‍ #توییت

✍️علی نیک‌جو

✅امروز بهم گفت دیگر به صورت مریض ها نگاه نمی کنم،موقع انتوبیشن بعد از بی هوشی به بالای سرمریض میروم تا با من سخن نگوید.تا با او حرفی نزنم. با انسان هایی که در چشمانت نگاه می کنند و از تو می خواهند که نَفَسِ به شماره افتاده آنها را برگردانی و برایت از فرزندان خود تعریف می کنند، از آرزوهایشان و البته از ترس هایشان که؛ "نکنه بمیرم"...

✅وقتی فقط چند دقیقه پیش از کد خوردن در یخچال را باز کرده،تو را به مهمانی غریب گونه اش دعوت می کند ،برایت سخت دردآور است ...این موضوع اگر پیش از #کرونا هفته ای یک بار اتفاق می افتاد حالا در هر شیفتی متوسط دو مرتبه تجربه می کنی....

✅در حالیکه بیمار تا آخرین لحظه حیات هوشیار است ،به چشمانت نگاه می کند و منتظر است که تو از خفگی ،رهایی اش بخشی...

✅وقتی این روزها به صورتشان نگاه نمی کنم ،وقتی حرف هایشان را نمی شنوم ،کمتر شب ها خوابشان را می بینم ،کمتر در خواب صدایم می کنند و کمتربا استیصال از خواب می پرم...

✅وقتی نگاه رد و بدل شد، وقتی کلمه جاری و ساری شد ،دیگر چیزی از جنس #رابطه شکل می گیرد و من هر روز باید شاهد شکفتن و گسستن دردآلود این رابطه های چند روزه و گاه چند ساعته باشم که کابوس هولناک همه عمر من می شوند...

#تجربه_زیسته_کادر_درمان
#تجربه_زیسته_ما
#روزگار_کرونازده_ما

@alipsychiatrist
🆔@MostafaTajzadeh