـود . برادرهـاي مجيـد
هم قبلاً به شهادت رسيده بودنـد « . وحيـد غفـوري » ، سـال ٦٣ در عمليـات بـدر بـه شـهادت
رسيده و « حميد غفوري » هم كه از بچه هاي گردان نوح بود ، در كربلاي چهار .
امير يگانگي ، تخريبچي گردان نوح مي گفت شب قبل از كربلاي چهـار بـا حميـد غفـوري قـرار
گذاشتيم كه هر كه شهيد شد ، آنقدر دمِ در بهشت منتظر بماند تا آن يكي بيايد !
چون حميد شهيد شده بود ، « مهدي سعيدي » ـ از مسؤولان تخريـب ـ بـه مجيـد اصـرار مـي
كرد كه برگردد مشهد ، خانواده اش محتاج او هسـتند ؛ امـا او امتنـاع مـي كـرد . سـعيدي مـي
گفت: صبح روزي كه خيلي اصرار كردم ، مجيد با حالت خاصي گفـت تـا عصـر جـواب قطعـي
مي دهم و مجيد ظهر همان روز به شهادت رسيد !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_پانزدهم
وقتي به گردان نوح رسيديم ، آنجا هم غوغا و شور و شعفي بـه پـا شـده بـود . شـوريده دل ،
زمين و زمان را به شوخي گرفته بود و همـه را اذيـت مـي كـرد . حميـد عبـداالله زاده ، حسـين
ضميري ، صراف نژاد و . . . همه خوشحال بودند . به ضميري گفتم ” : انگـار بـاز هـم حاجـت
روا نشدي ؟ “ !
خيلي سريع اشك در چشمهايش جمـع شـد و گفـت ” : انشـاءاالله ايـن دفعـه . انشـاءاالله “ و چنـد
مرتبه با يك حالت خاصي ” انشاءاالله “ را تكرار كرد و اضافه كرد ” : تـو را بـه خـدا دعـا كـن .
ديگه آمادة آماده ام “ . و باز هم مظلومانه خنديد و گفت ” : ولش كن ، هرچي خدا بخواد “ !
دوباره تمرين شروع شد . منطقة عملياتي لشكر امام رضا عليه السلام ، جزيرة بوارين بود كـه
از لب اروند رود تا نزديكي هاي پُل اول براي گردان نـوح و از پـل اول تـا جـادة شيشـه بـراي
گردان ياسين بود . جادة شيشه تا اواسط پنج ضلعي ، دست بچـه هـاي لشـكر ٥ نصـر بـود و
ادامة كار هم توسط ديگر لشكرهاي سپاه دنبال مي شد . ما بايد از طريق كانـال كنـده شـده از
سمت خاكريز خودمان به داخل نهر خين رفته ، بعد از عبـور از نهـر ، بـه خـط عراقـي هـا مـي
زديم ؛ در حالي كه سطح نهر پر از مانع بود و از ساحل عراق تا بالاي خاكريز هـم مـين كـاري
شده بود .
روزها مي گذشت . يك روز خبر رسيد كـه بـرادر خليـل موفـق و بـرادر « مجيـد غفـوري » از
معاونان گردان ، كه براي بازديد به خط رفته بودند ، مـورد اصـابت موشـك واقـع شـده انـد .
حاج خليل به شدت مجروح شده و مجيد غفوري هم به شهادت رسيده بـود . برادرهـاي مجيـد
هم قبلاً به شهادت رسيده بودنـد « . وحيـد غفـوري » ، سـال ٦٣ در عمليـات بـدر بـه شـهادت
رسيده و « حميد غفوري » هم كه از بچه هاي گردان نوح بود ، در كربلاي چهار .
امير يگانگي ، تخريبچي گردان نوح مي گفت شب قبل از كربلاي چهـار بـا حميـد غفـوري قـرار
گذاشتيم كه هر كه شهيد شد ، آنقدر دمِ در بهشت منتظر بماند تا آن يكي بيايد !
چون حميد شهيد شده بود ، « مهدي سعيدي » ـ از مسؤولان تخريـب ـ بـه مجيـد اصـرار مـي
كرد كه برگردد مشهد ، خانواده اش محتاج او هسـتند ؛ امـا او امتنـاع مـي كـرد . سـعيدي مـي
گفت: صبح روزي كه خيلي اصرار كردم ، مجيد با حالت خاصي گفـت تـا عصـر جـواب قطعـي
مي دهم و مجيد ظهر همان روز به شهادت رسيد !
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_شانزدهم
روز ١٥/١٠/٦٥ اعلام كردند كه قرار اسـت در منطقـة كرخـه ، عمليـات مشـابهي انجـام دهـيم .
منطقه را دقيقاً مثل بوارين و نهر خين آماده كرده بودنـد . گردانهـاي پيـاده و واحـدهاي ديگـر
لشكر هم بودند . بعد از ظهر راه افتاديم . براي اين كه ديده نشويم ، در يـك كـانتينر حمـل مـي
شديم . بچه ها حسابي شـلوغ مـي كردنـد . فريـاد بـرادر دلبريـان ـ معـاون گروهـان غفـار و
مسؤول آموزش گردان ـ همه را به خود آورد . او گفت :« به جـاي ايـن مسـخره بازيهـا ، يـك
سرود بخوانيد كه همه لذت ببرند.» همه ساكت شـدند . مـن و بچـه هـاي شـر و شـور دور و
برمان مثل مسعود احمديان و . . . شروع كرديم به آماده كردن سرود و خوانديم :
ـ شهر ، شهر خون است ، پنجه در خون خصم دون است . . .
برادر دلبريان كه راضي شده بود ، با سرتكان دادن شروع كرد به همراهي با ما . ادامه داديم:
ـ پشت سنگر ، گشته پنچر ، ماشين فرمانده لشكر . . .
مانده لشكر ، مانده لشكر !
بايد به شط خون شنا كنيم .
شَلپ شولوپ شَلپ شولوپ ! . . .
لبخند از روي لبان دلبريان محو شد و در حالي كه به تأسف سر تكان مي داد ، گفـت :«نخيـر؛
شماها آدم بشو نيستيد!»
عمليات مشابه با موفقيت انجام شد ؛ البته چند مجروح هم داديم كه از گردان ما نبودنـد . وقتـي
براي برگشتن جمع شديم ، « محمد بخشـي » نبـود . بخشـي ، يكـي از شـوخ تـرين بچـه هـاي گردان بود . ناگهان ديديم دو نفر از بچه هاي حمـل مجـروح ، در حـالي كـه يـك غـواص روي برانكارد آه و ناله مي كند ، به سمت ما مي آينـد . رنـگ حسـن شـاد ، فرمانـدة گروهـان غفـار پريد. بخشي بود .برانكاردشان جلـوي مـا كـه رسـيد ، بخشـي سـر امـدادگر فريـاد كشـيد :« نگهدار!»
بعد جلوي چشمان بهت زدة دو امدادگر پريد پائين و گفت:« قربون دستتون ! چقدر مـي شـه؟»
و زد زير خنده و پريد داخل ماشين و بين بچه ها گم شد !
به هر زحمتي بود ، امدادگرها را راضي كرديم كه برونـد . بخشـي ، چنـد چتـر منـور از داخـل لباس غواصي اش درآورد و گفت :« ببخشيد ؛ رفتم دنبال چتر منـور ! چـون ديـر شـده بـود ،
مجبور شدم با تاكسي تلفني بيايم ! چترها را هم مي خواهم بفرستم براي خواهر كوچكم .»
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
#قسمت_شانزدهم
روز ١٥/١٠/٦٥ اعلام كردند كه قرار اسـت در منطقـة كرخـه ، عمليـات مشـابهي انجـام دهـيم .
منطقه را دقيقاً مثل بوارين و نهر خين آماده كرده بودنـد . گردانهـاي پيـاده و واحـدهاي ديگـر
لشكر هم بودند . بعد از ظهر راه افتاديم . براي اين كه ديده نشويم ، در يـك كـانتينر حمـل مـي
شديم . بچه ها حسابي شـلوغ مـي كردنـد . فريـاد بـرادر دلبريـان ـ معـاون گروهـان غفـار و
مسؤول آموزش گردان ـ همه را به خود آورد . او گفت :« به جـاي ايـن مسـخره بازيهـا ، يـك
سرود بخوانيد كه همه لذت ببرند.» همه ساكت شـدند . مـن و بچـه هـاي شـر و شـور دور و
برمان مثل مسعود احمديان و . . . شروع كرديم به آماده كردن سرود و خوانديم :
ـ شهر ، شهر خون است ، پنجه در خون خصم دون است . . .
