زین همـــــه زخم که افتـــاده بـــه جان وطنم
درد افتـــاده بـــــــه روی همـــــه‌ی جان و تنم

رنج بیماری خویشم، نــــه بــــه اندیشه ی من
کــــــه کنــــون ارجحیت بــــــا سرطانِ وطنم

"مرد" باش و تو به "آبادی" ایـن "میهن" کوش!
فکر "آزادی" ایـــــــــن "زندگی" و جنس "زنم"

مــــن بــــه فکر گـــذر از بند، بــــه آزادی خلق
نــــه گمان دار فقط فکر خــــــود و خویشتنم

بــــه کبودی تن هــرکـــــه لگد خــــورده قسم!
کـــــــه کبود اســـت ز غم هــای وی اندر بدنم

ظلم دارند بــــــــه مظلوم و دهانش بنــدنــــد
میزننــــــدم ز تظلّم بـــــــــه کســـــی دم نزنم

جــــان ستاننــــد ز طُلّاب رهایـــــی، هــــرروز
مــــن ندانم کــــــه بــــــــه تن پیرهنم یا کفنم

تو ز من بودی و من از تو چه توفیر به ماست؟
آن کــــــه دیـــــروز شــــد اعدام بگویید: منم!

خجل از این که تو جان دادی و من زنده هنوز
بـــا چـه رویی‌ست ندانم بـــه دهان هر سخنم

ادبــــــم گفت ســــــزاوار نباشــد بــــــــه غزل
ناسزا گفتــــــنِ بــــــــر ظالم و بســت او دهنم

آه اینــجا بـــــــــه هنرمند "مُحارِب" گوینـــــد
آه شـاهیـن! ز وطـن گفتـــــــــم و در سوءظنم

#شاهین_پورعلی_اکبر
آذر ماه / ۱۴۰۱
@Gazafat