غزل

آینې زړونه چي څوک ولي په درنو خبرو
وروسته ادب کي پاته شوي دپښتو خبرو

يوخت دميني ليک له يو ښاره تر بل ښاره تلی
اوس باور وشه کا باور کيږي په درو خبرو

چاته دفکر تصور په مېنځ کي پرق ورکوې
زه تصور دي په تصوير کړم دزړو خبرو

چي دي له تګ وړاندي وماته څو جملې پرېښودې
کم زوری ژوند کيږي لا اوس هم په هغو خبرو

څوک چي په نېک اخلاق پوره وي نو خوږې به وایې
اسحاقه څنګه خوله خوږه شي په ترخو خبرو

صالح محمد اسحاق

❤محمدﷺ❤

نه دي سیال نه دي مثال شته محمدهﷺ
نه دچــادومــره جــمال شــته محمدهﷺ

چــي راټوله ددنیاټول کـمــــــالات کې
نه دچــادومـــره کــمال شــته محمدهﷺ

که هرڅومره دي کفارنوم تمسخرکړي
نه دي کــــم نه دي زیوال شـته محمدﷺ

نوردهـــرنبي کـــتاب مـــنسوخه شوی
ســتاکــتاب خـــولامــحال شته محمدﷺ

په نامـــه کــي دي پــراته دي ثوابونه
په دوردکــي دي وصــال شــته محمدﷺ

مهاجـرـ دي بس په نوم باندي پاچادی
نه جــایداد اونه یی مال شته محمدهﷺ

مهاجرهروي

دمدیني جانانه  دشني روضی جانانه
درود سلام دی وي پرتا دزړګي سره نبي
خیرالبشره نبي   نورالبصره نبي

لمر ڪه سپوګمي درته خیجل دی
داســتا له حُســـنه مڪمّل دي
ثاني دی نشته یی عجیبه منــوّره نبي

یم له وخـتونــه ملا ماله
جانانه رادی ڪړه وِصاله
ده دیدن تګي دی یم وه زما دِلبره نبي

ستا توري سترګي تورزلفانه
زه پــــری مین یمه قـــربانــه
ڪله به درشمه ترتا  شمسُ القمره نبي

زړه مي زخمي دی اوپـرهاردی 
دلتـــــه عـجـم ڪي راحِـصار دی
نور مي درخپل ڪړه له عجمه پیغمبره نبي

زه عبـیده وِصال دې یار یـــــم
داستا په مینه ڪي خمار یـــم
ده عبـــیده دزړګی سره معتبره نبي



ش:: عبــیده وِصال

له زړه می نه وځي ستاشین ګومبت مزار مبارک
ڪله بــه درشم ستا تـــــرڪلي او ترښار مبارک

له رب نه شڪر چــی یـــی
زه ستا له اُمت څخه ڪړم
زه یـــــی داستا له پاڪی
مینی محبت څــخه ڪـــړم
درود درلیــــږم همیـشــه  زه هـــزار بار مـــبارک

دالله دوسته زموږ رهــبره
زمــــــــــوږ امام رســـــــوله
لتا قربان شم ستا دیـــــــدن
غــــواړم ګل پام رســـــــوله
ستا په دیدن به ڪله موړ ڪم خپل رخصار مبارک

چی ستاغلام وایی ستاحرم
مـــــــي ښڪولـــولی نبــــي
ستا دمـــــزار په دیــــد مـــی
سترګي مــــړه ولي نبـــــــي
نــــو هـــره ورځ به وایی اخــتر ماتــه بهار مبارک

نورمـــــي دروغــواړه حبیـبه
ســـــــــتا وطــــــــــن یاده وم
چي پـــه ڪي تـــه اوسي هغه
ستـــا ګل مســـڪـــن یاده وم
داستا په مینه ڪي یــــم زه ګرانـــه خمار مبارک

دعبـــــــیده وصـال قســــمت
داســـــــی واپـــس پاتـــــی دی
قسمت یاري نه ڪــــړي عجـم
ڪـــــي داســــی بس پاتــی دی
دعبـــیده وصـــــال یادیــــږی ستا مـــــــزار مبارک


