شعله پاکروان، مادر زنده‌یاد ریحانه جباری، در دهمین سالگرد اعدام دخترش، مطلبی به شرح زیر منتشر کرد:

«ده سال تمام گذشت از خون به دل شدنم۔پس چرا قلبم آرام نمی‌گیرد؟ ده سال است که خاک سرد، بدن ریحان را پوشانده۔ پس چرا داغش سرد نمی‌شود؟ هزار تجربه و تغییر در زندگیم پیدا شد، اما سیاه‌تر از ان روز تلخ ندیده‌ام۔ وقتی برای اولین بار مادری دادخواه را دیدم که بعد از چندین دهه که از اعدام فرزندانش گذشته بود، همچنان از خاکستر وجودش دود برمی‌خاست، به خودم گفتم شاید این درد هرگز تمام نشود۔ آری درست فهمیده بودم۔ دردی که روح و جسم را مبتلامی‌کند۔ مثل باد در بدنت می‌چرخد. یکروز دستت درد میگیرد یکروز پایت. یکروز قلبت تیر می‌کشد یک روز چشمت۔ یک روز خسته‌ای بدون اینکه کاری کرده باشی، یک روز از دنیا بدت می‌آید۔ یکروز نفست تنگ می‌شود۔ دکتر می‌گوید همه این دردها از مغزت می‌آید و تو می‌دانی که خاطره‌ها و تصاویر یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند۔ یکبار تولدش را بیاد می‌آوری، یکبار راه رفتنش را۔ یکبار از شیر گرفتنش جلوی چشمت میاید و یکبار حرف زدنش۔ اه از رشد و بلند قامت شدن و درس و مدرسه‌اش۔ از مونس جان شدنش۔ همین خاطره‌ها تو را دیوانه می‌کند۔ شیدا و مجنون می‌کند۔ به دنبال لیلای خفته در گور میگردی بی انکه لحظه‌ای از یاد ببری چه کس یا کسانی او را کشتند۔ همه تنت گر می‌گیرد از خشم و نفرت۔ دلت می‌خواهد زمین و زمان را از هم بدری۔ اما،۔۔ اما چه کنم که او چندین بار گفته و در وصیتنامه‌اش نوشته "تلاش کن تا فراموش کنی روزهای تلخ را"۔ چه کنم که حتی بعد از ده سال، هنوز تلخی و رنج و اندوه هست۔ هنوز وقتی کلمه نحس اعدام را می‌خوانم یا می‌شنوم رعشه می‌گیرم۔ چه کنم که علیرغم تلاش‌هایم برای برآوردن خواسته ریحانه‌ام مبنی بر بخشش شکنجه‌گر و ناقاضی و قاتلش، هنوز از آن‌ها نفرت دارم و نبخشیده‌ام۔ چه کنم که هنوز هر ازگاهی نفرین‌هایی بر زبانم جاری می‌شود که گوش‌های خودم از شنیدنشان داغ می‌شود۔ و خواب دست‌ها و انگشت‌های قطع شده خون‌آلود می‌بینم و وحشت می‌کنم۔ من از کودکی کینه‌توز نبودم و خیلی زود آدم‌ها را می‌بخشیدم۔اما چرا ده سال است می‌گویم نه می‌بخشم، نه فراموش می‌کنم؟ چرا هر کس اعدام می‌شود بخشی از جان من دوباره آتش می‌گیرد؟ در این ده سال انقدر مادرقاب بدست دیده‌ام که دیگر روا نمی‌دانم، فقط از ریحانه‌ام بگویم۔انگار همه اعدامی‌ها بچه منند وبند ناف همه‌شان به قلب من منتهی می‌شوند۔ فرق ندارد اسمش رضا باشد یا محسن، صالح باشد یا سعید، زینب باشد یا ندا۔ همه‌شان مادری دارند که مثل خودم یک شب دراز و تاریک را پشت دیوارهای زندان صبح کرده‌اند و رد کبودی بر گردن محبوب خود دیده‌اند۔ ده سال از پروانگی ریحان گذشت و من هنوز عاشقش هستم۔ بند بند وجودم اکنده از عطر اوست۔ اشک امانم نمی‌دهد۔ ده سال گذشت.»

#دادخواهی #ریحانه_جباری #نه_به_اعدام #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

خانواده جاویدنام فرشته احمدی، بر سر مزارش و در سالگرد کشته‌شدنش، تولدش را جشن گرفتند.
فرشته احمدی، مادر دو کودک خردسال، روز ۵ آبان ۱۴۰۱ کشته شد، ۶ آبان تولدش بود.
‌
روایت برادر فرشته احمدی، جان‌باخته خیزش ۱۴۰۱، از روز کشته‌شدن خواهرش

ساعت ۷:۳۰ دقیقه بعدازظهر شب حادثه، هوا رو به تاریکی می‌رفت که فرشته تیر خورد و بعد از دقایقی جان سپرد.

ابراهیم احمدی آن شب را این‌طور تعریف می‌کند: «وقتی اطراف خانه فرشته به‌دلیل کشته شدن زانیار شلوغ شده بود، تصمیم می‌گیرند به روستا بروند، ولی باز میانه راه پشیمان می‌شوند و برمی‌گردند شهرو ولی منزل پسرعمو همسرش می‌روند. پسر کوچک فرشته لباس‌ خود را کثیف کرده بود و ظاهرا لباس اضافه نداشته است و فرشته لباس را می‌شوید، حدود ۵ دقیقه قبل از اینکه فرشته به پشت‌بام برود، از پسر خودش عکس گرفته که با او قهر کرده است. شلوار شسته شده را به پشت‌بام می‌برد تا روی بند رخت پهن کند.»

فرشته احمدی در لحظه‌ای که تیر خورده، شلوار پسر خردسال‌اش را در دست داشته و فرزند او در آغوش‌اش نبوده است.

ابراهیم احمدی می‌گوید: «خانمی که فرشته منزل آن‌ها میهمان بوده است با بچه‌ها پشت سر فرشته به پشت‌بام می‌روند و به اعتراضات که در کوچه در جریان بوده است، نگاه می‌کردند. همه پشت دیوار کوتاه لبه پشت‌بام که حدود یک متر ارتفاع داشته است ایستاده بودند. این خانم به من گفت یک دفعه فرشته دست خود را روی سینه‌اش گذاشت، من نفهمیدم گلوله خورده، کمی ایستاد و افتاد روی زانو‌هایش. بعد گفت سینه‌ام سوخت. بعد از گفتن این جمله روی زمین افتاده و گفته است مراقب بچه‌های من باشید. این آخرین جمله فرشته بوده است و بعد از آن دیگر نتوانسته حرفی بزند؛ ولی تا بیمارستان زنده بوده است.»

🔹این مصاحبه در صفحه ایران‌ایر انجام شده است.

#فرشته_احمدی #دادخواهی #علیه_فراموشی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech