هدف این متن به هیچ وجه غصه خوردن برای سه دستگیری تازه که فرد بازداشتی را می‌شناسیم و صدها بازداشت، ضرب و شتم و تهدید دیگر که مردم گرفتار آن را نمی‌شناسیم، نیست. با قطعیت به شما می‌گویم فارغ از میزان پر دل و جرأتی ِ فرد فرد ِ این بازداشتی‌ها و زخمی‌ها و تهدیدشده‌ها، تک‌تک‌شان حالا در زندان یا بيمارستان به تداوم اعتراض‌ها فکر می‌کنند. از کسانی حرف می‌زنم که به گمانم تا اندازه‌ای می‌شناسم‌شان:
واقعاً تصور می‌کنید الان علی کریمی نگران مصادره‌هاست؟ جعفر پناهی و محمد رسول‌اف، حسرتی جز این دارند که کاش بیرون و بین معترضان بودند؟ حامد بهداد که هم‌نسل من است و شجاعانه می‌گوید ما نسل ترسویی بودیم، خدا خدا می‌کند که نکند بیایند و بگیرندش؟ یا کتایون ریاحی به نظرتان الان احساس پشیمانی دارد؟ یا سربلندی؟ بی‌شک در مکان نامعلومی که در بند است، حجاب سرش کرده‌اند. آیا حتی ۲ درصد احتمال این که این آخرین پوشش زورکی سر و موهایش باشد، او را به پوزخندی از ته دل وانمی‌دارد؟ یعنی حسین ماهینی اگر توقع حمایت فوتبالیست‌ها را در سر داشته باشد، بابت آزادی سریع‌تر خودش است؟ یا به هدف همگانی‌تر شدن اعتراض‌ها؟ دنیا راد پیش خودش می‌گوید عجب اشتباهی کردم عکس ساده‌ی صبحانه خوردنم در یک قهوه‌خانه را به چشم همه رساندم؟ یا برعکس؛ می‌داند که با مطرح شدن کار او و دلیل بازداشتش در جهان، برگ بسیار مهمی از شدت سرکوب و حقارت حاکمیت، ورق خورده است؟
آیا شروین حاجی‌پور که از تمام نام‌های پیشین، کمتر می‌شناسمش، در هر احوالی که باشد و هر میزان فشار و رنج را تحمل کند، چشم به راه موزیسین‌های دیگر نیست که کار انسانی‌اش را ادامه دهند؟
اینها را فقط به این نیت می‌گویم که بدانیم حتی با بدترین پیشامدها، حالا "تداوم" چه ارزشی پیدا کرده. خیلی فراتر از "شروع" اعتراض‌ها. همه خسته‌اید. نگرانید. حتی بی‌تعارف، ترس در حال تسری‌ست. اگر اینها نباشد،  عجیب است.
اما همچنان آمار مشهور جهانی را به یاد بیاوریم: هیچ خیزشی که دست‌کم ۳/۵ درصد از جمعیت یک کشور در آن مشارکت کرده باشند، از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون، شکست نخورده است.
به این فکر کنیم که ۳/۵ درصد جمعیت ۸۰ میلیونی ایران می‌شود ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار نفر. اگر برایتان عجیب است و می‌پندارید شمار معترضان باید تا الان بیشتر از این شده باشد، بدانید که اضافه شدن حتی یک نفر می‌تواند به آرمان سقوط ستم‌پیشه‌ها، نزدیک‌مان کند. حتی در این روزهای غلبه‌ی خستگی و سردرگمی.

@amiropouria

#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
#اعتراضات_مردمی
#سرکوب_اعتراضات
#طاقت_بیار_رفیق
#علی_کریمی
#جعفر_پناهی
#شروین_حاجی_پور

شاید بازخوانی‌ها و بازنوازی‌های فارسی ترانه‌ی "برای..." کار شروین حاجی‌پور که حالا در بند است را زیاد شنیده باشید. اما این خواننده/موزیسین، کار را به‌خصوص در مورد "تحریر"های ایرانی‌وار خیلی درستی که روی "مصوت"ها می‌گذارد، عالی تنظیم و اجرا کرده. یا می‌توانم این طور بگویم که کلمات انگلیسی را خیلی خوب به آوا و آهنگ منطبق بر نوسان‌ها و تحریرهای اجرای شروین درآورده. به تحریرش روی کلمه‌ی
peace
گوش کنید. فقط می‌شود گفت "از خودمونه".
صفحه‌ی موزیسین/خواننده در اینستاگرام:
https://instagram.com/oiammusic?igshid=YmMyMTA2M2Y=


این روزها بین صدها هزار فرض و تصور مربوط به امتداد اعتراض‌ها، از جمله به این فکر می‌کنم که خود شروین کِی و در چه شرایطی، این همه همخوانی با ترانه‌اش را خواهد شنید؟ آن موقع، چه احوالی خواهد داشت؟ آن روز شرایط مردمی که برای ثبت موسیقایی شعارها و رؤیاها و اعتراض‌شان این ترانه را اجرا کرد، چگونه خواهد بود؟
@amiropouria
#شروین_حاجی_پور
#شروین_حاجی_آقاپور
#زن_زندگی_آزادی

