📝📝📝جامعه ایران همچنان به ادامه ریکاوری "راهبرد اصلاحی - اعتدالی" نیازمند است. هرگز تاب تکرار "الگوی کلنگی و جامعه کوتاه مدت" - به قول دکتر کاتوزیان - را ندارد. رای ندادن به روحانی یعنی رها کردن بیمار پانسمان شده در آمبولانسی که نمی دانیم - هرچند حدس می زنیم - که دیگر راننده هایش به کجا می روند و به کجا می برند.
✍یادداشت فیسبوکی احمد پورنجاتی:
✅ من از سال ۸۳ که پس از پایان دوره مجلس ششم و به درخواست خودم از آقای لاریجانی رییس سازمان صداوسیما بازنشسته شدم، با وجود فرصت ها و پیشنهادهای گوناگون، به دلایلی که مجال بازگویی اش نیست؛ تصمیم گرفتم به عرصه "شهروندی خارج از مدار قدرت" بسنده کنم.
⏺ در سال 92 و پس از پیروزی حسن روحانی نیز با اینکه شخص ایشان از من برای قبول مسوولیت در هر بخشی که مایل باشم دعوت کرد؛ در پاسخ گفتم که چون تصمیم گرفته ام در عین کمک به تحقق اهداف تحولخواهانه و اصلاحی و اعتدالی شما، رویکردی مستقل و منتقدانه داشته باشم - حتی نسبت به دولتی که به آن رای داده ام- بنابراین هیچگونه پست رسمی حتی عنوان مشاوره را نمی پذیرم.
✅در این نزدیک به چهار سال به گواهی نوشته ها و پیام های گوناگونی که برخی از آنها در همین صفحه و برخی در مطبوعات و بسیاری نیز برای شخص ایشان یا برخی همکاران نزدیک ایشان فرستاده ام همواره کوشیده ام موضع غیراحساسی و فراباندی و نقادانه و مطالبه گرانه ام را در عین حمایت از رویکرد کلی ایشان، حفظ کنم. انصاف این است که بگویم برخورد ایشان با بسیاری از پیشنهادها یا انتقادهای من، روادارانه و مسوولانه بوده است. اینها را یادآوری کردم که بگویم:
⏺من، حتی به اندازه حضور دریک " #ضیافت_افطاری رییس جمهوری" - که البته همواره دعوت شده ام و هیچگاه نرفته ام - وامدار دولت یازدهم و شخص روحانی نیستم. تنها یک فنجان #چای در همان جلسه دونفره با آقای روحانی پس از انتخاب شدن برایم آوردند که سرد شد و ننوشیده ماند. خلاص!
✅ پس، اگر امروز چرایی رای دادنم را به روحانی می نویسم نه به جبران "بهره مندی ها" و نه به طمع و امید "وعده ها یا انتظارها" ست. بر این نکته بدیهی نیز تاکید می کنم که در ارزیابی کارنامه دولت روحانی دچار کوررنگی و دوبینی یا پرده پوشی کاستی ها و ناشده ها نیستم و انتقادهایم سر جایش هست اگر بار دیگر انتخاب شود، شلاقی تر هم خواهم گفت.
✅اما اینک، درعین حال که می توانم فهرست بالا بلندی از دلیل برای رای دادن در انتخابات و ترجیح نسبی حسن روحانی بر دیگر کاندیداها به خاطر کارهای ارزنده ای که در بخش های سیاست خارجی و زیرساخت های اقتصادی و انضباط اداری و حتی ترویج نگرش اصلاح طلبی کرده ارائه کنم، اما تنها به یک جمله بسنده می کنم که دستکم برای تصمیم خودم "فیصله بخش" بوده است:
⏺جامعه ایران از دوم خرداد ۷۶ وارد برهه ای متفاوت از تاریخ تحولات اجتماعی خود شد که با همه فراز و نشیب و لنگ لنگ زدن و قیقاج بردن هایش - حتی در دوران سکته فلج کننده هژمونی احمدی نژادیسم - درونمایه اش یعنی "شکل گیری تدریجی جامعه مدنی" و گذار از جامعه توده وار، ادامه داشته است. نقش مهم روحانی در دوره نخست ریاست جمهوری اش، پانسمان نسبی و ترمیم روانشناسانه روح زخم خورده و نژند و ناامید" بخش مهمی از جامعه مدنی بود.
✅ جامعه ایران همچنان به ادامه ریکاوری "راهبرد اصلاحی - اعتدالی" نیازمند است. هرگز تاب تکرار "الگوی کلنگی و جامعه کوتاه مدت" - به قول دکتر کاتوزیان - را ندارد. رای ندادن به روحانی یعنی رها کردن بیمار پانسمان شده در آمبولانسی که نمی دانیم - هرچند حدس می زنیم - که دیگر راننده هایش به کجا می روند و به کجا می برند.
#دوباره_ایران
@MostafaTajzadeh
✍یادداشت فیسبوکی احمد پورنجاتی:
✅ من از سال ۸۳ که پس از پایان دوره مجلس ششم و به درخواست خودم از آقای لاریجانی رییس سازمان صداوسیما بازنشسته شدم، با وجود فرصت ها و پیشنهادهای گوناگون، به دلایلی که مجال بازگویی اش نیست؛ تصمیم گرفتم به عرصه "شهروندی خارج از مدار قدرت" بسنده کنم.
⏺ در سال 92 و پس از پیروزی حسن روحانی نیز با اینکه شخص ایشان از من برای قبول مسوولیت در هر بخشی که مایل باشم دعوت کرد؛ در پاسخ گفتم که چون تصمیم گرفته ام در عین کمک به تحقق اهداف تحولخواهانه و اصلاحی و اعتدالی شما، رویکردی مستقل و منتقدانه داشته باشم - حتی نسبت به دولتی که به آن رای داده ام- بنابراین هیچگونه پست رسمی حتی عنوان مشاوره را نمی پذیرم.
✅در این نزدیک به چهار سال به گواهی نوشته ها و پیام های گوناگونی که برخی از آنها در همین صفحه و برخی در مطبوعات و بسیاری نیز برای شخص ایشان یا برخی همکاران نزدیک ایشان فرستاده ام همواره کوشیده ام موضع غیراحساسی و فراباندی و نقادانه و مطالبه گرانه ام را در عین حمایت از رویکرد کلی ایشان، حفظ کنم. انصاف این است که بگویم برخورد ایشان با بسیاری از پیشنهادها یا انتقادهای من، روادارانه و مسوولانه بوده است. اینها را یادآوری کردم که بگویم:
⏺من، حتی به اندازه حضور دریک " #ضیافت_افطاری رییس جمهوری" - که البته همواره دعوت شده ام و هیچگاه نرفته ام - وامدار دولت یازدهم و شخص روحانی نیستم. تنها یک فنجان #چای در همان جلسه دونفره با آقای روحانی پس از انتخاب شدن برایم آوردند که سرد شد و ننوشیده ماند. خلاص!
✅ پس، اگر امروز چرایی رای دادنم را به روحانی می نویسم نه به جبران "بهره مندی ها" و نه به طمع و امید "وعده ها یا انتظارها" ست. بر این نکته بدیهی نیز تاکید می کنم که در ارزیابی کارنامه دولت روحانی دچار کوررنگی و دوبینی یا پرده پوشی کاستی ها و ناشده ها نیستم و انتقادهایم سر جایش هست اگر بار دیگر انتخاب شود، شلاقی تر هم خواهم گفت.
✅اما اینک، درعین حال که می توانم فهرست بالا بلندی از دلیل برای رای دادن در انتخابات و ترجیح نسبی حسن روحانی بر دیگر کاندیداها به خاطر کارهای ارزنده ای که در بخش های سیاست خارجی و زیرساخت های اقتصادی و انضباط اداری و حتی ترویج نگرش اصلاح طلبی کرده ارائه کنم، اما تنها به یک جمله بسنده می کنم که دستکم برای تصمیم خودم "فیصله بخش" بوده است:
⏺جامعه ایران از دوم خرداد ۷۶ وارد برهه ای متفاوت از تاریخ تحولات اجتماعی خود شد که با همه فراز و نشیب و لنگ لنگ زدن و قیقاج بردن هایش - حتی در دوران سکته فلج کننده هژمونی احمدی نژادیسم - درونمایه اش یعنی "شکل گیری تدریجی جامعه مدنی" و گذار از جامعه توده وار، ادامه داشته است. نقش مهم روحانی در دوره نخست ریاست جمهوری اش، پانسمان نسبی و ترمیم روانشناسانه روح زخم خورده و نژند و ناامید" بخش مهمی از جامعه مدنی بود.
✅ جامعه ایران همچنان به ادامه ریکاوری "راهبرد اصلاحی - اعتدالی" نیازمند است. هرگز تاب تکرار "الگوی کلنگی و جامعه کوتاه مدت" - به قول دکتر کاتوزیان - را ندارد. رای ندادن به روحانی یعنی رها کردن بیمار پانسمان شده در آمبولانسی که نمی دانیم - هرچند حدس می زنیم - که دیگر راننده هایش به کجا می روند و به کجا می برند.
#دوباره_ایران
@MostafaTajzadeh