احزاب عربی و نقش دولت‌ساز آنها در اسرائیل!
"فهرست متحد" متشکل از سه حزب عرب اسرائیلی، نقش تعیین کننده‌ای در تشکیل دولت آیندۀ اسرائیل پیدا کرده است.
در حالی که حزب لیکود و احزاب راستگرا و مذهبی متحد آن با کسب 58 کرسی از مجموع 120 کرسی پارلمان (کِنِسِت) از امکان تشکیل دولت بازمانده‌اند، اینک حزب آبی - سفید برای تشکیل دولت به حمایت فهرست متحد چشم دوخته است. فهرست متحد با کسب 15 کرسی پارلمانی در مقام سومین حزب بزرگ اسرائیل در انتخابات اخیر ظاهر شده است.
رهبران حزب آبی - سفید به رهبری بنیگانتز که از پشتیبانی حزب چپگرای کار-گشر-مرتز در کنار حزب راستگرای اسرائیل بیتینو به رهبری آویگدور لیبرمن برای تشکیل دولت برخوردارند، در صورت حمایتِ فهرست متحد می‌توانند به اکثریت پارلمانی 62 کرسی دست یابند.
حزب آبی - سفید البته نمی‌خواهد فهرست متحد را وارد دولت کند، بلکه به حمایت آن در خارج از سیستم دولت چشم دارد. به عبارت دیگر، هدف حزب آبی - سفید و متحدان چپ و راستش تشکیل "دولت اقلیت" است به طوری که ضمن برخورداری از حمایت فهرست متحد، به وعدۀ انتخاباتی خود مبنی بر عدم ائتلاف با احزاب عربی هم وفادار بماند. از نگاه یائیر لپید، فرد شمارۀ دوی حزب آبی - سفید این تنها راه خروج از بن‌بست سیاسی در اسرائیل و پیشگیری از برگزاری انتخابات پارلمانی برای چهارمین بارمتوالی در یک سال اخیر است!
فهرست متحد هنوز موضع روشنی در بارۀ حمایت از ائتلاف تحت رهبری بنیگانتز نگرفته و تصمیم نهایی را به مذاکرات رسمی با رهبران حزب آبی - سفید موکول کرده است.
با این همه، احتمال حمایت فهرست متحد از دو طرحی که قرار است از سوی ائتلاف تحت رهبری گانتز برای ممنوعیت قانونی بنیامین نتانیاهو از تشکیل دولت به پارلمان ارائه شود، بسیار است. طبق یکی از این طرح‌ها، رئیس جمهور از معرفی فردی که رسماً از سوی دادگاه متهم به ارتکاب جرم و بزه شده است، منع می‌شود و طبق طرح دیگر، دورۀ نخست وزیری در اسرائیل تا سقف هشت سال، محدود می‌شود.
هدف از هر دوی این طرح‌ها محروم کردن قانونی نتانیاهو از تلاش برای تشکیل دولت و سپردن او به دستگاه قضاست!
با این حساب، احزاب عربی نقش دولت‌ساز را در صحنۀ سیاست اسرائیل پیدا کرده‌اند؛ امری که بر صهونیست‌های مذهبی- ملی‌گرا و دار و دستۀ نتانیاهو سخت گران آمده است!
این در حالی است که اعراب اسرائیلی یکی از چالش برانگیزترین پدیده‌های جامعۀ اسرائیل به شمار می‌روند و اشارۀ طرح صلح ترامپ به احتمال ضمیمه شدن "مثلث عرب‌نشین" در اسرائیل به کشور آیندۀ فلسطین، این چالش را بسیار داغ و حساس کرده است.
در این باره بعداً خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#اعراب_اسرائیلی
#حزب_آبی_سفید
#حرب_لیکود
#بنی_گانتز
#نتانیاهو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
"فهرست متحد" متشکل از سه حزب عرب اسرائیلی، نقش تعیین کننده‌ای در تشکیل دولت آیندۀ اسرائیل پیدا کرده است.
در حالی که حزب لیکود و احزاب راستگرا و مذهبی متحد آن با کسب 58 کرسی از مجموع 120 کرسی پارلمان (کِنِسِت) از امکان تشکیل دولت بازمانده‌اند، اینک حزب آبی - سفید برای تشکیل دولت به حمایت فهرست متحد چشم دوخته است. فهرست متحد با کسب 15 کرسی پارلمانی در مقام سومین حزب بزرگ اسرائیل در انتخابات اخیر ظاهر شده است.
رهبران حزب آبی - سفید به رهبری بنیگانتز که از پشتیبانی حزب چپگرای کار-گشر-مرتز در کنار حزب راستگرای اسرائیل بیتینو به رهبری آویگدور لیبرمن برای تشکیل دولت برخوردارند، در صورت حمایتِ فهرست متحد می‌توانند به اکثریت پارلمانی 62 کرسی دست یابند.
حزب آبی - سفید البته نمی‌خواهد فهرست متحد را وارد دولت کند، بلکه به حمایت آن در خارج از سیستم دولت چشم دارد. به عبارت دیگر، هدف حزب آبی - سفید و متحدان چپ و راستش تشکیل "دولت اقلیت" است به طوری که ضمن برخورداری از حمایت فهرست متحد، به وعدۀ انتخاباتی خود مبنی بر عدم ائتلاف با احزاب عربی هم وفادار بماند. از نگاه یائیر لپید، فرد شمارۀ دوی حزب آبی - سفید این تنها راه خروج از بن‌بست سیاسی در اسرائیل و پیشگیری از برگزاری انتخابات پارلمانی برای چهارمین بارمتوالی در یک سال اخیر است!
فهرست متحد هنوز موضع روشنی در بارۀ حمایت از ائتلاف تحت رهبری بنیگانتز نگرفته و تصمیم نهایی را به مذاکرات رسمی با رهبران حزب آبی - سفید موکول کرده است.
با این همه، احتمال حمایت فهرست متحد از دو طرحی که قرار است از سوی ائتلاف تحت رهبری گانتز برای ممنوعیت قانونی بنیامین نتانیاهو از تشکیل دولت به پارلمان ارائه شود، بسیار است. طبق یکی از این طرح‌ها، رئیس جمهور از معرفی فردی که رسماً از سوی دادگاه متهم به ارتکاب جرم و بزه شده است، منع می‌شود و طبق طرح دیگر، دورۀ نخست وزیری در اسرائیل تا سقف هشت سال، محدود می‌شود.
هدف از هر دوی این طرح‌ها محروم کردن قانونی نتانیاهو از تلاش برای تشکیل دولت و سپردن او به دستگاه قضاست!
با این حساب، احزاب عربی نقش دولت‌ساز را در صحنۀ سیاست اسرائیل پیدا کرده‌اند؛ امری که بر صهونیست‌های مذهبی- ملی‌گرا و دار و دستۀ نتانیاهو سخت گران آمده است!
این در حالی است که اعراب اسرائیلی یکی از چالش برانگیزترین پدیده‌های جامعۀ اسرائیل به شمار می‌روند و اشارۀ طرح صلح ترامپ به احتمال ضمیمه شدن "مثلث عرب‌نشین" در اسرائیل به کشور آیندۀ فلسطین، این چالش را بسیار داغ و حساس کرده است.
در این باره بعداً خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#اعراب_اسرائیلی
#حزب_آبی_سفید
#حرب_لیکود
#بنی_گانتز
#نتانیاهو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
همۀ داستان به ایران برمی‌گردد!
سفر محرمانۀ بنیامین نتانیاهو و رئیس موساد به عربستان و مذاکرۀ آنها با ولیعهد سعودی و مایک پمپئو، به معنای آن است که آنچه دولت ترامپ می‌خواست در دور دوم ریاست جمهوری خود به انجام برساند، اینک پس از ناکامی در انتخابات می‌خواهد در دو ماه باقیمانده از دور نخست ریاست جمهوریش جامۀ عمل بپوشاند!
این دیدار سه جانبه، بدون تردید گامی بزرگ در جهت عادی‌سازی روابط کشورهای عربی با اسرائیل است و معادلۀ بغرنج خاورمیانه را به کلی تغییر خواهد داد. آنچه سبب این ماجرای غیرمترقبه شده است، به نظرم نفع استراتژیک مشترکی است که سعودی‌ها و دولت راستگرای اسرائیل آن را در سایۀ حمایت دولت ترامپ دنبال می‌کنند. آن نفع مشترک اما به طور دقیق چیست؟
همۀ داستان متأسفانه به ایران بر می‌گردد! از نگاه سعودی‌ها و نتانیاهو گویا جمهوری اسلامی خطر مشترکی است که هر نوع همکاری را برای مقابله با آن توجیه می‌کند و این همکاری هم باید پیش از عزیمت ترامپ از کاخ سفید صورت رسمی به خود گیرد.
نوع مقابله با ایران در این فرصت اندک اما محل تأمل است. آیا دو طرف و یا به عبارتی سه طرف، قصد دارند صحنۀ خاورمیانه را به گونه‌ای آرایش دهند که دولت جو بایدن پس از استقرار در کاخ سفید با عمل انجام شده روبرو شود و چاره‌ای جز ادامۀ سیاست دولت ترامپ را در همۀ ابعاد آن نداشته باشد؟ و یا اینکه خواب‌های دیگری هم دیده‌اند؟
عربستان بنا به اظهارات رسمی مقام‌های آن، قراری به برقراری رابطه و تماس مستقیم با اسرائیل در آینده‌ای نزدیک نداشت و هرگونه عادی‌سازی رابطه را به چشم‌انداز شکل‌گیری کشور فلسطینی در مرزهای قبل از جنگ ژوئن 1967 مشروط می‌کرد. حال چه شده است که آنها با این عجله میزبان نتانیاهو رئیس موساد در کشورشان شده‌اند؟ شاید پمپئو آنها را متقاعد کرده است که دولت بایدن ممکن است از تعهدات خود در برابر نیازهای امنیتی عربستان بکاهد و تنها راه تضمین تداوم تعهدات آمریکا، پیوند خوردن سعودی‌ها با اسرائیل است چرا که در آن صورت، لابی‌های قدرتمند یهودی در آمریکا اجازۀ کاهش تعهدات امنیتی دولت بایدن در برابر عربستان را به آن نخواهند داد. پمپئو قاعدتاً موضوع ایران را هم پیش کشیده و احتمالاً تأکید کرده است که اگر سعودی‌ها می‌خواهند بر سیاست دولت بایدن در برابر جمهوری اسلامی تأثیر جدی بگذارند، مسیرش از طریق تماس مستقیم با نتانیاهو و تشکیل جبهه‌ای مشترک با اسرائیل عبور می‌کند! ازنگاه پمپئو، دولت بایدن یارای مقاومت در برابر موضع مشترک اسرائیل و کشورهای حاشیۀ جنوبی خلیج فارس نسبت به ایران را ندارد و در صورت ورود به مذاکره با جمهوری اسلامی، مجبور است شرایط این کشورها را در نتیجۀ مذاکرات لحاظ کند!
تا اینجا تازه جنبۀ خوشبینانۀ ماجراست! جنبۀ بدبینانۀ آن نوعی هماهنگی برای تغییر توازن قوا در خاورمیانه از طریق ضربۀ نظامی تعیین‌کننده‌ای به گروه‌های متحد ایران در خاورمیانه و با احتمالی کمتر به خودِ ایران است به طوری که جمهوری اسلامی مجبور شود در همین مدت دو ماهه به پای میز مذاکره رود تا بدین ترتیب، حرف ترامپ مبنی بر کشاندن ایران به مصالحه زمین نماند!
در حال حاضر، گمان من بر این است که همان جنبۀ اصطلاحاً خوشبینانه بر جنبۀ بدبینانۀ حادثه غلبه دارد، اما از چهره‌هایی که در عربستان گردهم آمده اند، برای رسیدن به اهدافشان هر کاری برمی‌آید ولو با عقل سلیم سازگار نیاید!
#احمد_زیدآبادی
#بن_سلمان
#نتانیاهو
#خاورمیانه
#مایک_پمپئو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
سفر محرمانۀ بنیامین نتانیاهو و رئیس موساد به عربستان و مذاکرۀ آنها با ولیعهد سعودی و مایک پمپئو، به معنای آن است که آنچه دولت ترامپ می‌خواست در دور دوم ریاست جمهوری خود به انجام برساند، اینک پس از ناکامی در انتخابات می‌خواهد در دو ماه باقیمانده از دور نخست ریاست جمهوریش جامۀ عمل بپوشاند!
این دیدار سه جانبه، بدون تردید گامی بزرگ در جهت عادی‌سازی روابط کشورهای عربی با اسرائیل است و معادلۀ بغرنج خاورمیانه را به کلی تغییر خواهد داد. آنچه سبب این ماجرای غیرمترقبه شده است، به نظرم نفع استراتژیک مشترکی است که سعودی‌ها و دولت راستگرای اسرائیل آن را در سایۀ حمایت دولت ترامپ دنبال می‌کنند. آن نفع مشترک اما به طور دقیق چیست؟
همۀ داستان متأسفانه به ایران بر می‌گردد! از نگاه سعودی‌ها و نتانیاهو گویا جمهوری اسلامی خطر مشترکی است که هر نوع همکاری را برای مقابله با آن توجیه می‌کند و این همکاری هم باید پیش از عزیمت ترامپ از کاخ سفید صورت رسمی به خود گیرد.
نوع مقابله با ایران در این فرصت اندک اما محل تأمل است. آیا دو طرف و یا به عبارتی سه طرف، قصد دارند صحنۀ خاورمیانه را به گونه‌ای آرایش دهند که دولت جو بایدن پس از استقرار در کاخ سفید با عمل انجام شده روبرو شود و چاره‌ای جز ادامۀ سیاست دولت ترامپ را در همۀ ابعاد آن نداشته باشد؟ و یا اینکه خواب‌های دیگری هم دیده‌اند؟
عربستان بنا به اظهارات رسمی مقام‌های آن، قراری به برقراری رابطه و تماس مستقیم با اسرائیل در آینده‌ای نزدیک نداشت و هرگونه عادی‌سازی رابطه را به چشم‌انداز شکل‌گیری کشور فلسطینی در مرزهای قبل از جنگ ژوئن 1967 مشروط می‌کرد. حال چه شده است که آنها با این عجله میزبان نتانیاهو رئیس موساد در کشورشان شده‌اند؟ شاید پمپئو آنها را متقاعد کرده است که دولت بایدن ممکن است از تعهدات خود در برابر نیازهای امنیتی عربستان بکاهد و تنها راه تضمین تداوم تعهدات آمریکا، پیوند خوردن سعودی‌ها با اسرائیل است چرا که در آن صورت، لابی‌های قدرتمند یهودی در آمریکا اجازۀ کاهش تعهدات امنیتی دولت بایدن در برابر عربستان را به آن نخواهند داد. پمپئو قاعدتاً موضوع ایران را هم پیش کشیده و احتمالاً تأکید کرده است که اگر سعودی‌ها می‌خواهند بر سیاست دولت بایدن در برابر جمهوری اسلامی تأثیر جدی بگذارند، مسیرش از طریق تماس مستقیم با نتانیاهو و تشکیل جبهه‌ای مشترک با اسرائیل عبور می‌کند! ازنگاه پمپئو، دولت بایدن یارای مقاومت در برابر موضع مشترک اسرائیل و کشورهای حاشیۀ جنوبی خلیج فارس نسبت به ایران را ندارد و در صورت ورود به مذاکره با جمهوری اسلامی، مجبور است شرایط این کشورها را در نتیجۀ مذاکرات لحاظ کند!
تا اینجا تازه جنبۀ خوشبینانۀ ماجراست! جنبۀ بدبینانۀ آن نوعی هماهنگی برای تغییر توازن قوا در خاورمیانه از طریق ضربۀ نظامی تعیین‌کننده‌ای به گروه‌های متحد ایران در خاورمیانه و با احتمالی کمتر به خودِ ایران است به طوری که جمهوری اسلامی مجبور شود در همین مدت دو ماهه به پای میز مذاکره رود تا بدین ترتیب، حرف ترامپ مبنی بر کشاندن ایران به مصالحه زمین نماند!
در حال حاضر، گمان من بر این است که همان جنبۀ اصطلاحاً خوشبینانه بر جنبۀ بدبینانۀ حادثه غلبه دارد، اما از چهره‌هایی که در عربستان گردهم آمده اند، برای رسیدن به اهدافشان هر کاری برمی‌آید ولو با عقل سلیم سازگار نیاید!
#احمد_زیدآبادی
#بن_سلمان
#نتانیاهو
#خاورمیانه
#مایک_پمپئو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
مقاومت برای مقاومت!
رسانه‌ها از رد درخواستِ آتش بسِ حماس از سوی نتانیاهو خبر می‌دهند.
در واقع از میان جنگ‌هایی که تاکنون بین اسرائیل و گروه‌های فلسطینی رخ داده است، جنگ اخیر از جهاتی، از همه ویرانگرتر و در عین حال بی‌معنا‌تر است!
کاش نیروی معتبری در میان فلسطینیان یافت می‌شد که از رهبران حماس بپرسد، این جنگ چه دستاوردِ مشخص و مثبتی برای مردم نوار غزه و کرانۀ باختری و بیت‌المقدس به همراه دارد؟
متأسفانه چنین نیرویی در بین فلسطینی‌ها یافت نمی‌شود و اگر هم یافت شود، به دلیل غلبۀ هیجانات و عواطف زود گذر بر بخشی از افکار عمومی و ترس از شبه نظامیانِ مسلح، جرأت چنین پرسشی را ندارد.
بدبختانه جنگ جاری کاملاً به نفع شخص نتانیاهو تمام شده است. او با خدعه و فریب و تحریک و به منظورِ نجات خود از سقوط، دامی را گستراند که حماس بی‌گدار و نسنجیده درست در وسط آن پا گذاشت.
سال‌هاست می‌گویم گروه‌های فلسطینی و رهبران آنها از پیچیدگی لازم برای مقابلۀ مؤثر و ثمربخش با اسرائیلی‌ها برخوردار نیستند و عمدتاً با تکیه بر احساسات، وارد منازعاتی می‌شوند که رقیب خونسرد و بی‌عاطفۀ آنها، نقشه‌اش را پیشاپیش کشیده است.
عمدتاً به همین دلیل، اسرائیل در جهت عملی کردنِ برنامه‌های خود اینچ اینچ بر روی زمین به پیش خزیده و در مقابل گروه‌های فلسطینی به رغم از دست دادن منابع انسانی و مالی و سرزمینی خود، به این دل خوش کرده‌اند که "پرچم مقاومت" همچنان در اهتزاز است. گویی صرفِ "مقاومت برای مقاومت" برای آنها اصل و اساس شده است نه حاصلی که قرار است از آن به بار آید!
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#فلسطین
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
رسانه‌ها از رد درخواستِ آتش بسِ حماس از سوی نتانیاهو خبر می‌دهند.
در واقع از میان جنگ‌هایی که تاکنون بین اسرائیل و گروه‌های فلسطینی رخ داده است، جنگ اخیر از جهاتی، از همه ویرانگرتر و در عین حال بی‌معنا‌تر است!
کاش نیروی معتبری در میان فلسطینیان یافت می‌شد که از رهبران حماس بپرسد، این جنگ چه دستاوردِ مشخص و مثبتی برای مردم نوار غزه و کرانۀ باختری و بیت‌المقدس به همراه دارد؟
متأسفانه چنین نیرویی در بین فلسطینی‌ها یافت نمی‌شود و اگر هم یافت شود، به دلیل غلبۀ هیجانات و عواطف زود گذر بر بخشی از افکار عمومی و ترس از شبه نظامیانِ مسلح، جرأت چنین پرسشی را ندارد.
بدبختانه جنگ جاری کاملاً به نفع شخص نتانیاهو تمام شده است. او با خدعه و فریب و تحریک و به منظورِ نجات خود از سقوط، دامی را گستراند که حماس بی‌گدار و نسنجیده درست در وسط آن پا گذاشت.
سال‌هاست می‌گویم گروه‌های فلسطینی و رهبران آنها از پیچیدگی لازم برای مقابلۀ مؤثر و ثمربخش با اسرائیلی‌ها برخوردار نیستند و عمدتاً با تکیه بر احساسات، وارد منازعاتی می‌شوند که رقیب خونسرد و بی‌عاطفۀ آنها، نقشه‌اش را پیشاپیش کشیده است.
عمدتاً به همین دلیل، اسرائیل در جهت عملی کردنِ برنامه‌های خود اینچ اینچ بر روی زمین به پیش خزیده و در مقابل گروه‌های فلسطینی به رغم از دست دادن منابع انسانی و مالی و سرزمینی خود، به این دل خوش کرده‌اند که "پرچم مقاومت" همچنان در اهتزاز است. گویی صرفِ "مقاومت برای مقاومت" برای آنها اصل و اساس شده است نه حاصلی که قرار است از آن به بار آید!
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#فلسطین
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
برنده‌ها و بازنده‌های جنگ غزه
جنگ در نوار غزه از نقطه‌نظر مسائل داخلی اسرائیل و فلسطین دو پیروزِ تاکتیکی داشت. در جبهۀ اسرائیلی‌ها، بنیامین نتانیاهو با توسل به جنگ توانست لائیر لپید رقیب میانه‌رو خود را از تشکیل دولت باز دارد و در جبهۀ فلسطینی‌ها، حماس موفق شد خود را نیرویی مهمتر از سازمان الفتح به رهبری محمود عباس معرفی کند.
اما شاید بسیار عجیب و دور از ذهن باشد اگر بگویم؛ از لحاظ استراتژیک، برندۀ نهایی این جنگ محمود عباس و احزاب خواهان صلح در اسرائیل خواهند بود! چرا؟ چون جنگ غزه از یک سو، خطرات ناشی از ادامۀ وضع موجود را برای مردم عادی هر دو طرف روشن کرد و ازسوی دیگر، اراده‌ای بین‌المللی برای پایان دادن به مناقشه از طریق فرمول دو کشوری در حال شکل‌گیری است. این اراده که در بیانیۀ بلوک‌های اصلی قدرت جهانی در مورد آتش‌بس در نوار‌غزه خود را نشان داد، به زودی ابعاد روشن‌تری به خود خواهد گرفت.
در این باره بعد از این خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#محمود_عباس
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
جنگ در نوار غزه از نقطه‌نظر مسائل داخلی اسرائیل و فلسطین دو پیروزِ تاکتیکی داشت. در جبهۀ اسرائیلی‌ها، بنیامین نتانیاهو با توسل به جنگ توانست لائیر لپید رقیب میانه‌رو خود را از تشکیل دولت باز دارد و در جبهۀ فلسطینی‌ها، حماس موفق شد خود را نیرویی مهمتر از سازمان الفتح به رهبری محمود عباس معرفی کند.
اما شاید بسیار عجیب و دور از ذهن باشد اگر بگویم؛ از لحاظ استراتژیک، برندۀ نهایی این جنگ محمود عباس و احزاب خواهان صلح در اسرائیل خواهند بود! چرا؟ چون جنگ غزه از یک سو، خطرات ناشی از ادامۀ وضع موجود را برای مردم عادی هر دو طرف روشن کرد و ازسوی دیگر، اراده‌ای بین‌المللی برای پایان دادن به مناقشه از طریق فرمول دو کشوری در حال شکل‌گیری است. این اراده که در بیانیۀ بلوک‌های اصلی قدرت جهانی در مورد آتش‌بس در نوار‌غزه خود را نشان داد، به زودی ابعاد روشن‌تری به خود خواهد گرفت.
در این باره بعد از این خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#محمود_عباس
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
کابینه‌ای بر روی آب!
یائیر لپید رهبر حزب میانه‌رو و به شدت سکولار یش آتید (آینده‌ای هست) سرانجام توانست دقایقی پیش از انقضای مهلت خود، تشکیل دولت ائتلافی را به اطلاع رئیس جمهور اسرائیل برساند.
در کابینۀ ائتلافی لپید که عنوان "دولت تغییر" به خود گرفته است، هشت حزب نامتجانس و متعارض حضور دارند که جز توافق بر سر برکناری نتانیاهو از مقام نخست‌وزیری، به سختی می‌توان رشتۀ وحدت یا نقطه نظر مشترکی بین همۀ آنها پیدا کرد.
قاعدتاً تشریح مواضع تک تکِ این هشت حزب و نگاه متضاد آنان به اقتصاد، رابطۀ دین و دولت، صلح با فلسطینی‌ها و نظام قضایی، خارج از حوصلۀ این نوشته است، اما برای نشان دادنِ مشکلات پیش روی ائتلاف، شاید اشاره به این نکته کافی باشد که نفتالی‌بنت رهبر حزب یمینا از سرسخت‌ترین مدافعان گسترش شهرک‌های یهودی در کرانۀ باختری و دشمن سوگندخوردۀ تشکیل کشور فلسطینی است، حال آنکه حزب چپگرای مرتز و حزب عربی - اسلامی راعم خواهان برچیده شدن شهرک‌ها و شکل‌گیری فلسطینِ مستقل در تمام کرانۀ باختری به پایتختی بیت‌المقدس شرقی است.
از قضا قرار است نفتالی بنت با هفت کرسی در پارلمان به مدت دو سال و چند ماه پست نخست وزیری را در دولت ائتلافی به عهده گیرد و پس از آن ریاست دولت را به لپید واگذار کند.
اینکه احزابی مانند مرتز، راعم، کارگر و حتی حزب آبی - سفید و یش آتید چگونه می‌خواهند تحت رهبری بنت کاری را در جهت علایق خود پیش ببرند، غیر قابل فهم است. همینطور مشخص نیست که حزب یمینا، اسرائیل بیتینو و امید تازه که هر سه گرایش ملی‌گرایانۀ افراطی دارند چطور می‌توانند با مرتز و راعم و کارگر و غیره همگام شوند، اصلاً قابل تصور نیست.
به نظرم این احزاب فقط از طریق "تعلیق سیاست" و توافق بر سر "حفظ وضع موجود" می‌توانند با یکدیگر کنار آیند و قادر به هیچ نوع تصمیم مشترکی در بارۀ مسائل کلان و اصلی پیش روی جامعۀ اسرائیل نیستند.
از این رو، بعید است این دولت دوام آورد مگر آنکه برخی احزاب درون ائتلاف بخصوص احزاب راست افراطی، تغییری در مواضع سنتی خود پدید آورند که فعلاً امری دور از ذهن به نظر می‌رسد.
به نظرم همینکه دادگاه سرنوشت نتانیاهو را تعیین کند و یا حزب لیکود اقدام به برکناری او از ریاست حزب کند، به احتمال بسیار ائتلاف کنونی از هم می‌پاشد.
به هر حال ائتلافی که لپید با خون جگر تشکیل داده، بر آب استوار است ولی با این همه، جامعۀ اسرائیل را در شرایط کنونی از شر نتانیاهو می‌رهاند!
#احمد_زیدآبادی
#یائیر_لپید
#نفتالی_بنت
#نتانیاهو
#دولت_جدید_اسرائیل
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
یائیر لپید رهبر حزب میانه‌رو و به شدت سکولار یش آتید (آینده‌ای هست) سرانجام توانست دقایقی پیش از انقضای مهلت خود، تشکیل دولت ائتلافی را به اطلاع رئیس جمهور اسرائیل برساند.
در کابینۀ ائتلافی لپید که عنوان "دولت تغییر" به خود گرفته است، هشت حزب نامتجانس و متعارض حضور دارند که جز توافق بر سر برکناری نتانیاهو از مقام نخست‌وزیری، به سختی می‌توان رشتۀ وحدت یا نقطه نظر مشترکی بین همۀ آنها پیدا کرد.
قاعدتاً تشریح مواضع تک تکِ این هشت حزب و نگاه متضاد آنان به اقتصاد، رابطۀ دین و دولت، صلح با فلسطینی‌ها و نظام قضایی، خارج از حوصلۀ این نوشته است، اما برای نشان دادنِ مشکلات پیش روی ائتلاف، شاید اشاره به این نکته کافی باشد که نفتالی‌بنت رهبر حزب یمینا از سرسخت‌ترین مدافعان گسترش شهرک‌های یهودی در کرانۀ باختری و دشمن سوگندخوردۀ تشکیل کشور فلسطینی است، حال آنکه حزب چپگرای مرتز و حزب عربی - اسلامی راعم خواهان برچیده شدن شهرک‌ها و شکل‌گیری فلسطینِ مستقل در تمام کرانۀ باختری به پایتختی بیت‌المقدس شرقی است.
از قضا قرار است نفتالی بنت با هفت کرسی در پارلمان به مدت دو سال و چند ماه پست نخست وزیری را در دولت ائتلافی به عهده گیرد و پس از آن ریاست دولت را به لپید واگذار کند.
اینکه احزابی مانند مرتز، راعم، کارگر و حتی حزب آبی - سفید و یش آتید چگونه می‌خواهند تحت رهبری بنت کاری را در جهت علایق خود پیش ببرند، غیر قابل فهم است. همینطور مشخص نیست که حزب یمینا، اسرائیل بیتینو و امید تازه که هر سه گرایش ملی‌گرایانۀ افراطی دارند چطور می‌توانند با مرتز و راعم و کارگر و غیره همگام شوند، اصلاً قابل تصور نیست.
به نظرم این احزاب فقط از طریق "تعلیق سیاست" و توافق بر سر "حفظ وضع موجود" می‌توانند با یکدیگر کنار آیند و قادر به هیچ نوع تصمیم مشترکی در بارۀ مسائل کلان و اصلی پیش روی جامعۀ اسرائیل نیستند.
از این رو، بعید است این دولت دوام آورد مگر آنکه برخی احزاب درون ائتلاف بخصوص احزاب راست افراطی، تغییری در مواضع سنتی خود پدید آورند که فعلاً امری دور از ذهن به نظر می‌رسد.
به نظرم همینکه دادگاه سرنوشت نتانیاهو را تعیین کند و یا حزب لیکود اقدام به برکناری او از ریاست حزب کند، به احتمال بسیار ائتلاف کنونی از هم می‌پاشد.
به هر حال ائتلافی که لپید با خون جگر تشکیل داده، بر آب استوار است ولی با این همه، جامعۀ اسرائیل را در شرایط کنونی از شر نتانیاهو می‌رهاند!
#احمد_زیدآبادی
#یائیر_لپید
#نفتالی_بنت
#نتانیاهو
#دولت_جدید_اسرائیل
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
اسرائیل از وقوع جنگ بهره می‌برد؟
آن دسته از مقام‌های اسرائیلی که برای به شکست کشاندن مذاکرات وین بی‌وقفه تلاش می کنند، آیا از عواقب شکست مذاکرات بر منطقه آگاه نیستند؟
به نظرم آنها بیش از رهبران هر کشور دیگری در جهان، پیامدهای شکست مذاکرات را تحلیل و برای آن سناریوسازی کرده‌اند.
یکی از عوارضِ احتمالی شکست مذاکرات، وقوع جنگی فراگیر در خاورمیانه بین ایران و نیروهای نیابتی‌اش با اسرائیل و برخی متحدانش در منطقه است. این قاعدتاً باید اسرائیلی‌ها را بیش از دیگران نگران کند، اما آنها از این جهت، هیچ نوع احساس نگرانی از خود بروز نمی دهند! چرا؟
به گمانم چون تصور می‌کنند که خود را در پشتِ سه دیوارِ پدافند ضد موشکی به مصونیت نسبی رسانده‌اند و از وقوع جنگ فقط آسیب‌های جزئی یا قابل تحمل می‌بینند. در مقابل به نظر آنها، بر اثر جنگِ احتمالی، ایران و برخی کشورهای عرب منطقه دستخوش تلفات و ویرانی‌های گسترده‌ای خواهند شد زیرا به زعم آنان جمهوری اسلامی در صورت عدم امکان حملات مؤثر و کمرشکن به اسرائیل، متحدان آن در جنوب خلیج فارس را هدف حملات موشکی و پهپادی خود قرار می‌دهد.
از نگاه رهبران برخی از احزاب اسرائیلی، چه بهتر از این؟ خاورمیانه برای سال‌های سال اسیر فقر و هرج و مرج می‌شود و در سایۀ آن اسرائیل قدرت فائقه و بلامنازع منطقه در هر زمینه‌ای خواهد بود.
به نظرم کشورهای عرب منطقه به این سناریو پی برده‌اند و بر خلاف اسرائیل، در مرحلۀ کنونی خواهان توافق ایران غرب در مذاکرات وین هستند.
در این میان اما آنچه بسیار عجیب است، سکوت نمایندگان احزابِ فهرست مشترک عربی، مرتز و کارگر در مقابل تحرکات احزاب راستگرا و میانۀ شریک در دولت نفتالی بنت علیه هرگونه توافق ایران و آمریکاست. ظاهراً رهبران مرتز و کارگر به قدری از بازگشت نتانیاهو به قدرت بیم دارند که برای حفظ دولت ائتلافی کنونی چشمشان را به روی تمام رفتارهای تحریک‌آمیز متحدان خود در داخل دولت بسته‌اند. حزب اسلامگرای فهرست مشترک عربی به رهبری منصور عباس هم به گمانم از بیم متهم شدن به همراهی با جمهوری اسلامی مهر خاموشی بر لب زده است. عجب وضعیتی است!
#احمد_زیدآبادی
#مذاکرات_وین
#نفتالی_بنت
#دفاع_موشکی
#نتانیاهو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
آن دسته از مقام‌های اسرائیلی که برای به شکست کشاندن مذاکرات وین بی‌وقفه تلاش می کنند، آیا از عواقب شکست مذاکرات بر منطقه آگاه نیستند؟
به نظرم آنها بیش از رهبران هر کشور دیگری در جهان، پیامدهای شکست مذاکرات را تحلیل و برای آن سناریوسازی کرده‌اند.
یکی از عوارضِ احتمالی شکست مذاکرات، وقوع جنگی فراگیر در خاورمیانه بین ایران و نیروهای نیابتی‌اش با اسرائیل و برخی متحدانش در منطقه است. این قاعدتاً باید اسرائیلی‌ها را بیش از دیگران نگران کند، اما آنها از این جهت، هیچ نوع احساس نگرانی از خود بروز نمی دهند! چرا؟
به گمانم چون تصور می‌کنند که خود را در پشتِ سه دیوارِ پدافند ضد موشکی به مصونیت نسبی رسانده‌اند و از وقوع جنگ فقط آسیب‌های جزئی یا قابل تحمل می‌بینند. در مقابل به نظر آنها، بر اثر جنگِ احتمالی، ایران و برخی کشورهای عرب منطقه دستخوش تلفات و ویرانی‌های گسترده‌ای خواهند شد زیرا به زعم آنان جمهوری اسلامی در صورت عدم امکان حملات مؤثر و کمرشکن به اسرائیل، متحدان آن در جنوب خلیج فارس را هدف حملات موشکی و پهپادی خود قرار می‌دهد.
از نگاه رهبران برخی از احزاب اسرائیلی، چه بهتر از این؟ خاورمیانه برای سال‌های سال اسیر فقر و هرج و مرج می‌شود و در سایۀ آن اسرائیل قدرت فائقه و بلامنازع منطقه در هر زمینه‌ای خواهد بود.
به نظرم کشورهای عرب منطقه به این سناریو پی برده‌اند و بر خلاف اسرائیل، در مرحلۀ کنونی خواهان توافق ایران غرب در مذاکرات وین هستند.
در این میان اما آنچه بسیار عجیب است، سکوت نمایندگان احزابِ فهرست مشترک عربی، مرتز و کارگر در مقابل تحرکات احزاب راستگرا و میانۀ شریک در دولت نفتالی بنت علیه هرگونه توافق ایران و آمریکاست. ظاهراً رهبران مرتز و کارگر به قدری از بازگشت نتانیاهو به قدرت بیم دارند که برای حفظ دولت ائتلافی کنونی چشمشان را به روی تمام رفتارهای تحریک‌آمیز متحدان خود در داخل دولت بسته‌اند. حزب اسلامگرای فهرست مشترک عربی به رهبری منصور عباس هم به گمانم از بیم متهم شدن به همراهی با جمهوری اسلامی مهر خاموشی بر لب زده است. عجب وضعیتی است!
#احمد_زیدآبادی
#مذاکرات_وین
#نفتالی_بنت
#دفاع_موشکی
#نتانیاهو
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
خانه خمیر! حالا موقع این حرف‌هاست؟
دونالد ترامپ در گفتگو با یک خبرنگار اسرائیلی در بارۀ محمود عباس رئیس دولت خودگران فلسطین گفته است: به نظر من او فوق‌العاده بود، او برای من مثل یک پدر بود، فکر می‌کنم بیشتر از نتانیاهو می‌خواست معامله و صلح کند.
ترامپ در این گفتگو تأکید کرده است که از همان اوایل دوران ریاست جمهوریش متوجه شده که نتانیاهو مانع بزرگتری برای دستیابی او به صلح با محمود عباس است. ترامپ می‌گوید: فکر نمی‌کنم نتانیاهو هرگز خواستار صلح با فلسطینی‌ها باشد.
این وسط کسی نیست به ترامپ بگوید: خانه خمیر! اگر قصه از این قرار بود تو چرا در چهار سال ریاست جمهوری در حد یک جملۀ غیرمستقیم هم به این موضوع اشاره نکردی و یکسره لی به لی به لا لای بی بی گذاشتی و در عوض ابومازن را تحت شدیدترین فشارها و تحریم‌ها قراردادی با این ادعا که میز مذاکره را ترک کرده است!
وقتی هم ابومازن بر اثر فشارها خطاب به ترامپ فریاد می‌زد: آخر خانه خراب! من کِی میز مذاکره را ترک کردم؟ رسانه‌های راستگرای اسرائیلی تیتر می‌زدند که عباس خواستار خراب شدن منزل ترامپ شده است!
#احمد_زیدآبادی
#دونالد_ترامپ
#نتانیاهو
#محمود_عباس
#صلح_خاورمیانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
دونالد ترامپ در گفتگو با یک خبرنگار اسرائیلی در بارۀ محمود عباس رئیس دولت خودگران فلسطین گفته است: به نظر من او فوق‌العاده بود، او برای من مثل یک پدر بود، فکر می‌کنم بیشتر از نتانیاهو می‌خواست معامله و صلح کند.
ترامپ در این گفتگو تأکید کرده است که از همان اوایل دوران ریاست جمهوریش متوجه شده که نتانیاهو مانع بزرگتری برای دستیابی او به صلح با محمود عباس است. ترامپ می‌گوید: فکر نمی‌کنم نتانیاهو هرگز خواستار صلح با فلسطینی‌ها باشد.
این وسط کسی نیست به ترامپ بگوید: خانه خمیر! اگر قصه از این قرار بود تو چرا در چهار سال ریاست جمهوری در حد یک جملۀ غیرمستقیم هم به این موضوع اشاره نکردی و یکسره لی به لی به لا لای بی بی گذاشتی و در عوض ابومازن را تحت شدیدترین فشارها و تحریم‌ها قراردادی با این ادعا که میز مذاکره را ترک کرده است!
وقتی هم ابومازن بر اثر فشارها خطاب به ترامپ فریاد می‌زد: آخر خانه خراب! من کِی میز مذاکره را ترک کردم؟ رسانه‌های راستگرای اسرائیلی تیتر می‌زدند که عباس خواستار خراب شدن منزل ترامپ شده است!
#احمد_زیدآبادی
#دونالد_ترامپ
#نتانیاهو
#محمود_عباس
#صلح_خاورمیانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
بزرگترین فرصت و خطرناکترین تهدید!
با به قدرت رسیدن بلوک مذهبی و نژادپرست در اسرائیل، فرصت بی‌نظیری در خاورمیانه فراهم شده است که با استفادۀ درست از آن، می‌توان ریشه‌های بحران را در این منطقه خشکاند و امنیت و نظم و ثبات لازم را برای توسعۀ آن فراهم کرد.
استفاده از این فرصت بزرگ اما به طورِ کامل به نحوۀ رفتار جمهوری اسلامی بستگی دارد. اگر از این فرصت تاریخی به درستی استفاده نشود بدون تردید به خطرناکترین تهدید تبدیل خواهد شد!
این نوع هشدارها اما چه فایده؟ در کشور ما جایزۀ سوزاندن ناب‌ترین فرصت‌ها را باید به عده‌ای داد!
من در تمام طول تحصیلم، عادت نداشتم از درس معلمان یا استادان یادداشت بردارم. در سال آخر دبیرستان، معلم زبانِ کلاس‌مان اصلاً طاقت این را نداشت که من به خلاف سایر دانش آموزان، یادداشت برندارم و با بی‌اعتنایی دستم را زیر چانه‌ام قرار دهم و اطراف کلاس و یا حیاط مدرسه را بپایم!
این بود که پس از مدتی خویشتن‌داری به سمت‌ام هجوم می‌آورد و فریاد می‌زد: زیدآبادی! تو یادداشت برنمی‌داری؟ با خونسردی در جوابش می‌گفتم؛ نه آقا، برنمی‌دارم! او تمام قدرتش را در حلقومش جمع می‌کرد و بر سرم نعره می‌زد: پسر یادداشت بردار! به دردت می‌خوره! من هم به ناچار قلم و کاغذی را از همکلاسی‌ها قرض می‌گرفتم و مشغول خط خطی کردن کاغذ می‌شدم!
این کار اما معلم زبان را راضی نمی کرد به طوری که دوباره با خشم به طرفم می آمد و فریاد می زد: زیدآبادی! تو داری یادداشت برمی‌داری؟ همانطور خونسرد جوابش می‌دادم؛ بله آقا، دارم برمی‌دارم! او این بار صدایش را پایین می‌آورد و می‌گفت؛ چه فایده؟ تو که نمی‌خونی شون! لازم نیست یادداشت برداری، نه بر ندار! من هم فوری کاغذ و قلم را به صاحبان‌شان پس می‌دادم! و این ماجرا اگر بگویم ده بار در زنگ زبان تکرار می‌شد، اغراق نکرده‌ام.
حالا ماجرای من و مسئولان جمهوری اسلامی همین شده است. چه فایده که بگویم جزئیات این فرصت تازه چیست و با چه عملکردی می‌توان از آن استفاده کرد تا تبدیل به تهدید بزرگ نشود! آنها که گوش نمی‌دهند، اگر هم گوش بدهند چه بسا خود مرا متهم و مجازات کنند!
#احمد_زیدآبادی
#نتانیاهو
#فرصت_بزرگ
#تهدید_خطرناک
#فرصت_سوزی
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
با به قدرت رسیدن بلوک مذهبی و نژادپرست در اسرائیل، فرصت بی‌نظیری در خاورمیانه فراهم شده است که با استفادۀ درست از آن، می‌توان ریشه‌های بحران را در این منطقه خشکاند و امنیت و نظم و ثبات لازم را برای توسعۀ آن فراهم کرد.
استفاده از این فرصت بزرگ اما به طورِ کامل به نحوۀ رفتار جمهوری اسلامی بستگی دارد. اگر از این فرصت تاریخی به درستی استفاده نشود بدون تردید به خطرناکترین تهدید تبدیل خواهد شد!
این نوع هشدارها اما چه فایده؟ در کشور ما جایزۀ سوزاندن ناب‌ترین فرصت‌ها را باید به عده‌ای داد!
من در تمام طول تحصیلم، عادت نداشتم از درس معلمان یا استادان یادداشت بردارم. در سال آخر دبیرستان، معلم زبانِ کلاس‌مان اصلاً طاقت این را نداشت که من به خلاف سایر دانش آموزان، یادداشت برندارم و با بی‌اعتنایی دستم را زیر چانه‌ام قرار دهم و اطراف کلاس و یا حیاط مدرسه را بپایم!
این بود که پس از مدتی خویشتن‌داری به سمت‌ام هجوم می‌آورد و فریاد می‌زد: زیدآبادی! تو یادداشت برنمی‌داری؟ با خونسردی در جوابش می‌گفتم؛ نه آقا، برنمی‌دارم! او تمام قدرتش را در حلقومش جمع می‌کرد و بر سرم نعره می‌زد: پسر یادداشت بردار! به دردت می‌خوره! من هم به ناچار قلم و کاغذی را از همکلاسی‌ها قرض می‌گرفتم و مشغول خط خطی کردن کاغذ می‌شدم!
این کار اما معلم زبان را راضی نمی کرد به طوری که دوباره با خشم به طرفم می آمد و فریاد می زد: زیدآبادی! تو داری یادداشت برمی‌داری؟ همانطور خونسرد جوابش می‌دادم؛ بله آقا، دارم برمی‌دارم! او این بار صدایش را پایین می‌آورد و می‌گفت؛ چه فایده؟ تو که نمی‌خونی شون! لازم نیست یادداشت برداری، نه بر ندار! من هم فوری کاغذ و قلم را به صاحبان‌شان پس می‌دادم! و این ماجرا اگر بگویم ده بار در زنگ زبان تکرار می‌شد، اغراق نکرده‌ام.
حالا ماجرای من و مسئولان جمهوری اسلامی همین شده است. چه فایده که بگویم جزئیات این فرصت تازه چیست و با چه عملکردی می‌توان از آن استفاده کرد تا تبدیل به تهدید بزرگ نشود! آنها که گوش نمی‌دهند، اگر هم گوش بدهند چه بسا خود مرا متهم و مجازات کنند!
#احمد_زیدآبادی
#نتانیاهو
#فرصت_بزرگ
#تهدید_خطرناک
#فرصت_سوزی
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii