حضور خانواده جاویدنام جواد حیدری، بر سر مزار او در نخستین روز سال ۱۴۰۳

«ایرانم نوروز من آن روز است که تو آباد باشی و ما آزاد.
نوروز بر مردم شریف ایران و تمامی جانباختگان راه آزادی مبارک.»

از صفحه اینستاگرام فاطمه حیدری

#جواد_حیدری #دادخواهی #نوروز #نوروز۱۴۰۳ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

نامه یک مخاطب به مادر فقید سید‌محمد حسینی، معترض اعدام‌شده در انقلاب ۱۴۰۱

«به مادر آسمانیِ سیدمحمد حسینی می‌نویسم که اگر بود، او هم مثل مادران دیگه داغدار و دادخواه بود...
می‌خوام بهش بگم مادر عزیز! کاش بودی با تمام وجود دستت رو می‌بوسیدم، ازت تشکر می‌کردم که چنین شیرمردی رو به ما دادی. آنقدر آگاه و شجاع و باعشق که یک ایران آشنا و داغدارش شدند. پاره‌تن تو، الان پاره‌تن ایرانه، می‌دونم که دیگه نمی‌ذاری پسرت، پسرمون، احساس تنهایی کنه.»


فراخوان نامه به خانواده‌های داغدار و دادخواه ایران
بیایید هر کدام از ما نامه و دلنوشته‌ای خطاب به مادران، پدران، خواهران و برادران و فرزندان دادخواه بنویسیم.

یکی از جان‌باختگان را انتخاب کنید و خطاب به خانواده او نامه‌ای بنویسید و برای ما بفرستید تا صدای شما باشیم و پیام‌تان را منتشر کنیم.


https://docs.google.com/forms/d/1d4uykCCDKKl1f5pepvy3Kn9PioF-mSr5d-LPLAedYd8/edit



#یاری_مدنی_توانا
#نوروز
#دادخواهی
#سیدمحمد_حسینی
@Tavaana_TavaanaTech

نامه یک مخاطب به پروین فهیمی، مادر سهراب اعرابی، از کشته‌شدگان خرداد ۱۳۸۸
«پروین خانم جان!
این نامه را در آستانه بهار خطاب به شما می‌نویسم. در این سال‌ها هر زمان که مردم ایران ظلم، گلوگیرشان شد و دیگر نتوانستند نفس بکشند و صدایشان را بلند کردند. قبل از این‌که خبرهایش را بخوانم که یکی یا چند تن کشته شده‌اند و عکس‌هایش را ببینم، بی‌درنگ یک تصویر جلوی چشمم می‌آمد؛ سهراب اعرابی.
در سال ۸۸ نسل ما امید به تغییر از راه صندوق رأی داشت. ما تمام سعی‌مان را کردیم. آن روبان‌ها و بادکنک‌های سبز را بر دست‌هایمان و روی آنتن ماشین‌ها یادتان هست؟ آن زنجیره انسانی از تجریش تا راه‌آهن را یادتان هست؟ سهراب آن روز کجای آن زنجیره انسانی بود؟ اما خرداد آن سال خرداد ما نبود. اصلا انگار خرداد هیچ‌وقت برای ما نبوده است. ۲۵ خرداد نمی‌دانستیم از خانه بیرون برویم یا نه؟ اما اگر از خانه بیرون نمی‌رفتیم چطور آن رودِ خروشانِ سکوت را می‌دیدیم؟ آن فشردگی انسان‌ها را تنها با حضور می‌شد درک کرد. با دلِ خوش و با لبخند به خانه برگشتیم. به خانه برگشتن همان و شنیدن با تاخیر اخبار همان. آن‌ها حتی سکوتمان را هم تاب نیاوردند. می‌دانم از همان شب به دنبال سهراب بودید و تمام تهران را به دنبالش گشتید. اسم‌های کشته‌شدگان آن روز می‌آمد. من هیچ کدام را نمی‌شناختم. اما بغض گلویم را گرفته بود. چند روزی گذشت تا عکس‌ها آمد. همه چیز آوار شد روی سرم.
می‌دانید چرا؟ چون من تصویر یکی را از آن میان روی یکی از پوسترها دیده بودم. همین برای من کافی بود که او را از خود بدانم. در همه اعتراضات این سال‌ها از آبان ۹۸ تا انقلاب مهسا، از سرنگونی هواپیما اوکراینی تا تک‌تک زنانی و مردانی که چشم‌هایشان را از دست دادند، از کشته‌شدگان همه این سال‌ها تصاویرشان با عکس سهراب اعرابی برای من یکی می‌شود و غم و خشم، همه وجودم را می‌گیرد.
پروین خانم جان! می‌دانم که همه این سال‌ها شاید جشن نوروز برایتان از همه دردآورتر باشد. اما بدانید که سهراب در بین ما ست و هنوز به ما امید تغییر می‌دهد. حتی اگر آن روز که تغییر رخ می‌دهد ما نباشیم.»

بیایید دلنوشته‌ای خطاب به خانواده‌های دادخواه بنویسید تا صدای شما باشیم و پیام‌تان را منتشر کنیم. 

https://docs.google.com/.../1d4uykCCDKKl1f5pepvy3Kn9.../edit 

#یاری_مدنی_توانا 
#نوروز 
#دادخواهی  
#سهراب_اعرابی
@Tavaana_TavaanaTech