برادر دلبريان كه راضي شده بود ، با سرتكان دادن شروع كرد به همراهي با ما . ادامه داديم:
ـ پشت سنگر ، گشته پنچر ، ماشين فرمانده لشكر . . .
مانده لشكر ، مانده لشكر !
بايد به شط خون شنا كنيم .
شَلپ شولوپ شَلپ شولوپ ! . . .
لبخند از روي لبان دلبريان محو شد و در حالي كه به تأسف سر تكان مي داد ، گفـت :«نخيـر؛
شماها آدم بشو نيستيد!»
عمليات مشابه با موفقيت انجام شد ؛ البته چند مجروح هم داديم كه از گردان ما نبودنـد . وقتـي
براي برگشتن جمع شديم ، « محمد بخشـي » نبـود . بخشـي ، يكـي از شـوخ تـرين بچـه هـاي گردان بود . ناگهان ديديم دو نفر از بچه هاي حمـل مجـروح ، در حـالي كـه يـك غـواص روي برانكارد آه و ناله مي كند ، به سمت ما مي آينـد . رنـگ حسـن شـاد ، فرمانـدة گروهـان غفـار پريد. بخشي بود .برانكاردشان جلـوي مـا كـه رسـيد ، بخشـي سـر امـدادگر فريـاد كشـيد :« نگهدار!»
بعد جلوي چشمان بهت زدة دو امدادگر پريد پائين و گفت:« قربون دستتون ! چقدر مـي شـه؟»
و زد زير خنده و پريد داخل ماشين و بين بچه ها گم شد !
به هر زحمتي بود ، امدادگرها را راضي كرديم كه برونـد . بخشـي ، چنـد چتـر منـور از داخـل لباس غواصي اش درآورد و گفت :« ببخشيد ؛ رفتم دنبال چتر منـور ! چـون ديـر شـده بـود ،
مجبور شدم با تاكسي تلفني بيايم ! چترها را هم مي خواهم بفرستم براي خواهر كوچكم .»
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
#حماسه_یاسین
#قسمت_هفدهم
وقتي برگشتيم مقر ، تمرين دوباره شروع شد . يـك شـب ، سـيد هـادي مشـتاقيان را بـه اتـاق
فرماندهي احضار كردند . وقتي برگشت ، ديدم گريه كرده . گفـت بـرادر جليـل گفتـه چـون تـو
برادر شهيد هستي ، نمي توانيم تو را ببريم و . . .
تا صبح گريه كرد و از صبح تا ظهر هم با برادر جليل چك و چانه زد . ظهـر موقـع نمـاز ، دلـم
به حالش سوخت . با التماس گفت ” : سيد ! بعد از ظهر مي خواهم بروم دوباره صـحبت كـنم .
دعا كن قبولم كنند “ .
بعد از نماز ، از خدا خواستم كه حاجت هادي را روا كند . بعد از ظهـر شـاد و خنـدان پريـد تـو
اتاق و مرا بغل كرد و گفت ” : سيد ! درست شد “ .
١٧/١٠/٦٥ ، روز آخر بود . قرار شد ساعت ٤ بعد از ظهر برويم خـط ٢٥ متـري . ايـن خـط بـه
اين دليل ٢٥ متري ناميده مي شد كه فاصلة بين ما و خط عراق در اغلب جاهـا ٢٥ متـر بيشـتر
نبود . قرار بود در سنگرهاي خط پنهان شويم .
بعد از مراسم نماز ظهر گفتند چون بايد راه نهر خين باز شود تا كل گردان بتواننـد رد شـوند ،
ما يك دستة ويژه ، مركب از دو تيم انتخاب كرده ايم ؛ شامل شش تخريبچي و سه آرپـي جـي
زن براي هر تيم . كل دسته ١٨ نفر بود . اسامي را خواندند ؛ اسم مـن هـم بـود . تـيم اول ، بـه
سرگروهي حسين صادقي نـژاد و تـيم دوم ، بـه سـرگروهي مصـطفي كـاظمي . مسـؤول كـل
دستة ويژه هم امير نظري بود كه با حفظ سمت معاونت گردان ، بـه دليـل اهميـت دسـته بـراي
اين مسؤوليت انتخاب شده بود .
ساعت ٤ بعد از ظهر ، تا نزديكي هاي خط با ماشين رفتيم و بعد پياده و حـدود ٦ بعـد از ظهـر
ـ يعني يك ساعت به اذان مغرب مانده ـ در سنگرهاي خط ٢٥ متـري مسـتقر شـديم . ايـن بـار
برخلاف كربلاي چهار ، حفاظت بسيار خوب رعايت شده بـود . گفتنـد تـا شـب نشـده ، وضـو
گرفته ، لباسهاي غواصي را بپوشيد . چون موقـع اذان بـود ، گفتنـد همـه در سـنگرها نمـاز را
نشسته بخوانند . مسعود احمديان ، به حسين حيدري ـ يكي از مسؤولان گردان ـ گفـت ” : مـن
بايد بيرون بخوانم “ ! لحنش جوري بود كه حسين موافقت كرد . غير از نماز مغـرب و عشـاء ،
نماز غفيله و وتيره اش را هم خواند و با چشماني سرخ آمد داخل سـنگر ، گوشـه اي چمباتمـه
زد و رفت تو فكر .
بعد از نماز نشستيم با بچه ها به خوردن شام و صحبت كردن . سـيد هـادي مشـتاقيان دمِ در
ايستاده بود و خيره شده بود به تاريكي . صدايش كـردم بيايـد شـامش را بخـورد .
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_هفدهم
وقتي برگشتيم مقر ، تمرين دوباره شروع شد . يـك شـب ، سـيد هـادي مشـتاقيان را بـه اتـاق
فرماندهي احضار كردند . وقتي برگشت ، ديدم گريه كرده . گفـت بـرادر جليـل گفتـه چـون تـو
برادر شهيد هستي ، نمي توانيم تو را ببريم و . . .
تا صبح گريه كرد و از صبح تا ظهر هم با برادر جليل چك و چانه زد . ظهـر موقـع نمـاز ، دلـم
به حالش سوخت . با التماس گفت ” : سيد ! بعد از ظهر مي خواهم بروم دوباره صـحبت كـنم .
دعا كن قبولم كنند “ .
بعد از نماز ، از خدا خواستم كه حاجت هادي را روا كند . بعد از ظهـر شـاد و خنـدان پريـد تـو
اتاق و مرا بغل كرد و گفت ” : سيد ! درست شد “ .
١٧/١٠/٦٥ ، روز آخر بود . قرار شد ساعت ٤ بعد از ظهر برويم خـط ٢٥ متـري . ايـن خـط بـه
اين دليل ٢٥ متري ناميده مي شد كه فاصلة بين ما و خط عراق در اغلب جاهـا ٢٥ متـر بيشـتر
نبود . قرار بود در سنگرهاي خط پنهان شويم .
بعد از مراسم نماز ظهر گفتند چون بايد راه نهر خين باز شود تا كل گردان بتواننـد رد شـوند ،
ما يك دستة ويژه ، مركب از دو تيم انتخاب كرده ايم ؛ شامل شش تخريبچي و سه آرپـي جـي
زن براي هر تيم . كل دسته ١٨ نفر بود . اسامي را خواندند ؛ اسم مـن هـم بـود . تـيم اول ، بـه
سرگروهي حسين صادقي نـژاد و تـيم دوم ، بـه سـرگروهي مصـطفي كـاظمي . مسـؤول كـل
دستة ويژه هم امير نظري بود كه با حفظ سمت معاونت گردان ، بـه دليـل اهميـت دسـته بـراي
اين مسؤوليت انتخاب شده بود .
