اینجا معلم‌ها برای شاگردانشان می‌رقصند!
دریا صفایی فعال مدنی ساکن بلژیک با انتشار این ویدیو در فیسبوکش ( http://bit.ly/1Ts0ZEG )نوشت:
«امروز عصر که رفتم آریو رو از مدرسه بگیرم، دیدم صدای #موسیقی بلنده. به‌سوی صدا رفتم. میدونستم که فردا جشن پنجاه سالگی #مدرسه است. تا به حیاط مدرسه رسیدم دیدم که معلم‌ها در حال تهیه برنامه فردا در حال تمرین هستند. نمیدونم چرا هرچه سعی کردم جلوی اشکم را بگیرم نشد. آریو پرسید:" چرا گریه می‌کنی؟" گفتم:" چی به گم، تو که متوجه نمی شی." اما اصرار کرد که باید براش تعریف کنم و من هم گفتم.
گفتم یاد بچگی خودم و نسل خودم افتادم. کودکی ما با بچه‌های اینجا خیلی فرق داشت. ما در #روپوش و #مقنعه سورمه‌ای و غمگین، حتا حق نداشتیم موقع بازی بلند بخندیم، با اینکه مدرسه فقط دخترانه بود. نکنه یه وقت عادت کنیم خدای ناکرده بخندیم. هر از گاهی آژیر و حمله هوایی هم چاشنی تفریحات هیجان انگیزمان می‌شد. کودکی ما این بود که موقع بمب باران از طبقه چهارم بدویم بریم زیر راه‌پله و یا اینکه همسایه موشک‌ها رو در آسمون بهمون نشون بده که لحظاتی بعد صدای انفجارش گوشمان را کر می‌کرد. ما حق گوش دادن به موسیقی و #رقصیدن نداشتیم، باید "امن یجیب المضطر" می‌خواندیم و آرزو می‌کردیم امروز هم این بمب هم بر سر ما نیفتد. ما #کودکی نکردیم ...
اما اینجا فردا معلم‌ها برای شاگردانشان خواهند رقصید.»
با دریا صفایی، بیشتر آشنا شوید:
http://bit.ly/1qglKsl
درباره دریا صفایی و تلاش‌هایش بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/ecAaxM

متن زیر را هم یکی از همراهان توانا هفته گذشته برای ما فرستاده بود:

«در جریان زندگی و مشکلات عدیده، خاطرات دوران مدرسه خود را فراموش کردم، اما وقتی اولین بچه ام را به مدرسه بردم، در اولین روز مدرسه به همراه کودکم وارد مدرسه شدم، مدرسه به پادگان و مسجد بیشتر شباهت داشت تا مدرسه که ناگهان خاطرات مدرسه خودم روی سرم آووار شد، بغض گلویم را فشرد وبی اختیار اشک از چشمانم سرازیر گشت! اطرافیان گمان بردند که اشک شوق است در حالی که تکرار مصیبتی بود که به نسل بعدی میرسید»

@Tavaana_TavaanaTech

«در مترویی در نیویورک نشسته بودم. خسته بودم و لحظه‌شماری می‌کردم تا زودتر به خانه برسم. خوابم می‌آمد و کم‌حوصله بودم. ناگهان چند جوان وارد مترو شدند و شروع به رقصیدن کردند. اول با خستگی و بی‌حوصلگی نگاه‌شان کردم اما لحظاتی بعد گویا نشاط و شادابی‌ای به کالبدم وارد شد. دیگر احساس قبل را نداشتم. روحیه‌ام عوض شده بود. مردمی که همه خسته از کار روزمره بازگشتند کم‌وبیش مانند من بودند. رقص که تمام شد و ترن به ایستگاه بعدی رسید مردم دست می‌زدند و پول می‌دادند.

با خودم فکر می‌کردم کاش می‌شد در کشور من هم به جای گشت ارشاد و بگیر و ببند جوان‌ها کمی فضا آزاد بود. آواز می‌خواندیم و می‌رقصیدیم. به کجای کائنات و عرش کبریایی پروردگار برمی‌خورد که رقص باشد؛ که شادی باشد. شاید اگر رقص داشتیم اعتیاد کم‌تر هم داشتیم. شاید خودکشی کم‌تر بشود. شاید با همین چند لحظه خوشی، خستگی از تن کارگری در برود که از صبح کار می‌کند.

گاهی فکر می‌کنم برای خلق لحظاتی شاد هیچ سرمایه‌ای نمی‌خواهد. فقط کمی آزادی می‌خواهد. همین! در همین ویدئو ببینید!

برگرفته از ایسنتاگرام Behzad Mehrani

شما چه فکر می‌کنید؟
goo.gl/reIM1I

مطالب مرتبط:

شادی ما و شادی آن‌ها
http://bit.ly/1oHIDnb

کودکانی از اوگاندا این‌گونه شادی می‌کنند و شادی‌هاشان را با هم قسمت می‌کنند.
شادی و رقصیدن حق کودکان است. این کودکان با وجود نداری و فقر، باز شادمانه می رقصند. موسیقی آنها را به هیجان آورده و آنها می دانند چگونه از ساده‌ترین خوشی‌های زندگی لذت ببرند و زندگی را با همه کاستی‌هایش به جشن پرشوری بدل کنند. از کودکان سادگی را بیاموزیم.
چقدر به حقوق کودکان خود واقف هستیم؟
goo.gl/ezTtg8

مطالب مرتبط:
کودک آزاری و تاثیرش بر کودکان
http://bit.ly/2dIkOvx
آزار جنسی کودکان در ایران
http://bit.ly/1z9LZEC
تجربه خشونت جنسی در کودکی و تاثیرش بر کودک
http://bit.ly/2eLvkQq
کودکان کار، ستمدیدگان بی‌صدا
http://bit.ly/1nUB4YK
حقوق کودک و نوجوان: از تولد تا هجده سالگی
حسین رئیسی
http://bit.ly/1fGyUup

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ

رقص و ساز و آواز را هميشه دوست داشتم، در زندگيم بسيار رقصيده ام، گاه براى دل خودم و بيشتر به ساز روزگار
زندگى سمفوني‌هاى عجيبى براى من نواخته و من بى درنگ برايش پايكوبى كرده‌ام، زلف‌ها پريشان كردهام و دلبري‌ها تا در نهايت دنيا را وادار كردم كه به ساز دل من برقصد.
اين روزها گاهى من براى دنيا مي‌نوازم و گاهى او براى من، ولى غمگينم براى دختران سرزمينم كه بال و پرشان را چيده‌اند اما هنرمندانه با بال‌هاى شكسته پرواز مي‌كنند.
پرنده در قفس هم پرنده مي‌ماند، دل به ساز روزگار ندهيد، آنقدر برقصيد كه ساز دنيا با دل شما كوك شود.
دوستم چه زيبا نوشته بود امروز؛ عدو سبب خير مي‌شود گاهى، حالا مائده هاااااا تك به تك سربرمى‌آورند...
حالا دنيا به تماشاى شما نشسته است، با بالهاى سپيدتان برقصيد كه زمستان نيز تمام مي‌شود و روسياهى براى شما نمى‌ماند
ما نيز باافتخار برايتان كف مي‌زنيم 👏🏻👏🏻👏🏻
شايا ١٧تير ١٣٩٧

#من_یک_ترنسکشوال_هستم

یکی از مخاطبان ما متن بالا را همراه با ویدئو برای ما ارسال کرده است.


#رقصیدن_جرم_نیست #رقص #مائده_هژبری #الناز_قاسمی #شاداب_شکیب #برقص_تا_برقصیم

@Tavaana_TavaanaTech

Amnesty Iran:
پیام #برقص_تا_برقصیم مردمان ایران، فعالان عفو بین‌الملل را هم با خودش همراه کرد. در اعتراض به دستگیری #مائده_هژبری [...]
#رقصیدن_جرم_نیست
AmnestyIran

@Tavaana_TavaanaTech

‌
ندا میرزالو، فرزند یکی از جان‌باختگان جنگ، ضمن انتشار این ویدیو نوشت:
«به خیال خام خود صدای #شروین_حاجی پور رو خاموش کردید، صدایش را یک جهان شنید! حال میخواهید صدای #مهدی_یراحی را خاموش کنید؟ یک ایران صدایش را فریاد خواهد زد. با رویش ناگزیر جوانه ها چه میکنید؟ ما خاموش شدنی نیستیم.

ما برای آزادی ایران میجنگیم، این اهریمن خونخوار کمر بر قتل ایران بسته، #رودخانه_ها و #دریاچه_ها را خشک کرده، #جنگل_ها در معرض #نابودی اند، #صنعت_کشاورزی از بین رفته، کارخانجات بسته شدند، فقر به تمام اقشار جامعه نفوذ کرده، #آلودگی_هوا، #بحران_آب، بحران اقتصاد، تورم و #فقر و فلاکت، #فحشا، #ناامنی، #حقوق_زنان، حقوق اقلیت های قومی و مذهبی، حقوق اقلیت های جنسی، #آزادی_بیان، آزادی عقیده و فکر، آزادی هنر، آزادی برای #رقصیدن #خندیدن و #بوسیدن…. ما برای همه اینها میجنگیم.
روسری تنها یک سمبل نمادین برای اعتراض به تمام فلاکت ها و بدبختی هایی است که این #رژیم_اشغالگر بر کهن سرزمین ما، #ایران بانو، تحمیل کرده و ما با قدرت شادی این غم مخوف را از وطن خود بیرون خواهیم راند.»

————————————

شما هم در صورت تمایل می‌توانید ویدیوهای خود را برای ما ارسال. کنید.

#پاینده_ایران
#اعتراضات_سراسری
#اعتصابات_سراسری 
#مهسا_امينى #روسریتو #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

«موج حمایتهای مردمی از رقص و شادی صادق بوقی در بازار ماهی‌فروشان رشت،  طی سه روز گذشته ، حیرت‌انگیز بود ...
آیا مردم ما دارند به مسالمت‌آمیزترین و پاک‌ترین شیوه‌ی اعتراض مدنی  می‌اندیشند؟!
براستی چه کسی می‌تواند و مجاز است که کسی را به جرم شادی و رقص، در یک جامعه‌ی مصیبت‌زده، بازداشت کند؟!

چه کسی می‌تواند ما را (با وجود جیب‌های خالی ) از خریدن یک زندگی شاد و با نشاط محروم کند؟!

راستی چرا  تا حالا
هیچکدام نمی‌دانستیم
زندگی را باید
از بازار ماهی‌فروشان رشت
خرید...!»

از صفحه مسعود احمدی شامکانی
masoudahmadi912

#صادق_بوقی #رقصیدن #رشت #گیلان #برقص_تا_برقصیم #بازار_رشت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech