‍ ✍🏼 علی نیک‌جو

✳️چند ماه پیش که به کووید مبتلا شدم، گاه تنگی نفس آنقدر شدید می شد که تصویر مرگ بیش از هر لحظه ای جلویم می نشست. در آن ایام وقتی به چهار دهه ای که از عمرم گذشت، فکر می کردم خوشنود بودم که عمری که به هرحال می گذشت، این گونه گذشت؛ در هم راهی، هم فکری، هم‌بودی و هم دلی با مردان و زنانی که شرافت ، شجاعت ،حریت و صداقتشان برای همه عمرم توشه ای شد از تجربه زیسته ای غنی.

✳️بی شک یکی از سرآمدان ایشان دکتر علی شکوری راد است. استاد شکوری راد می توانست در مقام هیات علمی رادیولوژی دانشگاه تهران یک زندگی بی هول و کم دغدغه و پر تنعم برای همه عمر خود و خانواده اش بسازد. نمی دانم شاید الان در آن سر دنیا داشت درباره علائم ریوی کووید در سی تی اسکن کنفرانس می داد. اما او این راه را برنگزید و تنها به مقام پرطمطراق آکادمیک خود بسنده نکرد. سالها جهد جوانمردانه و جسارت آمیز او در بسط تنگناهای فشارنده اقتصادی، اجتماعی و سیاسی این ملک محزون، گرچه جان او را فربگی بخشید، اما جسم او را مجروح کرد.

✳️علی آقا در تمام این دو دهه در صعوبت فعالیت اجتماعی و سیاسی پناهمان شد. یقین دارم به زودی تن خسته او باز به زندگی معنا دارش"پیوند" خواهد خورد. نوعی از #بودن فعالانه، آگاهانه و سازنده که عمری آن را مشی و افاده کرده است. او باز می آید و باز هم در تنگناهای هراس ناک پیش روی، ما را در آغوش امن خود خواهد فشرد.

✳️عکس زیر مربوط به جلسه دیشب دفتر سیاسی حزب اتحاد ملت ایران اسلامی است. شکوری راد حین شیمی درمانی هم تعهد تشکیلاتی خود را فرو ننهاده است. چه آنکه؛ تا گود هست علی آقا میان دار است و اهل کنار نخواهد شد. شک ندارم.

✳️هم زبان با منزوی با او می گویم:

شمیم پیرهنی با نسیم صبح
فرست
که چشم در رهم
ای گل
به بوی درمانت

#دغدغه_مندی_اجتماعی
#کنشگری
#زیستن_به_مثابه_بودن

🆔@alipsychiatrist