بی آلایش،صادق و با صفا
تقدیر الهی آن بود که درست در همان روزی که پس از سال ها دوری از وطن، با پرواز انقلاب به کشورش بازگشت (۱۳۵۷/۱۱/۱۲) به نزد خدایش باز گردد!(دوازدهم بهمن ۱۳۹۱)
آقای دکتر حسن حبیبی را به عنوان یکی از نویسندگان اصلی پیش نویس قانون اساسی جمهوری اسلامی(هرچند که متاسفانه مورد توجه قرار نگرفت!) از سال ۵۷ می شناختم ولی همکاری مان در مجلس اول و ستاد انقلاب فرهنگی در سال های ۶۱ به بعد بود که به ارادت و دوستی نزدیک تبدیل گردید. در دوره های اول دولت های سازندگی و اصلاحات همکاری ها و همفکری ها بیشتر شد و بیش از گذشته به شخصیت بی آلایش، صادق و باصفا، متواضع، پرهیزگار و فرهیخته ایشان پی بردم. در موارد گوناگون و چالش هائی که برای آموزش عالی پیش می آمد، آقای دکتر حبیبی همواره حامی دانشگاهیان و برنامه های آموزش عالی بودند. مسئولیت زنده یاد دکتر حبیبی به عنوان معاون اول موجب آرامش و ثبات و اعتدال و عقلانیت در تصمیمات و اقدامات دولت ها بود.
ایشان همچنین با فروتنی برخی از مسئولیت های پیشنهادی وزارت علوم مانند ریاست فرهنگستان زبان و ادب فارسی و یا عضویت در هیات های امنای دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی و پژوهشی را پذیرفتند و برای آنها وقت می گذاشتند. آخرین دیدارمان در بیمارستان قلب شریعتی بود که به عیادت رفته بودم و باز همان نگاه مهربان بود و رضا دادن به رضای الهی!
روحشان شاد و یاد و خاطره ایشان همواره برایم عزیز و ماندگار خواهد بود!
⚘🌱⚘🌱⚘🌱⚘🌱⚘🌱⚘🌱
پ.ن- ۱- سروده دکتر حسن حبیبی در باره ایران - مراسم چهره های ماندگار!
پ.ن- ۲- تصویر برخی خاطرات دوستی و همکاری!
پ.ن- ۳- تصویر «مرد روی جلد گل‌آقا»، چاشنی هر شماره این هفته‌نامهٔ دوست‌داشتنی!
#دکتر_حسن_حبیبی
#گل_آقا
#چهره_های_ماندگار
#مصطفی_معین
https://www.instagram.com/p/CKyd2jghpT-/?igshid=qgu1n71igawr