صاحبدلان

مردم چی میگن؟

یکی دو سال پیش بود که دوستی از دوستانم ازدواج کرد. وضعیت مالی خوبی نداشت اما با وام و قسط و قرض، مراسم عروسی مفصل و پرخرجی برگزار کرد. وقتی پرسیدم نمی‌شد مراسم نگیری و این پول را صرف زندگی‌ات کنی تا چند قدم جلوتر باشی؟
جوری چپ‌چپ نگاهم کرد و چشم از هم درید که سکوت کردم.
گفت: یعنی چی؟ مردم چی میگن؟
نمیگن انقدر خسیس بود که دلش نیومد یه جشن بگیره و همین‌جوری بدون سور و سات رفت سر خونه زندگیش؟
هفته‌ی قبل شنیدم از همسرش جدا شده و یکی از دلایل این متارکه، مشکلات مالی بوده

از این دست مثال‌ها به کرات در اطراف‌مان دیده‌ می‌شود.
اما یک لحظه صبر کنید. خودمان مبراییم از این نوع نگاه؟

ستون زندگی‌مان بر مبنای چگونگی قضاوت شدن توسط دیگران استوار شده است. معیارمان برای رضایت و خوشحالی مورد تشویق قرار گرفتن توسط دیگران است.
بی‌وقفه در تکاپوییم که مطلع شویم دیگری و دیگران درباره‌مان چه نظری دارند؟ چگونه فکر می‌کنند؟ چه می‌گویند؟ آیا مورد پسند و تاییدشان هستیم یا خیر؟

هر کاری قرار باشد انجام دهیم یا هر تصمیمی بگیریم باید همسو و هم‌جهت با عرف و افکار حاکم افراد اطراف باشد تا مبادا از چشم‌شان بیافتیم.

بیشترین زمان را با خودمان می‌گذرانیم اما کم‌ترین اهمیت را نظر، نگاه، سلیقه، خواسته و رضایت خودمان دارد.
ما برای دیگران و به‌خاطر دیگران زندگی می‌کنیم.
کنجکاو احوالات غیر هستیم و غافل از خود.
به باور دیگران کار داریم چون باور خاصی نداریم.
به افکار دیگران اهمیت می‌دهیم چون خودمان حوصله‌ی اندیشیدن نداریم. به موفقیت دیگران کار داریم زیرا توان موفق شدن نداریم.
نگاه‌مان همیشه به دیگران است.به بیرون. به هر چیزی غیر از خودمان. هویت شخصی ما بستگی به ادراکات دیگران دارد.

بنابراین این که "من کیستم؟" آن‌قدر نازل شده که فقط وقتی احساس راحتی و وجود داشتن می‌کنم که دیگران نگاهم کنند.
برای موجه‌تر جلوه کردن در نظرگاه دیگران باید خود واقعی را انکار کرد و دست به دامن ماسک شد.
اما به قول سورن کی‌یر کگارد:
اگر دائما خود را با نقاب‌هایی که برای به دیگران چهره می‌زنی بشناسانی بالاخره لحظه‌ای فرا می‌رسد که باید نقاب از چهره برداری. پشت آن نقاب، دیگر چیزی نیست.

بنجامین فرانکلین می‌گوید:
چشم دیگران چشمی است که ما را ورشکست می‌کند.
اگر همه غیر از خودم کور بودند من نه به خانه‌ی باشکوه احتیاج داشتم نه به مبل عالی.
حالا این جمله را در نظر بگیرید و امروزی‌اش کنید و ببینید شبکه های اجتماعی کجای این جمله می‌تواند جای گیرد؟
اگر خودت را فدای تایید و تشویق گرفتن از دیگران کنی، روزی که عمرت به پایان برسد شرمِ زندگیِ نکرده را با خود به گور خواهی برد و حسرت، آخرین حس تو خواهد بود.
وین دایر میگوید:
اگر بدانید بسیاری از مردم هزاران بار به یک سردرد ساده و معمولی خود، بیشتر اهمیت می‌دهند تا مرگ من و شما، دیگر نگران نخواهد بود که درباره‌ی شما چه فکری می‌کنند.
قبولش ندارید؟

#رضا_مقصودی

494 viewsMir mehria, edited 20:31