🔵 ناامنی روانی از ناامنی بدتر است.
ناامنی چند قربانی دارد و ناامنی روانی ملتی را در هراس قربانی می‌کند؛ حواسمان باشد با انتشار شایعات و یا اخبار و تصاویر هراس‌آور به ناامنی روانی که هدف دشمنان امنیت کشور است، دامن نزنیم.
#احساس_ناامنی
در «جريان» باشيد
@Jaryaann
ناامنی چند قربانی دارد و ناامنی روانی ملتی را در هراس قربانی می‌کند؛ حواسمان باشد با انتشار شایعات و یا اخبار و تصاویر هراس‌آور به ناامنی روانی که هدف دشمنان امنیت کشور است، دامن نزنیم.
#احساس_ناامنی
در «جريان» باشيد
@Jaryaann
❗️ناامنی زندگی روزمره
«ناامنی زندگی روزمره»، توصیف وضعیت این روزهای جامعه ایران است: مردمی که می‌بینند با گرانی لحظه‌ای دلار، شرایط زندگی روزبه‌روز سخت‌تر و ترسناک‌تر می‌شود و راه برون‌رفتی هم پیش روی خود نمی‌بینند.
برای درک ناامنی #زندگی_روزمره، توصیف «هیپولیت تِن» (منتقد، فیلسوف و تاریخ‌نگار فرانسوی) از عامه مردم در دوران قدیم گویاست: «عامه مردم حکم شخصی را دارند که در دریاچه‌ای راه می‌رود که ارتفاع آب تا دهان او می‌رسد؛ با کمترین فرورفتگی کف دریاچه یا کوچکترین موج، پایشان می‌لغزد و به زیر آب می‌روند و غرق می‌شوند.» (کتاب احیای فرهنگی در عهد آل‌بویه)
و مهمتر، دولتی است که این ترسناکی را درک نمی‌کند و اگر هم بکند، نمی‌تواند کاری برای تغییر این وضعیت انجام دهد. تعبیر دولت و مردم را می‌شود در توصیف سوره واقعه دید که مرگ به حلقوم شخص رسیده و دیگران فقط نگاه می‌کنند.
مزاج دَهر تبه شد در این بلا، حافظ
کجاست فکر حکیمی و رایِ بَرْهَمَنی
✍🏼 #محمدرضا_جوادی_یگانه
🔗 منبع: کانال تلگرام رویای ایرانی
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#اقتصاد #دلار #امنیت #احساس_ناامنی
در «جریانـ» باشید.
@Jaryaann
«ناامنی زندگی روزمره»، توصیف وضعیت این روزهای جامعه ایران است: مردمی که می‌بینند با گرانی لحظه‌ای دلار، شرایط زندگی روزبه‌روز سخت‌تر و ترسناک‌تر می‌شود و راه برون‌رفتی هم پیش روی خود نمی‌بینند.
برای درک ناامنی #زندگی_روزمره، توصیف «هیپولیت تِن» (منتقد، فیلسوف و تاریخ‌نگار فرانسوی) از عامه مردم در دوران قدیم گویاست: «عامه مردم حکم شخصی را دارند که در دریاچه‌ای راه می‌رود که ارتفاع آب تا دهان او می‌رسد؛ با کمترین فرورفتگی کف دریاچه یا کوچکترین موج، پایشان می‌لغزد و به زیر آب می‌روند و غرق می‌شوند.» (کتاب احیای فرهنگی در عهد آل‌بویه)
و مهمتر، دولتی است که این ترسناکی را درک نمی‌کند و اگر هم بکند، نمی‌تواند کاری برای تغییر این وضعیت انجام دهد. تعبیر دولت و مردم را می‌شود در توصیف سوره واقعه دید که مرگ به حلقوم شخص رسیده و دیگران فقط نگاه می‌کنند.
مزاج دَهر تبه شد در این بلا، حافظ
کجاست فکر حکیمی و رایِ بَرْهَمَنی
✍🏼 #محمدرضا_جوادی_یگانه
🔗 منبع: کانال تلگرام رویای ایرانی
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#اقتصاد #دلار #امنیت #احساس_ناامنی
در «جریانـ» باشید.
@Jaryaann
◾️تورم پایدار، احساس ناامنی و وضعیت طبیعی
در این سال‌ها با وجود تورم شدید و پایدار، سفره‌ی همه‌ی ما کوچک شده، تفریحاتمان کم شده، دیگر نمی‌توانیم سفر برویم، به پزشک مراجعه نمی‌کنیم، کسب و کارمان کساد شده و در یک کلام فقیرتر شده‌ایم. اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود، تجربه‌ی تورم شدید و طولانی‌مدت، آثار دیگری بر حیات اجتماعی-اخلاقی و سلامت روان مردم یک جامعه نیز خواهد گذاشت.
زندگی در وضعیت تورمی، به زبان ساده چنین است: شما تنها زمانی پیشرفت می‌کنید که درآمدتان بالاتر از تورم کالاهای ضروری (مسکن و پوشاک و خوراک و آموزش و...) باشد و زمانی ثبات اقتصادی را تجربه خواهید کرد که درآمدتان به اندازه‌ی تورم کالاهای ضروری، افزایش یابد. در غیر از این دو حالت، شما هر سال فقیرتر از قبل خواهید شد، حتی اگر به همان میزان و بلکه بیشتر کار کنید، یعنی موقعیتی که اکثریت مطلق مردم در آن به سر می‌برند.
وضعیت تورمی، ثبات را از بین می‌برد، از ثبات اقتصادی و اجتماعی تا ثبات روانی. وقتی ثبات نباشد، پیش‌بینی و برنامه‌ریزی مختل می‌شود و نبود این دو، یعنی زندگی در جهانی ناامن. امنیت (ثبات و امکان پیش‌بینی) آن‌قدر مهم است که تمام مظاهر تمدن انسانی، از جمله علم تجربی، حول آن شکل گرفته است. در واقع تلاش بشر در طول تاریخ برای گذار از زندگی ابتدایی (وضعیت طبیعی) به یکجانشینی، انقلاب کشاورزی، ایجاد امپراتوری، گسترش علوم تجربی، عقد پیمان‌های جهانی و... از میل به ثبات (امنیت) نشأت گرفته است.
