📝📝📝 روز 17 اوت 1979 مجله ژاپنی شوکان پوسوتو (Shûkan Posuto) گفتگویی با فیلسوف فرانسوی میشل فوکو را درباره سرنوشت پناهجویان ویتنامی منتشر کرد. هزاران هزار تن از ویتنامی‌ها در حال فرار از کشور خود و رژیم کمونیستی آن بودند. روشنفکران فرانسوی بسیج می‌شوند تا این پناهجویان موسوم به «مردمان قایق‌ها» (boat people) [به دلیل استفاده شان از قایق برای فرار] در فرانسه پذیرفته شوند: سارتر و آرون با رئیس جمهور وقت والری ژیسکار دستن(Giscard d’Estaing) ملاقات می کنند و میشل فوکو حمایت خود را از کمیته موسوم به «قایقی برای ویتنام» که برنار کوشنر (Bernard Kouchner) تشکیل داده اعلام می‌کند. این گفتگو بعدها در فرانسه در یکی از کتاب‌های فوکو «گفته‌ها و نوشته‌ها» (گالیمار 2001) به انتشار رسیده است. لیبراسیون در اینجا دست به بازنشر آن می‌زند.

✅ بسیاری امروز با یک تناقض روبرو هستند: در گذشته باید از اتحاد دو ویتنام دفاع می‌شد و امروز مسئله پناهجویان ویتنام مطرح است. پی‌آمد این قایع چیست؟

✅ دولت حق ندارد از حق نامحدود بر زندگی و مرگ برخوردار باشد، چه بر مردم زیر سلطه خود چه در باره زندگی مردم پهنه‌ای دیگر. به نظر من مخالفت با این حق دولت‌ها همانقدر اهمیت دارد که مخالفت ما با بمباران‌های ویتنام به وسیله ایالات متحد و امروز برای این کار باید به پناهجویان ویتنامی کمک کرد.
- به نظر می‌رسد که مسئله پناهجویان کامبوجی به همان اندازه مورد توجه نیست که پناهجویان ویتنامی. نظر شما در این مورد چیست؟

✅ آنچه در کامبوج رخ داده، کاملا در تاریخ مدرن بی سابقه است: یک دولت دست به کشتار مردم خود در ابعادی زده که هرگز در طول تاریخ مشاهده نشده است. البته گروهی از مردم کامبوج که از این ماجرا(خمرهای سرخ] جان سالم بدر بردند اما آنها نیز امروز زیر سلطه یک ارتش سودجو، مخرب و خشن قراردارند. اما آنچه بهر حال اهمیت دارد، این است که درحرکت عمومی که در جهان برای حمایت از پناهجویان آسیای جنوب شرقی به راه افتاده است توجهی به تفاوت موقعیت‌های تاریخی و سیاسی میان آنها نداشته باشیم.

✅ این امر بدان معنا نیست که نسبت به تحلیل موقعیت‌های متفاوت تاریخی و سیاسی مسئله پناهنچویان بی‌توجه باشیم اما آنچه جنبه اضطراری دارد نجات جان پناهجویان در خطر است. زیرا در همین لحظه 40 هزار ویتنامی در دریای هندوچین سرگردان هستند و یا قایق‌هایشان در جزایر به گل نشسته و در آستانه مرگ هستند. در همین زمان 40 هزار کامبوجی از تایلند بیرون رانده شده و خطر مرگ آنها را نیز تهدید می‌کند. بنابراین نزدیک به 80 هزار انسان هر روز در آستانه مرگ زندگی می کنند. در این شرایط به نظر من هیچ بحثی درباره توازن عمومی کشورهای جهان یا هیچ استدلالی درباره مشکلات سیاسی و اقتصادی که کمک به پناهچویان را همراهی می‌کنند، نمی تواند توجیه کننده آن باشد که دولت‌ها این انسان‌ها را در آستانه مرگ به حال خود رها کند. در سال های 1938 و 1939 یهودیان بودند که از آلمان و اروپای مرکزی می‌گریختند، اما چون هیچ کسی به آنها کمکی نکرد بسیاری از آنها از میان رفتند.

یک گفتگوی تاریخی از #میشل_فوکو درباره #پناهجویان_ویتنامی (1979) / برگردان #ناصر_فکوهی

https://t.me/nasserfakouhi/12389
🆔 @MostafaTajzadeh