وقتی صحبت از جان و سلامت آدم‌هاست، غرور، بی‌معناست.
وقتی صحبت از نگرانی و اندوه عمیقی‌ست که فراگیر شده، وقتی پای جان دیگران ارزشمندی به میان باشد؛ -غرور- احمقانه‌ترین چیزی‌ست که یک انسان می‌تواند به آن فکر کند.
ما به حال خود رهاشدگانیم و ناگزیریم به این استمدادطلبیِ جمعی، غرق‌شدگانیم و در انتظار دستی که بیرونمان بکشد از این دریای عمیق، حالا که خودمان شنا بلد نیستیم! نجات که سیاست و تفکیک نمی‌فهمد، نجات که قومیت و مرز حالیش نیست! نجات می‌خواهیم از این اندوه چندساله، از این فروپاشیِ جمعی، از این مرگ سیاهی که محاصره‌مان کرده.
دنیا! صدای ایران را بشنوید،
مرگ در حوالی ما اتراق کرده و خودخواهی و بی‌تدبیری، دارد فوج فوج قربانی می‌گیرد.
دنیا! خاورمیانه را به آتش کشیده‌اند و این ماییم که میان شعله‌هاش دست و پا می‌زنیم و می‌سوزیم.
دنیا! صدای ما باشید، صدای انسان‌های گیرافتاده‌ای در آتش جنگ و خشم و تعصب و جهل،
انسانیت که مرز نمی‌شناسد! می‌شناسد؟

#نرگس_صرافیان_طوفان

@narges_sarrafian_toofan
-------------------------------
#sosiran #helpiran