قایقم، موجی پر از تنهاییَم، طوفانی ام
ساحلی جامانده از معنای هر ویرانی ام

هیچ کس نشنیده آغاز مرا ، جز چشم تو
می روم باور کنم ، همخانه ی پایانی ام

شعر تاریکم، امیدم رفته از دست غمت
بیت آخر را که دیدی، باز هم می خوانی ام؟

خور و خورشیدی و در شام خیالاتم امید
پای لنگم را ببین در پای مهرت،! مانی ام

ابر شو! بگذار تا آنجا که باید خیس تر
چکمه و چتر و تن و شب های پر بارانی ام

آرزو گم کرده ای دیوانه خو، افسانه گو
شیشه ی افتاده از چشم و تبِ مهمانی ام

در هیاهوی نگاه محفل شعر و #قلم
#مطربی بی ساز و بیدل، بی سر و سامانی
ام



#ابراهیم_حسینی


❀═‎‌‌‌🌼 ⃟❤ ⃟ ‌‌‌‌🌼═‎‌‌‌‌‌‌❀