فلسطینی تنها!
محمود عباس رئیس دولت خودگردان فلسطین این روزها خود را به طور بی‌سابقه و غیرقابل باوری تنها می‌بیند!
جنبش تحت رهبری او که حداقل در ظاهر همیشه به عنوان "مسئلۀ اصلی دنیای عرب" تلقی می‌شد و از همین رو، در تنظیم روابط کشورهای عرب و اسرائیل، سازمان آزادی بخش فلسطین برای خود حق وتو قائل بود، اینکه این جنبش دچار چنان تنهایی و انزوایی شده است که حتی نمی‌تواند قطعنامه‌ای را در جهت محکومیت عادیسازی رابطۀ کشورهای عربی با اسرائیل در اجلاس اتحادیۀ عرب به تصویب برساند.
عباس که قاعدتاً این وضع را با فضای حاکم بر جهان اسلام و عرب در زمان سفر انور سادات رئیس جمهور فقید مصر به بیت‌المقدس مقایسه می‌کند، فقط از روی خشم به تحولات سیاسی پیرامون خود واکنش نشان می‌دهد!
خشم اما ادبیاتی تند و تیز و خارج از عرف معمول دیپلماسی تولید می‌کند و این نیز به جای آنکه کشورهای مشتاق به عادیسازی رابطه با اسرائیل را مرعوب و نگران کند، به حرکت آنها در این جهت شتاب می‌بخشد!
بسیاری از کشورهای عرب بخصوص در حوزۀ جنوبی خلیج فارس که معمولاً اسرائیل را به کارشکنی در روند صلح متهم می‌کردند، ظاهراً بعد از افشای جزئیات "معاملۀ قرن" ترامپ، انگشت اتهام خود را عملاً از سوی اسرائیل به طرف دولت خودگردان فلسطین چرخانده‌اند و گویا به این نتیجه رسیده‌اند که "فلسطینی‌ها هیچ فرصتی را برای از دست دادن فرصت‌ها از دست نمی‌دهند" یعنی همان اتهامی که برخی محافل اسرائیلی و اطرافیان ترامپ به دولت خودگردان وارد می‌کنند.
اغلب کشورهای عربی گرچه معاملۀ قرن ترامپ را معیوب و ناقص می‌دانند اما در عین حال آن را به منزلۀ گشودن دریچه‌ای در بن‌بست 70 سالۀ بحران خاورمیانه و فرصتی برای تحقق صلح نهایی بین اسرائیل و فلسطینی‌ها می نگرند و ظاهراً انتظارشان از دولت خودگردان این است که تا دیر نشده، با اسرائیل و بخصوص آمریکا وارد مذاکره شود و با اصرار بر تعدیل بخش‌هایی از طرح صلح، آن را تا اندازه‌ای به سود خود متوازن سازد.
این در حالی است که عباس معاملۀ قرن را نه به عنوان طرح صلح بلکه به صورت تلاشی برای حذف مسئلۀ فلسطین از دستور کار بین‌المللی می‌داند و به هیچ کدام از اجزای آن روی خوش نشان نمیدهد.
البته معاملۀ قرن به گونه‌ای طراحی شده است که حتی در داخل اسرائیل با دو قرائت یا خوانش متفاوت روبرو شده است. قرائت نتانیاهو و هوادارانش از معاملۀ قرن، متفاوت از نگاه احزاب اصطلاحاً میانه‌رو از آن است و این خود از نگاه برخی کشورهای عرب می‌تواند راهی برای تعدیل آن در یک مذاکرۀ رویاروی فلسطینی‌ها با طرف مقابل بگشاید.
در این میان، امارات به زعم خود، حتی به فداکاری در این زمینه دست زده است! این کشور با عادیسازی رابطه‌اش با اسرائیل، عملاً موافقت آمریکا با تعلیق اجرای مخرب‌ترین بخش معاملۀ قرن یعنی الحاق حدود 30 درصد از خاک کرانۀ باختری به اسرائیل را به دست آورده است. از این رو، اماراتی‌ها، واکنش خشمگینانۀ دولت خودگردان علیه خود را ناموجه و حتی نوعی ناسپاسی تلقی می‌کنند و ممکن است این ماجرا آنها را در به حاشیه راندن بیشترِ مسئلۀ فلسطین در مناسبات خارجی خود مصمم‌تر کند!
در هر صورت، عباس روزگار بسیار سختی را می‌گذراند. برای جنبش تحت رهبری او نه دیگر امکان بازگشت به عملیات مسلحانه امکانپذیر است، نه مردم تحت حکومت نیم‌بند و کم اعتبار او انرژی لازم را برای ورود به دوره‌ای طولانی از شورشِ مدنی و غیر مسلح در برابر ارتش اسرائیل دارند، نه نزدیکی او به گروه‌های اسلامگرا مانند حماس و جهاد اسلامی فلسطین کمکی به اهداف مورد نظر او می‌کند، نه حساسیت بین‌المللی و افکار عمومی منطقه‌ای نسبت به مسئلۀ فلسطین چندان بالاست و نه دیگر با کارت وتوی عادیسازی رابطۀ کشورهای عرب با اسرائیل می‌توان بازی کرد.
زبان گزنده و تند او و همکارانش علیه کشورهای عرب مشتاق عادیسازی رابطه با اسرئیل نیز اگر کور نکند طبعاً شفا هم نمیدهد!
به نظرم او برای رهایی از این وضعیت راه‌های محدودی پیش دارد. او نیازمند تغییر نگرش سنتی خود به ماهیت بحران است. ماهیت این بحران به نوعی مشکلِ ذاتی پدیده‌ای به نام اسرائیل است! بیش از فلسطینی‌ها، نیاز و وظیفۀ اسرائیلی‌هاست که این مشکل را مرضی‌الطرفین حل کنند و گرنه پیامدهایش آنان را به سختی گرفتار خواهد کرد!
#احمد_زیدآبادی
#محمود_عباس
#عادی_سازی_رابطه
#معاملۀ_قرن
#اسرائیل
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
محمود عباس رئیس دولت خودگردان فلسطین این روزها خود را به طور بی‌سابقه و غیرقابل باوری تنها می‌بیند!
جنبش تحت رهبری او که حداقل در ظاهر همیشه به عنوان "مسئلۀ اصلی دنیای عرب" تلقی می‌شد و از همین رو، در تنظیم روابط کشورهای عرب و اسرائیل، سازمان آزادی بخش فلسطین برای خود حق وتو قائل بود، اینکه این جنبش دچار چنان تنهایی و انزوایی شده است که حتی نمی‌تواند قطعنامه‌ای را در جهت محکومیت عادیسازی رابطۀ کشورهای عربی با اسرائیل در اجلاس اتحادیۀ عرب به تصویب برساند.
عباس که قاعدتاً این وضع را با فضای حاکم بر جهان اسلام و عرب در زمان سفر انور سادات رئیس جمهور فقید مصر به بیت‌المقدس مقایسه می‌کند، فقط از روی خشم به تحولات سیاسی پیرامون خود واکنش نشان می‌دهد!
خشم اما ادبیاتی تند و تیز و خارج از عرف معمول دیپلماسی تولید می‌کند و این نیز به جای آنکه کشورهای مشتاق به عادیسازی رابطه با اسرائیل را مرعوب و نگران کند، به حرکت آنها در این جهت شتاب می‌بخشد!
بسیاری از کشورهای عرب بخصوص در حوزۀ جنوبی خلیج فارس که معمولاً اسرائیل را به کارشکنی در روند صلح متهم می‌کردند، ظاهراً بعد از افشای جزئیات "معاملۀ قرن" ترامپ، انگشت اتهام خود را عملاً از سوی اسرائیل به طرف دولت خودگردان فلسطین چرخانده‌اند و گویا به این نتیجه رسیده‌اند که "فلسطینی‌ها هیچ فرصتی را برای از دست دادن فرصت‌ها از دست نمی‌دهند" یعنی همان اتهامی که برخی محافل اسرائیلی و اطرافیان ترامپ به دولت خودگردان وارد می‌کنند.
اغلب کشورهای عربی گرچه معاملۀ قرن ترامپ را معیوب و ناقص می‌دانند اما در عین حال آن را به منزلۀ گشودن دریچه‌ای در بن‌بست 70 سالۀ بحران خاورمیانه و فرصتی برای تحقق صلح نهایی بین اسرائیل و فلسطینی‌ها می نگرند و ظاهراً انتظارشان از دولت خودگردان این است که تا دیر نشده، با اسرائیل و بخصوص آمریکا وارد مذاکره شود و با اصرار بر تعدیل بخش‌هایی از طرح صلح، آن را تا اندازه‌ای به سود خود متوازن سازد.
این در حالی است که عباس معاملۀ قرن را نه به عنوان طرح صلح بلکه به صورت تلاشی برای حذف مسئلۀ فلسطین از دستور کار بین‌المللی می‌داند و به هیچ کدام از اجزای آن روی خوش نشان نمیدهد.
البته معاملۀ قرن به گونه‌ای طراحی شده است که حتی در داخل اسرائیل با دو قرائت یا خوانش متفاوت روبرو شده است. قرائت نتانیاهو و هوادارانش از معاملۀ قرن، متفاوت از نگاه احزاب اصطلاحاً میانه‌رو از آن است و این خود از نگاه برخی کشورهای عرب می‌تواند راهی برای تعدیل آن در یک مذاکرۀ رویاروی فلسطینی‌ها با طرف مقابل بگشاید.
در این میان، امارات به زعم خود، حتی به فداکاری در این زمینه دست زده است! این کشور با عادیسازی رابطه‌اش با اسرائیل، عملاً موافقت آمریکا با تعلیق اجرای مخرب‌ترین بخش معاملۀ قرن یعنی الحاق حدود 30 درصد از خاک کرانۀ باختری به اسرائیل را به دست آورده است. از این رو، اماراتی‌ها، واکنش خشمگینانۀ دولت خودگردان علیه خود را ناموجه و حتی نوعی ناسپاسی تلقی می‌کنند و ممکن است این ماجرا آنها را در به حاشیه راندن بیشترِ مسئلۀ فلسطین در مناسبات خارجی خود مصمم‌تر کند!
در هر صورت، عباس روزگار بسیار سختی را می‌گذراند. برای جنبش تحت رهبری او نه دیگر امکان بازگشت به عملیات مسلحانه امکانپذیر است، نه مردم تحت حکومت نیم‌بند و کم اعتبار او انرژی لازم را برای ورود به دوره‌ای طولانی از شورشِ مدنی و غیر مسلح در برابر ارتش اسرائیل دارند، نه نزدیکی او به گروه‌های اسلامگرا مانند حماس و جهاد اسلامی فلسطین کمکی به اهداف مورد نظر او می‌کند، نه حساسیت بین‌المللی و افکار عمومی منطقه‌ای نسبت به مسئلۀ فلسطین چندان بالاست و نه دیگر با کارت وتوی عادیسازی رابطۀ کشورهای عرب با اسرائیل می‌توان بازی کرد.
زبان گزنده و تند او و همکارانش علیه کشورهای عرب مشتاق عادیسازی رابطه با اسرئیل نیز اگر کور نکند طبعاً شفا هم نمیدهد!
به نظرم او برای رهایی از این وضعیت راه‌های محدودی پیش دارد. او نیازمند تغییر نگرش سنتی خود به ماهیت بحران است. ماهیت این بحران به نوعی مشکلِ ذاتی پدیده‌ای به نام اسرائیل است! بیش از فلسطینی‌ها، نیاز و وظیفۀ اسرائیلی‌هاست که این مشکل را مرضی‌الطرفین حل کنند و گرنه پیامدهایش آنان را به سختی گرفتار خواهد کرد!
#احمد_زیدآبادی
#محمود_عباس
#عادی_سازی_رابطه
#معاملۀ_قرن
#اسرائیل
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
برنده‌ها و بازنده‌های جنگ غزه
جنگ در نوار غزه از نقطه‌نظر مسائل داخلی اسرائیل و فلسطین دو پیروزِ تاکتیکی داشت. در جبهۀ اسرائیلی‌ها، بنیامین نتانیاهو با توسل به جنگ توانست لائیر لپید رقیب میانه‌رو خود را از تشکیل دولت باز دارد و در جبهۀ فلسطینی‌ها، حماس موفق شد خود را نیرویی مهمتر از سازمان الفتح به رهبری محمود عباس معرفی کند.
اما شاید بسیار عجیب و دور از ذهن باشد اگر بگویم؛ از لحاظ استراتژیک، برندۀ نهایی این جنگ محمود عباس و احزاب خواهان صلح در اسرائیل خواهند بود! چرا؟ چون جنگ غزه از یک سو، خطرات ناشی از ادامۀ وضع موجود را برای مردم عادی هر دو طرف روشن کرد و ازسوی دیگر، اراده‌ای بین‌المللی برای پایان دادن به مناقشه از طریق فرمول دو کشوری در حال شکل‌گیری است. این اراده که در بیانیۀ بلوک‌های اصلی قدرت جهانی در مورد آتش‌بس در نوار‌غزه خود را نشان داد، به زودی ابعاد روشن‌تری به خود خواهد گرفت.
در این باره بعد از این خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#محمود_عباس
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
جنگ در نوار غزه از نقطه‌نظر مسائل داخلی اسرائیل و فلسطین دو پیروزِ تاکتیکی داشت. در جبهۀ اسرائیلی‌ها، بنیامین نتانیاهو با توسل به جنگ توانست لائیر لپید رقیب میانه‌رو خود را از تشکیل دولت باز دارد و در جبهۀ فلسطینی‌ها، حماس موفق شد خود را نیرویی مهمتر از سازمان الفتح به رهبری محمود عباس معرفی کند.
اما شاید بسیار عجیب و دور از ذهن باشد اگر بگویم؛ از لحاظ استراتژیک، برندۀ نهایی این جنگ محمود عباس و احزاب خواهان صلح در اسرائیل خواهند بود! چرا؟ چون جنگ غزه از یک سو، خطرات ناشی از ادامۀ وضع موجود را برای مردم عادی هر دو طرف روشن کرد و ازسوی دیگر، اراده‌ای بین‌المللی برای پایان دادن به مناقشه از طریق فرمول دو کشوری در حال شکل‌گیری است. این اراده که در بیانیۀ بلوک‌های اصلی قدرت جهانی در مورد آتش‌بس در نوار‌غزه خود را نشان داد، به زودی ابعاد روشن‌تری به خود خواهد گرفت.
در این باره بعد از این خواهم نوشت.
#احمد_زیدآبادی
#نوار_غزه
#حماس
#نتانیاهو
#محمود_عباس
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
خانه خمیر! حالا موقع این حرف‌هاست؟
دونالد ترامپ در گفتگو با یک خبرنگار اسرائیلی در بارۀ محمود عباس رئیس دولت خودگران فلسطین گفته است: به نظر من او فوق‌العاده بود، او برای من مثل یک پدر بود، فکر می‌کنم بیشتر از نتانیاهو می‌خواست معامله و صلح کند.
ترامپ در این گفتگو تأکید کرده است که از همان اوایل دوران ریاست جمهوریش متوجه شده که نتانیاهو مانع بزرگتری برای دستیابی او به صلح با محمود عباس است. ترامپ می‌گوید: فکر نمی‌کنم نتانیاهو هرگز خواستار صلح با فلسطینی‌ها باشد.
این وسط کسی نیست به ترامپ بگوید: خانه خمیر! اگر قصه از این قرار بود تو چرا در چهار سال ریاست جمهوری در حد یک جملۀ غیرمستقیم هم به این موضوع اشاره نکردی و یکسره لی به لی به لا لای بی بی گذاشتی و در عوض ابومازن را تحت شدیدترین فشارها و تحریم‌ها قراردادی با این ادعا که میز مذاکره را ترک کرده است!
وقتی هم ابومازن بر اثر فشارها خطاب به ترامپ فریاد می‌زد: آخر خانه خراب! من کِی میز مذاکره را ترک کردم؟ رسانه‌های راستگرای اسرائیلی تیتر می‌زدند که عباس خواستار خراب شدن منزل ترامپ شده است!
#احمد_زیدآبادی
#دونالد_ترامپ
#نتانیاهو
#محمود_عباس
#صلح_خاورمیانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
دونالد ترامپ در گفتگو با یک خبرنگار اسرائیلی در بارۀ محمود عباس رئیس دولت خودگران فلسطین گفته است: به نظر من او فوق‌العاده بود، او برای من مثل یک پدر بود، فکر می‌کنم بیشتر از نتانیاهو می‌خواست معامله و صلح کند.
ترامپ در این گفتگو تأکید کرده است که از همان اوایل دوران ریاست جمهوریش متوجه شده که نتانیاهو مانع بزرگتری برای دستیابی او به صلح با محمود عباس است. ترامپ می‌گوید: فکر نمی‌کنم نتانیاهو هرگز خواستار صلح با فلسطینی‌ها باشد.
این وسط کسی نیست به ترامپ بگوید: خانه خمیر! اگر قصه از این قرار بود تو چرا در چهار سال ریاست جمهوری در حد یک جملۀ غیرمستقیم هم به این موضوع اشاره نکردی و یکسره لی به لی به لا لای بی بی گذاشتی و در عوض ابومازن را تحت شدیدترین فشارها و تحریم‌ها قراردادی با این ادعا که میز مذاکره را ترک کرده است!
وقتی هم ابومازن بر اثر فشارها خطاب به ترامپ فریاد می‌زد: آخر خانه خراب! من کِی میز مذاکره را ترک کردم؟ رسانه‌های راستگرای اسرائیلی تیتر می‌زدند که عباس خواستار خراب شدن منزل ترامپ شده است!
#احمد_زیدآبادی
#دونالد_ترامپ
#نتانیاهو
#محمود_عباس
#صلح_خاورمیانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
ریاکاری شرم‌آور!
محمود عباس رئیس دولت خودگردان فلسطین در دیدار با صدر اعظم آلمان از تکرار هولوکاست توسط دولت اسرائیل علیه فلسطینی‌ها سخن گفته است!
این سخن که نه انکار هولوکاست است و نه کوچک شمردن آن، علاوه بر قشقرقی که در بین اسرائیلی‌ها به راه انداخته، سران اروپا را هم بر آن داشته است که هر کدام به نحوی حرف عباس را محکوم کرده و یا فاصلۀ خود را از سخنان او به نمایش بگذارند!
عباس به نظر من در توصیف خود اغراق کرده اما روشن است که کمترین توهینی به هولوکاست و قربانیان و بازماندگان آن نکرده بلکه با تأکید بر آن فاجعه، ابعاد ظلم و ستم علیه قربانیان آن را یادآور شده است. پس این همه عصبانیت و اعلام برائت از او از طرف رهبران اروپایی برای چیست؟
گویا فقط این پیامبر اسلام است که اگر هدف بددهنی و زشت‌گویی قرار گیرد، هیچ عیب و ایرادی ندارد و کمترین اعتراض لفظی در این مورد هم، طغیان علیه آزادی بیان تفسیر می‌شود؛ اما اگر یک رهبر فلسطینی بین ستم‌های تحمیل شده به ملتش با ستم‌های وارده به قربانیان هولوکاست مقایسه‌ای صورت دهد، چنان ذنب لایغفری مرتکب شده که برای محکوم کردن او رهبران اروپایی باید به صف شوند!
این معیارهای دوگانۀ تبعیض‌آمیز به راستی که ریاکارانه و شرم‌آور است!
#احمد_زیدآبادی
#محمود_عباس
#هولوکاست
#پیامبر_اسلام
#معیار_دوگانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
محمود عباس رئیس دولت خودگردان فلسطین در دیدار با صدر اعظم آلمان از تکرار هولوکاست توسط دولت اسرائیل علیه فلسطینی‌ها سخن گفته است!
این سخن که نه انکار هولوکاست است و نه کوچک شمردن آن، علاوه بر قشقرقی که در بین اسرائیلی‌ها به راه انداخته، سران اروپا را هم بر آن داشته است که هر کدام به نحوی حرف عباس را محکوم کرده و یا فاصلۀ خود را از سخنان او به نمایش بگذارند!
عباس به نظر من در توصیف خود اغراق کرده اما روشن است که کمترین توهینی به هولوکاست و قربانیان و بازماندگان آن نکرده بلکه با تأکید بر آن فاجعه، ابعاد ظلم و ستم علیه قربانیان آن را یادآور شده است. پس این همه عصبانیت و اعلام برائت از او از طرف رهبران اروپایی برای چیست؟
گویا فقط این پیامبر اسلام است که اگر هدف بددهنی و زشت‌گویی قرار گیرد، هیچ عیب و ایرادی ندارد و کمترین اعتراض لفظی در این مورد هم، طغیان علیه آزادی بیان تفسیر می‌شود؛ اما اگر یک رهبر فلسطینی بین ستم‌های تحمیل شده به ملتش با ستم‌های وارده به قربانیان هولوکاست مقایسه‌ای صورت دهد، چنان ذنب لایغفری مرتکب شده که برای محکوم کردن او رهبران اروپایی باید به صف شوند!
این معیارهای دوگانۀ تبعیض‌آمیز به راستی که ریاکارانه و شرم‌آور است!
#احمد_زیدآبادی
#محمود_عباس
#هولوکاست
#پیامبر_اسلام
#معیار_دوگانه
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii