شورای بازنشستگان ایران

استثمار شدید، کارگران پروژه‌ای مناطق آزاد را «بیمار» کرده است!

پیمانکاران در مناطق ویژه اقتصادی کارگران پروژه‌ای را به خشن‌ترین شکل استثمار می‌کنند؛ قراردادهای موقت و گاه بدون برخورداری از بیمه، ساعت کار طولانی و سکونت در اقامت‌گاه‌های فاقد امکانات بهداشتی و رفاهی و دستمزد اندک سهم کارگران است و سود هم در جیب پیمانکاران.
«شدت کار، تغذیه نامناسب، بهداشت بد همراه با محیط کارِ بسیار آلوده،‌ کارگر را بیمار می‌کند. این صدماتی که به کارگر وارد می‌شود، جدی است.»
بیشتر کارگران پروژه‌ای دور از محل سکونت و خانواده‌‎هایشان، در خوابگاهای بدون امکانات بهداشتی و رفاهی اقامت دارند. اغلب آنان ۲۵ روز در ماه را کار می‌کنند و ۵ روز استراحت دارند. مسافت طولانی و هزینه بالا رفت و آمد گاه بیشتر آنان را از آمدن به خانه در روزهای تعطیل هم باز می‌دارد. مسئله‌ای که بسیاری از آنان را بیمار می‌کند.
آنها به کار سخت «تن» داده‌اند تا دستمزد بیشتری بگیرند. در عمل اما این شرکت‌های پیمانکاری هستند که از کار سخت و جان‌فرسا کارگران پروژه‌ای سود به جیب می‌زنند.
پیمانکاران برای اینکه یک مناقصه را ببرند تلاش می‌کنند قیمت تمام شده پایین‌تری پیشنهاد و بعد برای جبران «سود از دست رفته» کارگران را بیشتر استثمار کنند. گاه نیز وضعیت به گونه‌ای است که پیمانکاری که پروژه را روی کاغذ در دست گرفته، آن را به شرکت‌های پیمانکاری کوچک‌تر واگذار می‌کند:
«این پیمانکاران می‌خواهند در مناقصه‌ها با حداقل درآمد، کار تولیدی انجام دهند به همین دلیل برای اینکه ورشکست نشوند، سخت‌ترین فشارها را بر کارگر وارد می‌کنند. از طرفی پیمانکاران از وضعیت بد امکاناتی که در مناطق آزاد صنعتی وجود دارد، سوءاستفاده می کنند. آنها کارگران را بیمه نمی‌کنند و معمولا اگر خود کارگر پیگیر نباشد و اعتراضی نداشته باشد، بیمه او رد نمی‌شود.»
مناطق آزاد خارج از شمول قانون کارند. نه تشکل‌های کارگری اعتبار و جایگاهی دارند و نه هیئت‌های رسیدگی به تخلفات پیگیری شکایت کارگران را وظیفه خود می‌دانند. نتیجه این شرایط کارگران با قراردادهای موقت است و همین وضعیت به پیمانکاران این امکان را می‌دهد تا هر وقت که خواستند کارگران را اخراج کنند.

وضعیت شکننده کارگران و حمایت‌های نهادهای مسئول از جمله اداره کار و اشتغال مناطق آزاد تجاری و ویژه اقتصادی از پیمانکاران تاخیر در پرداخت دستمزد کارگران پروژه‌ای را به یک «رویه عادی» تبدیل کرده است. دستمزد آنها معمولا همان مزد پایه مصوب شورای عالی کار است. آنهم در شرایطی که کارکنان رسمی مناطق ویژه و آزاد و پروژه‌های نفت و گاز از مزایای شغلی متعددی بهره‌مند‌ند.
کارگران پروژه‌ای اما برای رسیدن به همان حداقل مزد پایه هم گاه باید چند ماه صبر کنند. «پنج شش ماه یکبار حقوق می‌دهند و دائم اعلام می‌کنند که باید صورت وضعیت رد شود».
کارگران پروژه‌ای چند سالی است که به حذف پیمانکاران اصرار دارند. در جریان اعتراضات تابستان کارگران پالایشگاه‌های نفت و گاز هم تبدیل قراردادهای کاری از موقت به رسمی و حذف پیمانکاران یکی از خواسته‌های کارگران بود.
ناصر آغاجاری/درگفتگو با ایلنا

#حذف_پیمانکاران
#پیمانکاران_فربه
#کارگران_نحیف

@Sbazneshasteganir

456 viewsedited 08:43