🔴 این بازداشت‌ها بیش از هرچیز یادآور حیات انقلابی است که آغاز کردیم

امروز قریب به یک سال از قیام ژینا می‌گذرد. یک سال از وقتی که نترسیدیم و آن‌چه که روزی حتی به مخلیه‌مان هم خطور نمی‌کرد، را زندگی کردیم.

اکنون به سالگرد قیام ژینا نزدیک می‌شویم و هر روز موج بازداشت‌های گسترده است که بر موج قبلی سوار می‌شود. بازداشت فعالین زنان و فعالین سیاسی-اجتماعی در رشت، فومن، انزلی، بابل، مهاباد، پیرانشهر، اصفهان، ایذه، زاهدان، تهران، تبریز و … .
بله، بازداشت‌ها و دستگیری‌ها گسترده است اما نه به گستردگی قیام‌ما. ما موجی بودیم-هستیم- که بر موجی بستیم و خواهیم بست. و موج به‌هم پیوستگی و اتحاد ما در برابر هر موجی از بازداشت و سرکوب قد علم خواهد کرد.

ما در #سرخط تأکید می‌کنیم که اگرچه وقتی این سطح از بازداشت آغاز می‌شود، باید بیش از گذشته مراقب امنیت خود، رفقا و فعالیت‌های سیاسی‌مان باشیم، اما قرار نیست این حجم از بازداشت ما را ترس‌خورده و ناامید کند.
یادمان باشد در این بازداشت‌ها بیش از آن‌که ترسی برای ما در پی باشد، ترس آشکار جمهوری اسلامی از فعالان زنان و مبارزان‌مان نهفته است و یادمان نرود منشأ این بازداشت‌ها، کدام مقاومت‌ها و کدام تصاویر مردمی است.
پس بیایید با هم آن روزها و خودمان را به خاطر بیاوریم.

رشت را که در اوج قیام ژینا و تمامی روزهای پس از آن، ذره‌ای از راهی که آغاز کردیم عقب ننشست. گوی بزرگ میدان رشت را که در میان مردم در خیابان‌ها راه می‌گرفت و صحنه‌های زیبای مقاومت و پیروزی خلق می‌کرد.

مهاباد را با آن صحنه‌های بی‌بدیل و نفس‌گیر تسخیر خیابان‌هایی که از آنِ ماست. از آن ما مردم. زنان مهابادی را با درفش سرخ و گل در دستانشان و غریو بلند «شه‌هید نامرێ». چندان که نمرد و تکثیر شد.

ایذه را، روستای پرسیلا را، ایستادگی و پیکر گلوله‌خورده‌ی رفقایمان زیر رگبار گلوله‌ی مزدوران را، روسری‌های افراشته و رقص و آواز زنان بختیاری در مراسم عزاداری یاران‌مان را.

آبدانان را با حلقه‌های رقص پیروزی‌ رفقایمان دور سونیا شریفی به هنگام آزادی.

پیرانشهر را و شب‌های رقص و قیام خواهران و برادرانمان در میان زبانه‌های آتش را.

آمل و مراسم روسری‌سوزان خواهرانمان در چهلم خواهر شهیدمان غزاله چلابی را.

بلوچستان و ایستادگی یاران بلوچ‌مان را که علیرغم نسل‌کشی و اعدام‌های روزانه، بعد از قریب به یکسال از جمعه‌های اعتراضی‌ و خون خدانور و سایر شهدایمان عقب ننشستند و با شعارهای مترقی‌شان بساط شیخ و شاه را درهم‌شکستند.

اهواز را که از قیام تشنگان و فریاد «انأ عطشان» تا قیام ژینا همچنان علیه حکومت مرکرگزای ستم و تبعیض ایستاده‌اند

تهران را با قامت افراشته‌ی نیکا و روسری گر گرفته در دستانش و حلقه‌ی ناگسستی و متحد دستانمان در برابر نیروی تا بن دندان مسلح سرکوب  را.

مشهد، شهر تبلیغاتی حضرات‌شان با رژه‌ی تسخر‌آمیز و و فریاد «زن، زندگی، آزادی» دختران بی‌حجاب‌مان را.

صدای اعتراض و «نه» بلندِ دانش‌آموزان مدرسه‌ای‌مان در سراسر کشور که نام همه‌‌ی آنها مهسا و نیکا و سارینا بود.

و دانشجویان مبارزمان را که زیر چکمه‌های سرکوب و اخراج و تعلیق ایستاده‌اند و همچنان سنگر دانشگاه را حفظ کرده‌اند.

جان‌های زیبا و عزیزی که در سرتاسر کشور به خون غلتیدند، رقص‌هایشان، خطابه‌ها و صدای لرزان ولی استوار خانواده‌هایشان بر سر مزار و موج همراهی و مقاومت‌های مردمی در مراسم‌های تدفین و چهلم و تولد شهیدانمان را به خاطر آوریم.

آژیر انقلاب که آن روزها در تمامی کشور پخش می‌شد، هنوز هم در گوش ما و البته در مقابل چشمان نیروهای سرکوب در حال پخش است؛ حتی اگر به بلندی آن روزها به گوش نرسد.
یادمان نرود این بازداشت‌ها و سرکوب‌ها بیش از هرچیز یادآور حیات انقلابی است که آغاز کردیم و ما نیک می‌دانیم که این تازه اول راه است. که ما همان موقع نیز در خیابان‌ها می‌دانستیم: «این دیگه اعتراض نیست، شروع انقلابه»

#مقاومت_زندگیست
#شروع_انقلاب
#رهایی_حق_ماست_قدرت_ما_جمع_ما_است
#سرکوب_گسترده
#زن_زندگی_آزادی
#ژینا_امینی
#قیام_ژینا
#قیام_زندگی

@sarkhatism