📝📝📝انتخابات شوراها و توسعه‌ی شهری در ایران
✍عباس آخوندی
✅انتخابات شوراهای شهر در ایران به‌شدت تحت تاثیر انتخابات به شدت سیاسی #ریاست_جمهوری قرار گرفته‌است. بی‌تردید، انتخابات ریاست جمهوری از منظر توسعه و #امنیت_ملی تاثیر بی‌بدیلی دارد. لیکن، این موضوع به مفهوم کم‌اهمیت بودن انتخابات شوراهای شهر نیست. مردم، نهایتا آسایش و #کیفیت_زندگی را در شهر و روستای خود لمس می‌کنند.
✅آنچه سرزندگی و مطبوع بودن را به زندگی انسانها هدیه می‌کند محیط شهری است. #قابلیت_زندگی، ترافیک و حرکت روان، #امنیت اجتماعی، خدمات مناسب، دسترسی به آموزش و بهداشت با کیفت، #معماری زیبا و فضاهای شهری و عمومی چشم‌نواز را باید در شهرها جستجو کرد
➖به‌گمان من، برای اینکه بتوانیم شهرِ خوبِ ایرانی داشته باشیم حداقل باید به دو نکته توجه کنیم:
✅ یکی اینکه بدانیم که شهرها سازمان اجتماعی‌اند. این حضرات شهرها را به مجموعه‌ای از خشت و سنگ تبدیل کرده‌اند. ما شهری می‌خواهیم که در آن بتوانیم باهم صحبت کنیم. حرف بزنیم. خوشی‌هامان را با هم تقسیم کنیم و دردهامان را تسلی ببخشیم. ما #فضای_عمومی می‌خواهیم. جایی که چشم تو چشم همدیگر را ببینیم و باهم گفتگو کنیم. ما انسانیم. انسانها در هم‌نفسی با همدیگر زنده‌اند. ما محله می‌خواهیم. جایی که انسانها همدیگر را بشناسند و در خوشی و ناراحتی کنار هم باشند.
✅نکته دوم تصوری است که ما از #حکمروایی_شهری داریم. به گفته علمای فن، شهرها نه آنقدر کوچکند که تصمیم‌هایی که حاکمان آنها می‌گیرند، بر سطح ملی اثر نداشته باشد و نه آنقدر بزرگند که حاکمان مرکزی بخواهند برای آنها تصمیم بگیرند. بنابراین، نیاز به مدلی داریم که حاکمان شهرها هم به مردم خودشان و ساکنان شهرها پاسخگوباشند و هم از حیثی که تصمیم‌های‌شان آثار ملی دارد به دولت مرکزی نیز پاسخگو باشند.
⏺آنچه که ما در حال حاضر با آن روبرو هستیم، #پاسخگو نبودن برخی شهردارها به هردو است. ما در حال حاضر، با بحران پاسخگویی در برخی مدیریت‌های شهری مواجهیم. مدل بارز آن، شهرداری تهران است که نه به شورای شهر پاسخ می‌دهد و نه به دولت مرکزی و یک سیستم خودمختاری را به‌وجود آورده‌است. نتیجه آن را همه می‌بینیم. شکل‌گیری شهری که همه از آن گله‌مند هستند.
✅البته همین‌جا لازم است که یک نکته را توضیح دهم. انتقادی که ما از مدیریت شهری می‌کنیم، به هیچ‌وجه به کارمندان، کارکنان و کارگران زحمت‌کش و شریف شهرداری‌ها باز نمی‌گردد. آنها تمام تلاش خود را برای فراهم کردن یک شهر تمیز و مرتب برای ما می‌کنند. انتقاد ما به حاکمیت شهرداری تهران و برخی شهرداری‌های بزرگ است که حقوق مردم را تبدیل به مال‌التجاره کرده‌اند و در نتیجه با شهر فر وشی، شهرها را به محیطی خشن و تلخ تبدیل کرده‌اند. پس انتخابات شوراها را در کنار انتخابات ریاست جمهوری فراموش نکنیم و دیگر اینکه نامزدهای شوراها نیز شایسته است از یک سوی به درک درستی از حکمروایی شهری برسند به نحوی که بتوانند شهرداران را پاسخگو کنند و از سوی دیگر در کنار فعالیت‌های عمرانی که پی‌گیری می‌کنند، قابلیت و کیفیت زندگی و فضاهای گفتگوی عمومی را در شهرشان به‌وجود آورند. در نهایت این فضاهای عمومی در شکل‌های مختلف هستند که گردشگر را به‌سمت شهرها جلب می‌کنند.
🔹در این ارتباط مطلبی را پیش از این در کنفرانس جامع مدیریت شهری ایران بیان کرده‌ام که علاقمندان می‌توانند به آدرس زیر به آن مراجعه کنند.
http://yon.ir/xM8uw
۲۲ اردیبهشت ۹۶ @Abbasakhoundi
@MostafaTajzadeh
✍عباس آخوندی
✅انتخابات شوراهای شهر در ایران به‌شدت تحت تاثیر انتخابات به شدت سیاسی #ریاست_جمهوری قرار گرفته‌است. بی‌تردید، انتخابات ریاست جمهوری از منظر توسعه و #امنیت_ملی تاثیر بی‌بدیلی دارد. لیکن، این موضوع به مفهوم کم‌اهمیت بودن انتخابات شوراهای شهر نیست. مردم، نهایتا آسایش و #کیفیت_زندگی را در شهر و روستای خود لمس می‌کنند.
✅آنچه سرزندگی و مطبوع بودن را به زندگی انسانها هدیه می‌کند محیط شهری است. #قابلیت_زندگی، ترافیک و حرکت روان، #امنیت اجتماعی، خدمات مناسب، دسترسی به آموزش و بهداشت با کیفت، #معماری زیبا و فضاهای شهری و عمومی چشم‌نواز را باید در شهرها جستجو کرد
➖به‌گمان من، برای اینکه بتوانیم شهرِ خوبِ ایرانی داشته باشیم حداقل باید به دو نکته توجه کنیم:
✅ یکی اینکه بدانیم که شهرها سازمان اجتماعی‌اند. این حضرات شهرها را به مجموعه‌ای از خشت و سنگ تبدیل کرده‌اند. ما شهری می‌خواهیم که در آن بتوانیم باهم صحبت کنیم. حرف بزنیم. خوشی‌هامان را با هم تقسیم کنیم و دردهامان را تسلی ببخشیم. ما #فضای_عمومی می‌خواهیم. جایی که چشم تو چشم همدیگر را ببینیم و باهم گفتگو کنیم. ما انسانیم. انسانها در هم‌نفسی با همدیگر زنده‌اند. ما محله می‌خواهیم. جایی که انسانها همدیگر را بشناسند و در خوشی و ناراحتی کنار هم باشند.
✅نکته دوم تصوری است که ما از #حکمروایی_شهری داریم. به گفته علمای فن، شهرها نه آنقدر کوچکند که تصمیم‌هایی که حاکمان آنها می‌گیرند، بر سطح ملی اثر نداشته باشد و نه آنقدر بزرگند که حاکمان مرکزی بخواهند برای آنها تصمیم بگیرند. بنابراین، نیاز به مدلی داریم که حاکمان شهرها هم به مردم خودشان و ساکنان شهرها پاسخگوباشند و هم از حیثی که تصمیم‌های‌شان آثار ملی دارد به دولت مرکزی نیز پاسخگو باشند.
⏺آنچه که ما در حال حاضر با آن روبرو هستیم، #پاسخگو نبودن برخی شهردارها به هردو است. ما در حال حاضر، با بحران پاسخگویی در برخی مدیریت‌های شهری مواجهیم. مدل بارز آن، شهرداری تهران است که نه به شورای شهر پاسخ می‌دهد و نه به دولت مرکزی و یک سیستم خودمختاری را به‌وجود آورده‌است. نتیجه آن را همه می‌بینیم. شکل‌گیری شهری که همه از آن گله‌مند هستند.
✅البته همین‌جا لازم است که یک نکته را توضیح دهم. انتقادی که ما از مدیریت شهری می‌کنیم، به هیچ‌وجه به کارمندان، کارکنان و کارگران زحمت‌کش و شریف شهرداری‌ها باز نمی‌گردد. آنها تمام تلاش خود را برای فراهم کردن یک شهر تمیز و مرتب برای ما می‌کنند. انتقاد ما به حاکمیت شهرداری تهران و برخی شهرداری‌های بزرگ است که حقوق مردم را تبدیل به مال‌التجاره کرده‌اند و در نتیجه با شهر فر وشی، شهرها را به محیطی خشن و تلخ تبدیل کرده‌اند. پس انتخابات شوراها را در کنار انتخابات ریاست جمهوری فراموش نکنیم و دیگر اینکه نامزدهای شوراها نیز شایسته است از یک سوی به درک درستی از حکمروایی شهری برسند به نحوی که بتوانند شهرداران را پاسخگو کنند و از سوی دیگر در کنار فعالیت‌های عمرانی که پی‌گیری می‌کنند، قابلیت و کیفیت زندگی و فضاهای گفتگوی عمومی را در شهرشان به‌وجود آورند. در نهایت این فضاهای عمومی در شکل‌های مختلف هستند که گردشگر را به‌سمت شهرها جلب می‌کنند.
🔹در این ارتباط مطلبی را پیش از این در کنفرانس جامع مدیریت شهری ایران بیان کرده‌ام که علاقمندان می‌توانند به آدرس زیر به آن مراجعه کنند.
http://yon.ir/xM8uw
۲۲ اردیبهشت ۹۶ @Abbasakhoundi
@MostafaTajzadeh
📝📝📝بیکارترین رشته علمی دانشگاهی در ایران
✅ آمار بیکاری در بین دانش آموختگان دانشگاهی در حال تبدیل به یک معضل جدی برای مسئولان ذیربط می شود که در بین فارغ التحصیلان یکسری از رشته های دانشگاهی آمار بیکاری شان بیشتر از سایر رشته ها بوده و بر آمار بیکاران کشور می افزاید.
✅ بر اساس بررسی انجام شده توسط پژوهشکده آمار ایران، حدود ۳۴ درصد از افراد فارغ‌التحصیل عالی از نظر اقتصادی غیرفعال هستند. ۷۱ درصد از افراد فارغ‌التحصیل عالی غیرفعال را زنان و ۲۹ درصد را مردان تشکیل می‌دهند. ۳۲ درصد از این افراد دارای مدرک کاردانی، ۶۲ درصد دارای مدرک کارشناسی و ۶ درصد دارای مدرک کارشناسی ارشد و بالاتر هستند.
✅ با استفاده از این نتایج می‌توان گفت از ۷ میلیون نفر فارغ‌التحصیل عالی که از آمارگیری نیروی کار سال ۱۳۹۴ برآورد شده است حدود ۲.۴ میلیون نفر از نظر اقتصادی غیرفعال هستند که از این تعداد ۱.۷ میلیون نفر به زنان و ۷۰۰هزار نفر به مردان اختصاص دارد. همچنین برآورد فارغ‌التحصیلان غیر فعال در مقاطع کاردانی، کارشناسی و کارشناسی ارشد و بالاتر به ترتیب ۷۵۰ هزار، ۱.۵ میلیون نفر و ۱۵۰ هزار نفر است.
✅ رشته حفاظت محيط زيست با ۴۹ درصد فارغ التحصيل بيكار در صدر جدول بيكارترين رشته هاي دانشگاهي در ايران قرار دارد. بعد از اين رشته، علوم رايانه با ۴۰ درصد در رده دوم ايستاده است.
✅ براي اطلاع از چهارده رشته دانشگاهي كه بيشترين درصد فارغ التحصيلان بيكار را به خود اختصاص داده،اينفوگرافيك زير را دنبال كنيد.👇🏻
#بیکاری #کیفیت_زندگی #فارغ_التحصیل_بیکار
@MostafaTajzadeh
https://goo.gl/Mz1eRZ
✅ آمار بیکاری در بین دانش آموختگان دانشگاهی در حال تبدیل به یک معضل جدی برای مسئولان ذیربط می شود که در بین فارغ التحصیلان یکسری از رشته های دانشگاهی آمار بیکاری شان بیشتر از سایر رشته ها بوده و بر آمار بیکاران کشور می افزاید.
✅ بر اساس بررسی انجام شده توسط پژوهشکده آمار ایران، حدود ۳۴ درصد از افراد فارغ‌التحصیل عالی از نظر اقتصادی غیرفعال هستند. ۷۱ درصد از افراد فارغ‌التحصیل عالی غیرفعال را زنان و ۲۹ درصد را مردان تشکیل می‌دهند. ۳۲ درصد از این افراد دارای مدرک کاردانی، ۶۲ درصد دارای مدرک کارشناسی و ۶ درصد دارای مدرک کارشناسی ارشد و بالاتر هستند.
✅ با استفاده از این نتایج می‌توان گفت از ۷ میلیون نفر فارغ‌التحصیل عالی که از آمارگیری نیروی کار سال ۱۳۹۴ برآورد شده است حدود ۲.۴ میلیون نفر از نظر اقتصادی غیرفعال هستند که از این تعداد ۱.۷ میلیون نفر به زنان و ۷۰۰هزار نفر به مردان اختصاص دارد. همچنین برآورد فارغ‌التحصیلان غیر فعال در مقاطع کاردانی، کارشناسی و کارشناسی ارشد و بالاتر به ترتیب ۷۵۰ هزار، ۱.۵ میلیون نفر و ۱۵۰ هزار نفر است.
✅ رشته حفاظت محيط زيست با ۴۹ درصد فارغ التحصيل بيكار در صدر جدول بيكارترين رشته هاي دانشگاهي در ايران قرار دارد. بعد از اين رشته، علوم رايانه با ۴۰ درصد در رده دوم ايستاده است.
✅ براي اطلاع از چهارده رشته دانشگاهي كه بيشترين درصد فارغ التحصيلان بيكار را به خود اختصاص داده،اينفوگرافيك زير را دنبال كنيد.👇🏻
#بیکاری #کیفیت_زندگی #فارغ_التحصیل_بیکار
@MostafaTajzadeh
https://goo.gl/Mz1eRZ
Forwarded from ارزیابی شتابزده (Mohammadreza Eslami)
✍خشکسالی و افزایش جمعیت؟
(نگاهی به اصفهان تا ژاپن)
1⃣ نگاه به آمار و ارقام تولد و ازدواج ۲۰۲۰ در ژاپن باعث حیرت است:
✔️ پایین ترین آمار تولد نوزاد از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون، در سال ۲۰۲۰ ثبت شده است.
(این به دلیل کرونا نبوده است چون که از سال ۲۰۱۶ گفته می شود که امسال پایین ترین آمار تولد از زمان جنگ دوم جهانی بود، ولی سال بعد مجددا آمار "کمتر" می شود!)
*کل تعداد نوزادان متولد شده 840,832 بوده (که 24,407 تولد، کمتر از ۲۰۱۹ بوده. یعنی 2.8 درصد کاهش)
✔️در سرتاسر کشور در سال گذشته فقط 525,490 #ازدواج ثبت شد (آنهم در شرایطی که 193,251 طلاق هم ثبت شد). پنج سال پی در پی ازدواج روند نزولی دارد و طلاق روند صعودی.
✔️ به دلیل کاهش نرخ ازدواج، انتظار می رود که نرخ #تولد در سالهای آینده هم نزولی باشد.
با وجود تمام سیستمهای حمایتی دولت و به رغم تمام مُشوقهایی که دولت(های چند سال اخیر) ژاپن برای فرزندآوری قائل شده بودند، سال ۲۰۲۰ بدترین و پایین ترین آمار ازدواج/تولد نوزاد در ژاپن بود.
(چندین سال است که دولت به هرکسی که صاحب فرزند شود ۳۵۰۰ دلار [سیصدوده هزار ین] جایزه می دهد و علاوه بر آن ماهیانه حدود ۱۵۰ دلار کمک هزینه مهدکودک، لباس، تغذیه و ... را "تا هفت سالگیِ" کودک متقبل می شود)
2⃣ ماجرا، دستوری نیست. "بخشنامه ای" نیست. ابلاغی نیست. چنین نیست که امپراطور (یا نخست وزیر ژاپن یا معاون نخست وزیر) بخواهند و بشود. ماجرا مرتبط با "واقعیتهایِ جامعه ژاپنی" است.
3⃣ واقعیتهای جامعه ژاپن چیست؟
✔️اقتصاد ژاپن (بدون هیچ منابع نفت یا گازی) بیش از پنج برابر اقتصاد ایران است.
✔️ اشتغال (به دلیل وجود "تولید" و کارخانه های قوی همچون تویوتا، پاناسونیک، هوندا و...) مشکل "نیست".
✔️ در بهداشت و سلامت، یکی از بهترین شاخصهای جهانی را داراست.
✔️در آموزش، موفق شده ساختار آموزشی متناسب با فرهنگ/ژن/تاریخ ژاپنی را نهادینه کند.
ولی با وجود همه اینها، میل به "فرزندآوری" عمومیت ندارد. برعکس آنچه عمومیت دارد میل به فرزند نیاوردن است. چرا؟
چون زندگی "پیچیده" شده است. اشتغال هست، درآمد هست، امنیت و بهداشت هست ولی زندگی شاد نیست. لذا جامعه با نوعی "خودآگاهی" در اضافه کردنِ "یک نفر دیگر" به این دنیا "احتیاط" می کند.
4⃣ اصفهان، خشکسالی زاینده رود و اعتراض ها به آن مجددا باعث شد تا بحث حکمرانی آب و اهمیت "مدیریت منابع آب" مورد توجه اذهان واقع شود. اما این فقط اصفهان نیست که مشکل دارد. دشتهای جنوب و شرق استان فارس، نخلستانهای جهرم و بوشهر، چه خبر است؟ استانهای دیگر چطور؟
اصفهان (حسب اتفاق) این شانس را داشته که چندین سال اُستاندار آن یکی از مدیران باسابقه منابع آب کشور بوده (رسول زرگرپور)، ولی مشکل، ریشه دارتر از این حرفهاست.
✔️در واقع سوال اساسی تر این است که آیا #اقلیم ایران زمین ظرفیتِ این میزان بارگذاری روی منابع طبیعی محدود و محیط زیستش را دارد؟ اساسا آیا توصیه به #افزایش_جمعیت و فرزندآوری در چنین اقلیمی صحیح است؟
ممکن است گفته شود: بله اگر که مدیریتِ منابع آب صورت گیرد مشکلی نداریم! ولی "اگر"؟
این چه جور اگری است؟! و این چه طور نتیجه گیری بی احتیاط است؟
5⃣ ما در بهترین "شرایط تولید" و توسعه (اقتصاد) در کشورمان، حتی تا چند دهه آینده هم به #اقتصاد_ژاپن نخواهیم رسید.
همچنین در اشتغال، بهداشت و آموزش.
اما فرض کنیم که با یک معجزه ناگهانی از "ابلاغیه ها" (ی اسحق جهانگیری و محمد مُخبر) ظرف یک دهه #ژاپن شویم و هیچ مشکلی برای اشتغال و اقتصاد نداشته باشیم (فرض!)، اما آیا افزودنِ جمعیت به این فلات خشک (با زمینهای محدودش برای آمایش سرزمین و زیست) صحیح است؟
چرا وقتی واقعیتها اینقدر عریان است، احتیاط نمی کنیم؟
چرا به تجربه دیگر جوامع انسانی احترام نمی گذاریم؟
🔴 آیا وقت آن نیست که باور کنیم باید برای حفظ تمدن ایرانی (یا همانکه محسن رنانی "گوهر ایران" خطابش می کند) به خانواده های کوچک ولی با کیفیت فکر کنیم؟
مساله فقط #آب نیست. مساله #کیفیت_زندگی است. مساله سعادتمندی نسل است. (ایرادی نیست اگر کسی در حوزه شخصی اش گمان می کند امکانِ سعادتمند کردن یک خانواده بزرگ را داراست ولی) به شکل عمومی وقتی که با این میزان محدودیت آب، هوای مناسب، اشتغال پایدار، برق... (و اساسا "منابع") مواجهیم، توجه به کیفیت بخشیدن به خانواده کوچک ضروری است.
مشکلِ آب اصفهان، تلنگری است که قدری به "واقعیت"ها و "محدودیت"هایمان بیاندیشیم.
#جمعیت
#خانواده_کوچک
#اصفهان
#آب
🖊محمدرضا اسلامی
t.me/solseghalam
▪️▪️▪️
📌 لینک به نمونه مقاله درباره آمار مرگ/تولد/ازدواج در ژاپن در سال ۲۰۲۰
(نگاهی به اصفهان تا ژاپن)
1⃣ نگاه به آمار و ارقام تولد و ازدواج ۲۰۲۰ در ژاپن باعث حیرت است:
✔️ پایین ترین آمار تولد نوزاد از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون، در سال ۲۰۲۰ ثبت شده است.
(این به دلیل کرونا نبوده است چون که از سال ۲۰۱۶ گفته می شود که امسال پایین ترین آمار تولد از زمان جنگ دوم جهانی بود، ولی سال بعد مجددا آمار "کمتر" می شود!)
*کل تعداد نوزادان متولد شده 840,832 بوده (که 24,407 تولد، کمتر از ۲۰۱۹ بوده. یعنی 2.8 درصد کاهش)
✔️در سرتاسر کشور در سال گذشته فقط 525,490 #ازدواج ثبت شد (آنهم در شرایطی که 193,251 طلاق هم ثبت شد). پنج سال پی در پی ازدواج روند نزولی دارد و طلاق روند صعودی.
✔️ به دلیل کاهش نرخ ازدواج، انتظار می رود که نرخ #تولد در سالهای آینده هم نزولی باشد.
با وجود تمام سیستمهای حمایتی دولت و به رغم تمام مُشوقهایی که دولت(های چند سال اخیر) ژاپن برای فرزندآوری قائل شده بودند، سال ۲۰۲۰ بدترین و پایین ترین آمار ازدواج/تولد نوزاد در ژاپن بود.
(چندین سال است که دولت به هرکسی که صاحب فرزند شود ۳۵۰۰ دلار [سیصدوده هزار ین] جایزه می دهد و علاوه بر آن ماهیانه حدود ۱۵۰ دلار کمک هزینه مهدکودک، لباس، تغذیه و ... را "تا هفت سالگیِ" کودک متقبل می شود)
2⃣ ماجرا، دستوری نیست. "بخشنامه ای" نیست. ابلاغی نیست. چنین نیست که امپراطور (یا نخست وزیر ژاپن یا معاون نخست وزیر) بخواهند و بشود. ماجرا مرتبط با "واقعیتهایِ جامعه ژاپنی" است.
3⃣ واقعیتهای جامعه ژاپن چیست؟
✔️اقتصاد ژاپن (بدون هیچ منابع نفت یا گازی) بیش از پنج برابر اقتصاد ایران است.
✔️ اشتغال (به دلیل وجود "تولید" و کارخانه های قوی همچون تویوتا، پاناسونیک، هوندا و...) مشکل "نیست".
✔️ در بهداشت و سلامت، یکی از بهترین شاخصهای جهانی را داراست.
✔️در آموزش، موفق شده ساختار آموزشی متناسب با فرهنگ/ژن/تاریخ ژاپنی را نهادینه کند.
ولی با وجود همه اینها، میل به "فرزندآوری" عمومیت ندارد. برعکس آنچه عمومیت دارد میل به فرزند نیاوردن است. چرا؟
چون زندگی "پیچیده" شده است. اشتغال هست، درآمد هست، امنیت و بهداشت هست ولی زندگی شاد نیست. لذا جامعه با نوعی "خودآگاهی" در اضافه کردنِ "یک نفر دیگر" به این دنیا "احتیاط" می کند.
4⃣ اصفهان، خشکسالی زاینده رود و اعتراض ها به آن مجددا باعث شد تا بحث حکمرانی آب و اهمیت "مدیریت منابع آب" مورد توجه اذهان واقع شود. اما این فقط اصفهان نیست که مشکل دارد. دشتهای جنوب و شرق استان فارس، نخلستانهای جهرم و بوشهر، چه خبر است؟ استانهای دیگر چطور؟
اصفهان (حسب اتفاق) این شانس را داشته که چندین سال اُستاندار آن یکی از مدیران باسابقه منابع آب کشور بوده (رسول زرگرپور)، ولی مشکل، ریشه دارتر از این حرفهاست.
✔️در واقع سوال اساسی تر این است که آیا #اقلیم ایران زمین ظرفیتِ این میزان بارگذاری روی منابع طبیعی محدود و محیط زیستش را دارد؟ اساسا آیا توصیه به #افزایش_جمعیت و فرزندآوری در چنین اقلیمی صحیح است؟
ممکن است گفته شود: بله اگر که مدیریتِ منابع آب صورت گیرد مشکلی نداریم! ولی "اگر"؟
این چه جور اگری است؟! و این چه طور نتیجه گیری بی احتیاط است؟
5⃣ ما در بهترین "شرایط تولید" و توسعه (اقتصاد) در کشورمان، حتی تا چند دهه آینده هم به #اقتصاد_ژاپن نخواهیم رسید.
همچنین در اشتغال، بهداشت و آموزش.
اما فرض کنیم که با یک معجزه ناگهانی از "ابلاغیه ها" (ی اسحق جهانگیری و محمد مُخبر) ظرف یک دهه #ژاپن شویم و هیچ مشکلی برای اشتغال و اقتصاد نداشته باشیم (فرض!)، اما آیا افزودنِ جمعیت به این فلات خشک (با زمینهای محدودش برای آمایش سرزمین و زیست) صحیح است؟
چرا وقتی واقعیتها اینقدر عریان است، احتیاط نمی کنیم؟
چرا به تجربه دیگر جوامع انسانی احترام نمی گذاریم؟
🔴 آیا وقت آن نیست که باور کنیم باید برای حفظ تمدن ایرانی (یا همانکه محسن رنانی "گوهر ایران" خطابش می کند) به خانواده های کوچک ولی با کیفیت فکر کنیم؟
مساله فقط #آب نیست. مساله #کیفیت_زندگی است. مساله سعادتمندی نسل است. (ایرادی نیست اگر کسی در حوزه شخصی اش گمان می کند امکانِ سعادتمند کردن یک خانواده بزرگ را داراست ولی) به شکل عمومی وقتی که با این میزان محدودیت آب، هوای مناسب، اشتغال پایدار، برق... (و اساسا "منابع") مواجهیم، توجه به کیفیت بخشیدن به خانواده کوچک ضروری است.
مشکلِ آب اصفهان، تلنگری است که قدری به "واقعیت"ها و "محدودیت"هایمان بیاندیشیم.
#جمعیت
#خانواده_کوچک
#اصفهان
#آب
🖊محمدرضا اسلامی
t.me/solseghalam
▪️▪️▪️
📌 لینک به نمونه مقاله درباره آمار مرگ/تولد/ازدواج در ژاپن در سال ۲۰۲۰