#womanlifefreedom
#forshervin
#oiamusic

شماها را نمی‌دانم؛ ولی من در کنار انبوه شقاوت‌ها و قساوت‌های سیستم دیکتاتوری، از "ابهام" بیزارم. ابهامی که نتیجه‌ی پنهانکاری، جعل، تحریف یا مثل وضعیت الناز رکابی، چیزی دلخراش‌تر از "اعتراف اجباری" است.
یک واقعیت تلخ را در نظر بگیرید که راستش اگر در آن متوقف شویم، دیگر خواب به چشم‌مان نمی‌آید: در تمام جنایات فاجعه‌باری که این سال‌ها به دست جمهوری اسلامی رخ داد، اصل واقعه با استناد و توصیف و روایت دقیق، هرگز روشن نشد. نه نوع مرگ مهسا امینی و نیکا شاکرمی و سارینا اسماعیل‌زاده و ده‌ها دخترک و زن و مرد دیگر هیچ وقت با قطعیت و جزییات، مشخص شد. نه در وضعیت انبوهی از آنهایی که گفتند و نوشتند و مثل شروین حاجی‌پور، سرودند و خواندند و بعد به شکل‌های مختلف، پس گرفتند و کنار نشستند، دانستیم دقیقاً با آنها چه کرده‌اند. نه در مورد کسانی که بدون پس گرفتن حرف و اعتراض‌شان، شروع کردند به تعریف چیز دیگری که در نهایت تعجب و بی‌ربطی، بگویند دلیل حرف یا عمل‌شان اعتراض نبوده (مثل الناز رکابی).‌ و نه حتی درباره‌ی جنایت جنگی عظیمی چون شلیک به هواپیمای اوکراینی، دقیق و لحظه به لحظه فهمیدیم چه بلایی بر سر ۱۷۶ انسان آمد.
فقط حرف‌ها و تهدیدها و فشارهای حاکمیت و نمایندگانش را که بی‌شک دون‌پایه‌ و دون شأن انسان بوده و هستند، حدس زدیم و هراس‌ها و نگرانی‌های خود و خانواده‌ی هر یک از اینها که لحن حرف‌شان عوض شد را در ذهن‌مان ساختیم.
این ابهام، این که اصل ماجرا در مورد زنده‌ها تا زمان رهایی همه‌ی مردم، روشن نخواهد شد، و این که برای جان‌باخته‌ها هیچ کس هیچ وقت نخواهد توانست جزء به جزء و لحظه به لحظه‌ی‌ رنج‌شان را بازگوید، کُشنده است.
ننگ بر مجموعه‌‌ای که فلاکت‌های برآمده از آن به قدری‌ست که شاید این ابهام در مقابل خیلی از آنها، ناچیز به نظر برسد.
با خودتان فکر کنید این شب‌ها الناز رکابی چه احوالی دارد. چه جمع محدودی از نزدیک‌ترین‌هایش از حال او باخبرند. چه جمع معدودتری از او شنیده‌اند که بر او چه گذشت. چه میزان فاصله بین حسی که بعد از صخره‌نوردی آزادانه و انسانی‌اش داشت با حس بعد از بازگشت به ایران به شیوه‌ی "تحت‌الحفظ" وجود دارد...
@amiropouria

#الناز_رکابی
#زن_زندگی_آزادی
#ابهام
#مهسا_امینی
#سارینا_اسماعیل_زاده
#نیکا_شاکرمی
#شروین_حاجی_پور

زیباست. وجدآور است. ملی‌ست. مردم فقط بابت یک موفقيت بین‌المللی هنری خوشحال نشدند، بلکه به رسیدن صدای اعتراضشان به تمام جهان فکر کردند.

اما خودمانیم، چطور می‌شود باور کرد در جهانی با این ادعای آزادی و برابری آدم‌ها و نژادها، جوانی را که جایزه‌ای در این سطح جهانی گرفته، در شهر و کشورش نه‌تنها محبوس بلکه حتی ناچار به نگفتن و ننوشتن و نساختن و نخواندن کنند؟ او خلاق و بامزه و کم‌گو و به‌جاگوست که نوشته "ما بردیم". ولی واقعاً اگر من و شما مثلاً به برادرمان در حد یک بحث خانگی درهر موردی بتوپیم و او جایزه‌ی گرَمی گرفته باشد، حق ندارد با مشت یا دست‌کم با خنده توی پوزمان بزند و بگوید آخه بزمجه، بوزینه، می‌دونی من در چه سطح و ابعادی مطرح شدم؟ به من تشر می‌زنی؟!

چطور می‌شود در جهانی با این ادعاها، یک نفر را به شرط سکوت، از زندان بیرون بیاورند و همسر رئیس‌جمهور آمریکا اختصاص بزرگترین جایزه‌ی موسیقی دنیا به او را به دلیل تأثیرش بر تحولات اجتماعی، اعلام کند ولی خودش همچنان نتواند در این زمینه یک مصاحبه، یک اظهارنظر، یک جشن کوچک محلی داشته باشد؟ در حالی که یک ملت حاضر بود بابت کار پیشرو، هم غم‌انگیز و هم انگیزه‌بخش او در فهرست کردن مهم‌ترین "برای"های دور اول اعتراض‌های مردم، برای شروین حاجی‌پور پایکوبی ملی به راه بیاندازد.
به فهرست بی‌پایان آن چیزهایی که برایش سقوط جمهوری اسلامی را می‌خواهیم، احساس عجیب این شب و روزهای شروین را هم اضافه می‌کنیم؛ که میلیون‌ها نفر به او افتخار می‌کنند اما خودش نمی‌تواند حتی به یک نفر از این همه، بگوید ممنونم یا "کنارتون هستم". ولی همه می‌دانیم که هست.
@amiropouria

#شروین_حاجی_پور
#شروین
#شروین_حاجی_آقاپور
#شروین_حاجی_آقا_پور
#جایزه_گرمی
#برای_آزادی
#زن_زندگی_آزادی
#برای