جیمی لیوینگستون عکاس نیویورکی‌ای بود که از ۳۱ مارس ۱۹۷۹ تا ۲۵ اکتبر ۱۹۹۷ (روز مرگش) هر روز یک عکس پولاروید گرفت.
این ویدیو داستان اوست.

@herfehhonarmandbooks

⁣نقدی بر نمایشگاه «این ما هستیم؛ نه آن‌ها»
علیه یک تاریخ جعلی
هادی آذری
بدون تردید برگزاری هر نمایشگاهی با مشکلات، مرارت‌ها و سختی‌های خاص خود همراه هست اما کار منتقد پرداختن به این‌ها نیست و او تنها با نتیجه کار روبروست. با این‌حال، شاید اگر این نمایشگاه داعیه یافتن پیوندها و گسست‌ها و ارائه موضعی انتقادی و تاریخ‌مند از سوی عکس‌ها به وضعیت موجود را نداشت، هیچ‌گاه در مقام نوشتن برنمی‌آمدم و آن را به خیل نمایشگاه‌هایی که ماهانه و سالانه بدون افزودن چیزی به عکاسی و هنر برگزار می‌شوند، می‌سپردم. اما دقیقا همان دعاوی و این وظیفه برای جلوگیری از تثبیت یک روند اشتباه، مرا به پاسخ گفتن مجاب می‌کند. بنابراین بدون تعارفات معمول به سراغ پرسش‌های اصلی می‌روم. چرا نمایشگاه؟ کدام مستند؟ کدام جریان و گسست؟ شانیت عکاسان؟ و کارکرد متن‌ها.

تعریفِ بی تعریفی

پیش از هر چیز و قبل از پرداختن به سوالاتی چون چگونگی تحقق رویکرد انتقادی-پژوهشی به عکاسی مستند، باید پرسید اساسا عکاسی مستند چیست؟ در واقع این پرسش بسیار بنیادین که از قضا شاید بدیهی نیز فرض می شود، در شرایط فعلی راهگشاترین سوال است؛ چرا که بدون پاسخ گفتن به این پرسش عملا هرگونه تلاش برای یافتن جریان یا گسست بی فایده و عقیم خواهد ماند. زانیار بلوری در نوشته‌ی خود تقریبا بر همین مشکل اساسی نمایشگاه انگشت گذاشته است اما با بیان این که کیوریتور با آغوش باز این اغتشاش را پذیرفته به نوعی صورت مساله را پاک می‌کند. این استدلال تقریبا شبیه این است که بگوییم «من می‌دانم دارم اشتباه می‌کنم ولی با آغوش باز اشتباه می‌کنم». در واقع مشکل بنیادین نمایشگاهِ «این ما هستیم؛ نه آن‌ها»، در درجه‌ی اول نه حضور فلان عکاس یا عدم حضور بهمان عکاس، بلکه دقیقا فقدان یک تعریف مشخص از عکاسی مستند است. گمان نمی‌کنم که حتی نمایشگاه «خانواده‌ی بشر» به عنوان یکی از عظیم‌ترین نمایشگاه‌های تاریخ عکاسی نیز با چنین تعریف گسترده و نامشخصی به سراغ عکاسی مستند رفته باشد. در واقع، مشخص نیست چگونه کار نیوشا توکلیان و ابراهیم نوروزی را باید به عنوان جریانی در عکاسی به حساب آورد و یا به عبارتی، جریان فتوژورنالیستی ایران را به این دو نفر تقلیل داد. به عبارت دیگر، اگر قرار باشد عکس‌های خبری و فتوژورنالیستی (آن هم در این سطح) را در زمره‌ی عکاسی مستند بیاوریم، چرا نباید عکس‌های ده ها عکاس خبری پیگیرتر از جمله عباس عطار، رضا دقتی، کاوه کاظمی، مجید سعیدی، حسن سربخشیان، بهروز مهری، لاله شرکت، فاطمه تعمیدی قص علی هذا در این نمایشگاه آورده نشود.(۱) آیا با سه، چهار عکاس، آن هم از نسل متاخر از جریان عکاسی فتوژورنالیستی، به‌نظر هرگونه تلاش برای شناسایی جریان، پیوندی یا گسست ناکام می‌ماند و تنها با یک جریان ساختگی مواجه می‌شویم. تقریبا همین قضیه درباره‌ی دیگر رویکردها نیز صادق است. تقریبا در دیگر دسته بندی‌ها نیز ما به جای پیوند، شاهد نوعی شباهت‌های صرف هستیم بدون این که بده‌بستان یا تفاوت معناداری میان مجموعه‌ها ایجاد شود.

از دیگر سو، وقتی تعریف ما از عکاسی مستند آن قدر وسیع و گل گشاد است که عکس‌های خبری و فتوژورنالیستی توکلیان، نوروزی، یغمائیان تا عکس‌های به اصطلاح «مستند هنری» مهدی مرادی و محسن شاهمردی و عکس‌های اندکی دست کاری شده محسن راستانی را در خود جای می‌دهد، دو سوال به ذهن خطور می‌کند. اساسا چه نیازی است به این دسته بندی‌ها و قائل شدن به عکاسی مستند(۲)؛ با چنین تعریف فراگیری به نظر می‌توان حتی عکس‌های صحنه‌آرایی‌شده را نیز در این مجموعه جای داد؛ چرا که هر چیز در نهایت امر سندی از چیزی است که زمانی پیش روی دوربین بوده است. حتی اگر به این نیز قائل نباشیم، چگونه می‌توان چنین حجم وسیعی از سبک‌ها و رویکردهای موجود در عکاسی مستند(در تعریف عام و کلاسیک‌اش) را در بیست عکاس خلاصه کرد. تقریبا می‌توان گفت که در اینجا معجزه‌ای رخ داده است. از دیگر سو، وقتی برخی مجموعه‌ها با این کیفیت نازل در این جمع حضور دارند تقریبا هر عکاسی را می‌توان بخشی از جریان عکاسی ایران و حائز اهمیت دانست.


ادامه‌ی مطلب:
⁣https://akskhaneh.com/story/hadi-azari-note-on-it-is-us-not-them-exhibition

-

@akskhaneh

انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران طی ماه‌های اخیر با تغییراتی که در مدیریت آن به‌وجودآمده توانسته است ضمن فاصله‌گرفتن از مدیریت مغشوش پیشین این انجمن، گام‌هایی در راستای ایجاد فضایی در شأن یک انجمن صنفی بردارد.
برای پیوستن به کانال خبری انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران روی لینک زیر کلیک کنید:
https://telegram.me/ipjassociation

⁠⁣⁠⁣امروز روز سیاه رسانه های ایرانی در داخل و خارج هم بود، بسیاری در زمینه «فکت چکینگ» مردود شدند، میگوییم در زمان بحران و شایعه به روزنامه نگاران حرفه ای و رسانه های رسمی توجه کنید، حالا روزنامه‌نگاران و رسانه‌های رسمی شدن عامل انتشار تصاویر دروغ @IrnaEnglish زلزله_کرمانشاه
⁣اساتید و بزرگوران این عکس هم مال #زلزله_کرمانشاه نیست، این عکس چند سال پیش در زلزله‌ای در ایتالیا گرفته شده. برای گفتن واقعیات ما حق نداریم از تصاویر غیرواقعی یا غیرمرتبط استفاده کنیم. به این هم میگن شایعه
https://www.nu.nl/dvn/4311756/we-weten-zware-aardbeving-in-italie.html …


از توییتر ارشاد علیجانی
⁣https://twitter.com/ErshadAlijani/status/930045186880823298



---
@akskhaneh

⁠ ⁣شاهرخ حاتمی درگذشت
شاهرخ حاتمی که از او به عنوان پدر فتوژرنالیسم ايران نام برده می‌شود، بعد از ۵۷ سال ثبت وقایع بزرگ ایران و جهان، امروز در ۹۱ سالگی در پاريس درگذشت.
​آلفرد یعقوب‌زاده فتوژورنالیست ساکن پاریس درباره‌ی شاهرخ حاتمی به عکسخانه چنین گفت: «شاهرخ عکاسی از جنس مصدق بود، آرام ، مصمم و پر تلاش. عكاسی خبری را در نخستين روزهاي جوانی، از کودتای 28 مرداد آغاز کرد و پس از آن بسيار حوادث مهم ايران و جهان را ثبت كرد و با هنرمندان بزرگی همچون کوکو شانل، بیتلز، استیو مک کوئین، شارون تیت، فای دوونا بیگیت باردو، کاترین دانو، الیزابت تیلور، رومی اشنایدر و بسیاری دیگر از بزرگان هالیود و همچنين با مجلاتي همچون لايف، پاری ماچ و ال سال‌ها همکاری داشت. حاتمی در جریان انقلاب ایران با آيت الله خمینی و یارانش در نوفلوشاتو آشنا شد و همراه وی در ۱۲ بهمن ۵۷ به ایران آمد اما پس از مدتی از ایران مهاجرت کرد و تا پايان عمر، وطن خود را نديد. در عکاسی بسيار خلاق و صاحب سبك بود و به حق بايد او را پدر فتوژورنالیسم ایران دانست.»
می‌توانید عکس‌های شاهرخ حاتمی را در ⁣http://www.shahrokhhatami.com مرور کنید.


--

⁣https://akskhaneh.com/story/shahrokh-hatami

@akskhaneh

شاهرخ حاتمی درگذشت

مجموعه عکس‌های شاهرخ زمانی را از این آدرس مرور کنید:
http://www.shahrokhhatami.com/

⁠⁣تهران – پوشه اول ولیعصر؛ فراخوان کارگاه ایده تا اجرا «عکس و ویدیو»
نگارخانه آریا در نظر دارد با همکاری هنرمندان در حوزه عکس و ویدیو شریان‌های اصلی و مهم شهر تهران را بر اساس اهمیت فرهنگی، اجتماعی و سیاسی آن در سه پوشه و در سه دوره زمانی مختلف، در قالب برگزاری دوره‌های کارگاهی معرفی و بازنمایی کند. در پایان این دوره، نمایشگاهی از آثار منتخب شرکت کنندگان در این دوره‌ها برگزار خواهد شد.
تهران، به عنوان پایتخت ایران، یکی از بزرگ‌ترین کلان‌شهرهای جهان از لحاظ مساحت و جمعیت است. ابرشهری با مجموعه‌ متناقض از فرهنگ‌ها و قواعد اجتماعی، معماری مشخص، و مرکزیت سیاسی-اقتصادی که به کل آن را از سایر شهرهای کشور مجزا ساخته است.
تهران، کلافی پیچیده در هم از خیابان‌های بلند و کوتاه و کوچه‌های تودرتوست. بستری وسیع از خرده فرهنگ‌های متفاوت که از شمال تا جنوب، میزبان کار و زندگی مردم است.
در دل این شهر، شاه‌راه‌هایی وجود دارد که بی‌تردید بخش مهمی از هویت آن را تشکیل داده است. خیایان‌هایی که در طول تاریخ، اتفاقات ریز و درشت فراوانی را به خود دیده‌اند. نوستالژی‌ها و خاطرات به جا مانده در ذهن جمعی، همه و همه در بستر آن شکل گرفته‌اند.
نگارخانه آریا در نظر دارد با همکاری هنرمندان در حوزه عکس و ویدیو شریان‌های اصلی و مهم شهر تهران را بر اساس اهمیت فرهنگی، اجتماعی و سیاسی آن در سه پوشه و در سه دوره زمانی مختلف، در قالب برگزاری دوره‌های کارگاهی معرفی و بازنمایی کند. در پایان این دوره، نمایشگاهی از آثار منتخب شرکت کنندگان در این دوره‌ها برگزار خواهد شد.

پوشه اول : خیابان ولیعصر از میدان راه آهن تا تجریش
پوشه دوم : خیابان شریعتی از پیچ شمیران تا میدان قدس
پوشه سوم : خیابان آزادی و انقلاب حدفاصل میدان آزادی تا میدان امام حسین


⁣خیابان ولیعصر، شاه‌راه حیاتی برای عبور و مرور از شمال به جنوب تهران است. خطی عمود بر تهران با حد فاصل 18 کیلومتری که میدان قدس را به میدان راه‌آهن وصل می‌کند. خیابانی با چنارهای بلند در‌هم‌فرورفته فراوان که مراکز خرید بزرگ، پارک‌های عمومی، رستوران‌های معروف، موزه‌ها، مراکز فرهنگی و شرکت‌های متفاوتی را از دیرباز تا‌کنون در خود جای داده است. این خیابان در دوران پهلوی اول با عنوان خیابان پهلوی، با شروع انقلاب با عنوان مصدق و امروزه به نام ولیعصر شناخته شده است و در طول تاریخ یکصد ساله‌ی خود میزبان اتفاقات مهمی بوده و سند به‌جای مانده از دوران معاصر شهرنشینی در تهران است.
این دوره‌ی کارگاهی تلاش دارد تا هربار بخش مهمی از مناظر شهری تهران را به عنوان بستری جذاب برای خلق آثار هنری معاصر در قالب عکاسی و ویدئوآرت فراهم کند.
این دوره از کارگاه در دو ترم مجزا برگزار می گردد. در ترم اول پس از گزینش هنرمندان با‌توجه به استیتمنت آنها (موضوع انتخابی) دوره‌ای ده جلسه‌ای با مدیریت و کیوریتوری رامیار منوچهرزاده برگزار خواهد شد. هر جلسه با حضور و همراهی اساتید و هنرمندان شاخص که به نوعی پیوندی با موضوع مشخص شده (از منظر معماری و شهرسازی، تاریخ، ادبیات، هنر و گرافیک) دارند، خواهد بود و ضمن طرح موضوع و به چالش کشیدن آن امکان بسط و دریافت درستی از آن داده خواهد شد. هم‌زمان با این دوره، بررسی آثار شرکت کنندگان انجام خواهد گرفت و بهترین آثار خلق شده در طول دوره انتخاب و امکان ورود هنرمند به ترم دوم فراهم خواهد شد.

اساتید مدعو:
خسرو سینایی – فیلمساز
یحیی دهقان‌پور – عکاس
ترانه یلدا – معمار و شهرساز
حمید خاکی – معمار
سینا دادخواه – نویسنده
فرهاد فزونی – گرافیست
هادی آفریده – فیلمساز مستند
فرزانه ابراهیم‌زاده – تاریخ‌‌پژوه
علیرضا محمودی – روزنامه‌نگار
رامیار منوچهرزاده – هنرمند
علاقمندان می توانند در اولین مرحله از شکل گیری این پروژه در این فراخوان شرکت کنند.


توضیحات بیشتر:
⁣https://akskhaneh.com/story/tehran-pooshe-avval

---


@akskhaneh

⁠⁣⁣پادکست: عکاسی مستند، کنشی هنری - بهنام صدیقی
۲۲ آذرماه سمینار «عکاسی مستند، کنشی هنری» توسط کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان برگزار شد. در ادامه پادکست سخنرانی بهنام صدیقی در این نشست در دسترس است.

⁣https://akskhaneh.com/podcast/behnam-sadighi-podcast

---

@akskhaneh

⁠⁣
اندر حکایت کَره گرفتن از آب... - محمدرضا طهماسب‌پور


در خبری آمده بود که شنبه 25 آذر سال جاری ... "روز عکس تاریخی در ایران" در مقر [دفتر] یونسکو در تهران برگزار می شود. در این مراسم داگریوتیپی از دوره قاجار که نزد موزه اورسی پاریس است و توسط خانم مهندس منیعی (ملک قاسمی) با همکاری نسرین ترابی پژوهشگر تاریخ عکاسی ایران پیدا شده [!!!] رونمایی می گردد... خانم مهندس منیعی و نسرین ترابی در ارتباط با نحوۀ دستیابی[!!!] به این تصویر و تاریخ آن سخن می گویند..." حقیر افتخار حضور در این مجلس رونمایی را نداشتم اما با دیدن تصویر رونمایی! شده چند نکته عرض میکنم. تصویر این داگروتیپ، دستکم 10 سال است که بر روی سایت موزۀ اورسی در پاریس با مشخصات زیر منتشر شده است: Jules Richard Portrait d'un dignitaire persan (?) en 1848 daguerréotype H. 0.069 ; L. 0.087 musée d'Orsay, Paris, France ©photo musée d'Orsay / rmn http://www.musee-orsay.fr/en/collections/index-of-works/resultat-collection.html?no_cache=1 و حدود ده سال است که دربارۀ این داگریوتیپ در میان اهل پژوهش در تاریخ عکاسی ایران بحث و گفتگو در میان است. چند منبع معتبر پژوهشی دربارۀ عکاسی دوران قاجار نیز از این تصویر یاد کرده و با انتشار آن، چندین سال است که این تصویر، مورد توجه اهل پژوهش در تاریخ عکاسی بوده است. از جمله به این کتاب ها و نشریات می توان اشاره کرد: Maria Francesca Bonetti & Alberto Prandi (eds), La Persia Qajar, Fotografi italiani in Iran (1848-1864) Roma: Peliti Associati 2010. Maria Francesca Bonetti, “Geli esordi della fotografia in Persia:contribute italiani”; in La Persia Qajar Fotografi italiani in Iran 1848-1864 (ed). Maria Francesca Bonetti and Alberto Prandi, Roma: Peliti Associati 2010. 23-8 and 175-215 پرسش این است که چگونه تصویری با این حد از معروفیت، پس از سال ها توسط افراد یاد شده به عنوان یک کشف! عنوان می شود و چگونه است که دفتر یونسکو در تهران با حضور مقامات ایرانی یونسکو از این کشف رونمایی می کند؟ آیا معنای رونمایی نه آن است که چیزی یا مطلبی برای نخستین بار در برابر آگاهی همگانی قرار میگیرد و درباره آن آگاهی رسانی می شود؟ با این تفصیل، نباید تعجب کرد مثلاً فردا روزی، وزارت راه؛ از اختراع چرخ و ماشین بخار و وزارت نیرو از الکتریسیته! رونمایی کند و کشف آن ها را به کارشناسان و پژوهشگران خود منتسب کند!


--
منبع:
⁣http://bit.ly/2Byz0QN

Tina Modotti | Mexico | 1928
#mustsee #onphotography
@herfehhonarmandbooks

این کانال به درخواست شماری از هنرمندان برای آزادی دو تن از پشتیبان و نگارخانه‌داران ایرانی به نام‌های آفرین نیساری و کاران وفاداری است که به جای بیرون بردن دارایی خود از کشور آن را در راه پیشبرد فرهنگ و ارزش‌های فرهنگی به کار گرفتند.
این نگارخانه داران در تابستان ۱۳۹۵ بازداشت شده و در تاریخ ۹۶/۹/۵ در شعبه ۱۵ انقلاب با رای قاضی صلواتی به ۱۶ (نیساری) و ۲۷ (وفاداری) سال زندان محکوم شدند.
از این رو از سیاست‌مداران، کنشگران فرهنگی و سیاسی خواهشمندیم بستری برای آزادی این دو کنشگر فرهنگی اثرگذار بر فرهنگ ایران فراهم سازند.

از شما و همه‌ی هنرمندانی که همیشه همسو با رویدادها پشتیبان و همراه دیگر هنرمندان بوده‌اید سپاسگزاریم و امیدواریم هیچگاه با چنین رویدادهای ناگواری در این کشور روبرو نشویم.
پیوستن به گروه به معنی دستینه (امضای) درخواست است.
@afarin_karen

عکاسی کافی نیست
محمدرضا میرزایی


عکاس جدی، نه شعار می‌دهد و نه دوست دارد با گزاره و یا هر پیوست دیگری، شعاری را بر کارش سنجاق کند. عکاس جدی متعهد است اما به عکاسی و نه به‌الزام به جامعه‌ی خود. چرا که هنرمند خوب، به‌درستی و با کارهای خود می‌تواند به بهترین شکل، آزادی و رهایی را تجربه کند. این همان فرصتی است که قدرت پیوسته از ما دریغ می‌کند و این می‌تواند مهم‌ترین تعهد ما در برابر تاریخ و جامعه باشد. اما این رهایی و بازشناختن آن، به همان محیطی نیاز دارد که پیش‌تر در گفت‌وگو از موزه‌ی هنر مدرن، نیویرک و امریکا به آن اشاره کردم یعنی محیطی که در آن هم عکاس‌ها و هم دیگران «تئوری ببافند». محیطی که در آن بتوان چه‌گونه حرف‌زدن درباره‌ی عکس‌ را یادگرفت. در چنین محیطی، باید گونه‌ای از گفتار انتقادی متفاوت با ستایش‌های معمول و رایجِ جریان اصلی عکاسی ما در ایران، و رویارویی آن‌ها که نفی‌اش می‌کنند وجود داشته‌باشد. رویارویی آن‌ها که بسیار خوش‌بین‌اند و دیگرانی که بسیار بدبین. آن‌ها که گاه از سر دل‌سوزی و گاه محافظه‌کاری و یا موضوع‌هایی که به ما مربوط نمی‌شود، کارهای گروهی از عکاس‌های ایرانی را ستایش می‌کنند که بیش‌تر از جمعِ خودی‌ها و نزدیک‌هایند و از همه مهم‌تر عکس‌هایشان به هم شبیه است، و حتا گاهی گمان می‌کنند که این کارها سرگرم تعین بخشیدن به آینده‌ی عکاسی ایران و حتا جهان‌اند.



در برابر آن‌ها، دیگرانی که باز هم گاه از سر دل‌سوزی و گاه موضوع‌هایی که دوباره به ما مربوط نمی‌شود، دسته‌ی نخست و هرآن‌که را پس می‌زنند که کار می‌کند و در تهران نمایش‌گاه برگزار می‌کند. این دسته‌ی دوم، هرچند که به‌ظاهر از عکاسی ایران بیزار است، اما گمان می‌کنم در نهان آن ‌را دوست دارد. چرا که ماهیت‌اش به عکاسی ایران و همان دسته‌ی نخست و مجله و موقعیت‌های آن‌ها وابسته است. اگر آن‌ها و برو و بیایشان نبود، کسی هم سراغی از این‌ها نمی‌گرفت. برای همین است که کم پیش می‌آید که این منتقد‌های عزیز، نگاهی به عکاسی جهان کنند، تحلیلی درباره‌اش بنویسند و یا در جهت نشان‌دادن بدیلی برای عکاسی ایران تلاش کنند. کارکرد مهم این رویارویی، بیگانه‌ساختن ما از خود بوده‌است؛ یعنی نشناختن و نفهمیدن خودمان. این رویارویی در دانشگاه، کارهای دانش‌جوهایی را در ظاهر شبیه به هم کرده و می‌خواهد از آن‌های دیگر ناعالمانی طلب‌کار و بی‌‌عمل بسازد.



دراین‌میان، گمان می‌کنم بتوان گونه‌ای دیگر از گفت‌وگو را خواست، شکلی از گفت‌وگو که بتوان به کمک آن به‌طرزی جدی، دادوستد دیدگاه کرد و به دنبال آفرینش مفهوم و نظریه بود. شکلی از گفت‌وگو که بشود با آن برای مفهوم‌های قدیمی و جدید، تفسیرهای تازه خواست و نسبت‌مان را با خودمان و دیگران سنجید. گونه‌ای از گفت‌وگو که نه برای ما و دوستان‌مان که برای عکاسی سودمند باشد. شکلی از گفت‌وگو که خواست آن نه ادامه‌ی وضع موجود عکاسی و نه از میان برداشتن همه‌ی کارورزهای آن باشد، گفت‌وگویی که بهانه‌ی شکل گیری‌اش، گرفتاری‌ها و نیازهای مادی و معنوی گفت‌وگوکننده‌ها نباشد.

لینک مطلب:

https://www.kaarnamaa.com/single-post/akaasi-kaafi-nist

⁠⁣اعلام کاندیداهای مسابقه‌ی ورلدپرس‌فتو ۲۰۱۸

ورلدپرس‌فتو برای اولین سال پیش از انتخاب برگزیدگان، گالری آثار ⁣کاندیداهای این ⁣مسابقه را منتشر کرده است.

⁣ آثار کاندیدشده از دو لینک زیر قابل دسترسی است:

⁣http://bit.ly/2Ck81qR
⁣http://bit.ly/2BsUYq9




@akskhaneh

⁠⁣گفت‌وگو با امید صالحی

⁣مستند اجتماعی و نشان‌ دادن واقعیت‌های روزگار دغدغه‌ی امید صالحی است. او با آن‌که سال‌ها با آژانس‌های خبری کار کرده اما آن‌چه در کارهای او برجسته است و با آن در ایران شناخته شده، عکاسی مستند اجتماعی است. او روایت‌گر داستان‌هایی است که شخصیت‌هایش اگر چه معروف و شناخته‌شده نیستند اما نماینده‌ی قشری از جامعه هستند که به خودی خود دیده نمی‌شوند اما در پروژه‌های امید ثبت می‌شوند و جان می‌گیرند. صالحی با این آدم‌ها زندگی می‌کند و در پروژه‌هایش روایت‌گر زندگی آنهاست. او شبیه تاریخ‌نگاری است که انگار زندگی آدم‌ها را برای آینده ثبت می‌کند.
پروژه‌های امید صالحی در طول دو دهه در سکوت فریاد می‌زدنند و بینندگان با نگاهی به آنها مدتها درگیر عکس‌های ساده‌ای می‌شدند که همه‌ی ما ممکن است منظره آن را دیده باشیم اما قابی که امید برای این عکس ها انتخاب کرده، بینندگان را به تفکر وامی‌دارد و شخصیت‌هایش مدت‌ها در ذهن باقی می‌مانند.
امید صالحی بعد از سال‌ها عکاسی مستند اجتماعی، اکنون پروژه‌های مستندی را در شکل و قالب جدید عرضه کرده است که در ظاهر شباهتی به کارهای پیشین اش ندارد که این را می‌شد در آخرین نمایشگاهش در گالری راه ابریشم دید. نمایشگاهی با چیدمان عکس، ویدیو، کتاب، روزنامه و کارت پستال که تجربه‌ای تازه در عکاسی ایران است.
به بهانه‌ی این نگاه تازه به عکاسی مستند اجتماعی با امید صالحی گفتگو کرده‌ایم که در ادامه آمده است.


لینک گفت‌و‌گو:
⁣https://akskhaneh.com/story/omid-salehi-interview



--




@akskhaneh

رونالدو اشمیت عکاس خبرگزاری AFP با عکسی که از یک معترض به سیاست‌های نیکولاس مادورا در تظاهراتی در ونزوئلا گرفته، به‌عنوان برگزیده‌ی ورلدپرس‌فتو ۲۰۱۸ شناخته شد.

عباس عطار، عکاس مگنوم درگذشت

مصاحبه ای دیده نشده با "عباس عطار" درباره عکس های او از دوران انقلاب به مناسبت درگذشت وی.
🎬اختصاصی آنسین سینما
@unseencinema

مستند عباس عطار/از "کنتاکت: مگنوم‌فوتو"/با زیرنویس فارسی
*با پرداخت مبلغ 5هزار تومان به شماره‌ کارت زیر می‌توانید در میسرکردن ادامه‌ی چنین فعالیت‌هایی سهیم باشید:
5022297000037742
حرفه هنرمند زمان نو

فردا 16 اردیبهشت‌ماه

«عکاسان به عباس عطار ادای احترام می‌کنند»



⭕️عكاسان مستند و خبری، فردا 16 اردیبهشت‌ماه با گردهمایی مقابل ورودی خانه هنرمندان، یاد عباس عطار عکاس برجسته ایرانی را گرامی میدارند. این عکاس شناخته‌شده پنجم اردیبهشت‌ماه در پاریس درگذشت.



به گزارش روابط عمومی انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران، جمعی از عکاسان ایرانی فردا ساعت 18 مقابل ورودی اصلی خانه هنرمندان برای ادای احترام به عباس عطار گرد هم خواهند آمد.



امروز در نشست خبری نشان عکس سال مطبوعاتی ایران نیز حمید فروتن رئیس انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی، اعلام کرد: «با توجه به تقاضای مکرر از سوی عکاسان برای برگزاری بزرگداشت زنده یاد عباس عطار صورت گرفته است، انجمن صنفی عکاسان مطبوعات ایران در همراهی با این درخواست‌ها فردا شانزدهم اردیبهشت ماه ساعت ۱۸ مقابل ورودی اصلی خانه هنرمندان برای ادای احترام به این عکاس برجسته در کنار دیگر عکاسان خواهد بود.»



عباس عطار متولد ۱۳۲۳ در خاش و دانش‌آموخته رشته مطبوعات و ارتباطات به علت بیماری سرطان در ۷۴ سالگی در پاریس چشم از جهان فروبست. عباس در ۱۹۸۱ به مگنوم پیوست؛ و در ۱۹۸۵ عضو تمام وقت مگنوم شد؛ و همچنین از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ رئیس دوره‌ای مگنوم بود.



این عکاس نامدار ایرانی از سی‌وپنج سال پیش تاکنون علاوه بر عضویت در آژانس بین‌المللی عکس مگنوم، از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ ریاست دوره‌ای این آژانس را بر عهده داشته است. عکس‌های عباس عطار در ژانری مانند «مستند»، «جنگ» و «مذهب» بانام مستعار «عباس» در دهه‌های گذشته موردتوجه رسانه‌ها و مدیاهای بزرگ جهان بوده است. اما برای ایرانیان عکس‌هایی که «عباس» از انقلاب ۱۳۵۷ از ایران گرفته است به دلیل موضوعات اجتماعی و تاریخی اهمیت بیشتری دارند.



از کتاب‌های منتشرشده از عکس‌های «عباس» می‌توان به «Retornos a Oapan»، «Sur la Route des Esprits» و «Allah O Akbar» اشاره کرد.

@iranianphotojournalist