حس کنجکاوی بچه ها را بسوی کشف چیز های ناشناخته می کشاند و پس از آنکه بچه مهارت لازم را را آموخت قابلیت بیشتری برای مقابله با چالش جدید می یابد.

گرچه ما بزرگتر ها نسبت به آنها مشکوک هستیم.

بچه ها تمایلی ندارند به نصیحت های والدین خود که در دوره زمانی دیگری شکل یافته گوش کنند. عصر آنها عصر اینترنت است.

بچه ها با بزرگ تر ها در شرایط برابری نیستند. به همین دلیل است که باید در فرهنگ بچه های همردیف خود بزرگ شوند. تعاملی که از اصالت برخوردار است.

نبود این شرایط عرصه را بر بچه ها تنگ کرده و موجب بروز مشکلات اجتماعی همچون خشونت، گوشه گیری وامثالهم میگردد.

اینها قابلیت هایی نیستند که فقط در بچگی بدرد میخورند. ما بزرگتر ها برای اینکه بهتر زندگی کنیم به آنها نیاز داریم.

بنابراین اگر امکان بازی های ساختار نیافته را برای بچه های خود در مقیاس کوچک خانواده و محله فراهم آوریم انگار که زمینه رشد آینده آنها را برای زندگی در یک جامعه بهتر فراهم آورده آیم.

می توانید دورا دور مراقب آنها باشید. بازی کردن برای بچه ها وقت تلف کردن نیست. آنها براحتی می توانند از یک موقعیت ساده مثل غذا خوردن یک مسابقه بسازند.

اگر امروز شرکت هایی همچون اپل،گوگل، سونی، اوبر، اسپوتیفای، نتفلیکس و...در جهان برترند دلیل عمده آن این است که محیط کار خود را مثل محل بازی شکل داده اند که در آن به کارکنان آزادی بسیاری میدهند.

اگر بزرگسالان هم بخواهند موفق باشند باید بتوانند همانند زمان بچگی خود بازی کنند.

بازی کردن کارکنان وقت تلف کردن نیست. بازی نکردن آنها را افسرده و موتور تحول و نوآوری آنها را خاموش می کند.

ما در سازمانها با ایجاد محدودیت های گوناگون همچون فرایند ها و ضوابط پیچیده دست و پای خود را بسته آیم و عرصه را بر خود تنگ کرده آیم. طبیعی است که در چنین شرایطی محیط کاری مناسبی برای زندگی سازمانی خود فراهم نیاورده آیم.

بنظرم خیلی. بویژه اینکه در شرکتهای ایرانی زیاد رایج نیست. گرچه نسل جدید به چنین محیط های کاری پویایی اهمیت می دهد. فکر میکنم شرکت هایی که چنین فرصت هایی را برای کارکنان خود فراهم کنند از برند کارفرمایی بهتری برای جذب نیرو برخوردار خواهند بود.