نویسه نماهنگ " آبان " کاری از گروه " ام او پی " 👆🏻

#آبان زنده است و تا پیروزی ادامه دارد...
چون #آذر , ماه آتش, چو آتش خشم مادران داغدار... ادامه دارد
چو #دی ، ماه رستاخیز ایرانیان آزاده از غرش سیناها در سینه های ما جاودان ماند
تا چو #بهمن , همچون بهمنی از کوه البرز و دماوند, سهند و سبلان بر سرتان آوار شویم...
چو #اسفند ، ماه سپه خیزی رضاشاه و قیام میهن پرستان برای نجات ایران ...
چو #فروردین و نوروزش, از خون دلیران وطن دلاورانی دوباره می رویند...
چو #اردیبهشت , به یاد جاوید نامان ایران دشتها لاله گون میشوند...

چو #خرداد , بر ظلم ظالمان میشورند تا برکنند ریشه اهریمن...
چو #تیر و تیرگان، آبی پاک و روان شوند بر دشت و دمن ایران...
#مرداد تا که در امردادگان چو خورشید جاودان بر پهنه ی ایران...

چو #شهریور , نگاهبانان و سربازان میراث ابدی مادران و پدران این سرزمین میشوند, تا دست در دست و گلو به گلو یاد و خاطرشان بر تارو پود ایران نقش بندد...

همچو کلام زرتشت, کوروش و داریوش, هک شده بر سنگ نوشته های تاریخ... که راه در جهان یکیست و آن راه راستیست...

چو #مهر ماه، مهرگان، مهر و عشقی جاودان در قلبهای نوباوگان شوند، تا آبان را فریاد زنند و تا ابد گرامی دارند...

و چون آبان, دوباره تکرار میشود آن حماسه و دلیریها که صد شاهنامه میبایست تا از مهرداد, ستار و ندا , پژمان و نیکتا , نوید و پویا و شیرین و فرهاد های عاشق ایران بنویسند...

ای... وای مان, ای وای مان ... که آبان چه آتش میزند بر دلهایمان...

آبان، آبان خونین, تا پیروزی نور بر تاریکی ادامه دارد...
آری... آبان ادامه دارد...

🔸واژه #یلدا که نام یکی از شادترین آیین های ایرانی است از زبان سریانی یا آرامی گرفته شده است و به چم » زایش « است. زبان آرامی یکی از گویش های پر ارجی است که برآمده از شاخه خاوری زبان آرامش و برخی آن را زبان تورات و انجیل نیز دانسته اند. این جشن بزرگ ملی که بهتر آن است آن را «جشن پیروزی خورشید» بنامیم از کهن ترین جشن های #ایرانی است که آن را «شب چله»‌ نیز می گویند. #چله ‌ی بزرگ از یکمین روز #دی ماه آغاز می شود و تا روز دهم #بهمن ماه که جشن سده است فرا می رود.

نخستین روز از چله‌ی بزرگ که خورشید به دورترین جا نسبت به زمین می رسید زادروز « مهر » یا « روز پیروزی خورشید » شناخته شد. چله‌ی کوچک از روز یازدهم بهمن ماه فرا می رسد و تا روز پایان بهمن ماه ادامه می یابد.

به یاد داشته باشیم هنگامی که بنیاد زندگی مردمان بر کشاورزی و گله داری بود خورشید جایگاه بسیار والایی در زندگی مردمان داشته است. این مردم به هنجار زمان پی بردند و توانستند کار و زندگی خود را با گردش زمین به دور خورشید هماهنگ سازند و دریافتند که واپسین روز پاییز کوتاهترین روز سال و شب اش بلندترین شب و آغاز چله‌ی بزرگ زمستان است.

از سوی دیگر همین درازترین شب سال آغاز فراپویی خورشید و درازتر شدن روزها نیز هست از همین روی آن را « شب زایش خورشید » نامیدند و جشنی بزرگ فراهم آوردند.

اکنون که همای فرهنگ #ایران می رود تا از درون خاکستر خود سر برافرازد شایسته است که ایرانیان این گونه دارش های فرهنگی خود را بشناسند و هر آنچه را که در گذرگاه #تاریخ از دست داده اند باز پس گیرند مانند روشن کردن سپندار یا شمع در جشن زادروز که یک آیین سد در سد ایرانی است. ایرانیان سپندار را به نشان «آتش زندگانی » می افروختند و در پاسداری از آن بسیار می کوشیدند و خاموشی آن را نشان مرگ می دانستند. آراستن درخت کاج یا سرو آزاده که نماد ایرانی است با رشته های زرین به نشان خورشید و رشته های سیمین به نشان ماه و گذاشتن ستاره بر فراز آن که نشان ایزد مهر است و خواندن سرود کنار این درخت پیشکش دادن به یکدیگر و دیگر آیین های #کریسمس یکسره ایرانی هستند که از سوی کلیسای مسیح مصادره شده اند و هیچ پیوندی با مسیحیت ندارند.

دل جهان است ایرانشهر 🔥

پاینده ایران
#جاویدشاه
#رنسانس_ایرانی
#ایران_اشغالی
🔥
💎

🔸جشن دیگان از جشن های ایران باستان به مناسبت همنام شدن روز و ماه در گاهشمار ایرانیان

جشن دیگان چیست؟
جشن #دیگان در روزهای دوم و نهم و هفدهم ماه دی در گاهشمار رسمی كشور از جشن‌هایی است كه به مناسبت همنام شدن روز و ماه در گاهشمار #ایرانیان برگزار می‌شد.
ایرانیان در گذشته، گذشته از جشن‌هایی كه به مناسبت‌های گوناگون برگزار می‌كردند، همنام شدن روز و ماه را هم در هر ماه #جشن می‌گرفتند. همانند جشن دیگان در ماه‌های پیش، جشن‌ #تیرگان و جشن #مهرگان را نیز داشتیم. اما ماه دی تفاوتی اساسی با ماه‌های دیگر دارد.

از یك سو، «دی» نام هیچ یك از امشاسپندان یا ایزدان آیین زرتشت نیست، در حالی كه دیگر ماه‌های سال و بیشتر روزهای ماه با نام این نیروهای مینوی نامگذاری شده‌اند كه هنوز هم این نام‌ها در گاهشمار #ایرانی باقی است. از سوی دیگر، در هر ماه، سه روز به نام «دی» نامگذاری شده است و به این ترتیب، در ماه دی سه جشن دیگان داریم.

دی از چنان مهندی برخوردار بوده كه سه روز در هر ماه را به نام خود اختصاص داده است.
دی درحقیقت فروزه خدای یگانه و بزرگ در آیین زرتشت، اهورامزدا است. دی از ریخت پهلوی «دَی» و اوستایی «دَذوَه» به چم آفریننده است. در سراسر فرهنگ #زرتشتی، #اهورامزدا با فروزه دادار یا آفریننده نامیده شده، #زرتشت هم در گاهان او را «آفریننده زندگی» می‌خواند.

با این بازنمود، سردترین ماه سال به نام اهورامزدا نامگذاری شده بود تا در گذراندن سرمای سخت یاری‌ بخش مردمان باشد. درنسک پهلوی (بندهشن) نیز آمده كه در این ماه، زمستان به بیشترین سردی به ایرانویچ رسد.

ماه سی روزه زرتشتی به چهار بخش می‌شده است كه در آغاز نخستین بخش نام اهورامزدا و در آغاز سه بخش دیگر نام «دی»، فروزه اهورامزدا قرار داشته است و این چیزی شبیه به بخش ماه به هفته سامی است. به این ترتیب، هر بخش ماه به نام خدا آغاز می‌شده است: نخست ماه به نام هُرمزد، هشتم و پانزدهم و بیست و سوم ماه به نام دی.

هر یك از این چهار روز شهره آغاز هفته‌ای تازه در ماه است و برای آن كه دی‌ها با هم اشتباه نشوند، هر یك از آنها را با نام روز پس همراه می‌كنند و بدین گونه، روز هشتم را دی به آذر روز، روز پانزدهم را دی به مهر روز سومین جشن دیگان و روز بیست و سوم را دی به #دین روز چهارمین جشن دیگان می‌گویند.

در ماه دی، در هر سه این روزها جشن دیگان در ستایش و نیایش خدای بزرگ برگزار می شد، سه جشن نیایشی در سردترین ماه سال.
برابر با گاهشمار رسمی كشور، این سه جشن دیگان به روزهای دوم و نهم و هفدهم دی ماه موكول می‌شود. دلیل آن كه همه ماه‌های #زرتشتی سی روزه هستند، در حالی كه در گاهشمار رسمی كشور، شش ماه، سی و یك روزه داریم. این شش روز ناهمسانی سبب شده كه هشتم دی زرتشتی با دوم دی گاهشمار رسمی برابر شود و به همین ترتیب بنا بر نسک پهلوی بُندهشن (= آغاز آفرینش) این چهار روز ماه كه به نام هورمزد و سه دی است،‌ یكی بر نام، یكی بر گاه، یكی بر دین و یكی بر زمان دلالت می‌كنند كه همیشه بوده‌اند.

همچنین در همین نسک آمده است كه هر گلی از آنِ یكی از آنان است: «مورد و یاسمن هرمزد را خویش است، با درنگ دی به آذر را، كاردَك دی به مهر را، شنبلید دی به دین را.»
اما بسیاری از دانشمندان از این كه «دی» نخستین ماه سال نبوده است، ابراز شگفتی كرده‌اند. به نظر بسیاری از آنان، از جمله ماركوارت، دانشمند آلمانی، در اصل چنین نبوده و انتظار می‌رود كه اهورامزدا جای برجسته‌ای را در سال پذیرش كند، یا در آغاز (چنان كه در مورد روزهای ماه چنین است) یا در میانه.

گایگر (Geiger) دیگر دانشمند آلمانی باورمند است ماه دی در آغاز یا زمانی در دوره #ساسانیان است. برابر با اعتدال بهاری بوده است و به همین دلیل در این ماه جشن دیگان برگزار میشده است. «آرتور کریستن سن» ،دانشمند دانمارکی، از گردایش دیدگاه هایی که در خصوص گاهشمار ایرانی ارائه شده، نتیجه می‌گیرد كه ایرانیان دو گاهشمار سالیانه داشته‌اند.

یكی سال همگانی كه از انقلاب تابستانی آغاز می‌شده و نخستین ماه آن #فروردین بوده و دی، یعنی ماه دهم، از ترازینه بهاری آغاز می‌شده است و یكی سال دینی كه مانند سال بابلیان از ترازینه بهاری آغاز می‌شده و در نتیجه، نخستین ماه آن دی یعنی ماه آفریدگار و نخست #دی، به چم خرم روز، روز نخست آن بوده است. ماه دی در هر دو گاهشمار نخستین ماه سال بوده. بعدها با همسانی دو گاهشمار ، گاهشمار نویی به دست آمد كه سال در آن از نخست فروردین آغاز می‌شد و مانند سال همگانی، این #تاریخ با ترازینه بهاری برابر به شمار می‌آمد، به طوری كه آغاز نجومی سال دینی نگاهداری می‌شد.