ساعت ٤ بعد از ظهر ، تا نزديكي هاي خط با ماشين رفتيم و بعد پياده و حـدود ٦ بعـد از ظهـر
ـ يعني يك ساعت به اذان مغرب مانده ـ در سنگرهاي خط ٢٥ متـري مسـتقر شـديم . ايـن بـار
برخلاف كربلاي چهار ، حفاظت بسيار خوب رعايت شده بـود . گفتنـد تـا شـب نشـده ، وضـو
گرفته ، لباسهاي غواصي را بپوشيد . چون موقـع اذان بـود ، گفتنـد همـه در سـنگرها نمـاز را
نشسته بخوانند . مسعود احمديان ، به حسين حيدري ـ يكي از مسؤولان گردان ـ گفـت ” : مـن
بايد بيرون بخوانم “ ! لحنش جوري بود كه حسين موافقت كرد . غير از نماز مغـرب و عشـاء ،
نماز غفيله و وتيره اش را هم خواند و با چشماني سرخ آمد داخل سـنگر ، گوشـه اي چمباتمـه
زد و رفت تو فكر .
بعد از نماز نشستيم با بچه ها به خوردن شام و صحبت كردن . سـيد هـادي مشـتاقيان دمِ در
ايستاده بود و خيره شده بود به تاريكي . صدايش كـردم بيايـد شـامش را بخـورد .
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#حماسه_یاسین
#قسمت_هیجدهم
آمد و با پاشنه پا روي انگشت كوچك دستم ايستاد و شروع كرد به فشـار دادن . درد زيـادي داشـت ؛
ولي چون فهميدم شوخي مي كند ، به روي خود نياوردم . از اين كارها زياد مي كرد . بـه قـول خودش ابراز محبت بود! بعد دو زانو نشست روبرويم . جريـان اشـكش را زيـر نـور فـانوس ديدم .گفت:«تو الان تو دسته ويژه هسـتي ، بعيـد مـي دونـم زنـده در بـري ! مونـده ام اگـر
همون اولِ عمليات ، جنازه تو را در معبر ديدم ، چه جوري روحيه ام را حفظ كنم ؛ آخـه خيلـي
دوستت دارم!»
اولين بار بود كه اين حرف را به من مي زد ! گفتم :« ما تو ايـن خـط هـا نيسـتيم.» بـي توجـه
ادامه داد:« اگر اون طرفها رفتي ، سلام منو به داداشم مهدي برسـون . بهـش بگـو خيلـي بـي
معرفتي ! چرا يه سري به ما نمي زني؟» از هم جدا شديم . رفتم در سنگر دسته ويژه . همه چشمها سـرخ بـود . نوبـت جلسـه تـوجيهی آخر براي شكستن خط و جزئيات بـود . بـرادر حسـين حيـدري ، آخـرين سفارشـهاي لازم را كرد . توضيح داد كه چند توپ ١٠٥ ميلي متري ، اين طرف خط آمـاده اسـت كـه اگـر شـما در معبر لُو رفتيد ، به سمت سنگرهاي كمين شليك كنند تا سنگرها تخريـب شـوند . ضـمناً بعـد از اينكه دسته ويژه ، راه را باز كرد و اولين سنگرهاي خط خاموش شد ، بقيه بچه هـاي غواصـي از راه همان تونل از آب رد مي شدند و بقيه خـط را تصـرف مـي كننـد و بعـد هـم قـرار اسـت خاكريزها توسط بچه هاي انفجارات بُرش داده شود و بچه هاي يگـان دريـايي ، پـل شـناور را روي رودخانه خين بيندازند و گردانهاي پياده ، داخل بوارين شـوند و كـار پاكسـازي را ادامـه دهند . نحـوه آرايـش سـنگرهاي انفـرادي و اجتمـاعي عـراق در خـط اول را هـم توضـيح داد ؛
طوري كه خـط اول را مثـل اتاقهـاي خانـة خودمـان مـي شـناخ تيم ! حتـي توضـيح دادنـد كـه سنگرهاي اجتماعي عراق ، درِ توري دارد كه به طرف بيـرون بـاز مـي شـود و ضـد نارنجـك است . از اين رو براي انداختن نارنجك حتماً بايد در را باز كنيم . نام عمليـات را هـم گفتنـد كـه
كربلاي ٥ است ؛ اما اعلام رمز آن ماند براي بعد .
ساعت شروع عمليات هم ٣٠/١ نيمه شب اعلام شد و گفتند كه ما و گردان نوح ـ از سمت چـپ ما حدود ساعت يك كار را شروع خواهيم كرد . قرار الحاق ما نيـز از سـمت چـپ بـود . بعـد هم گفتند تا ساعت ٤٥/١٢ بدون سروصدا استراحت كنيد .
مسعود احمديان كه بغل دست من دراز كشيده بود ، گفـت:«سـيد ! مـي گـن هـر كـي تـو آب
شهيد بشه ، حق الناس نداره ؛ درسته ؟ »
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA
#قسمت_هیجدهم
آمد و با پاشنه پا روي انگشت كوچك دستم ايستاد و شروع كرد به فشـار دادن . درد زيـادي داشـت ؛
ولي چون فهميدم شوخي مي كند ، به روي خود نياوردم . از اين كارها زياد مي كرد . بـه قـول خودش ابراز محبت بود! بعد دو زانو نشست روبرويم . جريـان اشـكش را زيـر نـور فـانوس ديدم .گفت:«تو الان تو دسته ويژه هسـتي ، بعيـد مـي دونـم زنـده در بـري ! مونـده ام اگـر
همون اولِ عمليات ، جنازه تو را در معبر ديدم ، چه جوري روحيه ام را حفظ كنم ؛ آخـه خيلـي
دوستت دارم!»
اولين بار بود كه اين حرف را به من مي زد ! گفتم :« ما تو ايـن خـط هـا نيسـتيم.» بـي توجـه
ادامه داد:« اگر اون طرفها رفتي ، سلام منو به داداشم مهدي برسـون . بهـش بگـو خيلـي بـي
معرفتي ! چرا يه سري به ما نمي زني؟» از هم جدا شديم . رفتم در سنگر دسته ويژه . همه چشمها سـرخ بـود . نوبـت جلسـه تـوجيهی آخر براي شكستن خط و جزئيات بـود . بـرادر حسـين حيـدري ، آخـرين سفارشـهاي لازم را كرد . توضيح داد كه چند توپ ١٠٥ ميلي متري ، اين طرف خط آمـاده اسـت كـه اگـر شـما در معبر لُو رفتيد ، به سمت سنگرهاي كمين شليك كنند تا سنگرها تخريـب شـوند . ضـمناً بعـد از اينكه دسته ويژه ، راه را باز كرد و اولين سنگرهاي خط خاموش شد ، بقيه بچه هـاي غواصـي از راه همان تونل از آب رد مي شدند و بقيه خـط را تصـرف مـي كننـد و بعـد هـم قـرار اسـت خاكريزها توسط بچه هاي انفجارات بُرش داده شود و بچه هاي يگـان دريـايي ، پـل شـناور را روي رودخانه خين بيندازند و گردانهاي پياده ، داخل بوارين شـوند و كـار پاكسـازي را ادامـه دهند . نحـوه آرايـش سـنگرهاي انفـرادي و اجتمـاعي عـراق در خـط اول را هـم توضـيح داد ؛
طوري كه خـط اول را مثـل اتاقهـاي خانـة خودمـان مـي شـناخ تيم ! حتـي توضـيح دادنـد كـه سنگرهاي اجتماعي عراق ، درِ توري دارد كه به طرف بيـرون بـاز مـي شـود و ضـد نارنجـك است . از اين رو براي انداختن نارنجك حتماً بايد در را باز كنيم . نام عمليـات را هـم گفتنـد كـه
كربلاي ٥ است ؛ اما اعلام رمز آن ماند براي بعد .
ساعت شروع عمليات هم ٣٠/١ نيمه شب اعلام شد و گفتند كه ما و گردان نوح ـ از سمت چـپ ما حدود ساعت يك كار را شروع خواهيم كرد . قرار الحاق ما نيـز از سـمت چـپ بـود . بعـد هم گفتند تا ساعت ٤٥/١٢ بدون سروصدا استراحت كنيد .
مسعود احمديان كه بغل دست من دراز كشيده بود ، گفـت:«سـيد ! مـي گـن هـر كـي تـو آب
شهيد بشه ، حق الناس نداره ؛ درسته ؟ »
#ادامه_دارد
به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA