«اگر «خرمشهر را خدا آزاد کرد» پس چرا آباد نکرد؟
این کنایه‌ی معنادار و نمادین را در شبکه‌های اجتماعی دیده‌ام
معنای ساده‌اش این است که اگر #خرمشهر، عزیز است چرا افزون بر سه دهه پس از آزادی‌اش هنوز یکی از شهرهای #محروم ایران است؟
اما معنای نه چندان ساده‌اش:
یک رزمنده، حق دارد بعد از پیروزی، سر به سجده بگذارد و موحّدانه خدا را شکر کند اما حکومت حق ندارد بگوید «خرمشهر را خدا آزاد کرد». می‌دانید چرا؟ چون اگر پای #خدا به گفتمان #قدرت باز شد و #حکومت، انجام کاری را به خدا نسبت داد انجام ندادنش را هم می‌تواند به او منسوب کند. حتی می‌تواند در بی‌تدبیری‌هایش هم به جای پاسخگویی به مردم، آنها را به تحمل در راه خدا دعوت کند و نامش را «مقاومت» بگذارد. اصلا می‌تواند مخالفانش را مخالفانِ خدا بخواند و برای مجازات‌شان زحمتِ خدا را هم کم کند و #جهنم کند زندگی‌شان را.
خداوند یکی‌ست و #شریک هم ندارد؛ دقیقا به همین دلیل، حکومت حق ندارد بر مردم #خدایی کند یا از خدا خرج کند نه در روزهای خوشی و نه در روزگار ناخوشی. «حاکم الهی» هم نداریم؛ حکومت امری کاملا #دنیوی و #زمینی است. حاکم «مثل آدم» می‌آید و می‌رود؛ چون هر آمدنی رفتنی دارد. هر انتخابی، جایگزین دارد و هر تخلفی مجازات.
خرمشهرها از #اشغال دشمن #آزاد نشدند تا به #اسارتِ حکومت درآیند. آبادشان کنید و حُرمت آزادی شهرها و مردمان را نگهدارید تا وارثان «محمد جهان‌آرا» جانی تازه بگیرند و ایرانی مبارک بسازند بر نامِ متبرّک او.»
محمدجواد اکبرین
پژوهشگر دین

شما چه فکر می‌کنید؟
@Tavaana_TavaanaTech