امروز،  یڪشنبه: #مهر_شید

۲۹ بهمن ماہ  ۱۴۰۲  ‌خورشیدی

❤️روز "عشق" در ایران باستان.

امروز سپندارمذ نام ملی زمین است؛
(گسترانندہ، ورجاوند، فروتن.
زمین نماد عشق است چون با فروتنی، افتادگی و گذشت به همه عشق می‌ورزد.
زشت و زیبا را به یڪ چشم می‌نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود زنهار می‌دهد. برای همین در فرهنگ باستان اسپندارمذگان را به نماد عشق می‌پنداشتند.)

جشن "اسفندگان"
یڪی از جشن‌های ایران باستان است ڪه  برای گرامی‌داشت زن، زمین و مادر برگزار می‌شود.
ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه به آن پرداخته است.
این جشن را با نام‌های جشن برزیگران هم نامیده‌اند.
در روز اسپندگان چند جشن با شگردی ویژہ برگزار می‌شده‌ است.
نخستین آنان جشن مردگیران یا جشن مژدگیران بود.
در این روز مردان برای زنان پیشڪشی  می‌خریدند و از آنان سپاسگزاری می‌ڪردند.

جشن باستانی #اسفندگان یا #اسپندگان روز مهر ایرانی از جشنهای کهن این سرزمین بر همگان شاد باد💝

#جشنهای_باستانی
#روز_عشق_ایرانی
#نائین_ما

🆔 @Naeene_Ma

 
سپندارمذگان✅    نه ولنتاین❌

💝سپندارمذگان روز عشق ایرانی💝

تاسف بار است که فکر کنیم مرغ همسایه غاز است.

برای یادگیری هر زبانی اول باید با آداب و فرهنگ آن زبان آشنا شد و این خیلی تاسف بار است که با آداب و فرهنگ بیگانه بیش تر از فرهنگ خود آشنا باشیم.

برای اینکه ملتی در تفکر عقیم شود، باید هویت فرهنگی تاریخی را از او گرفت. فرهنگ مهم ترین عامل در حیات، رشد، بالندگی یا نابودی ملت ها است. هویت هر ملتی در تاریخ آن ملت نهاده شده است.

ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبت های گوناگون جشن می گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می گذرانده اند. این جشن ها نشان دهنده فرهنگ، نحوه زندگی، خلق و خوی، فلسفه حیات و در کل، جهان بینی ایرانیان باستان است. از آنجایی که ما با فرهنگ باستانی خود ناآشناییم، شکوه و زیبایی این فرهنگ با ما بیگانه شده است.

چند سالی ست حوالی ۲۵ بهمن ماه (۱۴ فوریه) که می شود هیاهو و هیجان را در خیابان ها می بینیم. مغازه های اجناس کادوئی لوکس و فانتزی غلغله می شود. همه جا اسم ولنتاین (Valentine) به گوش می خورد.

امروز از هر بچه مدرسه ای که در مورد والنتاین پرسش کنی در آن مورد آگاهی دارد، ولی کمتر کسی است که بداند در ایران باستان، نه چون رومیان از سه قرن پس از میلاد!، که از بیست قرن پیش از میلاد، روزی موسوم به روز عشق بوده است!

جالب است بدانید که این روز در گاهشمار باستانی ایران دقیقا مصادف است با پنجم اسفند و در گاهشمار امروزی ایران ۲۹ بهمن، یعنی تنها چند روز پس از والنتاین فرنگی! این روز (سپندار مذگان) یا (اسفندار مذگان) نام داشته است.

فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان (روز عشق) به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند.

بعنوان مثال
روز اول اهورا مزدا (دانش بزرگ هستی)
روز دوم، روز بهمن (سلامت، اندیشه)
روز سوم اردیبهشت ( بهترین راستی)
روز چهارم شهریور (شاهی و فرمانروایی آرمانی)
روز پنجم سپندارمذ بوده است
 سپندارمذ لقب ملی زمین است (گستراننده، نیک، فروتن)

زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندارمذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند.

در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه
مثال:
روز شانزدهم هر ماه مهر نام داشت و که در ماه مهر، مهرگان لقب می گرفت. همین طور روز پنجم هر ماه سپندارمذ یا اسفندارمذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندارمذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند.

سپندارمذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می کردند.