ش :: عبیده وصال

دعِشَق فلسفه

دخوږ عِشَق فلسفه وه څومره ښه وه
څه سپیڅلې یارانه وه څومره ښه وه

انتظار کي یې بلها کیف وو رانغښتی
شهادت ته تلوسه وه څومره ښه وه

په خپل خاوره دشرعي نظام نفاظ مو
له پاک رب سره وعده وه څومره ښه وه

ټول جهان یې ددریز په وړاندي خم شو
د عمر څه دبدبه وه څومره ښه وه

چي به کله پر طاغوت دتوري وار وو
دتکبیر به بدرګه وه څومره ښه وه

مونږه ځکه دزړکي ویني ترې ځار کړې
آزادې راته هرڅه وه څومره ښه وه

خیر که تریخ وو انقلاب احمد الیاسه
په ترخو کي یي خوږه څومره ښه وه

احمد الیاس

مرحوم ثالث عمر ته

بت شکن ثالث عمر ؤ
د خپل عصر تیز  خنجر ؤ

په غیرت او په میړانه
منل شوی قلندر ؤ

مجاهد او هم امجد ؤ
توروشپو ته ړون سحر ؤ

په تقوا او عاجزي کي
رسېدلی تر ثمر ؤ

نړۍ ځکه پرې ګوا دی
پېژندلی ځان په نر ؤ

د هیواد د دنګو غرونو
يو زمری ؤ بهادر ؤ

ای راشد ولي فراهي
زموږ د هیلو زرین لمر ؤ

راشد ولي فراهي

افغانان دي لکه ورونه

ټــــول راټول دي افغانان دي لکه ورونه
د یـــــــوا ګــلـــبــڼ ګلان دي لکه ورونه

اتـــــــفــــاق او اتــحــاد او روروالي ده
په خپل منځ کې مومنان دي لکه ورونه

جـهـــاد فــاله اسـلام فاله دي زلمي مو
په یو بل باندې قـــربان دي لکه ورونه

پـــه مــــیـــــړانه دی دیفا کوي وطنه
ســــتـا ساتونکي طالبان دي لکه ورونه

د هــــر شــر او د فـسـاد مخ یی نیولی
د هــیـواد اصلي بچیان دي لکه ورونه

ده دی نـــورو نــــه خبـــر نه یم منهاجه
اســــلام پــــاله شاعران دي لکه ورورنه

منهاج الله زهیر

نعت شریف

ستا له چم نه یمه لیري ستا بیلتون زه نا آرام کړم
د روضې و خوږ سفر ته انتظار زه تل مدام کړم

زړه مې ژاړي حبیب غواړي اې زما د زړه خاونده
زمانې داستا په زړه کې زه لټون د خپل مرام کړم

درناوی یې پروت زما زړه کې او ادب له څښتن غواړم
محمد چې هر ځل یاد شي له زړګي ورته سلام کړم

په عظمت یې مونږ قایل یو رسالت باندې ګواه یو
نوم یې ستر دی نوم یې خوږ دی د نامه یې احترام کړم

ستا صفت رب جلیل کړی زه خالد تسل ناتوان یم
ستا مقام بیان کړای نه شم ملامته ځان ناکام کړم


خالد تسل

مطمئن شۀ

په عزت او په ذلت دي مطمئن شۀ
در پیرزو په هر حالت دي مطمئن شۀ

ستا تقدیر مقدَر شوی له تا مخکې
په نصیب او په قسمت دي مطمئن شۀ

ناشکري او بیزاري دي اعمال سوځي
په خپل صبر متانت دي مطمئن شۀ

پورته شوي قلمونه لیک بند شوی
د ژوندون په هر ساعت دي مطمئن شۀ

احسانونه یې بلا دي فکر وکړۀ
د څښتن په هر نعمت دي مطمئن شۀ

ساه ایستل خالد تسله لوی رحمت دی
په صحت راحت رحمت دي مطمئن شۀ

خالد تسل

حمد

ستا احسان دی مونږ عاصي یو ته قادر یې مُقتدر یې
اُمـــتـیـان سـتـا د نـبي یـو تـه قـادر یې مـقـتــــدر یې

تـه د تـن جـوهر بـدل کـړې ته رڼا په نور تور زړه کړې
ستا پـه امر مونږ ژوندي یو تـه قـادر یې مقــــتدر یې

شکر ـ شکر چې ژوندون مې د ایمان په څراغ بل شو
مکلَّف پـه بـــنـدګي یـو تـه قـادر یې مقتـــــــــــدر یې

د تـدبـیـر خـبـرې بیـلي د تـقـدیـر داسـتـان جــــدا دی
مونـږ پـه هـر حالـت راضي یـو ته قادر یې مقتدر یې

