💌
#عصیانگر
#نویسنده_بانو_کهکشان
#قسمت_صد‌و‌پنجاه‌وچهارم
بعد هم خیره به صورت مریم شده گفتم:
_دوباره چه وقت بر می‌گردد.
به چشمان‌ام نگاه کرده و با همان حال که از چشمان‌اش شیطنت مشخص بود گفت:
_شاید تا حدود دو روز دیگر بر گردد.
خندیده گفتم:
_مریم مسخره نکن!
این‌بار آن‌گونه بسویم نگاه کرد که حرف‌ام به ایقان‌ام رسیده بود.
ناراحت بسویش نگاه کرده و دوباره راهِ عمارت را در پیش گرفتم.
شب در همه‌جا حاکم شده بود و اما خواب از چشمان من فراری بود.
این حالت دو روز ادامه داشت تا این‌که روز سوم با همان حال آشفته راهِ رودخانه را در پیش گرفته و همان‌جا ساعت‌‌ها ساکت نشستم.
باید پایان آن داستان زیبا تمام می‌شد.
سؤالاتِ هم در ذهن داشتم نکند همان شریف کوچک خان‌کاکا باشد و عزیز هم نوه‌ای دولت‌خان، یعنی ممکن بود؟
رب خود را سوگند که طاقت‌ات طاق شده بود و نمی‌دانستم چه اتفاقِ در انتظار من است.
امروز هم نا امید می‌شدم نه دوباره برنگشته نبود.
چون از جا برخاستم صدایی یکی در کنار گوش‌ام نجوا گونه پیچید که می‌گفت:
_هیچ حالِ را بقایی نیست، بی‌صبری مکن!
دفترچه که تا آن دم در دست‌ام بود محکم فشرده و بسویش نگاه کرده گفت:
_این چند روز کجا بودی؟
در کمال خونسردی گفت:
_جایی که باید می‌بودم.
عصبی بود از این غیابت‌اش و حالا این‌گونه آسوده صحبت‌کردن‌‌اش!
دفترچه را محکم در دست‌ام فشردم درست آن‌گونه که دردش را می‌توان حس نبود.
برایش گفتم:
_چرا بقیه صفحات نیست، چه اتفقِ برای ثریا افتاد.
به چشمان‌ام نگاه کرده گفت:
_نمی‌دانم!
با این حرف او عصبی شدم حتیَ عصبی‌تر از حد معمول، گفتم:
_عزیزخان من مسخره‌ای تو نیستم.
+ من هم نگفتم که مسخره‌ای من باش!
_خواهش می‌کنم بگو چه اتفاقِ برای ثریا رخ می‌دهد آن شخص کی بود، نکند دولت‌خان بود و اما او که زنده نیست نه؟
دوباره گفت:
_نمی‌دانم!
چشمان‌ام را آهسته بسته و این‌بار با همان صورتِ که انگار هیچ اتفاقِ نه افتاده گفتم:
_خواهش می‌کنم عزیز خان! مگر خودت نگفته بودی همین که تمام شد مرا نزد ثریا خواهی برد پس حالا چه تغییر کرده؟
+ من سر حرف‌ام هستم!
_ خوب پس‌چه تغییر کرده؟
گویا در کلام خویش تردید داشت و اما با حرفِ که زد ساکت شدم.
_ثریا با دولت عقد نمود، ثریا آن مجاهد را دوست نداشت و اما ازدواج کردند. من هم می‌خواهم تو با من ازدواج نمایی من بیدون تو نمی‌توانم!
به لکنت افتاده بودم و اما گفتم:
_ا...این قبو...قبول نیست!
#عصیانگر
#نویسنده_بانو_کهکشان
#قسمت_صد‌و‌پنجاه‌وچهارم
بعد هم خیره به صورت مریم شده گفتم:
_دوباره چه وقت بر می‌گردد.
به چشمان‌ام نگاه کرده و با همان حال که از چشمان‌اش شیطنت مشخص بود گفت:
_شاید تا حدود دو روز دیگر بر گردد.
خندیده گفتم:
_مریم مسخره نکن!
این‌بار آن‌گونه بسویم نگاه کرد که حرف‌ام به ایقان‌ام رسیده بود.
ناراحت بسویش نگاه کرده و دوباره راهِ عمارت را در پیش گرفتم.
شب در همه‌جا حاکم شده بود و اما خواب از چشمان من فراری بود.
این حالت دو روز ادامه داشت تا این‌که روز سوم با همان حال آشفته راهِ رودخانه را در پیش گرفته و همان‌جا ساعت‌‌ها ساکت نشستم.
باید پایان آن داستان زیبا تمام می‌شد.
سؤالاتِ هم در ذهن داشتم نکند همان شریف کوچک خان‌کاکا باشد و عزیز هم نوه‌ای دولت‌خان، یعنی ممکن بود؟
رب خود را سوگند که طاقت‌ات طاق شده بود و نمی‌دانستم چه اتفاقِ در انتظار من است.
امروز هم نا امید می‌شدم نه دوباره برنگشته نبود.
چون از جا برخاستم صدایی یکی در کنار گوش‌ام نجوا گونه پیچید که می‌گفت:
_هیچ حالِ را بقایی نیست، بی‌صبری مکن!
دفترچه که تا آن دم در دست‌ام بود محکم فشرده و بسویش نگاه کرده گفت:
_این چند روز کجا بودی؟
در کمال خونسردی گفت:
_جایی که باید می‌بودم.
عصبی بود از این غیابت‌اش و حالا این‌گونه آسوده صحبت‌کردن‌‌اش!
دفترچه را محکم در دست‌ام فشردم درست آن‌گونه که دردش را می‌توان حس نبود.
برایش گفتم:
_چرا بقیه صفحات نیست، چه اتفقِ برای ثریا افتاد.
به چشمان‌ام نگاه کرده گفت:
_نمی‌دانم!
با این حرف او عصبی شدم حتیَ عصبی‌تر از حد معمول، گفتم:
_عزیزخان من مسخره‌ای تو نیستم.
+ من هم نگفتم که مسخره‌ای من باش!
_خواهش می‌کنم بگو چه اتفاقِ برای ثریا رخ می‌دهد آن شخص کی بود، نکند دولت‌خان بود و اما او که زنده نیست نه؟
دوباره گفت:
_نمی‌دانم!
چشمان‌ام را آهسته بسته و این‌بار با همان صورتِ که انگار هیچ اتفاقِ نه افتاده گفتم:
_خواهش می‌کنم عزیز خان! مگر خودت نگفته بودی همین که تمام شد مرا نزد ثریا خواهی برد پس حالا چه تغییر کرده؟
+ من سر حرف‌ام هستم!
_ خوب پس‌چه تغییر کرده؟
گویا در کلام خویش تردید داشت و اما با حرفِ که زد ساکت شدم.
_ثریا با دولت عقد نمود، ثریا آن مجاهد را دوست نداشت و اما ازدواج کردند. من هم می‌خواهم تو با من ازدواج نمایی من بیدون تو نمی‌توانم!
به لکنت افتاده بودم و اما گفتم:
_ا...این قبو...قبول نیست!