🦋
‍ #نها_دختری_از_تبار_بی_کسی

#قسمت_پانزدهم

🌸🍃بابا و مامانم بهش خوش آمد گویی کردن و نشست از مهنا پرسید نُها کجاست؟ بابام گفت تو اتاقشه... بهزاد حال هوای خونهمون رو فهمیده که یه چیزی شده بهزاد گفت ظهر زنگ زدم نها حالش بد بود...گفت قلبم درد داره ؛ مامانم به بهزاد گفت تو اتاقشه برو بیارش بیرون حالش خوب نیست؛ بهزاد به آرومی روی در اتاقم کوبید درو باز کرد اومد تو در اون تاریکی سرم رو زانوم گذاشته بودم.بهزاد دست گذاشت رو کلید برق روشنش کرد گفتم خاموشش کن نمیخواستم بهزاد رو ببینم ازش خجالت میکشیدم... گفت دیوونه تو تاریکی چکار میکنی؟ اومد جلو گفت سرت رو بلند کن نها ببینم چی شده... گفتم ولم کن بهزاد، سکوت کردم گریهام گرفت گفت نُها تورو به الله سرت رو بلند کن چته به اسم الله قسمم داد مجبور شدم سرم رو بلند کردم😭وقتی بهزاد دهن خونی لبهای ورم کرده و موهای به ریختهم رو دید شوکه شد هول شد گفت چی شده نها چرا اینجوری شدی...؟ بازم بابات فهمیده نماز میخونی...؟ گفتم نه بهزاد بخاطر اون نبود دستمال تو جیبش در آورد بهم داد گفت دهن خونی و اشکات رو پاک کن؛ تو همون حال گفت ببینم من فدای مظلومیت و بیکسیت برم😔نها تو خیلی تنهایی همه دورت هستن ولی از عالم بیکس تری اشک از چشمای بهزاد سرازیر شد گفت ناراحت نشو نها خودم همه بدبختی هایت رو نابود میکنم... مهنا اومد گفت نها دیگه کم گریه کن ببین بهزاد رو هم به گریه انداختی؟ بهزاد به مهنا نگاه کرد گفت چی شده بازم...؟ تو یه چیزی بگو نها فقط گریه میکنه مهنا هم با ناراحتی گفت بابام میخواد به زور شوهرش بده😡بهزاد باصدای بلند گفت چیییی؟ چی میگی مهنا... نها مهنا چی میگه؟ من فقط گریه میکردم بهزاد با عجله از اتاقم بیرون رفت مامان رو صدا زد خاله مهنا چی میگه میخواهید نها رو به زور شوهر بدید...؟ اون یه دختربچه ست اون هنوز سن ازدواجش نرسیده بابام صداش رو بلند کرد گفت به تو ربطی نداره احتیاج به نصحیت تو نداریم گفت عمو من نصیحت نمیکنم نها بچه ست این درست نیست.با بابام دعواش شد بهزاد گفت کسی نها رو ازم جدا کنه میکشمش نابودش میکنم مامان و بابام با تعجب به من و بهزاد نگاه کردن گفت چی میگی نها رو از تو جدا کنیم....؟ مگه تو کی هستی...؟مگه چکاره نهایی...؟ 😭بهزادم با داد و هوار گفت نها مال منه عشق منه من فقط منتظرم نهام بزرگتر بشه، بابام عصبانی شد بهزاد رو گرفت زیر کتک من و مامانم از بابام خواهش میکردیم و بهزاد رو از بابام دور کردیم😔بابام گفت من دختر به تو با اون بابای #خیانت_کارت که خاک #کردستان به عجم داده نمیدم.بهزاد رو از خونه بیرون کردیم که اتفاقی براش نیوفته بابام اگه قاطی میکرد هیچ رحمی نداشت.اون شب وحشتناک به پایان رسید فقط به فکر بهزاد بودم دیگه خودمم رو فراموش کرده بودم نمیدونستم چکار کنم...!صبح زود بلند شدم برم مدرسه که شاید بهزاد رو ببینم... من که هر روز عادت داشتم مهنا و وحید را برای مدرسه بیدار کنم اون روز هیچی برام مهم نبود مانتوم رو پوشیدم و کیفم رو برداشتم برم مدرسه.بابام بیدار شد گفت کجا؟گفتم میخوام برم مدرسه. بابام گفت مدرسه دیگه نداریم مدرسه دیگه برات هیچ فایدهای نداره... گفتم بابا ازت خواهش میکنم دیگه این کار رو باهام نکن گفت نها بزا این صبح زود هم روز رو برات خراب نکنم برو تو اتاقت... خواستم بیشتر اصرار کنم کیفم رو ازم گرفت با کتاب هام پاره کرد وایی خدایا چه بلایی میخواد سرم بیاد گریه کنان رفتم اتاقم فقط گریه کردم انقدر گریه کرده بودم چشام جایی رو نمیدید عصر بود بابام زنگ زد به مامانم گفت تا شب نمیام خالهام با بهزاد اومدن خونهمون بهزاد فورا اومد تو اتاقم گفت نها حالت بهتره...؟بهزاد وقتی چشمام رو دید انگار برق گرفتهتش گفت سبحان الله نها چشمات مثل اون شبی است که تو خوابم دیدم چشمات خون شدن بخدا... با این گریه کردنات چشمات کورد میشن دیگه گریه نکن به خاطر من... گفتم به خاطر تو نمیتونم گریه نکنم بهزاد کمی دلنوایم داد خالهم اومد بغلم کرد گریه کرد گفت نها نمیدونم چرا انقدر مظلومی چرا این همه ظلم در حقت میکنن نزدیک مغرب بود اونا رفتن تا بابام اونها رو نبینه

@admmmj123

#گامی_به_سوی_رستگاری

🌼 #قسمت پانزدهم 🌼

📍مجاهد‌انم رفتند. من با بقیهٔ بچه‌ها سرگرم بودم و در نبود‌شان طاهر، طیبه و طهورا، دلخوشی‌هایم بودند. هر چند روز یڪبار، آسیه جان به خانه‌ام می‌آمد یا هم من پیشش می‌رفتم، چون آسیه این‌ها همسایهٔ ما بودند‌. بعد از گذشت سه هفته، مجاهدم زنگ زد گفت: ان‌شاءالله فردا قرار است به فاریاب برگردند. خیلے خوشحال شدم. براے آمدن‌شان تدارک چیدم و غذا‌هاے مورد علاقهٔ طیب جانم را درست ڪردم. اما آن‌روز حس غریبے داشتم و گویا طولانی‌ترین روز عمرم را سپرے می‌ڪنم. بیشتر از اینڪه دلتنگ ابوطیب بشم؛ دلتنگ طیب شده بودم، چون تا آن‌وقت یک روز هم از خودم جدایش نڪرده بودم. روز بعد هنگام ظهر هر چه به تلفن همراه مجاهدم زنگ می‌زدم، خاموش بود. نگرانے در دلم رخنه ڪرد. رفتم و چند صفحه از قرآن تلاوت ڪردم تا دلم ڪمے آرام بگیرد. بعد از اداے نماز ظهر؛ دوباره زنگ زدم. اما همچنان خاموش بود. شب شد ولے بازهم خبرے از آن‌ها نشد. به خواهران مهاجرم زنگ زدم و جریان را گفتم و خواستم از طریق مجاهدان خود، از احوال‌شان خبرے بگیرند.

📍نیم شب بود ڪه یڪے از خواهران زنگ زد و گفت: مرحباجان چند تن از مجاهدان مهاجر و طالب در حال برگشت از جوزجان توسط دولت اسیر شدند و شوهر و پسرت هم همراه آن‌ها بودند! - حسبناالله و نعم الوڪیل! گوشے را قطع ڪرده، به سجده رفتم و دعا ڪردم: بارالها! به من و مجاهدانم صبر و استقامت عنایت فرما! صبح زود خواهر مجاهده‌ام، آسیه، خانه آمد و پرسید: از برادر عمر و طیب جان خبرے شد؟ بله خواهر جان! آن‌ها به دست دولت افغانستان اسیر شدند. تا جاییڪه اطلاع دارم، تحویل دولت ازبڪستان‌ شان می‌دهند و در زندان‌هاے مخوف آنجا خیلے سخت شڪنجه‌شان می‌ڪنند.

📍غمگین نباش خواهر مرحبا. الله بزرگ است. بدون شک! من از اینڪه شهید بشند‌، هراسے ندارم. چون آروزے آن‌ها شهادت است. اما اگر در شهادت از من سبقت بگیرند؛ فراق‌شان برایم غیر‌قابل تحمل است. من چگونه بدون ابو‌طیب زندگے ڪنم و از عهدهٔ تربیت فرزندان‌مان سربلند بیرون بشم؟! الله متعال خودش اسباب آزادے اسیران‌مان را فراهم ڪنه! -اللهم آمین یارب! پس از چند روز خبر رسید؛ مجاهدانم و بقیهٔ مجاهدین را به زندان پلچرخے فرستاده‌اند. از دستگیرے ابوطیب و طیب جانم حدود ۶ ماه گذشت. هیچ خبرے از آن‌ها نداشتیم. تقریباً یقین ڪرده بودیم ڪه آن‌ها را تحویل دولت ازبڪستان، داده باشند. در آن روزها با نصرت الهے، روز به روز فتوحات مجاهدان، بیشتر می‌شد و شهر‌ها یڪے پس از دیگرے به تصرف مجاهدان الله در می‌آمدند.


📄ادامه دارد ان‌شاءالله...

✍نویسنده: مجاهده فاریابی🥀