#جشنهای_باستانی_را_پاس_بداریم
#جشن_سپندارمذگان
#نائین_ما

اینستاگرام https://Instagram.com/naeene_ma

🆔 @Naeene_Ma

امروز ، سه‌شنبه:  #بهرام_شید
۲۲ اسپند ماہ  ۱۴۰۲خورشیدی
شب چهارشنبه سوری

چهارشنبه‌سوری که با نام‌های جشن چهارشنبه پایان سال و شب چهارشنبه سرخ نیز شناخته شده، یکی از جشن‌های ایرانی است که در شب واپسین چهارشنبه سال "از غروب سه‌شنبه" برگزار می‌شود و اولین جشن از مجموعه جشن‌ها و مناسبت‌های نوروزی است.
این جشن در نزد ایرانیان پیش از اسلام در روز خاصی انجام نمی‌گرفت و معمولاً در اواخر زمستان در حالی که زمین درحال گرم شدن بود انجام می‌شد، ولی پس از اسلام و حمله اعراب، این جشن به آخرین چهارشنبه سال موکول می‌شد. زیرا چهارشنبه در نزد اعراب روزی نحس و شوم بود.
واژه «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه — نام یکی از روزهای هفته — و سور به معنای جشن و شادی ساخته شده است. برابر آیین باستان، در این روز  آتش بزرگی برافروخته می‌شود که تا صبح زود و برآمدن خورشید، روشن نگه داشته می‌شود. این آتش معمولاً در بعدازظهر زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از روی آن می‌پرند، آغاز می‌شود و در زمان پریدن می‌خوانند: «زردی من از تو، سرخی تو از من». این جمله نشانگر مراسمی برای تطهیر و پاک‌سازی است که واژه «سوری» به معنی «سرخ» به آن اشاره دارد. به بیان دیگر مردم خواهان آن هستند که آتش تمام رنگ پریدگی و زردی، بیماری و مشکلاتشان را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به آنها بدهد. چهارشنبه‌سوری جشنی نیست که وابسته به‌دین یا قومیت افراد باشد و در میان بیشتر ایرانیان رواج دارد.
یکی از جشن‌های آتش که در ایران باستان برای پیش درآمد یا پیشواز نوروز برگزار می‌شده و آمیزه‌ای از چند آیین گوناگون است، جشن سوری بوده است. سوری به یک معنی سرخی است و اشاره به سرخی آتشی است که در این روز می‌افروخته‌اند. در تاریخ بخارا آمده‌است: «چون امیر سدید منصوربن نوح به ملک نشست، هنوز سال تمام نشده بود که در شب سوری چنان‌که عادت قدیم است آتشی عظیم افروختند.» این آتش را در شب سوری که هم‌زمان با روزهای «بهیژک» یا «پنچه دزدیده» بود برای گریزاندن سرما و فراخوانی گرما، آن‌هم بیشتر بر روی بامها می‌افروختند که هم شگون داشته و هم به‌باور پیشینیان، تنوره آتش و دود بر بامها، فروهر درگذشتگان را به خانه‌های خود رهنمون می‌کرده است.
به‌دیگر سخن این آتش‌افروزی بر بام خانه‌ها، آخرین گام از آیین‌های «گاهنبار پنجه» یا ده روز پایان سال است. این ده روز را ده روز فروردیان یا فروردیگان می‌گویند که دربرگیرنده پنجه کوچک "پنج روز نخست -اشتاد روز تا اناران- از ماه اسفند در گاهشماری زرتشتی، برابر با بیست و پنجم اسفند ماه بنا به گاهشمار رسمی کشور" و پنجه بزرگ "پنجه دزدیه، پنج روز پایان سال" است.
چند روز پیش از نوروز مردمانی به‌نام آتش‌افروزان که پیام‌آور این جشن اهورایی بودند به‌شهرها و روستاها می‌رفتند تا مردم را برای این آیین آماده کنند. آتش‌افروزان، زنان و مردانی هنرمند بودند که با برگزاری نمایشهای خیابانی، دست افشانی‌ها، سرودها و آوازهای شورانگیز به‌سرگرم کردن و خشنود ساختن مردمان می‌پرداختند؛ آنها از هفت روز پیش از نوروز تا دوهفته پس از نوروز با پدید آمدن تاریکی شامگاه، در تمامی جایهای شهر و ده آتش می‌افروختند و آن را تا برآمدن خورشید روشن نگاه می‌داشتند. این آتش، نماد و نشانه نیروی مهر و نور و دوستی بود. هدف آتش‌افروزان برگرداندن نیروی فزاینده و نیک به مردمان برای چیره شدن بر غم و افسردگی بود. همین هدف مهمترین دلیل برپایی جشن سده در میانه زمستان هم هست


👌هم‌میهنان گرامی:
پاسداشت سنت‌های خوب باستانی نیکوست، اما رفتار نابجا و زیاده‌روی‌ها، نادرست و ناپسند است
در بزرگداشت مراسم چهارشنبه‌سوری، چه نیکوست که همچنان کردار نیاکان‌مان را داشته باشیم و از سرگرمی‌های خطرناک که سبب سوختن و آسیب به جانمان است خودداری کنیم.
🔥با آرزوی پیروزی و شادمانی‌🔥

#جشنهای_باستانی
#جشن_سوری
#چهارشنبه_سوری
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

🥬جشن «سیزده بدر» جشن آغاز کشاورزی پیشاپیش بر ایرانیان نژاده(اصیل) بویژه کشاورزان سرافراز ، شاد و فرخنده باد.

این جشن در نخستین تیر روز سال
(سیزدهمین روز هر ماه باستانی به نام تیر یا تشتر teshtar) برگزار می‌شود  مردم با نیایش و شادی و پایکوبی در پرهام(طبیعت) آرزوی بارش باران و سالی پر از فراوانی می‌کنند.

سیزدهم فروردین تیشتر روز می‌باشد و آغاز نیم‌سال دوم کِشت و کار،
  مردمان ایرانی برای نیایش و گرامی‌داشت تیشتر، ایزد باران آور و نوید بخش سال نیک، به کشتزارهای خود می رفتند و در زمین تازه روییده و سرسبز و آکنده از انبوه گل و گیاهان نورُسته به شادی و ترانه سرایی و پایکوبی می‌پرداختند.
سیزده بدرِ پیشینیان ما، روزی برای ستایش و نیایش برای بارش باران فراوان در سال پیش رو، برای گرامی‌داشت و پاکیزگی زاستار(طبیعت) و زیست بوم بوده است.
با این‌که شوربختانه، امروزه روز ویرانی و تباهی زاستار است.!

🌺 جشن‌ها و آیین‌ها در جهان کنونی بهانه‌ای است برای شادی و همبستگی‌.
با این ‌همه، جشن‌ها و آیین‌های کهنی چون «سیزده بدر» که از دل سازه های گیتی‌شناختی و تاریخی یک سرزمین و دستگاه سرشتین و باورپذیر مردمان آن سربرآورده‌اند، فزون بر شادی‌آفرینی و یکپارچگی، کارکرد دیگری نیز دارند و آن آشنایی با گذشته ی میهن باستانی و شناخت باورها و اندیشه‌های مردمان آن است.
شناختی که پیش‌نیاز هر گونه گام برداشتن به سوی آینده است.

#جشنهای_باستانی
#سیزده_بدر
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امرووز یڪ‌شنبه #مهر_شید

۱۹  فروردین ماہ  ۱۴۰۳   ‌خورشیدی

جشن "فروردین‌گان" (فرودگ)
جشنی برای شادی روان درگذشتگان در آیین ایران باستان

📖در گاه‌شماری ایران باستان در هر ماہ، در روزی ڪه با نام آن ماہ همنام شود، جشنی برگزار می‌شد كه بی‌گمان برای زندگی اجتماعی انسان‌ها سودمند بوده و پيش رفت روز افزون جامعه را به‌ همراه داشته است.

در همه‌‌ی اين جشن‌‌ها آرمان‌‌هايی سپنت و ورجاوند چون ستايش پروردگار ، گردهم‌آيی، شادی و داد و دهش ديده می‌شود.
نخستين جشن ماهانه در هر سال، جشن فروردين‌‌گان نام دارد كه روز فروردين از ماه فروردين برابر با نوزدهم فروردین است و به آن «فُرودگ» هم می‌گويند.

روز و ماہ فروردین به چم فروهرها (به معنی روان درگذشتگان) و این جشن در روزگار باستان، جشن فروهرها یا روان درگذشته بود.
ایرانیان پیشین بر این باور بودند ڪه بایستی در این روز پذیرایی شایانی از روان نیاڪان خود بنمایند.
این روز را اکنون برخی از ایرانیان برای گرامی‌داشت فرورهای پاڪان و روان ورجاوند نیاڪان و گذشتگان خویش جشن باشڪوهی گرفته و با آیینی ویژہ این جشن را برگزار می‌نمایند.

"ابوریحان بیرونی" دربارہ این جشن چنین در"آثارالباقیه" نوشته است:
«ایرانیان در هنگام فروردگان در خانه‌ے مردہ و بالای بام خانه، در فارس و خوارزم، برای پذیرایی روان مردہ خوراڪی می‌گذارند و بوی خوش بخور می‌ڪنند.»
اين جشن، در پيوند با فروهر(روان) پاک درگذشتگان و نياكان است، از اين‌رو ایرانيان، برای شادی روان و فَروَهر درگذشتگان خود، به آرامگاه‌ها می‌روند.
در اين جشن، هر فردی گُل، گياه، ميوه، «لُرک» (تركيبی از ميوه‌های خشک مانند، خرما، انجير، سنجد، كشمش، بادام، برگه‌خشک ميوه‌ها) با خود می‌آورد.
بانوان آش، سيرُگ، سيرو سِداب و ديگر خوراكی‌‌ها را آماده می‌كنند.

