کسی طاقت شنیدن صدای واقعی و ملکوتی امام را ندارد

#لسان_الله
●روِیَ: أَنَّ مُوسَی بْنَ جَعْفَرٍ (علیه السلام) کَانَ حَسَنَ الصَّوْتِ حَسَنَ الْقِرَاءَةِ وَ قَالَ یَوْماً مِنَ الْأَیَّامِ إِنَّ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) کَانَ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ فَرُبَّمَا مَرَّ بِهِ الْمَارُّ فَصَعِقَ مِنْ حُسْنِ صَوْتِهِ وَ إِنَّ الْإِمَامَ لَوْ أَظْهَرَ فِی ذَلِکَ شَیْئاً لَمَا احْتَمَلَهُ النَّاسُ قِیلَ لَهُ أَ لَمْ یَکُنْ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یُصَلِّی بِالنَّاسِ وَ یَرْفَعُ صَوْتَهُ بِالْقُرْآنِ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) کَانَ یُحَمِّلُ مَنْ خَلْفَهُ مَا یُطِیقُونَ

●روایت شده که امام کاظم (علیه السلام) خوش صدا بود و زیبا قرائت می فرمود. روزی از روزها فرمود: علی بن حسین (امام سجّاد علیه السلام) قرآن می خواند و چه بسا عابری عبور می کرد و از زیبایی صدای ایشان بی هوش می شد. و امام اگر در این زمینه چیزی را آشکار نماید، مردم تاب نمی آورند. به ایشان عرض شد: آیا پیامبر خدا (صلّی الله علیه و آله) برای مردم نماز نمی خواند و با صدای بلند قرآن نمی خواند؟ پس فرمود: بی شک رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بر آن ها که پشت سرش بودند، چیزی حمل می کرد که طاقتش را داشتند. (در حد وسع و گنجایش گوش آنها از صدای خویش استفاده می کرد)

بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار عليهم السلام مجلد 89 صفحه 194 - باب 21 قراءة القرآن بالصوت الحسن حدیث 7

رای شخصی در دین ممنوع، حتی برای اهل بیت صلوات الله علیهم

#لسان_الله
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ‌ لَوْ أَنَّا حَدَّثْنَا بِرَأْيِنَا ضَلَلْنَا كَمَا ضَلَّ مَنْ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَكِنَّا حَدَّثْنَا بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّنَا بَيَّنَهَا لِنَبِيِّهِ فَبَيَّنَهَا لَنَا.

🔸امام باقر علیه السلام: اگر ما بر اساس رأى و نظر خود حديث گوييم گمراه شده ايم همچون كسانى كه پيش از ما گمراه شده بودند، وليكن ما از روى بيّنه از سوى خدايمان حديث مى گوييم كه خداوند آن را براى پيامبرش و او نيز براى ما تبيين كرده است.

بصائر الدرجات/ص299/ح2/باب في الائمة ان عندهم اصول العلم ما ورثوه عن النبي صلی الله علیه و آله لا يقولون برأيهم
الاختصاص/ص281
إعلام الورى/ج1/ص508
بحار الأنوار/ج2/ص172/ح2/باب انهم عليهم السلام عندهم مواد العلم واصوله ، ولا يقولون شيئا برأى ولاقياس ، بل ورثوا جميع العلوم عن النبى صلى الله عليه وآله وأنهم امناء الله على اسراره

دین اسلام الهی است و هیچ مخلوقی حق تصرف در آن را ندارد؛ فلذا چهارده معصوم صلوات الله علیهم نیز مُبلغ دین اسلام بودند و ایشان همان زبانهای خدا هستند که این دین الهی را از جانب خداوند متعال به مردم ابلاغ کردند. با این وجود چطور برخی مردم بی شرمی را از حد گذراندند و در دین الهی سلیقه و هوای نفس و رای شخصی و قیاس، داخل می کنند؟

کلام معصوم=کلام خدا

#لسان_الله
قال امیرالمومنین علیه السلام: أَنَا لِسَانُ اللَّهِ النَّاطِقُ فِي خَلْقِهِ

🔸امیرالمومنین علیه السلام: منم زبان گویای الهی در میان خلقش

بحار الأنوار/ج‏27/ص34

همه احادیث اهل بیت صلوات الله علیهم در حقیقت کلام خداوند است

❓آیا حق داریم حدیثی را که از امامی شنیدیم از امام دیگر نقل کنیم؟

#لسان_الله
●عنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ وَحَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ وَغَيْرِهِ ، قَالُوا : سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللّه ِ(صلوات الله عليه) يَقُولُ: «حَدِيثِي حَدِيثُ‏ أَبِي‏ وَ حَدِيثُ‏ أَبِي‏ حَدِيثُ جَدِّي وَ حَدِيثُ جَدِّي حَدِيثُ الْحُسَيْنِ وَ حَدِيثُ الْحُسَيْنِ حَدِيثُ الْحَسَنِ وَ حَدِيثُ الْحَسَنِ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.»

●هشام بن سالم و حماد بن عثمان و دیگران نقل کردند که شنیدیم آقا امام صادق (صلوات الله علیه) می فرمود: حديث من ، حديث پدرم و حديث پدرم ، حديث جدّم و حديث جدّم ، حديث امام حسين و حديث امام حسين ، حديث امام حسن و حديث امام حسن ، حديث امیرالمومنین و حديث امیرالمومنین ، حديث پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله) و حديث پيامبر خدا ، کلام خداى عز و جل است .

الكافي- ط الاسلامية جلد 1 صفحه 53 بَابُ رِوَايَةِ الْكُتُبِ وَ الْحَدِيثِ وَ فَضْلِ الْكِتَابَةِ وَ التَّمَسُّكِ بِالْكُتُبِ‌ حدیث 14

●قوله عليه‌السلام حديث أبي : أي أحاديث كل واحد منهم مأخوذة من الآخر ومنتهية إلى قول الله تعالى ، ولا مدخل فيها للآراء والظنون فلا اختلاف في أحاديثهم ، ويومئ إلى أنه يجوز رواية ما سمع من أحدهم عن غيره عليه‌السلام كما مر.

●علامه مجلسی بزرگوار نیز ذیل این حدیث در کتاب مرآة العقول في شرح أخبار آل الرسول می گوید:
تمام احادیث نور واحد هستند و همه به قول خداوند متعال منتهی می شود زیرا نظرات شخصی و گمان ها در احادیث وارد نشده پس هیچ اختلافی در آنها نیست و فرد مجاز است حدیثی را که از یکی از اهل بیت صلوات الله علیهم می شنود از غیر آن معصوم نیز نقل کند

مرآة العقول جلد 1 صفحه 182

عقوبت قیاس صحیفه سجادیه با سایر سخنان

#لسان_الله
و ذكر فصاحة الصحيفة الكاملة عند بليغ في البصرة فقال خذوا عني حتى أملي عليكم و أخذ القلم و أطرق رأسه فما رفعه حتى مات‌

🔸«نزد مردی بلیغ از اهالی بصره از صحیفه سجادیه سخن به عمل آمد او گفت: از من بگیرید تا بر شما املا کنم. (کنایه از این که من هم همانند زین العابدین صلوات الله علیه از این گونه عبارات می توانم بیان کنم) سپس قلم به دست گرفت و سر به زیر انداخت اما سر بلند نکرد و از دنیا رفت»

المناقب لابن شهرآشوب (ابن شهرآشوب) جلد 4 صفحه 137

زبان خداوند متعال در شب معراج زبان مولا علی صلوات الله علیه بود

😍😍😍

#لسان_الله #توحید
●زيد، عن أبيه علي، عن أبيه الحسين، عن أبيه علي بن‏ أبي طالب (صلوات الله علیه) أنه قال سمعت رسول الله (صلی الله علیه و آله) و قد سئل بأي لغة خاطبك ربك ليلة المعراج قال خاطبني بلسان علي (صلوات الله علیه) فألهمني أن قلت يا رب خاطبتني أم علي فقال يا أحمد أنا شي‏ء ليس كالأشياء لا أقاس بالناس و لا أوصف بالشبهات خلقتك من نوري و خلقت عليا من نورك اطلعت على سرائر قلبك فلم أجد في قلبك أحب من علي بن أبي طالب فخاطبتك بلسانه كيما يطمئن قلبك.

●امام سجاد از امام حسین از امیرالمومنین صلوات الله علیهم روایت فرمودند که از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسيده شد در شب معراج به چه زبانی پروردگارت با تو سخن گفت؟ (پيامبر صلی الله علیه و آله در پاسخ) فرمود: خداوند به زبان علی (صلوات الله علیه) با من سخن گفت و مرا مخاطب خويش قرار داد. پس اين مطلب به من الهام شد كه بپرسم: پروردگارا! تو مرا مخاطب قرار دادي و يا اين كه علی (صلوات الله علیه) با من سخن گفت؟ خداوند فرمود: اي محمد! [احمد!] (صلی الله علیه و آله) من چيزي همانند چيزهاي ديگر نيستم و با مردم قياس نمي شوم و با شبهات وصف نمي شوم؛ تو را از نور خويش آفريدم و علي (صلوات الله علیه) را از نور تو آفريدم؛ پس بر رازها و نهان هاي دلت اطلاع يافتم و در آن كسي را كه محبوب تر از علي بن ابي طالب (صلوات الله علیه) باشد نيافتم؛ پس به زبان او با تو سخن گفتم تا دلت مطمئن گردد و آرامش يابد.

بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏107، ص: 31
المناقب للخوارزمي ص 78