oh my god

Basically

This music video also reminds me of Darkwood for obvious reasons. It's also so reminiscent of dropping Agent Orange on Vietnam.

یکی از نام‌های متعددی که به نام t e l e p a t h テレパシー能力者 گره خورده است، پروژه‌ای چند ساله به اسم Virtual Dream Plaza 仮想夢プラザ می‌باشد. عناصر تکرارشونده چنین پروژه‌ای قابل ردیابیست: همگی آلبوم‌های تک‌ترانه‌ای با مدت زمان ۲۰ الی ۳۵ دقیقه هستند. اکثرا تنها از سمپل کردن یک ترانه تشکیل شده‌اند و کاور آن‌ها یک فریم از فیلم‌ها یا تبلیغات دهه ۸۰ و ۹۰ آسیای شرقیست.
با این که برخی از این آثار حالتی فانکی دارند و شوخ‌طبع‌اند، اکثر آن‌ها حاوی همان ادویه معروف و خاص مالیخولیایی تله پث می‌باشند.

«فراتر از رویاها» (夢​を​越​え​て) از پایان خوشی برخوردار است که «یک شب دیگر با هم» از آن محروم است؛ با این که این اثر هم مجنون ولی بی‌رمق و شلاق‌خورده پیش می‌رود، آهسته آهسته روزنه‌های رستگاری را می‌یابد و در پایان ترانه بانگ می‌زند:
You dream your dream. Promise me
夢見たままで
大人になっておくれよ
君だけは

«تا ابد زندگی کن» با آن ملودی شیرین و کودکانه‌اش با اکثر آثار مالیخولیایی و حزن‌برانگیز تله‌پث در تضاد بزرگی قرار گرفته است ولیکن مانند همه آثارش، واژه «رویایی» را می‌توان به آن چسباند.
یکی از زیباترین و محبوب‌ترین آثار سبک Vaporwave که با سمپل فوق‌العاده ماهرانه‌اش، به یک کلاسیک تمام عیار در این سبک تبدیل شده است.
شادی معصومانه و چابکی زندگی‌آفرینی در این آهنگ نهفته است که با تداعی شب‌های خنک تابستانی در کودکی‌ام، مرا بسیار به وجد می‌آورد.

OC

تنها من نیستم که «یک شب دیگر با هم» را سایکدلیک‌ترین اثر تله‌پث می‌دانم. مگر می‌شود که آن 88 دقیقه و 88 ثانیه هیپنوتیزم مشوش و اتسمفریک با آن سمپل‌های صداییِ ناموزون را چون یک کابوس تراژیک ندانست که در آن همه چیز در یک چرخه بی‌آغاز و بی‌پایان انداخته شده است که با وجود آشفته‌ساز بودنش، تنها یادی است که از یک رویای تب‌آلود تلخ و شیرین داریم.
آهنگ اول (که به نظرم زیباترین آهنگ این آلبوم دو آهنگیست)،کرختی جنون‌آوری را به شنونده اهدا می‌کند با لطافت زخم‌زننده‌ای حس گذر زمان را از او می‌گیرد.
https://www.youtube.com/watch?v=Bpm9_ePCwUs

و اگر بتوان به ترانه‌ای برچسب «برزخ» را چسباند، این شایسته «عشق بی‌نهایت» است. می‌توان این آهنگ را چون جغدی تاریک و نابینا که محرم خواب‌های افیون‌زده ماست دانست. اواسط ترانه، حس التماس ترسناکی به خواننده القا می‌شود و آن گفته فاوست به مفیستوفلس («اگر این یک رویاست پس مرا بیدار نکن») به اندوه‌ناک‌ترین شکل ممکن واژگون می‌شود:«اگر این یک کابوس است پس مرا بیدار نکن»
چرا که این کابوس تنها چیزیست که من دارم. چرا که در این کابوس من هنوز از پشت روزنه‌ای، محوِ نگاه دختری که بر رودی گذرا به پیرمردی گل می‌دهد، هستم.

زیرشاخه Slushwave که در آثار میانی تله‌پث توسعه یافت را می‌توان با سمپل‌های چندلایه، Reverb های شدید‌تر از معمول و با بهره‌جویی از استتیکِ تبلیغات دهه 80‌ای شرقی شناخت. به نظر من می‌توان آثار این سبک را پلی میان آثارِ رویامحور دریم‌پانک و آثار مقدم Vaporwave کلاسیک (با آن تمرکز معروفش بر پست‌مدرنیسم، مصرف‌گرایی و کاپیتالیسم) دانست؛ گویی اینجا بود که هنرمندان متوجه پتانسیلِ Vaporwave خارج از حالت Parody و انتقاد اجتماعی‌اش شدند.

اثر پیشِ رو از گیراترین، ریتمیک‌ترین و دلنشین‌ترین کارهای تله‌پث در سبک Slushwave است.

This Deleuzian Century
Art, Activism, Life

Volume Editors: Rosi Braidotti
and Rick Dolphijn

According to Gilles Deleuze (1925-1995) philosophy is not for the privileged few or the specialized ones: it is an activity that appeals to anyone who is attuned to the desire for the ethical life.

The original contributions presented in this volume aim to set these ideas to work in contemporary practices, exploring the ways in which Deleuze’s thought continues to be relevant at the start of the 21st century. As a product of the “Deleuze Circle”, an open collaboration between academics situated in the Low Countries started in 2008, the chapters in this book contribute to our ongoing conversations on how to live the ethical life today in academia, in art but above all in our multiple ecologies of belonging.

«این قرن دلوزی
هنر، اکتویسیم، زندگی»

آینده‌نگری مالی حضرت
پلن A: پول توجیبی گرفتن از انگلس
پلن B: