‍ #نها_دختری_از_تبار_بی_کسی

#قسمت_سیزدهم

🌸🍃چند بارخواستم درباره حرف دیشب بگم ولی دلم نیومد که حالش بدتر نشه بخاطر خاله و عمومحمد که فکر دیگه نکنن کتاب باز کردم گفتم به این بهانه اومدم که فردا امتحان دارم تو هم کمکم کنی خندید و کتابو ازم گرفت به آرومی با کتاب زد روصورتم گفت ای کلک خودت که تمام درسهارو فولی چی بهت بگم؟ گفتم تو تعریف کن من گوش میدم اونم کتاب رو باز کرد همینجوری تعرف میکرد؛ هربار میگفتم خب بهزاد میگفت خب به جمالت بازم میگفتم خب میگفت خب به کمالت خندم گرفت گفتم دیوونه درس میدی یا اذیتم میکنی؟عمو صداش در اومد گفت چته بهزاد؟از صبح مریضی الان نها اومده زنده شدی منم گفتم عمومحمد مریض چی تنها خواست مدرسه نره این کلک صدای زنگ تلفن اومد برادرِ بهزاد گوشی رو برداشت بابام بود گفت نها اونجاست؟گفت بله گوشی رو قطع کردو گفت نها بابات میگه زود برگرده خونه هزارتا کارداریم امشب مهمون داریم بهزاد گفت کیه مهمونتون گفتم کی میخوای باشه یا خونه دخترعمهام یا عمو جمالم رفتم خونه دیدم بابام سبد میوه خریده چند نوع میوه و شیرینی انگار همه چی جدیه گفتم این همه میوه چیه؟بابام با خوشحالی گفت:مگه امشب مهمون نداریم؟یه مهمون بزرگ و عزیزگفتم کیه؟گفت شب میفهمی ولی نها امشب لباس کوردی بپوشی آبروم رو نبری؛ گفتم من اصلا لباس کوردی ندارم گفت مال مامانت رو بپوش گفتم چطور میشه؟سرم داد زد گفت خواهش میکنم حرومش نکن نها بزار امشب خوشحال باشم دیگه هیچی نگفتم شب شد مهمونا اومدن؛ من بالباس کوردی مامانم که خیلی بزرگ بودو دنبالم کشش میکردم پوشیدم یکم به خودم خندیدم مهمونا چند تا مرد بودن باسه تا زن یه لحظه مردها رو نگاه کردم همشون سنشون بالا بود تودلم خوشحال شدم گفتم ببین این بابای من چطور میخواد منو اذیت کنه من از دیشب عذاب میکشم که خاستگار دارم ولی اینا خاستگار نیستن چون پسر جوان همراهشون نیست که براش زن بگیرن حتما دوستای بابام هستن خوشحال شدم روحیم عوض شد نشستم پیش مهمونا که صدای زنگ در بود وحید و حمید رفتن درو باز کردن که خونه دخترعمهام بودن اومدن تو با مهمونا سلام احوال پرسی گرمی کردن نشستن دخترعممچ جچکری اومد کنارم نشست گفت چطوری نها؟گفتم ممنونم عزیزم چایی خوردن یه مردی که از همه مسن تر بود گفت امر خیره هر چه زوتر باید شروع کنیم 😳یه دفعه شوکه شدم چشام رو بزرگ کردم گفتم امر خیر؟ بابام یه نگاه تندی بهم کرد سکوت کرد ولی به الله قسم قلبم داشت از جا کنده میشد شروع کردن بدون اینکه کسی منو ببینه انگارمن یه تکه سنگ انگار سرم معامله میکردن بابام گفت دختر خودتونه؛بازم به اون چندتا مرد نگاه کردم ولی کسی برای ازدواج نمیدیم فقط یه مردی نزیک ۲۸ساله که یه کم از بقیه شون جوان تر بود بعضی وقتا زیر_چشم یه نگاهی میکرد. نه اون نیست سبحان الله اون موهای فرفری بااون سبیل بزرگش نههه غیر ممکنه 😭بازم به خودم انرژی دادم دل خودمو خوش کردم گفتم خوب اونم باشه که اون نیست من که شوهر نمیکنم کسی نمیتونه منو به زور بده یا بابام اصلا منو به مرد بااون قیافه نمیده بلند شدم رفتم آشپزخونه گفتم مامان اینجا چه خبره؟به الله دارم دیوانه میشم گفت از بابات بپرس منم موندم گفتم منظور از امر خیر چیه؟ مامانم همون ازدواج گفتم خوب این داماد باخودشون که نیاوردن دخترعمهام اومد تو آشپزخونه گفت اون مو فرفری سبحان الله نفسم قطع شد گفتم اون همسن بابامه گفت از بابات کوچکتره عصبانی شدم گفتم چطور میدونی گفت ما میشناسیمش کمال به بابات معرفیش کرد با نفرت عجیبی بهش نگاه کردم هیچ وقت این حال بهم دست نداده بود موهای خودمو کشیدم زدم زیرگریه گفتم چتونه چرا همتون به این راحتی حرف میزنید؟ 😭من هنوز سیزده سالمه میفهمید اما انگار همه کور و کر بودن مهمونا رفتن حتی برای خداحافظی از آشپزخونه نیومدم بیرون بابام اومد بالای سرم گفت تو تاکی آدم نمیشی؟چرا نیومدی بامهمونا خداحافظی کنی؟ منم گفتم مهمونای تو بودن نه من خواستم برم اتاقم گوشه لباسم رو گرفت گفت وایسا تو نمیتونی دیگه بچه بازی در بیاری بزرگ شدی بایدبری دنبال زندگیت شوهر کنی بچه داربشی 😔یاالله داشتم دیوونه میشدم با گریه و زاری گفتم بابا من هنوز سیزده سالمه من هیچی نمیدونم چرا این کارو باهام میکنی؟مگه چکارت کردم که میخوای اینجوری بدبختم کنی من ازدواج نمیکنم اگر هم منو بکشید شوهر نمیکنم اونم به اون موسر فرفری با اون سبیلهای بزرگش من ازش بدم میاد مثل دخترش میمونم بابام گفت کسی که مرد باشه باید از اون سبیلش بفهمی؛بخدا حالم بهم خورد؛لباسهای مامانم که تنم بود رو پاره پاره کردم موهای خودمو میکشیدم گریه میکردم انگار دیوونه شده بودم (ببخشید وقتی این براتون میگم احساس اون لحظه بهم دست میده دستم توان نوشتن نداره)عفوم کنید😭

#ادامه‌دارد‌ان‌شاءالله
@admmmj123

-ایـمانه:
📜🪶  #خاطرات_خونین 🥀

#قسمت_سیزدهم

اسما

یک روز به عید مانده بود. بعد از سال‌ها آزگاری چون کبوتری از قفس رها می‌شدیم. تصور دنیای بیرون زیباترین خیال برای فرزندم بود که با آن بیگانه بود.
سربازها همهٔ مجاهدین را سوار ماشین‌ها کردند. حرکت کردیم. بعد از ساعت‌ها به مرز رسیدیم. با دیدن ماشین‌های دولتی که زودتر از ما در آن‌جا مستقر بودند، حدس زدم که خبری شده؛ زیرا پرچم سوریه روی یکی از ماشین‌ها نصب بود.
کنار در نشسته بودم. گفتگوی فرمانده با شخص مقابلش را شنیدم. تاکید بر فاش نشدن معامله داشت. حدسم درست بود. بغض گلویم را فشرد. فرماندهٔ بی‌رحم بی‌خبر از دولتش ما را به بهای چند دلار به دولتِ بشار ملعون فروخته بود.
از ماشین‌ها ما را پیاده کردند. سوار ماشین‌های دیگری شدیم. از بند رها نشده باید دوباره عازم قفس می‌شدیم! اشک خواهرها سرازیر شد. آن‌ها هم به فاجعه‌ای عظیم پی برده بودند.
دولت ترکیه مسلمان بود. به حیا و عفت زنان کاری نداشت. اما در زندان این خنازیرِ نامسلمان که از حیوان پست‌تر و درّنده‌تر بودند چگونه سر می‌کردیم؟!
استغفار را شروع کردیم، تا الله سبحان قبل رسیدن به زندان راه ما را باز کند.

                                    ***

گوزل
(صاحب داستان یتیمی در دیار غربت)

دو سال از آمدن ما به شام می‌گذشت. در اتاق نشسته بودم که برادرم احسان آمد. گفت:
«خواهرجان، از مجاهدینِ استخباراتی خبر رسیده که فردا از مرز ترکیه چند اسیر رو به زندان سوریه می‌برن. بیشتر اُسرا زن هستن. ان‌شاءالله برای این عملیات راهی میشیم. دعامون کنی.»
_ «باشه حتما. احسان‌جان وقتی موفق شدین خواهرا رو این‌جا بیاری.»
_ «باشه.»
احسان برای طرح‌ریزی نقشهٔ فردا نزد دوستانش رفت.

                                     ***

احسان

بیشتر مجاهدین این عملیات، از قومِ اُزبک و بلوچ بودند. به سمت عملیات رهسپار شدیم. قبل از آمدنِ دشمن کمین کردیم. ساعتی بعد چند ماشین از دور ظاهر شد. آمادگی گرفتیم. وقتی نزدیک شدند رانندگان را یک‌به‌یک هدف قرار دادیم. بعد از زد و خورد، سربازان اسلام به دشمن فرصت نداده و آن‌ها را سر به نیست کردند.
درِ پشتی ماشین‌ها را باز کردیم تا اسرا پایین بیایند. پنج شهید داشتیم که دو نفر از آن‌ها خواهر بودند.
وقت افطار آخرین روز ماه مبارک رسیده بود. خوشا به سعادت شهدا که عید خود را در جنّت کنار نبی اکرمﷺ و اهل بهشت می‌گذراندند.
همراه با اسیران و غنیمت‌های به دست آمده به سمت سنگر راهی شدیم.


                                 ***

محمد

یک هفته قبل از عید، پنجاه مجاهد شامی برای پیشروی سریع عملیات خود را به عراق رساندند. من هم یکی از آن‌ها بودم. به مجاهدین ملحق شدیم و نقشه راه‌ها را بررسی می‌کردیم.
خبرها حاکی از آن بود که در زندانِ بزرگ عراق، معامله‌ایی روی زنان اسیر و مهاجر صورت می‌گرفت. وظیفهٔ انسانی و اسلامی ما حُکم می‌کرد تا خواهران را سریع از بند نجات دهیم.
فرمانده به نقشهٔ روی میز خیره بود. سرش را بلند کرد و گفت:
«تنها راه باز شدن این دروازه استشهادیه!»
با شنیدن کلمهٔ استشهادی گل از گل جمع عاشق شکفته شد. بحث بالا گرفت. هر کس برای پیش‌قدم شدن خود را مستحق این افتخار می‌دانست. من هم از دستهٔ دلباختگان شهادت بودم. امیر برای خاتمه‌دادن به این بحث گفت:
«ببینیم خالقِ ما خواستار کیه!»
اسم‌ همه را در تکه‌های کاغذ نوشت. قرعه‌کشی شروع شد. وقتی دست فرمانده در میانِ کاغذهای زیر و رو شده رفت، قلبم به تکان درآمد. صدایی از کسی بلند نمی‌شد. بی‌ پلک‌زدن و نفس‌کشیدن منتظر نتیجه قرعه بودیم.
دعا می‌کردم تا اسم من بالا بیاید. بعد از چند ثانیه امیر برگه‌ی لا شده را بالا آورد و باز کرد. صدای ضربان قلبم را می‌شنیدم. با خواندن اسم طلحه، سکوت شکست. الحمدلله توفیق شامل حال کسی شد که سعادتِ شهادت را داشت. همه سمت او رفتند. مصافحه کردند و تبریک گفتند.
وقتی اطرافش خلوت شد به سویش رفتم. اشک‌ها صورتش را خیس کرده بود. دست روی شانه‌اش گذاشتم و لبخندی به رویش پاشیدم.
_ «طلحه‌جان، الحمدلله لایقش بودی. تبریک میگم.»
دستم را گرفت. به کُنجی رفتیم. با بغض گفت:
«می‌دونی محمد چند ساله منتظر شهادتم؟!»
نشستیم و او شروع به تعریف کرد:
«همراه دوستانم از تاجیکستان به پاکستان هجرت کردیم. از گروه قاری محمد فاروق طاهر بودیم. تو خیمه‌ها زندگی می‌کردیم. یادش بخیر! یه شب دو تا عقد داشتیم. عقدمو با دخترش بست و عقد دوستم عمر رو با دختری که به تنهایی با خونواده قاری هجرت کرده بود بست. چند ماه بعد به سمت افغانستان هجرت کردیم. اونجا خیلی شهید دادیم. صاحب اولاد شده بودیم. بعدِ چند سال به کندوز هجرت کردیم. تو عملیات بودم که به شهر کندوز حمله‌ی هوایی شد. همسر و بچه‌هام شهید شدند. دوری از خانواده‌ بی‌تابم کرده بود. راه هجرت به شام رو انتخاب کردم.»