باشندگان با نيايش‌های خود و با روشن كردن شمع و گذاشتن مواد خوشبو كننده بر روی آتش، بر روان و فروهر درگذشتگان درود می‌فرستند.

#جشن_فروردین‌گان خجسته و همایون باد.

#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

‍ امروز  یڪشنبه:  #مهر_شید 
۲  اردیبهشت  ۱۴۰۳ خورشیدی

"جشن اردیبهشتگان" 
بر نیک نامان خرد و اندیشه فرخ باد.

ایرانیان باستان، سوم اردیبهشت گاهشمار باستانی را با برپایی جشن اردیبهشتگان، برای حفظ زمین و پاکی طبیعت هم پیمان می شدند.
البته از سال ۱۹۶۹، سازمان ملل روز ۲۲ آوریل (۳ اردیبهشت) را روز جهانی زمین پاک نامگذاری کرد که به همه انسانها یادآور شود که نیازمند زمین پاک هستیم.

سومین روز از ماه اردیبهشت در گاهشمار باستانی اردیبهشت نام دارد که در گاهشمار خورشیدی یا جلالی که اکنون به کار می‌رود، این روز در دومین روز ماه اردیبهشت، جای می‌گیرد و همزمان است با زمانی که در بسیاری از مناطق ایران، گل‌ها شکوفا شده‌اند.

جشن اردیبهشتگان در ماه اردیبهشت و به هنگام همسانی نام ماه اردیبهشت با روز اردیبهشت، برگزار می‌شود

در ایران باستان گاهنمای خورشیدی که در آن، یک سال بر پایه‌ی یک دور گردش زمین به گِرد خورشید بود، 12 ماه و هر ماه 30 روز داشت. هر روزِ ماه، با نامی آراسته بود و هنگامی که نامِ روز و ماه یکسان می‌شد، ایرانیان آن روز را خجسته دانسته و جشن‌های ماهانه برپا می‌کردند.

اَردی‌بهشت‌گان، یکی از این جشن‌های دوزاده‌گانه است که در روز اَردی‌بهشت ازماه اَردی‌بهشت (سومین روزِ دومین ماهِ سال) برگزارمی‌شود.

روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت، برابر با دوم اردیبهشت جشن اردیبهشت‌گان نام دارد. جشن اردیبهشتگان دومین جشن از جشن‌های ماهیانه‌ی ایرانیان کهن است.

چراکه اردیبهشت‌ در جهان خاکی یا مادی، نماد  پاسداری از پاکی و راستی و نظم و قانون اهورایی است.

با امید به آن که نور و گرمای آتش عشق، شور و راستی در جان و جهانمان روشن باشد تا از تیرگی کین، خشم و خودخواهی که سرچشمه‌ی تزویر و دروغ و آغاز گسترش نادانی است، جلوگیری شود.
💫اردیبهشتگان بهترین راستی
      پاک و سامان یافته
   شیوہ برگزیدہ ایرانیان.
هرچیز و هرکسی در جای درست
      و شایسته خود.

#اردیبهشتگان
#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

دهم اردیبهشت
روز #جشن_چهلم_نوروز 💐

فرهنگ شادخویی کـه در ایرانیان وجود داشته یکی از دلایل وابستگی(علاقه) زیاد آن ها بـه نوروز و آیین هايی نوروزی بوده اسـت.
شوور(اشتیاق) ایرانیان نسبت بـه نوروز و نو شدن زیست بوم(طبیعت) تا اندازه ای بوده اسـت کـه جشن <چهله> هم برای نوروز برگزار می کرده اند.

جشن تندرستان یا جشن چهلم نوروز از گروه جشن ها و آیین هایی است که ریشه در پیشینه (تاریخ) این سرزمین دارد.

جشن چهلم نوروز، یکی از جشنهای زیبای ایران باستان است که در روز دهم اردیبهشت ماه به‌عنوان یکی از آیین‌های نوروزی در پیرامون مرکزی ایران برگزار می‌شود. این جشن به جشن “چلمو” نیز شناخته می‌شود.
در این روز، مردم به دامنه‌های کوهها، کنار چشمه‌ها و دشت‌ها می‌روند و خوردنی های ویژه مانند آش رشته و آش شیر را به همراه میوه‌ها و خوراکی به دامن زیست بوم می‌برند. این جشن برای نکوداشت جشن نوروز و برقراری همبستگی و همدلی برگزار می‌شود.

هدف از برگزاری جشن چهلم نوروز مانند تمام جشن های باستانی ایران زمین؛ گرد هم آمدن و دیدار تازه کردن، نزدیک شدن دل ها و گردش و شادی اسـت.

جشن چلمو، از ریشه دارترین و زیباترین رویدادهای باستانی ایران و از جشن‌های ایران باستان است که از گذشته تا امروز در جای‌جای ایران برگزار می‌شوند.
مردم ایران باستان جشن‌های گوناگونی برای نکوداشت نیکی و برقراری همبستگی و همدلی بپا می‌کردند.

تمام مناسبت‌ها از "روز زمین پاک" گرفته تا جشن فروردینگان و تمام جشن‌های ایران باستان دارای اهداف ویژه ای از جمله نیکی،خوشی و فراوانی، درخواست بخشش بیشتر، زدایش(رفع) تیرگی ها(کدورت‌ها) و گردهمایی و دیدن آشنایان است. این جشن بیشتر در جایگاه های مرکزی ایران برگزار می‌شود و به نام جشن چلمو نیز شناخته می‌شود.
این جشن در گذشته و در گاهشمار باستانی ایران بسیار متداول بوده و امروزه نیز شماری از ایرانیان این آداب و آیین کهن را زنده نگه داشته‌اند.

🌿جشن چله نوروز بر ایرانیان راستین شاد و فرخنده باد 🌺

#جشنهای_باستانی
#چله_نوروز
#چلمو
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز شنبه #کیوان_شید
۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی

جشن باستانی بهاربد یا میانه بهار
یکی از جشن‌های فراموش‌شده و باستانی ایران، جشن میانه بهار است؛ جشن میانه بهار،‌ از جمله جشن‌های ایران باستان به شمار می‌رود و همان گونه که از نامش پیدا است،‌ فرا رسیدن نیمه فصل بهار را جشن می‌گیرند. جشن میانه بهار با روز شیراز نیز مصادف است.
 زمانی که گاه‌شماری گاهنباری یا کهن‌ترین گاه‌شماری شناخته‌شده ایرانی، روایی داشته و هنوز هم نشانه‌هایی از آن کم و بیش بر جای مانده است، آغاز و میانه‌ی هر یک از فصل‌های سال با سرور و شادمانی جشن گرفته می‌شد.
البته میانه‌ی بهار با شانزدهم اردیبهشت برابر است. اما در گذشته و حتی امروزه، پانزدهمین روز ماه دوم هر فصل به عنوان میانه‌ی هر فصل شناخته می‌شود.

جشن میانه بهار؛
فصل بهار همراه با جشن‌های فراوان است که هر یک از این مناسبت‌ها، نمادی از سرسبزی و زیبایی‌های بهار به شمار می‌آید. فصلی که افراد شاهد رویش دوباره درختان و زاستار(طبیعت) بوده و از رسیدن میوه‌های بهاری خشنود می‌شدند. جشن میانه فصل بهار نیز جشنی بود که به مناسبت رسیدن روز میانی فصل بهار (اواسط اردیبهشت ماه) جشن گرفته می‌شد. از این رو در آن زمان روز 15 اردیبهشت ماه را به عنوان جشن میانه  بهار نام گذاری کردند.
فلسفه برگزاری جشن میانه بهار و اهمیت این مناسبت
در ایران باستان و دورانی که به تمدن هخامنشیان باز می‌گردد، هر مناسبتی مهم شمرده می‌شد و مردم در جشن‌ها به شکرگزاری و شادمانی می‌پرداختند. جشن میانه فصل بهار، با فروانی فرآورده های خوراکی همراه بود و پیشه هایی مانند دامداری و کشاورزی در این فصل رشد خوبی داشت. برگزاری جشن‌های میانه فصل نیز به هر فصلی اختصاص داده شده بود.

امروزه از تقسیم‌بندی‌های گاهنباری جز نام آن‌ جشنها چیز دیگری باقی نمانده است. شوربختانه جشن‌های مرتبط با این تقسیم‌بندی‌ها که در گذشته رواج داشته‌اند، امروزه در بین بیشتر مردم جشن گرفته نمی‌شوند و به فراموشی سپرده شده‌اند. جشن میانه بهار نیز از جمله همین جشن‌های فراموش‌شده باستانی است.‌

امروزه، در کمتر نواحی ایران، جشن‌هایی به‌عنوان جشن میانه بهار یا بهاربد همچنان پابرجا هستند؛ اما در کل، آیین‌ و رسوم مربوط به بزرگداشت این جشن کهن، سال‌ها است که به فراموشی سپرده شده‌ است. با این حال، در دوران باستان، جشن میانه بهار همانند دیگر جشن‌های گاهنباری جشن گرفته می‌شد؛ مردم در این جشن، علاوه بر شادی و پایکوبی،‌ به نیازمندان نیز رسیدگی می‌کردند و از اهمیت بسیار زیادی برای کشاورزان و دامداران برخوردار بود.
مردم در پیشین بر این رای بودند که برگزاری جشن میانه بهار و دیگر جشن‌های گاهنباری، خیر و فراوانی بیشتری برای فرآورده های آن‌ها دارد. اساس و پایه هرکدام از جشن‌های گاهنباری، نیکی و درستی است؛ در این جشن‌ها، آیین اصلی، کمک به نیازمندان و نیکی به دیگران است.

#جشنهای_باستانی
#جشن_بهاربد
#میانه_بهار
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

‍ امروز  یکشنبه  #مهر_شید
۶  خرداد  ۱۴۰۳ خورشیدی
#جشن_خردادگان

خردادگان از دیدگاه اساطیر یونان
"در خرداد روز از خرداد ماه که نام ماه و روز با هم موافق باشد، پارسیان آن روز را جشن و عید نمایند و آن را جشن خردادگان نامند".
نیک است در این روز، طلب حاجات و زن خواستن. به نقلی از شاهنامه فردوسی، فریدون این روز را به فال نیک گرفت و با سپاهیان بسیار به جنگ ضحاک بیرون شد.
یکی از جشن‌های باستانی ایران "خردادگان" است که از انطباق خردادروز که روز ششم هر ماه بوده است با ماه سوم از سال (یعنی خرداد) شکل می‌گرفت. این جشن در ایران باستان در روز ششم خرداد جشن گرفته می‌شده است. 
خرداد در اندیشه ایرانیان نماد نگهبانی از آب، گیاه، سرسبزی و شادابی است.
جشن خردادگان به پاسداشت آب و آبادانی برگزار می‌شده و به ویژه در دوران ساسانیان از ارزش و اهمیت خاصی برخوردار بوده است. 
کلمه جشن به معنی ستایش و پرستش است که به خوبی دلیل جشن‌ها را نشان می‌دهد.
💧خورداد به معنی تمامیت وکمال بوده و مظهر نجات افراد بشر می‌باشد.
از کارهای عمده خورداد پاسداری از آب است که شادابی گیاهان از اوست. همچنین خورداد مظهر تندرستی و سلامتی است.


💧آیین‌های #جشن_خوردادگان:
یکی از مهم‌ترین آیین‌های جشن خوردادگان، رفتن به سرچشمه‌ها یا کنار دریاها و رودها، و خواندن نیایش‌های ویژه این روز همراه با شادی و سرور در کنار خانواده و دوستان بوده‌ است.
بر این پایه، در این روز توجه ویژه‌ای به نگهداری و نوسازی نقطه‌ای که آب از آنجا سرچشمه گرفته و در آنجا جاری می‌شود شده است؛ مانند: چشمه‌ها، چاه‌ها، جوی‌ها، کاریزها و رودها که با آب زندگی بخش خود، ادامه زندگی را در این کره خاکی برای نسل بشر امکان پذیر می‌کنند.

#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

‍ ‍ امروز، آدینه #ناهید_شید
یکم تیرماه ۱۴۰۳ خورشیدی

۱ تیر جشن چله‌ تابستان فرخنده باد.

🌞 تموز، نام نخستین ماه تابستان در گاه‌شماری‌های رایج در خاورمیانه از دوران باستان تا به امروز است.

  🌞‍ بلندترین روز سال شاد باد🌞

یکم تیرماه خورشیدی، جشن آفتاب یا چشمه‌ی آفتاب جشن آغاز تابستان، رسیدن خورشید به بالاترین جایگاه در اوج درخشش و روشنایی است.

به وارون امروزه ، ایرانیان باستان همواره رویکرد مثبتی به زیستگاه داشتند و پدیده‌های زیستی را گرامی می‌داشتند، همانگونه که اکنون جشن چله بلندترین شب سال را گرامی می‌داریم جشن بلندترین روز سال را نیز گرامی می‌داشتند.
ایرانیان باستان پس از گذشت نود روز از سال نو، جشن بلندترین روز سال را نیز همانند بلندترین شب سال، شب چله، با جشن و شادی برگزار می‌کردند.
آنان به‌خوبی دریافته بودند همانگونه که در برابر دو نقطه‌ی ترازینه (:اعتدال)، آغاز فصل بهار و پاییز برابری شب و روز، دو نقطه‌ی دگرگشت(انقلاب)، آغاز تابستان و زمستان بلندترین روز سال و بلندترین شب سال، نیز و جود دارد از این‌رو بلندترین روز سال را نیز جشن می‌گرفتند.

یکم تیرماه در سالنمای خورشیدی همزمان با دگرگشت(انقلاب) تابستانی است. دگرگشت تابستانی زمانی است که خورشید به بیشینه میل آسمانی خود می‌رسد و کوتاه‌ترین سایه ممکن را برای ما اهالی نیم‌کره شمالی زمین ایجاد می‌کند.
این رویداد ۳۱ خورداد تا یکم تیرماه، کمابیش ۹۲ روز و ۱۸ ساعت پس از تحویل سال نو رخ می‌دهد. روز یکم تیرماه (21ژوئن) بلندترین روز سال در نیم‌کره شمالی زمین است زیرا در این روز خورشید نسبت به روزهای گذشته به اندازه بخشی از ثانیه، بیشتر در آسمان می‌ماند و روز را بلندتر خواهد کرد.
در ایران جشن نیلوفر یا چله تموز با این پدیده ارتباط داشته است و در قدیم علی رغم اینکه ابزارهای دقیق سنجش زمان وجود نداشت و تنها از چارتاقی‌ها و خانه فنجان یا ساعت آبی تا کمابیش ساعت آفتابی استفاده می شد اما با همین ابزارهای ساده بلندترین روز سال و کوتاه‌ترین روز سال را با کمی اختلاف تعیین می‌کردند.

#جشنهای_باستانی
#چله_تابستان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز یکشنبه #مهرشید
دهم تیرماه ۱۴۰۳خورشیدی
#جشن_تیرگان

🔴 دهمین روز از گاهشمار خورشیدی کنونی برابر با سیزدهمین روز ماه در گاهشمار باستانی «تیر»نام دارد.

🟡 «تیر» یا «تیشتَر» در استوره های ايران باستان، نماد باران است و به یاری او کشتزارها سیراب از باران می‌شوند.

🔵 امروز به مناسبت همنام شدن روز تیر از ماه تیر جشن تیرگان برگذار میشود.تیرگان، یکی از جشن‌های مهم ایران باستان بوده است.

🟠 ایرانیان راستین اکنون نیز جشن تیرگان را هم به یاد تیراندازی آرش کمانگیر و جانفشانی او در نگهداری مرزهای ایران‌زمین برگزار می‌کنند . تیرگان جشن آبریزگان یا آبریزان نیز نامیده می‌شود.

🟢 ایرانیان به یاد تیراندا‌زی «آرش شیواتیر» و به شادی جشن تیرگان به یاد میاورند دلاوری آرش را. تا از یاد نبرند تیر رهایی ایران را که به آرزوی ایرانیان رنگ شادی بخشید.

تیر آرش، نجات ایران، جشن تیرگان شادباد

🔹جشنی كه در روزگاران گذشته بعد از نوروز و مهرگان، در حد و اندازه سده برگزار می شد و امروز هم در میان گروهی از ایرانیان جشن گرفته می‌شود.

🔹شاید این روزها مهمترین تاثیر جشن‌های باستانی پیش از آنكه برای شادمانی باشد، نوعی مبارزه با فراموشی است.

🔹فراموشی تاریخ، فراموشی انسان‌های بزرگ و فراموشی فداكاری …
تیرگان را جشن می‌گیریم تا نكند فراموش كنیم آن روزگاری را كه سپاه منوچهرشاه ایرانی در محاصره افراسیاب تورانی گرفتار بود، بر ایرانیان چه گذشت.

🔸نكند فراموش كنیم چشمان اشك‌آلود زنان و دخترانی را كه با هزار امید به دستان آرش می‌نگریستند تا مبادا خانه و كاشانه‌شان به دست دشمن بیافتد.

🔸و نكند از یاد ببریم آن دمی را كه آرش شیواتیر، آن بزرگمرد دلیر، وقتی تنها راه نجات كشور را در پرتاب تیری دید، چگونه جانش را در تیر كرد و مرز ایران را گسترانید.

🔻تیرگان را جشن می‌گیریم تا با یادآوری فداكاری آرش كه برجسته‌ترین نمونه از جان‌گذشتن برای نجات میهن است، بتوانیم هنگام سختی پایدار باشیم، به آسانی خم به ابرو نیاوریم و سرسخت باشیم.

🔺تیرگان را جشن می‌گیریم تا در دلمان تازه شود آن غرور ملی را كه در درازای تاریخ سبب شد تا به امروز ایرانی بمانیم و یادمان نرود كه ما امروزیان فرزندان همان دیروزیانیم كه گاه رنج كشیدند، گاه جنگیدند، گاه در شادی زیستند و گاه در غم از دست دادن فرزندانشان گریستند و در آخر ایران را به ما سپردند.

🔘 در جشن تیرگان، در گرمترین روزهای تابستان، برای باریدن باران دعا می‌كنیم و در جشن باران بر روی هم آب می‌ریزیم تا یاد باران را زنده كنیم، فال كوزه می‌گیریم ، قصه سرگذشت آرش كمانگیر را برای فرزندانمان بازگو می‌كنیم، بی‌گمان داستان آرش شعله میهن‌دوستی را در وجودشان روشن خواهد كرد.

#جشنهای_باستانی
#تیرگان
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

 #جشن_امردادگان 🌺
امروز چهارشنبه #تیر_شید
۳ امرداد ۱۴۰۳ خورشیدی

در گاهشمار ایران باستان روز هفتم امرداد و در گاهشمار کنونی ایران روز سوم امرداد، روز جشن امردادگان است. تفاوت زمان برگزاری این جشن از زمان گذشته تا امروز به دلیل دگرگونی گاهشمار ایرانی است.
این روز در دوران باستان بسیار مورد نکوداشت و ارژ قرار می گرفت و همزمان با فرارسیدن آن مردم در مکانی باز آیینهایی(مراسمی) برپا می داشتند. برای جشن امردادگان مردم به دشت، کشتزار یا باغ ها می رفتند تا این روز را در دامان زاستار(طبیعت) به شادی و سرور بگذرانند.

در آثار الباقیه بجامانده از ابوریحان بیرونی در مورد این روز این گونه آمده است: «… مرداد ماه که روز هفتم آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزه پیش آمدن دو نام با هم، جشن می‌ گرفتند. معنای امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته‌ای است که به نگهداری جهان و آراستن غذاها و داروها که اصل آن از نباتات است و بر کنار کردن گرسنگی و زیان و بیماری‌ها می‌باشد، کارگزاری یافته است…» 

در دیرباز، نیاکان ما به باغ ها و کشتزارهای سرسبز می رفتند تا این جشن را در دامان زاستار برگزار کنند. در امرداد با این که چندین ماه از بهار گذشته است اما همچنان شاهد نشانه های زیبایی در زاستار هستیم. میوه ها، سرسبزی، رودها، آبشارها، کوه ها، درختان و گل ها همه جلوه هایی از زاستار زیبا هستند. در باستان روز امرداد را به امشاسپند امرداد نماد جاودانگی و تندرستی نسبت می دادند. فرشته ای که به عنوان نماینده پاکی و آبادی زمین شناخته می شد.

جشن امردادگان بر ایرانیان راستین شاد و فرخنده باد.🌹

#جشنهای_باستانی
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma

امروز چهارشنبه #تیر_شید
۱۰ امرداد ۱۴۰۳ خورشیدی

#جشن_چله_تابستان
جشن چله تابستان، از جشن‌های ایران باستان به شمار می‌آید که در روز دهم امرداد برگزار می‌شد؛ هرچند که گردوغبار روزگار بر آن نشسته و فراموش شده است.
ایرانیان باستان راه رسیدن به خدا را در جشن و شادی می‌دیدند و باورمند بودند از آنجا که خداوند برترین آفریننده و انسان بهترین آفریده او است، دوست دارد بنده‌اش را سرزنده و شاد ببیند.
یکی از زیباترین چهره تاریخ دیرین ایران، آیین‌ها و جشن‌هایی هستند که بسیاری از آن‌ها در گذر زمان دگرگون شده‌اند یا به دست فراموشی سپرده شده‌اند. بی‌گمان نگهداری و زنده کردن جشن‌هایی همچون جشن چله تابستان و همین گونه سپردن آن‌ها به آیندگان، خویشکاری(وظیفه) هر فرد میهن‌دوست و دوستداران فرهنگ ایران زمین است.
جشن چله تابستان یا چله تموز از دوران بسیار کهن در جغرافیای ایران بزرگ وجود داشته است؛ گرچه ریشه تاریخی دقیق آن روشن نیست.
جشن چله تابستان با نامهای دیگری همچون جشن نوروزبل، جشن نیلوفر در گوشه‌وکنار ایران برگزار می‌شود که همگی از برپایی جشنی بزرگ در میانه‌های فصل تابستان در ایران باستان آگاهی میدهند.

❤جشن چله تموز بر ایرانیان راستین شاد و فرخنده باد 🌺

#جشنهای_باستانی
#چله_تابستان
#جشن_تموز
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma