🔻‏مقایسه #روحانی و #احمدی_نژاد توسط یک شهروند #گیلانی :
"ولی از اون روزی که اَ کلیدساز بومه می دهن سرویس ببوسته...

🀄️مارکس وبر

@antioligarchie

‍ #نقد_و_نظر

✍صالح تسبیحی

🔻‍ در فیلم زیر #محمدعلی_زم جوان بالا ایستاده و میانِ انقلابیون در حال سخنرانی ست. شور و اشتیاق آینده از تکان دست هابش پیداست.
وقتی "زم" بالای آن بلندی از آرمان های انقلاب می گفت آنقدر دل به رهبرِانقلاب داده بود که هنوز انقلاب نشده فرزندش را به نامِ رهبر آینده بنامد. او گمان نمی برد که روزگاری در امتدادِ همان نام و انقلاب، فرزندش به اعدام بیفتد. #زم برای سال ها موسسه ای را اداره می کرد که در آن بازوی فرهنگیِ تندرو ترین مدافعان نظام ردیف شده بودند. از میرشکاک و آوینی بگیر تا مخملباف و رضا رهگذر. امپراطوریِ معظمی که مستقل از وزارت ارشاد، ساز و کار و ممنوعیت و گشایش های خودش را داشت و خیلی زودتر از فضایِ غالبِ بعد از جنگ به تغییر روی آورد. محسن نامجو در سالنِ حوزه هنری کنسرت می داد و نخستین آلبوم او را هم آنها منتشر کردند. هفته نامه‌ی "مهر" با رویکردی نسبتا آزاداندیشانه تر از نشریات سابقِ حوزه، به مخاطبانِ فرهنگ، لبخند های رنگی رنگی می زد و خانه‌ی عکاسان در دلِ حوزه، محلِ همنشینی جوان ها بود. اما از همان نخست، بسیاری از سرانِ نظام همچون #گیلانی و #جنتی از فرزندانشان دامن کشیدند و برقرار ماندند، بسیاری نیز مانند #گلزاده_غفوری یا #زم در سایه گیر افتادند. #زم از آن بالا، از آن سخنرانیِ سیاه و سفیدِ سالِ آغازِ انقلاب حالا، پایین افتاده و بر خلاف آن سخنرانِ جوانِ اوایل انقلاب و مدیر فرهنگیِ بعدی، از گروهِ یارانِ "روح الله" به داغدارِ "روح الله" تبدیل شد و مانند بسیاری از پدرانِ فرزند مُرده، مردی خاموش خواهد بود.

@antioligarchie