تصویری خاطره انگیز :

از #مرجان، #رامش، #منوچهر_سخایی و #گیتی_پاشایی، در #نوروز_1352...

#هنر
@Roshanfkrane

🔹موزیک ویدئو بسیار زیبا از
🔸خواننده: #گیتی_پاشایی
🔹ترانه: گل مریم
#هنر
@Roshanfkrane

🔴 شکستن رکورد #گینس توسط یک دختر در #تبریز

🔹#گیتی_موسوی ، دختر تبریزی با کشیدن تریلی به وزن 12 تن و 270 کیلوگرم رکورد گینس را شکست.
#جالب
#بانوان
#ارسالی
@Roshanfkrane

🎬 سالگرد درگذشت #گیتی_پاشایی، خواننده، آهنگ‌ساز و بازیگر

گیتی پاشایی در ۱۷ اردیبهشت ۱۳۷۴ به دلیل ابتلا به سرطان پستان و در سن ۵۴ سالگی در تهران درگذشت.

از گیتی پاشایی ترانه‌های ماندگار بسیاری بر جای مانده است که می‌توان به ترانه‌های «آرزوها» با شعری از #مهدی_اخوان_ثالث و آهنگ‌سازی و تنظیم #محمدعلی_سپانلو ، «آشپزخانه» با ترانه‌سرایی #ایرج_جنتی_عطایی و آهنگ‌سازی #بابک_بیات ، «ترسم از عشق است» با ترانه‌سرایی #احمدرضا_احمدی ، «گستاخی» با ترانه‌سرایی #شهیار_قنبری و آهنگ‌سازی #حسن_شماعی‌زاده ، «کتاب غم» با ترانه‌سرایی #هما_میرافشار و آهنگ‌سازی #اسدالله_ملک، «دختری اینجا نشسته داره گریه می‌کنه» با ترانه‌سرایی #فرهاد_شیبانی و آهنگ‌سازی #اسفندیار_منفردزاده و ده‌ها ترانه‌ی شنیدنی دیگر اشاره کرد.

گیتی پاشایی در سال ۱۳۵۶ در فیلم «سفر سنگ» نیز که هم‌سرش #مسعود_کیمیایی کارگردانی آن را بر عهده داشت به ایفای نقش پرداخت. او در سال ۱۳۶۸ به آلمان رفت و در شهر هامبورگ یک دوره‌ی موسیقی کلیسایی و ترانه‌‌های مذهبی را در «نوریخ هوخ شوله» گذراند..../توانا

http://bit.ly/2Mp2lSp

#مناسبت #هنر

@Roshanfkrane

🎬 اجرای ترانه ی خاطره انگیز "گل مریم" در کنسرت
با صدای #گیتی_پاشایی
ترانه سرا : #کریم_فکور
(آهنگ افغانی)
آلبوم: گل مریم

#موسیقی

@Roshanfkrane

بازخوانی شعری از #عارف_قزوینی
توسط خانم #سولماز_نراقی

اجرای اصلی : #گیتی_پاشایی، با آهنگسازی #اسفندیار_منفردزاده

@Roshanfkrane

    #گیتی

#موسیقی

@Roshanfkrane

دعوتید به یک جرعه حس خوب
با هم بشنویم نوای دلنشیـن #گیتی
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌#موسیقی

@Roshanfkrane

صدفهای شکسته
#گیتی_پاشایی
شعر #ایرج_جنتی_عطایی
آهنگ و تنظیم #بابک_بیات

#موسیقی

@Roshanfkrane

آیا آفرینش انسان هدفی داشته است؟

اخترفیزیکدان معروف درباره هدفدار یا بی هدف بودن هستی...
کانال روشنفکران
#نیل_دگراس_تایسون
محل زندگی: منهتن، نیویورک، ایالات متحده آمریکا

#ارسالی یک کلیپ بینظیر

#جالب #اندیشه #علمی #گیتی #نجوم

@Roshanfkrane

گریه
#گیتی_پاشایی

#موسیقی
@Roshanfkrane

‍ گیتی پاشایی، خواننده، آهنگ‌ساز و بازیگر ایرانی در ۲۳ خردادماه ۱۳۱۹ در تهران دیده به جهان گشود.
پدر بزرگِ گیتی، جعفر منصوری شاعر و استاد موسیقی بود.
او تار و سه‌تار را به مادرِ گیتی آموزش داد و این‌گونه شد که مادر گیتی با موسیقی آشنا شد.
گیتی پاشایی ردیف‌های موسیقی را نزد اساتیدی چون فرامرز پایور، مهدی فروغ و محمود کریمی آموخت.
گیتی پس از دیپلم به آمریکا رفت و در سیتی‌کالج نیویورک در رشته‌ی معماری به تحصیل پرداخت.
او هم‌چنین در سیاتل آمریکا لیسانس هارمونی و ارکستراسیون دریافت کرد. اواخر دهه‌ی چهل شمسی بود که گیتی با خوانندگی در رادیو و تلویزیون رسماً واردِ عالم خوانندگی شد.
ترانه‌‌هایی مانند «دل بلهوس»، «گل مریم»، «شب من شب تو» و «یه دل دارم» از ترانه‌های آن دوره‌ی گیتی پاشایی محسوب می‌شود.
پاشایی در سال ۱۳۵۴ به نوعی مشی عارفانه و تصوف گرایش پیدا کرد که در برخی از ترانه‌های این دوره‌ی پاشایی نیز می‌توان رد پایی از آن گرفت.
او ترانه‌‌های ماندگاری نیز اجرا کرد که اشعار آن از شاعران بنامی چون مهدی اخوان ثالت، احمدرضا احمدی و محمدعلی سپانلو بود.
آهنگ‌سازی این ترانه‌ها را نیز خود بر عهده داشت.

گیتی پاشایی در سال ۱۳۵۶ در فیلم «سفر سنگ» نیز که هم‌سرش مسعود کیمیایی کارگردانی آن را بر عهده داشت به ایفای نقش پرداخت.
گیتی پاشایی در سال ۱۳۶۸ به آلمان رفت و در شهر هامبورگ یک دوره‌ی موسیقی کلیسایی و ترانه‌‌های مذهبی را در «نوریخ هوخ شوله» گذراند.
گیتی در کارنامه‌ی هنری خود، آهنگ‌سازی فیلم نیز دارد؛ آهنگ‌ فیلم‌هایی چون «تیغ و ابریشم» (۱۳۶۵)، «سرب» (۱۳۶۷)، «گروهبان»(۱۳۶۹ ) و «گروهبان» (۱۳۶۹) که همگی ساخته‌ی مسعود کیمیایی بوده‌اند از ساخته‌های گیتی پاشایی هستند.
گیتی پاشایی در ۱۷ اردیبهشت ۱۳۷۴ به دلیل ابتلا به سرطان پستان و در سن ۵۴ سالگی در تهران درگذشت و در قطعه‌ی ۱۰۳ ردیف ۱۴۲ شماره ۳۱ بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.

حاصل ازدواج گیتی پاشایی و مسعود کیمیایی، پولاد کیمیایی است که هنرپیشه است و در سال ۱۳۵۹ به دنیا آمده است.
پولاد در سن نوجوانی مادر خود را از دست داده است.
پولاد ، گیتی پاشایی را این‌گونه توصیف می‌کند: «خوشبختانه مادر من این‌قدر کارهای هنری فراوان انجام داده است که باعث می‌شود دلم برایش تنگ نشود. البته از آن جهت که دیگر کنارم نیست دلم برایش تنگ می‌شود.
ولی حضورش را همواره در لحظه لحظه زندگی‌ام حس می‌کنم. برای اینکه هم درکارهای موسیقی‌اش در هر زمینه‌ای همیشه وجود دارد.»
پولاد کیمایی در مورد بیماری مادرش می‌گوید: «وقتی در آلمان بودیم مادرم مریض شد منتها یک دوره‌ای علاج پیدا کرد. بعد یک دوره‌ای که برگشتیم ایران بیماری سرطان او برگشت و بعد فوت شد و در این فاصله که آلمان بودم از سن ۵ سالگی از ایران رفتم و با مادرم زندگی کردم. یعنی از زمان فیلم «سرب» از ایران رفتم و آنجا بزرگ شده بودم تا زمانی که بیماری‌اش شدت گرفت و وقتی برگشتیم ایران باز قرار نبود که من ایران بمانم. وقتی فوت شد من ایران ماندم. در واقع من بیشتر عمرم را با مادرم گذراندم و فیلم «تجارت» اولین کاری بود که در آلمان ساخته شد و این بهانه‌ای بود که ما برگردیم و برگشتیم. بعدش هم دیگر «سلطان» ساخته شد که آن موقع مادرم فوت شده بود. یعنی بین ساخت «تجارت» و «سلطان» مادرم از دنیا رفت.»

از گیتی پاشایی ترانه‌های ماندگار بسیاری بر جای مانده است که می‌توان به ترانه‌های «آرزوها» با شعری از «مهدی اخوان ثالث» و آهنگ‌سازی و تنظیم «محمدعلی سپانلو»،
«آشپزخانه» با ترانه‌سرایی «ایرج جنتی عطایی» و آهنگ‌سازی «بابک بیات»، «ترسم از عشق است» با ترانه‌سرایی «احمدرضا احمدی»، «گستاخی» با ترانه‌سرایی «شهیار قنبری» و آهنگ‌سازی «حسن شماعی‌زاده»، «کتاب غم» با ترانه‌سرایی «هما میرافشار» و آهنگ‌سازی «اسدالله ملک»، «دختری اینجا نشسته داره گریه می‌کنه» با ترانه‌سرایی «فرهاد شیبانی» و آهنگ‌سازی «اسفندیار منفردزاده» و ده‌ها ترانه‌ی شنیدنی دیگر اشاره کرد.
#گیتی_پاشایی #هنرمندان

@Roshanfkrane

قصه‌های شهر

آن روزها که سبیل، دایی سبیل بود

آن زمان‌ها که زندگی آرام‌تر بود و تکلیف آدم با خیلی چیزهای خودی و ناخودی و نخودی معلوم بود،  نشریه‌ای منتشر می‌شد که اسمش گل‌آقا بود.

آن زمان‌ها که هنوز عبارت طنز فاخر مد نشده بود و  چیزهایی هنوز قباحت داشت و موضوعاتی هنوز گفتن داشت، بعضی‌ها به این نشریه می‌گفتند سوپاپ و خود گل‌آقا می‌گفت سوفاف و خیلی‌ها هم فارغ از این بحث‌ها هر هفته آن را می‌خریدند.
آن زمان‌ها که آبدارخانه عزت و احترام داشت و چای دیشلمه شاغلام لب‌سوز بود و هنوز این‌طور نشده بود که خیلی دهان‌ها و زبان‌ها انگار آسترنسوز داشته باشند که از هیچ داغی آتشی، ولو آتش جهنم، باکی نداشته باشند، مردان و زنانی آنجا طنز می‌نوشتند که به آنها  اصحاب آبدارخانه می‌گفتند.
آن روزها که سبیل نشانه مردانگی بود و تا به کسی می‌گفتی سبیلت عین سبیل شاه می‌ماند احساس نمی‌کرد که قصد توهین داری و طومار نمی‌نوشت و شاکی نمی‌شد، در اصحاب آبدارخانه مردان سبیلوی بسیاری بودند که هنر زیر سبیلی درکردن را به‌خوبی می‌دانستند.
آن روزها که داشتن اسم مستعار تشخص بود و مسابقه تولید دابسمش برای وایرال‌شدن و افزایش فالوئرها به رقم صد هزارتایی وجود نداشت، از این اصحاب سبیل‌دار مردی بود که به اسم مستعار دایی سبیل شناخته می‌شد.
آن روزها که هنوز هر کس با راه‌انداختن یک صفحه مجازی و گذاشتن کلمات قصار یک قبیله در شاخ آفریقا قصد آموزش روش شادزیستن و لبخندزدن را نداشت، این دایی سبیل از ترک دیوار و نامه خوانندگان و آگهی ترحیم سوژه طنز درمی‌آورد و می‌نوشت.
آن روزها که هنوز عبارت کلیدی برای دل خودت زندگی کن مد نشده بود و هر کس سفت کلاه و خانه و ماشین و تنبان خودش را نچسبیده بود، باز همین دایی سبیل به هر کس که می‌رسید، از منشی آبدارخانه گرفته تا دکه‌دار سر کوچه تشویقش می‌کرد که طنز بنویسد و استعدادهای نهفته‌اش را شکوفا کند.
آن روزها که مثل این روزها همه طناز نبودند که حرف جدی‌شان خنده‌دار باشد و حرف‌های برخی از اهالی طنز، گریه‌دار، دایی سبیل هفته‌ای چهار- پنج ستون و یکی-دو تا داستان در نشریات گل‌آقا می‌نوشت؛ بدون ادعا و تبختر که ساده بودند و صمیمانه و حرف دل روزگار.

آن روز که در قطعه هنرمندان شخص گل‌آقا را به خاک سپردیم، چند متر آن‌طرف‌تر دایی سبیل کنار عمران صلاحی ایستاده بود، سری تکان می‌داد و می‌گفت: کیومرث هم رفت. و ما فکر کردیم سوژه طنز دیگری به ذهنش رسیده است.
چند ماه بعدش، در مرداد داغی مثل همین روزها، دایی سبیل آخرین طنزش را نوشت: طوری چشم‌هایش را بست که درست همان‌جایی به خاک بسپارندش که چند ماه قبل ایستاده بود. 
روی سنگ مزارش نوشته شده است: محمد پورثانی، طنزنویس. روحش شاد.

#گیتی_صفرزاده
#روزنامه_شرق

#مفهومی
@Roshanfkrane