د تـمـام عـالـم خـالـق یې تــــــه ټـولـواکـه د نــړۍ یې
تـه بـاقي یې مـونـږ فـاني یـو تـه قادر مقـــــــتدر یې

مونږ ناتوان یو مونږ حیران یو مونږ روان خالد تسله
سپېــــــــرو خاورو ته رهي یو ته قادر یې مقتدر یې

خالد تسل

مسلمان هیواد

د مخلوق زوره تا ړنګ نه کړم لا دنګ یم
مسلمـان هیـواد غیـرت لرم باننــــــګ یم

زه د خپلو میــــــړنو بچــو یـم ځـــــــاله
زه همکــــــــــاره ورسره په هر ګړنګ یم

د اسلام له دین غیــرت مې دی زده کړی
مسلمان یم د اسلام په لوړ فرهنــــګ یم

زما له غیــږې راټـوکیـــږي همتونــــــــــه
د جــذّابــو هــمتونه جذّاب شـــــرنګ یم

امپــــراطور مې له غـــرور دی اچــــولی
زه ساده فقیـــر د دې عصـــــــر ملنګ یم

د خدایۍ دعــوداران مې ســــر قلم کړل
د خالد تسل د ګران هیـــــــــواد قلنګ یم

خالد تسل

غزل

بوی د نفاق ستا له خبرو راځي
د حسد رنځ دي تر وزرو راځي

د ملګرتیا بنسټ دي لله کښیږدۀ
وفا په خپله تر ملګرو راځي

اخلاص بهیر د ملګرتیا کې اړین
سکون پایښت یې تر اکثرو راځي

د اخلاقي رویې چې تول وشي
قیمت یې لوړ له ملغلرو راځي

چې د منصور په تکل درومي دار ته
لومړی مرکز ته د نښترو راځي

چې د خالد تسل دي څه واوریدل
دغه کلام یې له خبرو راځي

خالد تسل

غزل

ژوند مې پۀ تاپسې ، شېبه شېبه برباد ښۀ دی
لکه پۀ مات وجود کې ساه داسې معتاد ښۀ دی

د ناوسۍ ځنځیر دې زما لۀ مرۍ کلک راتاو دی
پر ما د عشق نوم، د مجنون او د فرهاد ښۀ دی

ګورۀ! وجود مې ستا په مينه کې غرقاب دي اشنا
زړۀ مې بې سده روح مې مړ دا ستا په یاد ښه دي

وړم پر سينه ستا د تېرو بڼو درانۀ وارونه
ستا پۀ کتو مې ټپي زړۀ څۀ ناڅۀ ښاد ښۀ دی

د سترګو تور مې پۀ ژړا درپسې سپین شو آخر
دهجر درد دې زما پۀ زړۀ لکه اوتاد ښۀ دی

د جنون ستړې مرتبه کې سرنیګون غوندې یم
منصوري ستړی ګرېوان څیرې پۀ فریاد ښۀ دی

،سيدمنصوري

غزل

درد   د شــــــدت مو تير کړو
ډيــــــــــــر اذيت مو تير کړو

پـــــــه  ســـر مو  لوبې وکړې
ژونــــــد د غيرت مو تير کړو

پـه  ســـرو  اورو کې ژوندون
پـــــــه  مـــحـبت مو تير کړو

لـــوږې  او  تنــــــــدې  قربان
ټـــــــــــوله  ملت مو تير کړو

چـــــــــې ګـرځو هڅکه غاړه
خـــــوارا  محنت مو تير کړو

شــــــــــکر  هر کلي  کور  ته
څــرک  د حريت مو تير کړو

ابــــــــــوحــمزه  که  څه هم
غـــــربت  غربت مو تير کړو

وحدت الله ابوحمزه

غزل

څه یوه عجیبه فلسفه مو شوه په ژوند کې تیره
د طالبۍ دوره مو څومره شوه په خوند کې تیره

د عشق جذبه وه د جهاد د پاکې مینې زور ؤ
چا زندګي کړه د سنګر چا کړه په بند کې تیره

موږ ته رازده شولې د ننګ ټپې له هغې ورځې
دوره د جنګ چې کړه ملالې په میوند کې تیره

څه په ذلت یې په یوه خوا بل خوا وځغلول
ګولۍ د زهرو یې په دوی کړله په قند کې تیره

مخبته ته چې نن توپیر لرې له نورو سره
تا د دا خپله زندګي کړه څه په پند کې تیره

مخبت وردګ