آنتی الیگارشی

#یادداشت

⭕️خنده و گریه در شناسایی

✍ رحیم قمیشی

🔻در جبهه، مدت خیلی کمی با بچه های شناسایی کار کردم، از بس کارشان مشکل و خطرناک بود.
فکر نکنید مشکلش رفتن تا نزدیک خاکریز دشمن بود، و گاه تا پشت خاکریزشان، و اینکه دل شیر می خواست، که من نداشتم. مشکل بزرگ تر، برگشتن نیمه شب از شناسایی، و مواجهه با پست بچه هایی بود که حالا شیفت شان عوض شده، و بی خبر از جلو رفتن ما بودند!
راستش برای اینکه دشمن ما را نبیند یا نزند، یک بار آیت الکرسی و یک بار آیه "وجعلنا" را می خواندیم که واقعا اثر می کرد. اما موقع برگشتن چندین بار آیت الکرسی و دهها بار انواع دعاها، فایده ای نداشت!!
تابستان ۱۳۶۲ در جبهه جنوب، نیمه شب، من و سعید جهانی و محمود دشتی پور [روحشان شاد ، هردو شهید شدند] پس از شناسایی مواضع عراقی ها، خسته و کوفته برمی گشتیم، که با صدای "ایست" محکم نیروی رزمنده نوجوان و وحشت زده ای در جبهه خودمان، میخکوب شدیم. هنوز فاصله ما آنقدری نبود که ایرانی بودن ما را تشخیص دهد. هر چند ایرانی بودن هم، با وجود شایعه حضور منافقین در جبهه عراق، فایده ای نداشت.
بلافاصله گفت: دست هایمان را بالا بگیریم. گرفتیم.
آمدن سه نفر با کلی تجهیزات از طرف دشمن، حسابی دستپاچه اش کرده بود. از یک طرف ما را زیر نظر داشت از یک طرف پاس بخش را صدا می کرد.
برای اینکه خیالش راحت تر شود ، گفت : یک پایمان را هم بالا بگیریم. برای ما عادی بود و هر کدام یک پایمان را بالا گرفته و داد زدیم به خدا ایرانی هستیم ما...
محمود حالا شوخی اش هم گرفته بود... هی پاهایش را به بهانه خسته شدن عوض می کرد. که نگهبان نوجوان وحشتش بیشتر شد و داد زد هر دو تا پاهاتون رو بگیرید بالا!
نمی دانستیم باید بخندیم یا گریه کنیم. تا صدای خنده ما را شنید گلنگدن را کشید و خیلی جدی تر گفت:
- نمیارید بالا، نه؟! می زنم!
و آماده شلیک شد.
حالا دیگر رسما التماسش می کردیم.
- آخه چطوری دو تا پامون رو بیاریم بالا... نفهم!
البته نفهم شو توی دلمان می گفتیم.
خدا را شکر پاس بخش رسید و با تاسف و عذرخواهی گفت: یادش رفته به پست جدید بگوید گروه شناسایی رفته جلو و منتظر برگشت ما باشد.
اشتباه ساده ای که نزدیک بود به قیمت جان ما تمام شود!
فکر می کنم بعد از آن، هیچوقت شناسایی نرفتم. ولی مدت ها فکر می کردم آدم دستپاچه و وحشت زده گاه انتظارات عجیبی پیدا می کند. "دو پای مان بالا!"

این روزها همه اش یاد آن خاطره می افتم. و کسانی که می خواهند علاوه بر دست ها، پاهایمان را هم بالا بگیریم!
برادران مسئول، آقایان تصمیم گیر!
گفتید دست هایمان را ببریم بالا، گفتیم چشم.
پذیرش بی چون و چرای تفسیر شما از اسلام. تعهد به اجرای تفسیر شما، ندیدن بیکاری جوان هایمان، ندیدن گرانی ها، ندیدن بی سامانی های اقتصادی و فرهنگی، ندیدن سیل مهاجرت نخبگان، ندیدن فاصله های طبقاتی، ندیدن کاخ های متعدد متعهدین شما! ندیدن تریبون ها در دست افراد بی سواد، ندیدن اخبار دروغ، ندیدن نور چشمی ها در مصدر کارها...
دستهایمان بالاست. می بینید که!
گفتید یک پایمان را هم ببریم بالا... دستپاچه اید؟ بردیم.
ممنوعیت ماهواره، نپرسیدن از اینکه چه کسی دستگیر می شود و چه کسی نمی شود، نپرسیدن از اینکه پول نفت چه می شود، نپرسیدن از اینکه چرا داناها خانه نشین اند، نپرسیدن از اینکه مسئول تصمیمات مهم آخرش کیست...
حالا وحشت زده می خواهید آن یکی پایمان را هم بالا بگیریم؟! نمی شود... به خدا نمی شود!
محدود کردن بیشترِ فضای مجازی، بدرفتاری با اعتراضات ساده مدنی، بی توجهی به افت ارزش پول ملی، انتظار ندیدن خویشاوند سالاری به جای شایسته سالاری. تصور عوام داشتن از مردم فهیم کشور، بی تفاوتی نسبت به خرج بودجه کشور در جاهایی که آن نباید. پاسخ ندادن به پرسش های ساده مردم...
اینها انتظار بالا بردن پای دوم است، که نمی شود!!
حالا هی فریاد بزنید، هی بلندتر داد بزنید، هی تهدید کنید...
نمی شود.
خودتان را به ندانستن نزنید!
هر دستوری انجام شدنی نیست...
دو پا را نمی توان بالا گرفت!
خود دانید.

**[ آیه ۹ سوره یس "وَ جَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدّاً وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ" آیه ای بود که با خواندنش اطمینان پیدا می کردیم چشم عراقیها کور شده و ما را نمی بیند. و واقعا تاثیر هم داشت، حداقل در روحیه ما!]

۹۷/۲/۳

@antioligarchie

2.3K views17:19