فرق است بین عاشقی و احساس عاشقی
✍️بین احساس یک چیز داشتن و خود آن چیز را داشتن فاصله بزرگیست در معنا و فاصله کمیست در ظاهر مثلاً کسی که عاشق می‌شود با کسی که فکر می‌کند عاشق شده است شاید از ظاهرشان نتوان فهمید، باید در خلوت‌های آن دو رفت تا تاثیر عشق را در تنهایی و خواب و بیداری عاشق رد زد.
ما رفتارهایی داریم که به ما حس یک چیز را می‌دهد. مثلا افسرده می‌شویم و چند روز صورتمان را اصلاح نمی‌کنیم و موهامون بهم ریخته می‌شود و صدامون خسته و کشدار می‌شود… کم‌کم ترانه‌های غمگین هم اضافه می‌شود تا احساس کنیم واقعا بهم ریخته‌ایم به اینها می‌گویند احساس حزن. اما خود حزن اینگونه نیست، حتی تو قیافه آدم ممکنه لبخندی هم باشه اما درون آدم داره ذوب میشه. وقتی غم واقعی سر دلت باشه و مواجه بشی با اینهایی که احساس غم دارند، فقط سکوت می‌کنی و عبور می‌کنی
عشق، حزن، معنویت، ایمان و…از این جنسند. خیلی‌ها ساله‌است تنها با احساس ایمان دلخوشند. این احساس را شب‌های ماه رمضان شارژ می‌کنند. روزه‌داری و افطاری و اذان موذن‌زاده و …به ما “احساس ایمان” می‌دهد. قرآن که سر می‌گیریم، آخر احیایی، دم صبحی احساس پاکی داریم… مثل احساس خوب بعد از دوش آب تمیز و گرم (هرچند درونمان شاید مبتلا به آنفلونزا باشیم)
از این احساس باید عبور کرد و به خود ایمان رسید . اینجا مسیر اکثر آدم‌ها عوض می‌شود یعنی خیلی‌ها بعد از چند روز داشتن احساس ایمان همانی می‌شوند که از قبل بوده‌اند (عمره و حج و محرم هم هیمنطورند و نیمه عمر احساس خوبشان طبیعتا چند روزی بیشتر نیست).
عرض من اینست که باید اون توی روح را لایروبی کرد. اسپری خوشبو زدن به روح البته بهتر از نزدن است اما اگر خود آشغال‌های روح را دست نزنیم، روحمان آفت می‌زند و هرچقدر اسپری خوشبوکننده بزنیم باز بعد از چند روز بوی تعفن دورویی‌ها و…بالا می‌زند.
محرم آمده است و طبیعتا احساس خود را نیز می‌آورد. همه مردم تلاش می‌کنند رنگ و لعاب این فضای خاص را بگیرند. قیمه حضرتی و الم و کتل و نخل و هیات و سینه‌زنی و زنجیرزنی و دسته‌های عزاداری و لباس مشکی و صدای پخش سینه زنیو و نوحه از سر هر کوی و برزن و یا حسین نوشتن روی شیشه عقب ماشین‌ها و…همه و همه کمک می‌کنند که ما احساس شیعگی کنیم و صد البته که بین احساس شیعگی و خود شیعگی مسافتی عظیم است.
آن احساس را مداحان بزرگوار به نیکی ایجاد می‌کنند و این وظیفه نخبگان است که مردم را به این احساس دلخوش نکنند و افقی بالاتر برایشان ترسیم کنند و آنها را به سوی خود مفهوم شیعگی اصیل سوق دهند . جایی که همت‌های بالا و مسوولیت‌پذیری و جدیت به جد دنبال می‌شود. حسینیان کسانی هستند که نه ظلم می‌کنند به مردم و نه می‌گذارند ظلمی رخ دهد.
#دکترعلیرضا_شیری
✍️بین احساس یک چیز داشتن و خود آن چیز را داشتن فاصله بزرگیست در معنا و فاصله کمیست در ظاهر مثلاً کسی که عاشق می‌شود با کسی که فکر می‌کند عاشق شده است شاید از ظاهرشان نتوان فهمید، باید در خلوت‌های آن دو رفت تا تاثیر عشق را در تنهایی و خواب و بیداری عاشق رد زد.
ما رفتارهایی داریم که به ما حس یک چیز را می‌دهد. مثلا افسرده می‌شویم و چند روز صورتمان را اصلاح نمی‌کنیم و موهامون بهم ریخته می‌شود و صدامون خسته و کشدار می‌شود… کم‌کم ترانه‌های غمگین هم اضافه می‌شود تا احساس کنیم واقعا بهم ریخته‌ایم به اینها می‌گویند احساس حزن. اما خود حزن اینگونه نیست، حتی تو قیافه آدم ممکنه لبخندی هم باشه اما درون آدم داره ذوب میشه. وقتی غم واقعی سر دلت باشه و مواجه بشی با اینهایی که احساس غم دارند، فقط سکوت می‌کنی و عبور می‌کنی
عشق، حزن، معنویت، ایمان و…از این جنسند. خیلی‌ها ساله‌است تنها با احساس ایمان دلخوشند. این احساس را شب‌های ماه رمضان شارژ می‌کنند. روزه‌داری و افطاری و اذان موذن‌زاده و …به ما “احساس ایمان” می‌دهد. قرآن که سر می‌گیریم، آخر احیایی، دم صبحی احساس پاکی داریم… مثل احساس خوب بعد از دوش آب تمیز و گرم (هرچند درونمان شاید مبتلا به آنفلونزا باشیم)
از این احساس باید عبور کرد و به خود ایمان رسید . اینجا مسیر اکثر آدم‌ها عوض می‌شود یعنی خیلی‌ها بعد از چند روز داشتن احساس ایمان همانی می‌شوند که از قبل بوده‌اند (عمره و حج و محرم هم هیمنطورند و نیمه عمر احساس خوبشان طبیعتا چند روزی بیشتر نیست).
عرض من اینست که باید اون توی روح را لایروبی کرد. اسپری خوشبو زدن به روح البته بهتر از نزدن است اما اگر خود آشغال‌های روح را دست نزنیم، روحمان آفت می‌زند و هرچقدر اسپری خوشبوکننده بزنیم باز بعد از چند روز بوی تعفن دورویی‌ها و…بالا می‌زند.
محرم آمده است و طبیعتا احساس خود را نیز می‌آورد. همه مردم تلاش می‌کنند رنگ و لعاب این فضای خاص را بگیرند. قیمه حضرتی و الم و کتل و نخل و هیات و سینه‌زنی و زنجیرزنی و دسته‌های عزاداری و لباس مشکی و صدای پخش سینه زنیو و نوحه از سر هر کوی و برزن و یا حسین نوشتن روی شیشه عقب ماشین‌ها و…همه و همه کمک می‌کنند که ما احساس شیعگی کنیم و صد البته که بین احساس شیعگی و خود شیعگی مسافتی عظیم است.
آن احساس را مداحان بزرگوار به نیکی ایجاد می‌کنند و این وظیفه نخبگان است که مردم را به این احساس دلخوش نکنند و افقی بالاتر برایشان ترسیم کنند و آنها را به سوی خود مفهوم شیعگی اصیل سوق دهند . جایی که همت‌های بالا و مسوولیت‌پذیری و جدیت به جد دنبال می‌شود. حسینیان کسانی هستند که نه ظلم می‌کنند به مردم و نه می‌گذارند ظلمی رخ دهد.
#دکترعلیرضا_شیری