🔴 ارزیابی وضعیت جامعه سیاسی در ایران
▪️چشم‌انداز پیش‌رو؛ ظرفیت‌ها و فرصت‌ها
🔷 علیرضا علوی‌تبار
✅ 1-در شرایط کنونی وضعیت جامعه سیاسی و آرایش نیروهای سیاسی را در جامعه ایرانی چگونه ارزیابی می کنید؟
🔹برای پاسخ به سؤال شما، چند نکته را یادآوری می‌کنم:
🔸الف- از دید بخش قابل ملاحظه‌ای از فعالان و ناظران سیاسی، تلاش و جنبش جمعی که حداقل از ۲۵ سال پیش برای اصلاحات دموکراتیک در ایران شروع شده بود، به بن‌بست رسیده است.
🔹منظورم از تلاش برای اصلاحات دموکراتیک، مجموعه اقداماتی است که به گونه‌ای مسالمت‌آمیز، با اتکاء بر شهروندان ایرانی، مرحله به مرحله و در چهارچوب ظرفیت‌های نظام سیاسی ایران برای رسیدن به اهدافی چون: محدود و مسئول کردن قدرت حکومت، تقویت و گسترش نهادهای مدنی، رعایت حقوق اساسی شهروندان و انتخابات آزاد و منصفانه صورت می‌گرفت.
🔸وقتی از « بن‌بست» سخن می‌گوییم، منظورم ناممکن شدن پیشروی به سوی اهداف با تکیه بر نیروهایی است که تاکنون این تلاش را پیش می‌برده‌اند و با بهره‌گیری از روش‌هایی است که تاکنون مورد بهره‌برداری بوده است.
🔹ب- وضعیت کنونی ریشه در سه عامل اصلی دارد: مقاومت شدید و توأم با قهر هسته اصلی حکومت در برابر اصلاحات، ضعف و ناتوانی نیروهای پیش‌برنده اصلاحات و وضعیت عمومی مردم. حکومت در حال حاضر دارای هسته اصلی بسیار محدودی است (اندک سالاری) که بر «شبه حزبی نظامی» تکیه می‌کند و از نظر ایدئولوژیک ترکیبی از «تمامیت‌خواهی» و «نظامی‌گری» آن را هدایت می‌کند. متأسفانه برای اداره کشور ترکیبی از «فرصت‌طلبان» و «گروه‌های عقب‌مانده اجتماعی» اعتماد حکومت را جلب کرده و تکیه‌گاه حکومت برای اداره امور شده‌اند. به دلیل این ویژگی‌ها در مقابل هر نوع اصلاح مقاومت شدید و توأم با خشم و قهر صورت می‌گیرد.
🔸اصلاح‌طلبان از نظر ایده‌پردازی، سازماندهی، تحلیل وضعیت و ارائه‌ی راهکارهای مناسب در بدترین وضعیت خود قرار دارند. فشارهایی که از هر طرف بر آن‌ها وارد می‌شود، تأثیر بسیار مخربی در انگیزه‌ی آن‌ها برای اقدامات مناسب گذاشته است.
🔹جامعه‌ی ما هم هنوز جامعه‌ای است «توده‌وار»، «نیمه سنتی و نیمه مدرن»، «قطبی شده» و دچار «ضعف و اختلال در همبستگی جمعی». در نتیجه مردم عادی ما سرخورده، ناامید، خشمگین و مستأصل هستند. ترکیب این سه عامل اصلاحات دموکراتیک را در بن‌بست قرار داده است.
✅2- بنظر شما روندهای مسلط در عرصه جامعه سیاسی کدامند و سمت و سوی آن نشانگر چه دورنمایی ( سه ساله) در جامعه ایرانی است؟
🔸حکومت ظاهراً تصمیم گرفته است که با تکیه بر گروهی اندک اما قابل اعتماد (برای خودش) به اداره امور بپردازد. از اینرو به نظر نمی‌رسد که در کوتاه‌مدت به دنبال برگزاری انتخاباتی رقابتی باشد. بعلاوه با توجه به ناتوانی‌اش در مدیریت تعارض‌های خارجی از منابع نفتی محروم بوده و برای اداره امور کشور ناگزیر به تکیه بر «مالیات تورمی» (چاپ پول) و افزایش قیمت کالاها و خدمات در اختیارش خواهد بود.
🔹در مورد عامه مردم، اگر تحولی در روابط خارجی رخ ندهد، کماکان فشار و پیش‌بینی‌ناپذیری زندگی آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد و بر استیصال و خشم آن‌ها افزوده می‌گردد. از اینرو چندان نمی‌توان به اقدام‌های سنجیده و عقلایی و جمعی آن‌ها امیدوار بود. اما بروز خشم آن هم در قالب تخریب محتمل است.
🔸نیروهای سیاسی مسالمت جوی داخلی به دلیل بی‌اعتنایی مردم و فشار حکومت، تأثیرگذاری بسیار اندکی بر عرصه‌ی سیاست خواهند داشت. نیروهای سیاسی خارجی نیر تنها ابزار چانه‌زنی قدرت‌های غربی و بازیگر نمایش‌های رسانه‌ای خواهند بود.
🔹قدرت‌های غربی، سلطه‌گر و رقبای منطقه‌ای هم با سوء استفاده از موقعیت، فشار خود را بر کشور افزایش خواهند داد، فشاری که قربانی اصلی آن مردم عادی خواهند بود.
🔸روندهای جاری اگر ادامه یابند، چشم‌انداز ناامیدکننده‌ای در برابر ماست. اما نکته بسیار مهم، شکننده بودن این وضعیت است. یک پیشامد می‌تواند وضعیت را به‌طور کامل دگرگون سازد. مثلاً احیای برجام زنجیره‌ای از پیامدهای مثبت را پدید می‌آورد که ممکن است ما را با موقعیت کاملاً متفاوتی مواجه سازد. به گمانم هر تحول کوچکی در روابط خارجی یا در تصمیم‌های حکومت می‌تواند سریع به تغییر وضعیت منجر گردد....
متن کامل :
https://bit.ly/3JFD3xL
@MostafaTajzadeh
#ایران_فردا
#علیرضا_علوی‌تبار
#ارزیابی_وضعیت_جامعه‌ی_سیاسی_در_ایران
https://t.me/iranfardamag
▪️چشم‌انداز پیش‌رو؛ ظرفیت‌ها و فرصت‌ها
🔷 علیرضا علوی‌تبار
✅ 1-در شرایط کنونی وضعیت جامعه سیاسی و آرایش نیروهای سیاسی را در جامعه ایرانی چگونه ارزیابی می کنید؟
🔹برای پاسخ به سؤال شما، چند نکته را یادآوری می‌کنم:
🔸الف- از دید بخش قابل ملاحظه‌ای از فعالان و ناظران سیاسی، تلاش و جنبش جمعی که حداقل از ۲۵ سال پیش برای اصلاحات دموکراتیک در ایران شروع شده بود، به بن‌بست رسیده است.
🔹منظورم از تلاش برای اصلاحات دموکراتیک، مجموعه اقداماتی است که به گونه‌ای مسالمت‌آمیز، با اتکاء بر شهروندان ایرانی، مرحله به مرحله و در چهارچوب ظرفیت‌های نظام سیاسی ایران برای رسیدن به اهدافی چون: محدود و مسئول کردن قدرت حکومت، تقویت و گسترش نهادهای مدنی، رعایت حقوق اساسی شهروندان و انتخابات آزاد و منصفانه صورت می‌گرفت.
🔸وقتی از « بن‌بست» سخن می‌گوییم، منظورم ناممکن شدن پیشروی به سوی اهداف با تکیه بر نیروهایی است که تاکنون این تلاش را پیش می‌برده‌اند و با بهره‌گیری از روش‌هایی است که تاکنون مورد بهره‌برداری بوده است.
🔹ب- وضعیت کنونی ریشه در سه عامل اصلی دارد: مقاومت شدید و توأم با قهر هسته اصلی حکومت در برابر اصلاحات، ضعف و ناتوانی نیروهای پیش‌برنده اصلاحات و وضعیت عمومی مردم. حکومت در حال حاضر دارای هسته اصلی بسیار محدودی است (اندک سالاری) که بر «شبه حزبی نظامی» تکیه می‌کند و از نظر ایدئولوژیک ترکیبی از «تمامیت‌خواهی» و «نظامی‌گری» آن را هدایت می‌کند. متأسفانه برای اداره کشور ترکیبی از «فرصت‌طلبان» و «گروه‌های عقب‌مانده اجتماعی» اعتماد حکومت را جلب کرده و تکیه‌گاه حکومت برای اداره امور شده‌اند. به دلیل این ویژگی‌ها در مقابل هر نوع اصلاح مقاومت شدید و توأم با خشم و قهر صورت می‌گیرد.
🔸اصلاح‌طلبان از نظر ایده‌پردازی، سازماندهی، تحلیل وضعیت و ارائه‌ی راهکارهای مناسب در بدترین وضعیت خود قرار دارند. فشارهایی که از هر طرف بر آن‌ها وارد می‌شود، تأثیر بسیار مخربی در انگیزه‌ی آن‌ها برای اقدامات مناسب گذاشته است.
🔹جامعه‌ی ما هم هنوز جامعه‌ای است «توده‌وار»، «نیمه سنتی و نیمه مدرن»، «قطبی شده» و دچار «ضعف و اختلال در همبستگی جمعی». در نتیجه مردم عادی ما سرخورده، ناامید، خشمگین و مستأصل هستند. ترکیب این سه عامل اصلاحات دموکراتیک را در بن‌بست قرار داده است.
✅2- بنظر شما روندهای مسلط در عرصه جامعه سیاسی کدامند و سمت و سوی آن نشانگر چه دورنمایی ( سه ساله) در جامعه ایرانی است؟
🔸حکومت ظاهراً تصمیم گرفته است که با تکیه بر گروهی اندک اما قابل اعتماد (برای خودش) به اداره امور بپردازد. از اینرو به نظر نمی‌رسد که در کوتاه‌مدت به دنبال برگزاری انتخاباتی رقابتی باشد. بعلاوه با توجه به ناتوانی‌اش در مدیریت تعارض‌های خارجی از منابع نفتی محروم بوده و برای اداره امور کشور ناگزیر به تکیه بر «مالیات تورمی» (چاپ پول) و افزایش قیمت کالاها و خدمات در اختیارش خواهد بود.
🔹در مورد عامه مردم، اگر تحولی در روابط خارجی رخ ندهد، کماکان فشار و پیش‌بینی‌ناپذیری زندگی آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد و بر استیصال و خشم آن‌ها افزوده می‌گردد. از اینرو چندان نمی‌توان به اقدام‌های سنجیده و عقلایی و جمعی آن‌ها امیدوار بود. اما بروز خشم آن هم در قالب تخریب محتمل است.
🔸نیروهای سیاسی مسالمت جوی داخلی به دلیل بی‌اعتنایی مردم و فشار حکومت، تأثیرگذاری بسیار اندکی بر عرصه‌ی سیاست خواهند داشت. نیروهای سیاسی خارجی نیر تنها ابزار چانه‌زنی قدرت‌های غربی و بازیگر نمایش‌های رسانه‌ای خواهند بود.
🔹قدرت‌های غربی، سلطه‌گر و رقبای منطقه‌ای هم با سوء استفاده از موقعیت، فشار خود را بر کشور افزایش خواهند داد، فشاری که قربانی اصلی آن مردم عادی خواهند بود.
🔸روندهای جاری اگر ادامه یابند، چشم‌انداز ناامیدکننده‌ای در برابر ماست. اما نکته بسیار مهم، شکننده بودن این وضعیت است. یک پیشامد می‌تواند وضعیت را به‌طور کامل دگرگون سازد. مثلاً احیای برجام زنجیره‌ای از پیامدهای مثبت را پدید می‌آورد که ممکن است ما را با موقعیت کاملاً متفاوتی مواجه سازد. به گمانم هر تحول کوچکی در روابط خارجی یا در تصمیم‌های حکومت می‌تواند سریع به تغییر وضعیت منجر گردد....
متن کامل :
https://bit.ly/3JFD3xL
@MostafaTajzadeh
#ایران_فردا
#علیرضا_علوی‌تبار
#ارزیابی_وضعیت_جامعه‌ی_سیاسی_در_ایران
https://t.me/iranfardamag