من دلم حتا برای موزاییك‌های حیاط خانه‌مان در #بم تنگ می‌شود، تو هی بگو #تسلیت . من دلم برای بوی بالش‌های خانه مادربزرگم تنگ می‌شود، تو بگو خدا #صبر بدهد. همه‌ی كاربرهای #اینستاگرام در همه‌ی جهان هم بزنند #كرمانشاه_تسلیت یك لحظه جگر برشته‌ی یك #مادر #كرد را تسلی نمی‌دهد.
كلمه‌ها یك وقت‌هایی مسخره و مضحك می‌شوند. كاركردشان را از دست می‌دهند. یكی‌اش همین تسلیت. از صبح توی نشابورِ دلم انگار، سوارانِ مغول دارند بكوب می‌تازند. سرم بازار مسگران كرمان است. ده مرد بلوچ، رقص چوب می‌كنند و یك دسته دمام‌زن بوشهری با بدن‌هایی سیاه و براق و بومی چون حجرالاسود با چهره‌هایی سنگی لاینقطع می‌كوبند.
ذهنِ لعنتیِ خیال‌پردازم ول كن نیست. یك ورِ كله‌ام مادری بختیاری بر سر مزار جوان بلندبالایش گیس پریشان كرده. و زبان گرفته ام در شهر بی‌چراغ شهر بی‌سراغ :
خداحافظ رقص‌های هوش‌رُبای كردی...
خداحافظ دامن‌های رنگین كمانی خاك گرفته...
خداحافظ نوعروسان بلوغاتی...
خدا حافظ بوسه‌های مدفون...
خداحافظ شب به خیرهای سین نشده...
خداحافظ دهان‌های پر از «دوستت دارم» و خاك...
خداحافظ گیوه‌های سفید همچون بره‌های مسیح...
خداحافظ مادران پابه ماه...
خداحافظ پدران كولبر و خاطره شده...

به خودم می‌گویم و چه مسخره می‌گویم خدا كند خبر به كیهان كلهر، به كامكارها نرسد... خداكند قطعه‌ای نسازند و ننوازند...
چه تلخ است و مقدس این اندوه شرقی مرگ قبیله‌ای... #مردن_شغل_ماست...
ما خاورمیانه‌ای‌ها را می‌گویم... سیل، زلزله، جنگ، ترور، انفجار... یا می‌میریم یا می‌كشندمان... و این قصه ادامه دارد...
رسانه‌هامان مسابقه گذاشته‌اند برای انتشار عكس جنازه و خاك و خون ...
مدیر ستاد بحران‌مان می‌گوید: غافلگیر شدیم...
منِ خاك بر سر فقط از دستم برمی‌آید پست بگذارم ...
زنی در #سر_پل_ذهاب دنبال یك لیوان #آب جوشیده است برای شیرخشك نوزادش...

#حامد_عسکری

@NovinketabGooya

1- معمولا یک‌هفته بعداز هر #زلزله ، بازماندگان در چادر اسکان موقت می‌یابند که ممکن است چندماه طول بکشد. وضعیت این‌طوری است: مدارس تخریب شده، کودکانی یتیم یا زخمی شده‌اند، خانواده‌ها داغ‌دارند، و... در این میان، #بچه_ها نه تفریحی دارند، نه درک روشنی از واقعیت و امکانات، با بهانه‌گیری و آزار، خانواده‌های داغ‌دار و آسیب‌دیده را کلافه‌تر از پیش می‌کنند. از طرفی، آسیب‌های روحی این ایام بعداز زلزله، در کنار خود #فاجعه ، بر کسی پوشیده نیست.

2- بعداز زلزله‌ی #بم، #انجمن_نویسندگان_کودک_و_نوجوان با جمع‌آوری کمک‌های نقدی اعضا و #مردم ، با هم‌کاری فروش‌گاه‌هایی مثل کانون پرورش فکری، به قدر یک وانت اسباب‌بازی، سرگرمی، دفتر نقاشی و مداد و ... خرید. چندروز بعد از زلزله، یازده‌ عضو انجمن این هدایا راهی بم شدیم. وارد شهر ارواح شده بودیم، آواربرداری ادامه داشت، و چادرهای موقت برپا شده بود، افرادی هم در ساختمان‌های نیمه‌خراب زندگی می‌کردند. تا غروب، وسایل سرگرمی را بین چادرهایی که در آن بچه می‌دیدیدم، توزیع کردیم. نتیجه؟ باورکردنی نبود. بزرگ و کوچک، خودشان را سرگرم #بازی کرده بودند.

3- مایه‌ی تاسف است که هربار، باید توضیح داد که بعداز زلزله‌های بزرگ، علاوه بر سلامت جسم (پتو، لباس، غذا و..)، #سلامت_روان کودکان در اولویت است؛ چراکه آسیب‌پذیرتر هستند، اثر مستقیم بر روان زخمی خانواده‌های بازمانده می‌گذارند، و.... درنظر بگیرید که اسکان در چادر، ممکن است ماه‌ها طول بکشد.

4- بعضی ارگان‌ها، گروه‌ها و مردم، بودجه‌ی نقدی ندارند، اما مثلا #کانون_پرورش_فکری_کودکان_و_نوجوانان امکان اهدای #اسباب_بازی دارد، انجمن فرهنگی ناشران کتاب کودک امکان جمع‌آوری و اهدای کتاب را دارد، و....

5- به کانون پرورش فکری پیشنهاد می‌کنم طرح قدیمی را دوباره اجراکند؛ به انجمن فرهنگی ناشران کتاب کودک و نوجوان نیز همین پیشنهاد را دارم. حرکت‌های فردی، مخل کار امدادگران است. کار کردن در قالب انجمن‌های مردم‌نهاد، با هم‌راهی جاهایی مثل کانون پرورش فکری، #هلال_احمر و گروه‌ها و تشکل‌های «محلی»، دردسری برای امدادگران ایجاد نمی‌کند، و مایه‌ی خیر است. انجمن‌های فرهنگی و تخصصی مرتبط با کودکان، برای جمع‌آوری و ارسال هماهنگ این‌گونه کمک‌ها، با کمک اهالی #رسانه در اطلاع‌رسانی، پیش‌قدم شوند.

#حسین_نوروزی
روزنامه‌نگار حوزه کودک
منبع: باشگاه روزنامه‌نگاران ايران
عکس: تسنیم

@NovinketabGooya