کلاین روانکاو بزرگ بریتانیایی می‌گوید که نوزاد انسان پس از تولد، با پیش‌فرضی تکاملی و مانند نوزاد دیگر حیوانات، جهان را مکانی ناامن و بی‌ثبات تلقی می‌کند و به همین سبب هر اتفاقی برای او می‌تواند در حکم یک تروما باشد. کلاین این وضعیت را «پارانویید_اسکیزوئید» نامگذاری کرد و گذار از آن را در پس سالیان، منوط به حضور والدین خوب، امن و در دسترس می‌داند، والدینی که به کودک نشان داده‌اند جهان و انسان‌ها می‌توانند امن و قابل اعتماد باشند. با این وجود همه‌ی انسان‌ها حتی اگر موفق به گذار از این موضع شده باشند، هنگام ناامنی به صورت موقت به آن بازمی‌گردند، تا وظیفه‌ای که تکامل بر دوش آن‌ها گذاشته است را انجام دهند، یعنی دفاع از خود به منظور بقا. تمام اختلالات روانی، به شکست در گذار از این موضع یا بازگشت طولانی مدت به آن در اثر ناامنی برمی‌گردد.
حال دوباره وضعیت تورمی را نظر بگیرید، وضعیتی که مشخصه‌ی اصلی آن «احساس ناامنی» است. بهای زندگی در چنین وضعیتی به مدت طولانی، چیزی جز بازگشت به موضع پارانویید_اسکیزوئید نخواهد بود، موضعی که دفاع از خود به قصد بقا، بر هرچیزی مقدم است، از جمله بر اعتماد، صداقت، همدلی، مصالح جمعی و...، درست مانند انسان شکارچی در وضعیت طبیعی که زندگی‌اش معادل است با: شکار نشدن و شکار کردن.
بنابراین در وضعیت تورمی پایدار، منطقی و طبیعی است که هر فرد بی‌توجه به مصالح جمعی، شخصا برای تأمین امنیت (حفظ ثبات) خود و خانواده‌اش اقدام کند، با صف کشیدن برای خرید دلار، با ثبت‌نام برای خرید زباله‌های ایران‌خودرو، خرید زمین و در یک کلمه با دلالی (به عنوان تنها روش برای حفظ ثبات در زندگی شخصی). سرزنش انسان‌ها برای چنین رفتاری همان‌قدر احمقانه است که سرزنش حیوانات یا انسان‌های نخستین برای زندگی به شیوه‌ی جنگ و گریز. زندگی در چنین شرایطی، یعنی نزاع برای بقا، نزدیک شدن تدریجی به وضعیت حیوانی و دور شدن از «مقام انسانیت».
✍🏻 #سعید_پایدارفرد
🔗 منبع: کانال «مجمع دیوانگان»
#وضعیت #اقتصاد #امنیت #احساس_ناامنی
در «جریانـ» باشید.
@Jaryaann
در این سال‌ها با وجود تورم شدید و پایدار، سفره‌ی همه‌ی ما کوچک شده، تفریحاتمان کم شده، دیگر نمی‌توانیم سفر برویم، به پزشک مراجعه نمی‌کنیم، کسب و کارمان کساد شده و در یک کلام فقیرتر شده‌ایم. اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شود، تجربه‌ی تورم شدید و طولانی‌مدت، آثار دیگری بر حیات اجتماعی-اخلاقی و سلامت روان مردم یک جامعه نیز خواهد گذاشت.
زندگی در وضعیت تورمی، به زبان ساده چنین است: شما تنها زمانی پیشرفت می‌کنید که درآمدتان بالاتر از تورم کالاهای ضروری (مسکن و پوشاک و خوراک و آموزش و...) باشد و زمانی ثبات اقتصادی را تجربه خواهید کرد که درآمدتان به اندازه‌ی تورم کالاهای ضروری، افزایش یابد. در غیر از این دو حالت، شما هر سال فقیرتر از قبل خواهید شد، حتی اگر به همان میزان و بلکه بیشتر کار کنید، یعنی موقعیتی که اکثریت مطلق مردم در آن به سر می‌برند.
وضعیت تورمی، ثبات را از بین می‌برد، از ثبات اقتصادی و اجتماعی تا ثبات روانی. وقتی ثبات نباشد، پیش‌بینی و برنامه‌ریزی مختل می‌شود و نبود این دو، یعنی زندگی در جهانی ناامن. امنیت (ثبات و امکان پیش‌بینی) آن‌قدر مهم است که تمام مظاهر تمدن انسانی، از جمله علم تجربی، حول آن شکل گرفته است. در واقع تلاش بشر در طول تاریخ برای گذار از زندگی ابتدایی (وضعیت طبیعی) به یکجانشینی، انقلاب کشاورزی، ایجاد امپراتوری، گسترش علوم تجربی، عقد پیمان‌های جهانی و... از میل به ثبات (امنیت) نشأت گرفته است.
کلاین روانکاو بزرگ بریتانیایی می‌گوید که نوزاد انسان پس از تولد، با پیش‌فرضی تکاملی و مانند نوزاد دیگر حیوانات، جهان را مکانی ناامن و بی‌ثبات تلقی می‌کند و به همین سبب هر اتفاقی برای او می‌تواند در حکم یک تروما باشد. کلاین این وضعیت را «پارانویید_اسکیزوئید» نامگذاری کرد و گذار از آن را در پس سالیان، منوط به حضور والدین خوب، امن و در دسترس می‌داند، والدینی که به کودک نشان داده‌اند جهان و انسان‌ها می‌توانند امن و قابل اعتماد باشند. با این وجود همه‌ی انسان‌ها حتی اگر موفق به گذار از این موضع شده باشند، هنگام ناامنی به صورت موقت به آن بازمی‌گردند، تا وظیفه‌ای که تکامل بر دوش آن‌ها گذاشته است را انجام دهند، یعنی دفاع از خود به منظور بقا. تمام اختلالات روانی، به شکست در گذار از این موضع یا بازگشت طولانی مدت به آن در اثر ناامنی برمی‌گردد.
حال دوباره وضعیت تورمی را نظر بگیرید، وضعیتی که مشخصه‌ی اصلی آن «احساس ناامنی» است. بهای زندگی در چنین وضعیتی به مدت طولانی، چیزی جز بازگشت به موضع پارانویید_اسکیزوئید نخواهد بود، موضعی که دفاع از خود به قصد بقا، بر هرچیزی مقدم است، از جمله بر اعتماد، صداقت، همدلی، مصالح جمعی و...، درست مانند انسان شکارچی در وضعیت طبیعی که زندگی‌اش معادل است با: شکار نشدن و شکار کردن.
بنابراین در وضعیت تورمی پایدار، منطقی و طبیعی است که هر فرد بی‌توجه به مصالح جمعی، شخصا برای تأمین امنیت (حفظ ثبات) خود و خانواده‌اش اقدام کند، با صف کشیدن برای خرید دلار، با ثبت‌نام برای خرید زباله‌های ایران‌خودرو، خرید زمین و در یک کلمه با دلالی (به عنوان تنها روش برای حفظ ثبات در زندگی شخصی). سرزنش انسان‌ها برای چنین رفتاری همان‌قدر احمقانه است که سرزنش حیوانات یا انسان‌های نخستین برای زندگی به شیوه‌ی جنگ و گریز. زندگی در چنین شرایطی، یعنی نزاع برای بقا، نزدیک شدن تدریجی به وضعیت حیوانی و دور شدن از «مقام انسانیت».
✍🏻 #سعید_پایدارفرد
🔗 منبع: کانال «مجمع دیوانگان»
#وضعیت #اقتصاد #امنیت #احساس_ناامنی
در «جریانـ» باشید.
@Jaryaann
Telegram
مجمع دیوانگان
تورم پایدار، احساس ناامنی و وضعیت طبیعی
#V 126
نویسنده‌ی میهمان - سعید پایدارفرد @saeidpaidar : در این سال‌ها با وجود تورم شدید و پایدار، سفره‌ی همه‌ی ما کوچک شده، تفریحاتمان کم شده، دیگر نمی‌توانیم سفر برویم، به پزشک مراجعه نمی‌کنیم، کسب و کارمان کساد…
#V 126
نویسنده‌ی میهمان - سعید پایدارفرد @saeidpaidar : در این سال‌ها با وجود تورم شدید و پایدار، سفره‌ی همه‌ی ما کوچک شده، تفریحاتمان کم شده، دیگر نمی‌توانیم سفر برویم، به پزشک مراجعه نمی‌کنیم، کسب و کارمان کساد…
▪️مردم ایران طی چهار سال گذشته و در رخدادهای گوناگون، پیوسته در حال تجربه احساس ناامنی، نگرانی و ترسی گسترده‌اند. از رخدادهای آبان ۹۸ تا احتمال وقوع جنگ با آمریکا در دی‌ماه ۹۸ و در ادامه شلیک به هواپیمایی اوکراین و سپس همه‌گیری کرونا، بی‌آبی در خوزستان، قدرت‌گیری طالبان در همسایگی کشور، حمله روسیه به اوکراین و تبعات آن برای ایرانیان، درگیری‌های ادامه‌دار آذربایجان و ارمنستان در شمال غرب کشور، فروریختن متروپل، حوادث پرشمار سال ۱۴۰۱، قطع و اختلال در اینترنت کشور، مسموم‌سازی مدارس دخترانه کشور و البته در تمام این دوران تورم افسار گریخته و کوچک شدن سفره‌ها، افزایش زورگیری در خیابان‌ها و سرقت از خانه‌ها و به‌تازگی نیز حمله حماس به اسرائیل و یورش اسرائیل به غزه و احتمال درگیری ایران در این نزاع و حالا هم خبر قتل مرموز کارگردان سرشناس، داریوش مهرجویی به همراه همسرش.
فقط یک مورد همه‌گیری کرونا در کشورهای غربی به تنهایی منجر به آثار و تبعات روانی گسترده برای شهروندان این کشورها شد. حالا ما در ایران با رخدادهایی که شمار آن‌ها حتی از فهرست بالا نیز فزون است مواجهیم و زخم‌هایی پیاپی که بر روان مردم وارد می‌شود. سرعت وقوع حوادث و مصیبت‌ها در ایران چنان زیاد است که ما حتی فرصت سوگواری و تسلای کامل نمی‌یابیم.
اگرچه راه‌حل اصلی در مواجهه با این وضعیت، یک تغییر کلان و اساسی در شرایط کشور است اما تا آن هنگام مردم ایران این روزها برای تاب‌آوری در برابر سیل حوادث و مصائب، بیش از هر زمانی نیازمند آغوشی امن و گسترده‌اند. آغوشی به وسعت ایران و برای تمام ایرانیان، و در آغوش‌گرفتنی که تنها از خود مردم ایران برمی‌آید. پرسش این است که هر یک از ما چگونه می‌توانیم در فضای پیرامون خود آغوش‌مان را برای یکدیگر بگشاییم و بگستریم و به قدر توان خود با وجود آشوب و تشویق اطراف‌مان، برای هم فضایی امن بیافرینیم.
#احساس_ناامنی #وضعیت_امروز_جامعه_ما
@Jaryaann
فقط یک مورد همه‌گیری کرونا در کشورهای غربی به تنهایی منجر به آثار و تبعات روانی گسترده برای شهروندان این کشورها شد. حالا ما در ایران با رخدادهایی که شمار آن‌ها حتی از فهرست بالا نیز فزون است مواجهیم و زخم‌هایی پیاپی که بر روان مردم وارد می‌شود. سرعت وقوع حوادث و مصیبت‌ها در ایران چنان زیاد است که ما حتی فرصت سوگواری و تسلای کامل نمی‌یابیم.
اگرچه راه‌حل اصلی در مواجهه با این وضعیت، یک تغییر کلان و اساسی در شرایط کشور است اما تا آن هنگام مردم ایران این روزها برای تاب‌آوری در برابر سیل حوادث و مصائب، بیش از هر زمانی نیازمند آغوشی امن و گسترده‌اند. آغوشی به وسعت ایران و برای تمام ایرانیان، و در آغوش‌گرفتنی که تنها از خود مردم ایران برمی‌آید. پرسش این است که هر یک از ما چگونه می‌توانیم در فضای پیرامون خود آغوش‌مان را برای یکدیگر بگشاییم و بگستریم و به قدر توان خود با وجود آشوب و تشویق اطراف‌مان، برای هم فضایی امن بیافرینیم.
#احساس_ناامنی #وضعیت_امروز_جامعه_ما
@Jaryaann
▪افزایش روزافزون خشم، نفرت و کینه در میان ایرانیان طی چند سال اخیر روشن و محسوس است. پدیده‌ای که در صورت عدم چاره‌اندیشی می‌تواند بسیار نگران‌کننده و ویرانگر باشد. نشانه‌های این تهدید را چند سالی‌ست که در بزنگاه‌ها می‌توان دید.
در کمتر کشوری، جامعه ورای تمام اختلاف‌ها، در محکومیت یکپارچه خشونت عریان و کشتار شهروندان دچار تردید و دودستگی می‌شود چه برسد که حتی بخشی از شهروندان از کشته شدن شهروندانی که افکار و باورهایی متفاوت با آنان دارند ابراز خوشحالی کنند. همان‌گونه که در کمتر کشوری بخشی از جامعه از تحریم اقتصادی خود توسط کشوری دیگر حمایت می‌کند و از شکست تیم‌های ملی یا ورزشکاران خود در عرصه‌های بین‌المللی خوشحال می‌شود.
اما نادیده گرفتن علل و ریشه‌های این پدیده استثنایی و صرفاً پرداختن به معلول یا محکوم کردن آن، گره از کار فروبسته ما نخواهد گشود.
باید دید طی این سال‌ها چه فرایندها و رخدادهایی وضعیت ما را در میان اغلب کشورهای جهان استثنایی کرده است.
در تمام کشورهای جهان، شکاف‌های سیاسی و اختلاف‌های گوناگون اجتماعی و فرهنگی وجود دارد اما در بسیاری از این کشورها، این اختلاف‌ها تفاوتی در میزان بهره‌مندی شهروندان از حقوق اساسی‌شان ایجاد نمی‌کند و تقریباً در اغلب کشورهای جهان، میزانی از آزادی‌های اجتماعی و فرهنگی (مانند حق انتخاب پوشش، دسترسی آزادانه شهروندان به اینترنت، خوانندگی زنان و ...) به رسمیت شناخته می‌شود.
اما وقتی در یک کشور، تفاوت‌ها و اختلاف‌های شهروندان و سبک‌های گوناگون زندگی به رسمیت شناخته نمی‌شود و حقوق شهروندان ورای باورهای‌شان محترم شمرده نمی‌شود
وقتی فقط زندگی بخشی از مردم اهمیت دارد و جان، آبرو و خواسته شهروندان معترض و مخالف اهمیتی ندارد و کشته شدن آنان در جریان اعتراضات گوناگون توجیه می‌شود و چه بسا حتی برای آن هلهله کشیده می‌شود
هنگامی که زمان، توان و بودجه مملکت به‌جای آبادانی، سازندگی و پیشرفت کشور و به رسمیت شناختن تکثر شهروندان و تأمین حقوق و خواست آنان، صرف مقابله با مطالبات‌شان و ایجاد محدودیت‌های ناموجه در راه آزادی آنان و ایجاد دردسر برای‌شان می‌شود، آن هم در بسیاری موارد به نام بخش دیگری از جامعه
وقتی بخش مهمی از نیرو و توان انتظامی و امنیتی کشور به‌جای مقابله با گسترش دزدی و زورگیری در شهرها و پیشگیری از عملیات تروریستی در سطح کشور صرف مقابله با منتقدان و مخالفان سیاسی یا شناسایی و جریمه زنان باورمند به حق انتخاب پوشش می‌شود و حتی در این راه بخش‌های گوناگون جامعه در مقابل هم قرار داده می‌شوند
وقتی گروهی با اِعمال زور و قدرت به دنبال تحمیل سبک زندگی مطلوب خود به بخش گسترده‌ای از شهروندان کشور است
هنگامی که راه‌های گوناگون مداخله موثر مردم در امور سیاسی و در سرنوشت‌شان و تحقق خواست‌شان بسته می‌شود و به کنش‌گری شهروندان و تلاش‌های تشکل‌های مدنی برای بهبود امور نگاه امنیتی و تهدیدآمیز وجود دارد
وقتی رسانه‌های عمومی، به‌ویژه صدا و سیمای کشور، صرفاً سخنگو و بازتاب‌دهنده خواست یک گروه از مردم می‌شود
وقتی هم‌زمان با سوگواری عمومی برای فروریختن متروپل در آبان، مراسم جشن و پایکوبی در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شود
آیا تمامی این‌ها نتیجه‌ای جز ایجاد دوقطبی در جامعه و افزایش خشم، نفرت و کینه در بخشی از مردم و تکه‌تکه کردن و شقه‌شقه شدن جامعه دارد؟
باید عملیات تروریستی‌‌ای که منجر به کشتار مردم می‌شود را محکوم کرد؛ به‌ویژه هنگامی که کودکان هم قربانی آن عملیات شده‌اند. اما در عین حال باید در برابر هر برنامه و اراده‌ای که حرمت جان و حریم حقوق تمامی شهروندان این سرزمین را (ورای عقیده‌شان) به رسمیت نمی‌شناسد و به خواسته‌ها و مطالبات بخش گسترده‌ای از مردم دهن‌کجی می‌کند و مردم را در برابر مردم قرار می‌دهد و منجر به ترور همبستگی ملی و امنیت روانی تمامی ایرانیان می‌شود نیز ایستاد که در غیر این صورت آینده‌ای ترسناک پیش روی این سرزمین است.
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جان_شیرین #احساس_ناامنی
@Jaryaann
در کمتر کشوری، جامعه ورای تمام اختلاف‌ها، در محکومیت یکپارچه خشونت عریان و کشتار شهروندان دچار تردید و دودستگی می‌شود چه برسد که حتی بخشی از شهروندان از کشته شدن شهروندانی که افکار و باورهایی متفاوت با آنان دارند ابراز خوشحالی کنند. همان‌گونه که در کمتر کشوری بخشی از جامعه از تحریم اقتصادی خود توسط کشوری دیگر حمایت می‌کند و از شکست تیم‌های ملی یا ورزشکاران خود در عرصه‌های بین‌المللی خوشحال می‌شود.
اما نادیده گرفتن علل و ریشه‌های این پدیده استثنایی و صرفاً پرداختن به معلول یا محکوم کردن آن، گره از کار فروبسته ما نخواهد گشود.
باید دید طی این سال‌ها چه فرایندها و رخدادهایی وضعیت ما را در میان اغلب کشورهای جهان استثنایی کرده است.
در تمام کشورهای جهان، شکاف‌های سیاسی و اختلاف‌های گوناگون اجتماعی و فرهنگی وجود دارد اما در بسیاری از این کشورها، این اختلاف‌ها تفاوتی در میزان بهره‌مندی شهروندان از حقوق اساسی‌شان ایجاد نمی‌کند و تقریباً در اغلب کشورهای جهان، میزانی از آزادی‌های اجتماعی و فرهنگی (مانند حق انتخاب پوشش، دسترسی آزادانه شهروندان به اینترنت، خوانندگی زنان و ...) به رسمیت شناخته می‌شود.
اما وقتی در یک کشور، تفاوت‌ها و اختلاف‌های شهروندان و سبک‌های گوناگون زندگی به رسمیت شناخته نمی‌شود و حقوق شهروندان ورای باورهای‌شان محترم شمرده نمی‌شود
وقتی فقط زندگی بخشی از مردم اهمیت دارد و جان، آبرو و خواسته شهروندان معترض و مخالف اهمیتی ندارد و کشته شدن آنان در جریان اعتراضات گوناگون توجیه می‌شود و چه بسا حتی برای آن هلهله کشیده می‌شود
هنگامی که زمان، توان و بودجه مملکت به‌جای آبادانی، سازندگی و پیشرفت کشور و به رسمیت شناختن تکثر شهروندان و تأمین حقوق و خواست آنان، صرف مقابله با مطالبات‌شان و ایجاد محدودیت‌های ناموجه در راه آزادی آنان و ایجاد دردسر برای‌شان می‌شود، آن هم در بسیاری موارد به نام بخش دیگری از جامعه
وقتی بخش مهمی از نیرو و توان انتظامی و امنیتی کشور به‌جای مقابله با گسترش دزدی و زورگیری در شهرها و پیشگیری از عملیات تروریستی در سطح کشور صرف مقابله با منتقدان و مخالفان سیاسی یا شناسایی و جریمه زنان باورمند به حق انتخاب پوشش می‌شود و حتی در این راه بخش‌های گوناگون جامعه در مقابل هم قرار داده می‌شوند
وقتی گروهی با اِعمال زور و قدرت به دنبال تحمیل سبک زندگی مطلوب خود به بخش گسترده‌ای از شهروندان کشور است
هنگامی که راه‌های گوناگون مداخله موثر مردم در امور سیاسی و در سرنوشت‌شان و تحقق خواست‌شان بسته می‌شود و به کنش‌گری شهروندان و تلاش‌های تشکل‌های مدنی برای بهبود امور نگاه امنیتی و تهدیدآمیز وجود دارد
وقتی رسانه‌های عمومی، به‌ویژه صدا و سیمای کشور، صرفاً سخنگو و بازتاب‌دهنده خواست یک گروه از مردم می‌شود
وقتی هم‌زمان با سوگواری عمومی برای فروریختن متروپل در آبان، مراسم جشن و پایکوبی در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شود
آیا تمامی این‌ها نتیجه‌ای جز ایجاد دوقطبی در جامعه و افزایش خشم، نفرت و کینه در بخشی از مردم و تکه‌تکه کردن و شقه‌شقه شدن جامعه دارد؟
باید عملیات تروریستی‌‌ای که منجر به کشتار مردم می‌شود را محکوم کرد؛ به‌ویژه هنگامی که کودکان هم قربانی آن عملیات شده‌اند. اما در عین حال باید در برابر هر برنامه و اراده‌ای که حرمت جان و حریم حقوق تمامی شهروندان این سرزمین را (ورای عقیده‌شان) به رسمیت نمی‌شناسد و به خواسته‌ها و مطالبات بخش گسترده‌ای از مردم دهن‌کجی می‌کند و مردم را در برابر مردم قرار می‌دهد و منجر به ترور همبستگی ملی و امنیت روانی تمامی ایرانیان می‌شود نیز ایستاد که در غیر این صورت آینده‌ای ترسناک پیش روی این سرزمین است.
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جان_شیرین #احساس_ناامنی
@Jaryaann
جریانـ
◾️دریغ از #جان_شیرین به احترام آتش‌نشان‌های شهید در حادثه فروریختن #پلاسکو در «جریان» باشید. @Jaryaann
🔺۷ سال گذشت.
به یاد آتش‌نشان‌هایی که جان خود را در سانحه آتش‌سوزی #پلاسکو از دست دادند.
❓برای چندمین بار این پرسش‌ها را برمی‌کشیم که در این سال‌ها چه تعداد از ساختمان‌های ناامن در تهران و سایر شهرها در برابر حوادث گوناگون ایمن‌سازی شده‌اند؟ پس از فروریختن پلاسکو چه دستاوردی برای پیشگیری از حوادث مشابه به دست آمد؟ چه تغییری یا طرح زیربنایی مهمی برای مراقبت از زندگی، جان و مال و امنیت روانی شهروندان عملی شد؟
#پاس_زندگی #احساس_ناامنی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann
به یاد آتش‌نشان‌هایی که جان خود را در سانحه آتش‌سوزی #پلاسکو از دست دادند.
❓برای چندمین بار این پرسش‌ها را برمی‌کشیم که در این سال‌ها چه تعداد از ساختمان‌های ناامن در تهران و سایر شهرها در برابر حوادث گوناگون ایمن‌سازی شده‌اند؟ پس از فروریختن پلاسکو چه دستاوردی برای پیشگیری از حوادث مشابه به دست آمد؟ چه تغییری یا طرح زیربنایی مهمی برای مراقبت از زندگی، جان و مال و امنیت روانی شهروندان عملی شد؟
#پاس_زندگی #احساس_ناامنی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
❗️در حالی‌که یک هفته از سالگرد فاجعه #پلاسکو نگذشته و جامعه هنوز با این پرسش‌ها و نگرانی‌های بی‌پاسخ مواجه است، دیشب طی رخدادی تا حدی مشابه، بیمارستان گاندی در آتش سوخت. حادثه‌ای که به واسطهٔ عملیات موفق و به‌هنگام آتش‌نشانان کاردان و دلیرمان تلفات جانی نداشت ولی علاوه بر زیان اقتصادی بسیار، آسیبی جدی به روان رنجور مردم وارد کرد و بر #احساس_ناامنی روزمرۀ آن‌ها دامن زد.
آن هم در شرایطی که به گفتهٔ سخنگوی آتش‌نشانی پیش‌تر ۵ بار به بیمارستان گاندی اخطار ناایمن‌بودن داده شده بود ولی هیچ اقدام عملی‌ای نه از سوی مالکان این بیمارستان و نه نهادهای شهری و قضایی برای التزام عملی مدیریت بیمارستان به ایمن‌سازی بیمارستان صورت نگرفته بود.
یادمان نرفته که در سال ۱۳۹۹ خورشیدی هم در آتش‌سوزی کلینیک سینا اطهر در تهران، #جان_شیرین ۱۹ نفر از هموطنان‌مان گرفته شد.
آیا این بار این رخداد منجر به اقدام عملی‌ای در راستای ایمن‌سازی ساختمان‌های تهران و کشور می‌شود یا همچنان باید منتظر ماند تا دید فاجعه بعدی کی در کدام ساختمان شهر رخ می‌دهد و جان و امنیت شهروندان را قربانی می‌کند؟
@Jaryaann
آن هم در شرایطی که به گفتهٔ سخنگوی آتش‌نشانی پیش‌تر ۵ بار به بیمارستان گاندی اخطار ناایمن‌بودن داده شده بود ولی هیچ اقدام عملی‌ای نه از سوی مالکان این بیمارستان و نه نهادهای شهری و قضایی برای التزام عملی مدیریت بیمارستان به ایمن‌سازی بیمارستان صورت نگرفته بود.
یادمان نرفته که در سال ۱۳۹۹ خورشیدی هم در آتش‌سوزی کلینیک سینا اطهر در تهران، #جان_شیرین ۱۹ نفر از هموطنان‌مان گرفته شد.
آیا این بار این رخداد منجر به اقدام عملی‌ای در راستای ایمن‌سازی ساختمان‌های تهران و کشور می‌شود یا همچنان باید منتظر ماند تا دید فاجعه بعدی کی در کدام ساختمان شهر رخ می‌دهد و جان و امنیت شهروندان را قربانی می‌کند؟
@Jaryaann
▫️ایرانیان طی این سالیان، درحالی‌که تسلا و مرهمی برای روان‌زخم (ترومای) مصیبت‌های پیشین نیافته‌اند، پیوسته با بحران و زخمی تازه روبه‌رو شده‌اند. بسیاری ناچار به ترک کشور شده و بسیاری در سیاه‌چاله‌های اضطراب و افسردگی فرو رفته‌اند. تورم افسارگسیخته و مداوم نیز به این #احساس_ناامنی دامن زده و منجر به رواج فرصت‌طلبی و سودجویی مفرط، زوال اخلاق و انواع دست‌درازی به جیب یکدیگر شده است.
هرچه آشفتگی، ناامنی و فشار بیرونی افزایش می‌یابد، گریز از عوارض آن دشوارتر شده و خشم، ترس، پریشانی و درماندگی افراد، به رفتارهای آسیب‌زننده به خود و دیگران، و افزایش شکاف‌ها و تنش‌های اجتماعی می‌انجامد. بسیاری افراد نیز برای حفاظت از خود، از دیگران فاصله می‌گیرند و در لاک تنهایی فرو می‌روند. با حرکت جامعه به سوی انشقاق، پراکندگی و اتمیزه شدن، تعامل و همبستگی اجتماعی و درک یکدیگر کاهش می‌یابد و نه تنها امکان حل مسائل مشترک، که حتی همدردی بابت رنج‌های مشترک نیز کمتر شده و ترس و ناامنی افراد، عمیق‌تر می‌شود و تداوم این چرخه حاصلی جز فرسودگی و فروپاشی روانی و اجتماعی ندارد.
برای مقابله با این وضعیت معمولاً دو راه پیشنهاد می‌شود:
- دگرگونی جامعه (محیط بیرون): با مداخله و کنش‌گری، وضعیت بیرونی را (به‌تدریج یا یک‌باره) تغییر داد؛ بحران و منشأ آن‌را برطرف کرد یا از میزان و شدت اثرگذاری آن کاست.
- دگرگونی خود (درون): ذهنیت و شیوه مواجهه خود با وضعیت ناگوار را، تغییر، و #تاب‌آوری خود را افزایش داد و در میانۀ بحران، زندگی بهتر و رفتار دگردوستانه‌تری داشت.
جامعۀ ایرانی سال‌هاست میان این دو گزینه (که تا حدی منطبق بر دوگانه‌های مشهور «ساختار-عاملیت» و «اصلاح سیاسی و اجتماعی- اصلاح فردی و فرهنگی» است) در رفت و آمد است. بارها برای تغییرات سیاسی و اجتماعی تدریجی (از راه انتخابات) و یک‌باره (از راه اعتراضات خیابانی) کوشیده اما با وجود هزینه‌های زیاد، به در بسته خورده است و بارها کوشیده تغییر را از «خود» آغاز کند. اما در شرایطی که فشار پیرامون از هر سو فرد را بدون هیچ چتر حمایتی و مراقبتی‌ای به قهقرا می‌کشاند، اصلاح «خود» نیز برای اغلب شهروندان، نشدنی یا ناپایدار است.
پیشنهاد این متن برکشیدن راهکاری برای تسهیل دگرگونی خود (درون) و جامعه (بیرون) است:
- دگرگونی فضای بینابین: ساختن «حلقه‌های امن و مراقبتیِ» دوستانه با هدف به‌سازی متقابل «رابطۀ» «خود»ها با «دیگری»ها و فضایی که در این بین با مشارکت جمع ساخته می‌شود ولی اثرات سازنده‌اش به جمع محدود نمی‌شود و پیرامون را نیز دگرگون می‌کند.
✍🏼 #کاوه_گرایلی
پی‌نوشت:
این متن را (که ادامه دارد) بیش از دو سال و نیم پیش در ادامه طرح‌ها و کارهای پنج، شش سال گذشته، با هدف ترویج و ساختن «باهمستان‌هایی برای مراقبت» نوشتم ولی به‌خاطر وضعیت اضطراری کشور مدام انتشار آن‌را به تعویق انداختم تا در شرایط مناسبی منتشرش کنم. چندین بار آن‌را بازنویسی کردم اما شرایط مناسبی از راه نرسید و هنوز هم کشور در وضعیت اضطراری و بحرانی است اما چون همین وضعیت ناگوار و ناامن انگیزه اصلی نوشتن این متن بود سرانجام منتشرش کردم.
🔗 منبع
#دوستی #باهمسازی #اخلاق_مراقبت
#وضعیت #تورم_علیه_اخلاق
@Jaryaann
هرچه آشفتگی، ناامنی و فشار بیرونی افزایش می‌یابد، گریز از عوارض آن دشوارتر شده و خشم، ترس، پریشانی و درماندگی افراد، به رفتارهای آسیب‌زننده به خود و دیگران، و افزایش شکاف‌ها و تنش‌های اجتماعی می‌انجامد. بسیاری افراد نیز برای حفاظت از خود، از دیگران فاصله می‌گیرند و در لاک تنهایی فرو می‌روند. با حرکت جامعه به سوی انشقاق، پراکندگی و اتمیزه شدن، تعامل و همبستگی اجتماعی و درک یکدیگر کاهش می‌یابد و نه تنها امکان حل مسائل مشترک، که حتی همدردی بابت رنج‌های مشترک نیز کمتر شده و ترس و ناامنی افراد، عمیق‌تر می‌شود و تداوم این چرخه حاصلی جز فرسودگی و فروپاشی روانی و اجتماعی ندارد.
برای مقابله با این وضعیت معمولاً دو راه پیشنهاد می‌شود:
- دگرگونی جامعه (محیط بیرون): با مداخله و کنش‌گری، وضعیت بیرونی را (به‌تدریج یا یک‌باره) تغییر داد؛ بحران و منشأ آن‌را برطرف کرد یا از میزان و شدت اثرگذاری آن کاست.
- دگرگونی خود (درون): ذهنیت و شیوه مواجهه خود با وضعیت ناگوار را، تغییر، و #تاب‌آوری خود را افزایش داد و در میانۀ بحران، زندگی بهتر و رفتار دگردوستانه‌تری داشت.
جامعۀ ایرانی سال‌هاست میان این دو گزینه (که تا حدی منطبق بر دوگانه‌های مشهور «ساختار-عاملیت» و «اصلاح سیاسی و اجتماعی- اصلاح فردی و فرهنگی» است) در رفت و آمد است. بارها برای تغییرات سیاسی و اجتماعی تدریجی (از راه انتخابات) و یک‌باره (از راه اعتراضات خیابانی) کوشیده اما با وجود هزینه‌های زیاد، به در بسته خورده است و بارها کوشیده تغییر را از «خود» آغاز کند. اما در شرایطی که فشار پیرامون از هر سو فرد را بدون هیچ چتر حمایتی و مراقبتی‌ای به قهقرا می‌کشاند، اصلاح «خود» نیز برای اغلب شهروندان، نشدنی یا ناپایدار است.
پیشنهاد این متن برکشیدن راهکاری برای تسهیل دگرگونی خود (درون) و جامعه (بیرون) است:
- دگرگونی فضای بینابین: ساختن «حلقه‌های امن و مراقبتیِ» دوستانه با هدف به‌سازی متقابل «رابطۀ» «خود»ها با «دیگری»ها و فضایی که در این بین با مشارکت جمع ساخته می‌شود ولی اثرات سازنده‌اش به جمع محدود نمی‌شود و پیرامون را نیز دگرگون می‌کند.
✍🏼 #کاوه_گرایلی
پی‌نوشت:
این متن را (که ادامه دارد) بیش از دو سال و نیم پیش در ادامه طرح‌ها و کارهای پنج، شش سال گذشته، با هدف ترویج و ساختن «باهمستان‌هایی برای مراقبت» نوشتم ولی به‌خاطر وضعیت اضطراری کشور مدام انتشار آن‌را به تعویق انداختم تا در شرایط مناسبی منتشرش کنم. چندین بار آن‌را بازنویسی کردم اما شرایط مناسبی از راه نرسید و هنوز هم کشور در وضعیت اضطراری و بحرانی است اما چون همین وضعیت ناگوار و ناامن انگیزه اصلی نوشتن این متن بود سرانجام منتشرش کردم.
🔗 منبع
#دوستی #باهمسازی #اخلاق_مراقبت
#وضعیت #تورم_علیه_اخلاق
@Jaryaann
🔻 ۱. تنها چند ماه پس از ظهور ویروس #کرونا، گروهی از شهروندان کشورهای غربی بخاطر مدتی زندگی با احساس ترس و روشن نبودن آینده دچار اختلالات روانی جدی شدند. در واقع آن‌ها تاب زیستن در ابهام و نگرانی را نداشتند.
۲. نزدیک ده روز است که ایرانیان سایۀ منحوس #جنگ را بر سر خود احساس می‌کنند، حتی بیش از این چند ماه که به دنبال درگیری در منطقه، خطر بروز جنگ نزدیک‌تر شده؛ اگرچه دهه‌هاست که این خطر بخشی از #زندگی_روزمره ایرانیان است. دوستی می‌گفت تازگی دفترچه خاطرات نوجوانی خود را پیدا کرده که در آن نوشته بود: «پدر می‌گوید: امکان دارد به زودی به کشور حمله شود.»
۳. واکنش بخشی از افکار عمومی در ایران، در میانۀ نگرانی از وقوع جنگ #شوخ‌طبعی و طنازی است. دیشب درست در لحظاتی که ایرانیان تا دیرهنگام مشغول پیگیری اخباری بودند که از نزدیک بودن آغاز درگیری جدی و گسترده حکایت داشت و در شرایطی که پیوسته خبر می‌آمد که دولت‌های گوناگون از شهروندان خود خواسته‌اند که ایران را ترک کنند، یک کاربر در توئیتر خود نوشت که دولت ایران از شهروندان خود خواسته که بروند بخوابند. این تنها یک نمونه از شوخی‌ها و جوک‌های کاربران ایرانی با احتمال وقوع جنگ بود.
۴. این یک ساز و کار تاریخی ایرانیان برای #تاب‌آوری در برابر بحران‌ها و پیشامدهای ناگوار است؛ وقتی در برابر خطر و مصیبت کاری از دستت برنمی‌آید با آن شوخی کن و آن‌را به سخره بگیر؛ تا شاید از هیبت و مهابت مصیبت کاسته شود و بار سنگین اضطراب یا اندوه آن قابل تحمل‌تر شود. راهکاری که در برخی مواقع (در هنگام فجایع اجتناب‌ناپذیر یا بحران‌های نه‌چندان بزرگ) به کار آمده و سودمند بوده و در برابر بحران‌های اجنتاب‌پذیر منجر به نادیده گرفتن یا کوچک انگاشتن خطر و عدم چاره‌جویی و به دنبال آن وقوع فاجعه شده است.
۵. ایرانیان سال‌هاست به زیستن در ابهام و تعلیق عادت کرده‌اند. اما جنگ هیچ‌گاه یک پدیدۀ عادی نمی‌شود. حتی زندگی مستمر با #احساس_ناامنی و زیر سایۀ احتمال وقوع جنگ هم عادی نیست. این ناامنی حتی برای ایرانیان تاب‌آور نیز در طولانی مدت منجر به آسیب‌های روانی و ناهنجاری‌های اجتماعی می‌شود و این پیش‌بینی‌ناپذیری آینده، هرگونه برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری، رشد و شکوفایی اقتصادی را ناممکن می‌کند.
۶. اینکه با احتمال وقوع جنگ می‌توان شوخی کرد یا نه یک بحث است اما در اینکه جنگ به‌خودی‌خود نه تنها شوخی نیست که چنان زشت و ویرانگر است که آثار مخربش تا سال‌ها ادامه دارد، نباید تردید کرد.
@Jaryaann
۲. نزدیک ده روز است که ایرانیان سایۀ منحوس #جنگ را بر سر خود احساس می‌کنند، حتی بیش از این چند ماه که به دنبال درگیری در منطقه، خطر بروز جنگ نزدیک‌تر شده؛ اگرچه دهه‌هاست که این خطر بخشی از #زندگی_روزمره ایرانیان است. دوستی می‌گفت تازگی دفترچه خاطرات نوجوانی خود را پیدا کرده که در آن نوشته بود: «پدر می‌گوید: امکان دارد به زودی به کشور حمله شود.»
۳. واکنش بخشی از افکار عمومی در ایران، در میانۀ نگرانی از وقوع جنگ #شوخ‌طبعی و طنازی است. دیشب درست در لحظاتی که ایرانیان تا دیرهنگام مشغول پیگیری اخباری بودند که از نزدیک بودن آغاز درگیری جدی و گسترده حکایت داشت و در شرایطی که پیوسته خبر می‌آمد که دولت‌های گوناگون از شهروندان خود خواسته‌اند که ایران را ترک کنند، یک کاربر در توئیتر خود نوشت که دولت ایران از شهروندان خود خواسته که بروند بخوابند. این تنها یک نمونه از شوخی‌ها و جوک‌های کاربران ایرانی با احتمال وقوع جنگ بود.
۴. این یک ساز و کار تاریخی ایرانیان برای #تاب‌آوری در برابر بحران‌ها و پیشامدهای ناگوار است؛ وقتی در برابر خطر و مصیبت کاری از دستت برنمی‌آید با آن شوخی کن و آن‌را به سخره بگیر؛ تا شاید از هیبت و مهابت مصیبت کاسته شود و بار سنگین اضطراب یا اندوه آن قابل تحمل‌تر شود. راهکاری که در برخی مواقع (در هنگام فجایع اجتناب‌ناپذیر یا بحران‌های نه‌چندان بزرگ) به کار آمده و سودمند بوده و در برابر بحران‌های اجنتاب‌پذیر منجر به نادیده گرفتن یا کوچک انگاشتن خطر و عدم چاره‌جویی و به دنبال آن وقوع فاجعه شده است.
۵. ایرانیان سال‌هاست به زیستن در ابهام و تعلیق عادت کرده‌اند. اما جنگ هیچ‌گاه یک پدیدۀ عادی نمی‌شود. حتی زندگی مستمر با #احساس_ناامنی و زیر سایۀ احتمال وقوع جنگ هم عادی نیست. این ناامنی حتی برای ایرانیان تاب‌آور نیز در طولانی مدت منجر به آسیب‌های روانی و ناهنجاری‌های اجتماعی می‌شود و این پیش‌بینی‌ناپذیری آینده، هرگونه برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری، رشد و شکوفایی اقتصادی را ناممکن می‌کند.
۶. اینکه با احتمال وقوع جنگ می‌توان شوخی کرد یا نه یک بحث است اما در اینکه جنگ به‌خودی‌خود نه تنها شوخی نیست که چنان زشت و ویرانگر است که آثار مخربش تا سال‌ها ادامه دارد، نباید تردید کرد.
@Jaryaann
سوگ جمعی و معادلات جنگ ایران و اسرائیل
علی آردم-مرتضی کریمی
سوگ جمعی
چگونه می‌توان زیر سایهٔ جنگ زیست و از خود محافظت کرد؟
👥 گفت‌وگوی اینستاگرامی دکتر #مرتضی_کریمی انسان‌شناس و تسهیل‌گر سوگ و علی آردم، پژوهشگر سیاسی
🔗 منبع
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جنگ #خبر #احساس_ناامنی #سوگ #خودمراقبتی
@Jaryaann
چگونه می‌توان زیر سایهٔ جنگ زیست و از خود محافظت کرد؟
👥 گفت‌وگوی اینستاگرامی دکتر #مرتضی_کریمی انسان‌شناس و تسهیل‌گر سوگ و علی آردم، پژوهشگر سیاسی
🔗 منبع
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جنگ #خبر #احساس_ناامنی #سوگ #خودمراقبتی
@Jaryaann
سوگ جمعی و معادلات جنگ ایران و اسرائیل
علی آردم-مرتضی کریمی
سوگ جمعی
چگونه می‌توان زیر سایهٔ جنگ زیست و از خود محافظت کرد؟
👥 گفت‌وگوی اینستاگرامی دکتر #مرتضی_کریمی انسان‌شناس و تسهیل‌گر سوگ و علی آردم، پژوهشگر سیاسی
🔗 منبع
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جنگ #خبر #احساس_ناامنی #سوگ #خودمراقبتی
@Jaryaann
چگونه می‌توان زیر سایهٔ جنگ زیست و از خود محافظت کرد؟
👥 گفت‌وگوی اینستاگرامی دکتر #مرتضی_کریمی انسان‌شناس و تسهیل‌گر سوگ و علی آردم، پژوهشگر سیاسی
🔗 منبع
#وضعیت_امروز_جامعه_ما
#جنگ #خبر #احساس_ناامنی #سوگ #خودمراقبتی
@Jaryaann