Live News-ին տված հարցազրույցում անդրադարձել եմ տարածաշրջանային նոր իրողություններին, Հայաստանի առաջնահերթություններին:

Երևանի ավագանու նիստերն աստիճանաբար վերահաստատում են աքսիոմատիկ ճշմարտությունը, որ քաղաքային իշխանության լեգիտիմությունը խիստ խոցելի է՝ այն պատճառով, որ կառավարող կոալիցիան չունի մեծամասնություն:

Գոնե լռեք

Այն, ինչ այսօր տեղի ունեցավ Երևանի ավագանու նիստում՝ սովորական խուլիգանություն է, որը, սակայն գործող իշխանության և, այսպես կոչված, տիտղոսային ընդդիմության հարաբերությունների բանաձևն է:
Այս իշխանության, նրա արբանյակների քաղաքական էպիկրիզը, արժեքային սնանկությունը, բարոյական նկարագիրը վաղուց հայտնի են:
Ցավն այլ տեղ է, որ «այլընտրանքի» կարգավիճակում հանդես է գալիս սովորական խուժանը՝ փողոցային բառապաշարով:
Նման «այլընտրանքը» Փաշինյանի իշխանության թթվածին է, որովհետև Նիկոլ Փաշինյանին, Տիգրան Ավինյանին, մյուսներին ազատում է իրական պատասխանատվությունից:
Ես ընդդիմադիր գործիչ եմ ու ակտիվ հարցազրույցներով, հրապարակային տեսակետներով փորձում եմ այլընտրանքային քաղաքական բովանդակություն ձևակերպել, փորձում եմ հանրությանը հույս ներշնչել, որ «Ազգակործան պատուհասը» մեր երկրին պարտադրված դատավճիռ չէ:
«Խլեշով» այս իշխանությանը չես «փչացնի», որովհետև «փչացած» բանը նորից «ինքնահաստատվելու» կարիք չունի:
Բայց Երևանի ավագանու «ընդդիմադիր» անդամների խուլիգանությունը, «խլեշը» վարկաբեկում են իրական ընդդիմադիր խոսքը, արժեզրկում են իմ, քաղաքական խոսք ունեցող մյուս ընդդիմադիրների ջանքերը:
Նիկոլն ու նրա թիմը կործանել են Արցախը, կոնին դրած է Հայաստանի ճակատագիրը, «տիտղոսով» ընդդիմադիր ոմանք «փոխլրացնում» են իշխանության ջանքերը:
Գոնե լռեք, թույլ տվեք իրական ընդդիմության կայացումը, առանց այն էլ՝ իմ պես մտածողների ռեսուրսները խիստ սահմանափակ են: Հա, սահմանափակ են՝ իշխանության լակոտների ու «խլեշակիր» ընդդիմադիրներ դեմ երկու ճակատով պայքարելու համար:

Բաքուն կփորձի ֆորմատ պարտադրել Երևանին, նաև՝ ռազմական ճանապարհով

Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն առաջարկել է հայ-ադրբեջանական բանակցություններ անցկացնել փոխադարձաբար ընդունելի վայրում կամ համաձայնության գալ հանդիպելու սահմանային գոտում։
Թվում է՝ ռացիոնալ առաջարկություն է, մանավանդ, որ միջնորդական բոլոր հարթակները ճգնաժամի մեջ են
Սակայն սա թվացյալ տպավորություն է:
Իհարկե, հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորումը ես տեսնում եմ տարածաշրջանային համատեքստում(այստեղ ձևաչափերը տարբեր կարող են լինել), բայց հայ- ադրբեջանական դիալոգն ուղիղ լինել չի կարող:
Հայաստանը, որպես պարտված կողմ, անվտանգության երաշխիքների, ձեռք բերված պայմանավորվածությունների կատարման երաշխավորի(երաշխավորների) անհրաժեշտություն ունի:
Աշխարհը գնում է ռեգիոնալցման ճանապարհով ու մեծ հավանականությամբ՝ հենց տարածաշրջանային գերտերություններն են երաշխավորելու հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորումն՝ անուղղակի դառնալով նաև մեր պետականության լինելիության երաշխավորները:
Այս համատեքստում իսկապես պետք չէ «փրկիչներ» փնտրել Արևմուտքում, բայց գործընթացն իրական միջնորդների անհրաժեշտություն ունի:
Դրանք, ըստ ամենայնի, Ռուսաստանը, Թուրքիան և Իրանն են. այն երկրները, որոնք տարածաշրջանում, հողի վրա, իրական ազդեցություն ունեն՝ իրենց պոտենցիալով, զինված ուժերով:
Ադրբեջանի այսօրվա առաջարկությունը համարժեք է Հայաստանին հասցեագրված կապիտուլյացիայի վերջնագրի:
Չեմ բացառում, որ առաջիկա շաբաթներին, ռազմական ճնշման միջոցով, Բաքուն փորձի ֆորմատ պարտադրել Երևանին:

«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է քաղաքագետ, «Դեմոկրատական այլընտրանք» կուսակցության քաղաքական խորհրդի նախագահ Սուրեն Սուրենյանցը

«Մենք գործում ենք, երբ արդեն ուշ է: Մենք գործում ենք, երբ ողբերգությունն արդեն տեղի է ունեցել»,- այս կարծիքն է արտահայտել կանադացի պահպանողական սենատոր Լեո Հուսակոսը՝ խոսելով արևմտյան կառավարությունների մասին:
Միանգամայն դիպուկ դիտարկում է, որը ճիշտ էր 100 տարի առաջ և ճիշտ է հիմա: Media Post Factum-ի անդրադարձը:

Պրոքսի պատերազմներն իրենց կանոններն ունեն. երբեմն «պրոքսիներն» օգտագործվում են՝ որպես «թնդանոթի միս»: Երևանի ավագանիում այսօր մոտավորապես այսպես վարվեցին Փաշինյանն ու Քոչարյանը՝ իրենց «պրոքսիների» հետ:

Ստեղծված իրավիճակի, թերևս, ամենառացիոնալ լուծումը Երևանի ավագանու արտահերթ ընտրություններն են: Media Post Factum-ի անդրադարձը:

Եվրոպան փոխվում է

ԵՄ երկրներում տեղի է ունենում հասարակական կարծիքի տրանսֆորմացիա, որը, մի կողմից, վտանգներ է ծնում եվրոպական քաղաքական միասնության համար, մյուս կողմից՝ ցույց է տալիս, որ Եվրոպայում ժողովուրդը հոգնել է ուկրաինական պատերազմից: Հոլանդիայի խորհրդարանական ընտրությունների առաջատարը ուլտրաաջ «Ազատության կուսակցությունն» է՝ 35% քվեով, որի առաջնորդ Վիլդերսը հայտնի է այն փաստով, որ ամիսներ առաջ բոյկոտել է Զելենսկիի ելույթը Նիդեռլանդների խորհրդարանում:
Էական չէ՝ Վիլդերսին կհաջողվի՞, թե՞ ոչ, ձևավորել կաբինետ, ավելի կարևոր է եվրոպական հասարակությունների տրամադրությունների փոփոխությունը:
Ի դեպ, այս հանգամանքը շատ կարևոր պետք է լինի նաև Հայաստանի իշխանության համար, որի ներկայիս արտաքին քաղաքականությունը հիմնված է բացառապես պատրանքների ու միակողմանի ցանկությունների վրա:

Կառավարության այսօրվա նիստում Փաշինյանը դարձյալ «չագուչի» մասին է հիշել: Սա երեք բանի մասին է վկայում. 1) Փաշինյանին զեկուցել են իր վարկանիշի սրընթաց անկման մասին, 2) սպասվում են նոր «կոռուպցիոն բացահայտումներ» և աղմկոտ ձերբակալություններ, 3) սեփականության վերաբաժանման գործընթացը նոր փուլ է մտնում. ամբողջական իշխանությունը ենթադրում է նաև «հեղափոխական» օլիգարխիա:

Միացյալ Թագավորության Եվրոպայի հարցերով նախարար Լեո Դոքերթին, ով գտնվում է տարածաշրջանում, ընդգծել է, որ «Մեծ Բրիտանիան Ադրբեջանի մեծագույն դաշնակիցն է և ամուր կապեր ունի Հայաստանի հետ»: Կարծում եմ՝ դիվանագիտական ձևակերպումների տողակատակում հստակ ասված է, թե Լոնդոնի համար ինչպիսի տարբեր նշանակություններ ունեն Ադրբեջանն ու Հայաստանը:

Իշխանության բեսպրեդել. Media Post Factum-ի անդրադարձը:

Մինչ Նիկոլ Փաշինյանը ժամերով խոսում էր, ես հյուրընկալել էի իմ ընկեր Լիլիթ Մելքոնյանի հաղորդմանը՝ Հ2-ի տաղավարում:

Նիկոլ Փաշինյանը որևէ ասելիք չունի․ սա այն է, ինչ կարելի է ասել նրա «ասուլիսի» մասին։ Media Post Factum-ի անդրադարձը: