#سفرنامه_میانمار
سفر به نقطه صفر زمین
قسمت دوم
روز دوم
با دو پزشک جهادگر به مرکز بهداشت "بخش اوکیا از شهرستان کاکس بازار استان چتیاکونگ" می رویم. من حالا به دکتر ها "طبیبان حبیبان" (دو دوست پزشک) می گویم. پرتلاش و خستگی ناپذیرند. دکتر فرخی که از نه سالگی آمریکا زندگی کرده، چمران وار خانواده و شغل پدردرآمد و ... را رها کرده و به ایران بازگشته است. دکتر انجم شعاع هم از خیرین و فعالین پزشکان مشهدی است. اینجا با اولین بیماران روهینگیایی برمی خوریم. بیشتر زنها و بچه ها. جلوی در اولین اتاق زنی بنام کوه نور با رنگ زرد و نزار نوزاد بسیار لاغرش را به آغوش کشیده است. یاد نوزادهای نارس داخل شیشه های الکل آزمایشگاهی می افتم. او مدت هاتوی راه بوده و حالا شانس آورده که فرزندش را در جایی امن و آرام زمین گذارده است. دوستان بنگلادشی به او پیشنهاد می دهند اسم فرزندش را "رضا" بگذارد. رضا جزو اسامی مرسوم در میان اهل سنت و شیعیان بنگلادش است. با دکترها اتاق ها را یکی یکی بازدید می کنیم. اینجا سوء تغذیه شاید مهمترین مشکل همه بیماران باشد. در آخرین اتاق به جوانی برمی خوریم. باسرباندپیچی شده. ابتدا فکر می کنیم مجروح روهینگیایی است. حسین آرام می گوید : جاسوس میانمار در یکی از کمپهای این طرف بوده که مردم شناسایی کرده و حسابی کتکش زده اند.
پس از دیدار و تبادل نظر پزشکان درباره کمبودهای دارویی و مریضی های مرسوم؛ به طرف شاملاپور می رویم. منطقه ای در خط ساحلی که آقای یونس عضو شورای منطقه، 8 هکتار زمین و در آمد حاصل از این زمین را وقف آوارگان میانماری کرده است. ابتدای روستا پیاده می شویم. اینجا وضعیت آوارگان شاید کمی بهتر باشد. اما نه به اندازه قابل محاسبه بودن. وارد یکی از خانه ها می شویم. خانه به این شکل که کنار راه روستا سقفی زده اند با حصیر و کف سیمانی که در و دیواری هم ندارد و نزدیک 30 نفر در یک فضای 6 * 4 بیشتر زن و بچه گل به گل روی زمین نشسته اند. بازهم لاغری و بدون لباس بودن دیده می شود. یونس انسان خوش قلبی است. صدها روهینگیایی را پناه داده و حتی به پسرانش سفارش کرده عواید این زمین ها را هم برای آوارگان مصرف کنند. به طرف خانه یونس می رویم. توی حیاط چند صندلی پلاستیکی می گذارند. می نشینیم. زنها و بچه ها حیاط را پر می کنند. نگاه ها قلب انسان را ذوب می کند. دکترها توی خودشان رفته اند. یک سینی آب نارگیل می آورند. چند نفر برمی دارند و چند نفری برنمی دارند. یکی از بچه ها لیوانش را دست پسربچه ای می دهد. کمی می خورد و به برادرش می دهد. دومی باز کمی و به برادر بعدی. نفر آخر که مقدار کمی به او رسیده با حسرت ته لیوان را نگاه می کند. اینجا آب نارگیل از آب معدنی ارزان تر است. از میان جمعیت زنی با نوزادان دوقلویش جلو می آید. تازه به دنیا آمده اند. بدون لباس لای پارچه ای. جلوی دکتر ها می نشیند و می گوید شیر برای تغذیه شان ندارد. تازه می فهمیم اینجا یکی از کمبودهای بزرگ، شیرخشک و شیشه شیر است. با یونس خداحافظی می کنیم و بطرف کمپی دیگر براه می افتیم.
گستردگی مهاجرت ها که اینجا تا بیش 1 میلیون نفر هم می گویند و پراکندگی زیاد آوارگان باعث می شود که هر کمپی را فقط برای یک بار بازدید کنیم. در همین منطقه شاملاپور – از پسوند پور مشخص است که اینجا را فارسی زبان ها نامگذاری کرده اند – به کمپی می رسیم کنار یک رودخانه بزرگ. اینجا ماجرا و سختی ها درست عکس دیروز است. آنجا تپه بود و اینجا یک زمین پست و آبگیر که آوارگان باید زمین را خشک کنند و تکه تکه لجن و گل و لای را خالی تا بتوانند سرپناه بسازند. اینجا یک کمپ قدیمی شاید مربوط به بیش از 5 سال پیش است. این یک میلیون آواره چند روزه شکل نگرفته و پیشینه حمله به مسلمانان به حداقل 40 سال پیش می رسد. دو مهاجرت بزرگ یکی 2012 و یکی 2017 بوده است. برای رسیدن به کمپ باید از بین دو شالیزار که درست به اندازه قدم های یک نفر جا دارد عبور کنیم. اولین چیزی که می بینم و همانجا زمین گیر می شوم. نگاه های حسرت بار مادری به نوزاد تازه متولد شده اش است. این لحظه را ثبت می کنم. اینجا تعداد مردها بیشتر است و همه مشغول کارند. حتی پسر بچه ها مشغول گِل برداری، مرتب کردن حصیر و نی برای ساخت سرپناه، ماهیگیری و ... این کمپ را که می بینم، به دولت بنگلادش برای نپذیرفتن فله ای آوارگان حق می دهم. بودایی ها و شرکای خارجی شان که چشم به آراکان دوخته اند؛ همین را می خواهند. خروج مسلمان ها از سرزمین اصلی و زمین گیر شدن در بنگلادش. می مانی از وضع بد آوارگان ناراحت باشی یا از وضع "کمی بهترشان" نگران.
سرچشمه شاید گرفتن به بیل / چو پرشد نشاید گذشتن به پیل
ادامه دارد ...
#روهینگیا
#میانمار
#کمپ_آوارگان_میانماری
#بنگلادش
https://telegram.me/zambur
سفر به نقطه صفر زمین
قسمت دوم
روز دوم
با دو پزشک جهادگر به مرکز بهداشت "بخش اوکیا از شهرستان کاکس بازار استان چتیاکونگ" می رویم. من حالا به دکتر ها "طبیبان حبیبان" (دو دوست پزشک) می گویم. پرتلاش و خستگی ناپذیرند. دکتر فرخی که از نه سالگی آمریکا زندگی کرده، چمران وار خانواده و شغل پدردرآمد و ... را رها کرده و به ایران بازگشته است. دکتر انجم شعاع هم از خیرین و فعالین پزشکان مشهدی است. اینجا با اولین بیماران روهینگیایی برمی خوریم. بیشتر زنها و بچه ها. جلوی در اولین اتاق زنی بنام کوه نور با رنگ زرد و نزار نوزاد بسیار لاغرش را به آغوش کشیده است. یاد نوزادهای نارس داخل شیشه های الکل آزمایشگاهی می افتم. او مدت هاتوی راه بوده و حالا شانس آورده که فرزندش را در جایی امن و آرام زمین گذارده است. دوستان بنگلادشی به او پیشنهاد می دهند اسم فرزندش را "رضا" بگذارد. رضا جزو اسامی مرسوم در میان اهل سنت و شیعیان بنگلادش است. با دکترها اتاق ها را یکی یکی بازدید می کنیم. اینجا سوء تغذیه شاید مهمترین مشکل همه بیماران باشد. در آخرین اتاق به جوانی برمی خوریم. باسرباندپیچی شده. ابتدا فکر می کنیم مجروح روهینگیایی است. حسین آرام می گوید : جاسوس میانمار در یکی از کمپهای این طرف بوده که مردم شناسایی کرده و حسابی کتکش زده اند.
پس از دیدار و تبادل نظر پزشکان درباره کمبودهای دارویی و مریضی های مرسوم؛ به طرف شاملاپور می رویم. منطقه ای در خط ساحلی که آقای یونس عضو شورای منطقه، 8 هکتار زمین و در آمد حاصل از این زمین را وقف آوارگان میانماری کرده است. ابتدای روستا پیاده می شویم. اینجا وضعیت آوارگان شاید کمی بهتر باشد. اما نه به اندازه قابل محاسبه بودن. وارد یکی از خانه ها می شویم. خانه به این شکل که کنار راه روستا سقفی زده اند با حصیر و کف سیمانی که در و دیواری هم ندارد و نزدیک 30 نفر در یک فضای 6 * 4 بیشتر زن و بچه گل به گل روی زمین نشسته اند. بازهم لاغری و بدون لباس بودن دیده می شود. یونس انسان خوش قلبی است. صدها روهینگیایی را پناه داده و حتی به پسرانش سفارش کرده عواید این زمین ها را هم برای آوارگان مصرف کنند. به طرف خانه یونس می رویم. توی حیاط چند صندلی پلاستیکی می گذارند. می نشینیم. زنها و بچه ها حیاط را پر می کنند. نگاه ها قلب انسان را ذوب می کند. دکترها توی خودشان رفته اند. یک سینی آب نارگیل می آورند. چند نفر برمی دارند و چند نفری برنمی دارند. یکی از بچه ها لیوانش را دست پسربچه ای می دهد. کمی می خورد و به برادرش می دهد. دومی باز کمی و به برادر بعدی. نفر آخر که مقدار کمی به او رسیده با حسرت ته لیوان را نگاه می کند. اینجا آب نارگیل از آب معدنی ارزان تر است. از میان جمعیت زنی با نوزادان دوقلویش جلو می آید. تازه به دنیا آمده اند. بدون لباس لای پارچه ای. جلوی دکتر ها می نشیند و می گوید شیر برای تغذیه شان ندارد. تازه می فهمیم اینجا یکی از کمبودهای بزرگ، شیرخشک و شیشه شیر است. با یونس خداحافظی می کنیم و بطرف کمپی دیگر براه می افتیم.
گستردگی مهاجرت ها که اینجا تا بیش 1 میلیون نفر هم می گویند و پراکندگی زیاد آوارگان باعث می شود که هر کمپی را فقط برای یک بار بازدید کنیم. در همین منطقه شاملاپور – از پسوند پور مشخص است که اینجا را فارسی زبان ها نامگذاری کرده اند – به کمپی می رسیم کنار یک رودخانه بزرگ. اینجا ماجرا و سختی ها درست عکس دیروز است. آنجا تپه بود و اینجا یک زمین پست و آبگیر که آوارگان باید زمین را خشک کنند و تکه تکه لجن و گل و لای را خالی تا بتوانند سرپناه بسازند. اینجا یک کمپ قدیمی شاید مربوط به بیش از 5 سال پیش است. این یک میلیون آواره چند روزه شکل نگرفته و پیشینه حمله به مسلمانان به حداقل 40 سال پیش می رسد. دو مهاجرت بزرگ یکی 2012 و یکی 2017 بوده است. برای رسیدن به کمپ باید از بین دو شالیزار که درست به اندازه قدم های یک نفر جا دارد عبور کنیم. اولین چیزی که می بینم و همانجا زمین گیر می شوم. نگاه های حسرت بار مادری به نوزاد تازه متولد شده اش است. این لحظه را ثبت می کنم. اینجا تعداد مردها بیشتر است و همه مشغول کارند. حتی پسر بچه ها مشغول گِل برداری، مرتب کردن حصیر و نی برای ساخت سرپناه، ماهیگیری و ... این کمپ را که می بینم، به دولت بنگلادش برای نپذیرفتن فله ای آوارگان حق می دهم. بودایی ها و شرکای خارجی شان که چشم به آراکان دوخته اند؛ همین را می خواهند. خروج مسلمان ها از سرزمین اصلی و زمین گیر شدن در بنگلادش. می مانی از وضع بد آوارگان ناراحت باشی یا از وضع "کمی بهترشان" نگران.
سرچشمه شاید گرفتن به بیل / چو پرشد نشاید گذشتن به پیل
ادامه دارد ...
#روهینگیا
#میانمار
#کمپ_آوارگان_میانماری
#بنگلادش
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#آگهی_فرهنگی
ابتکار دکتر سعید جلیلی به مناسبت روز ملی روستا
🎥 تیزر نشست تخصصی دکتر جلیلی به مناسبت روز ملی روستا با حضور کارشناسان حوزه روستا و کشاورزی
#دولت_سایه
@Dr_jalily ✅
@zambur
ابتکار دکتر سعید جلیلی به مناسبت روز ملی روستا
🎥 تیزر نشست تخصصی دکتر جلیلی به مناسبت روز ملی روستا با حضور کارشناسان حوزه روستا و کشاورزی
#دولت_سایه
@Dr_jalily ✅
@zambur
بسم الله الرحمن الرحیم
آمریکاییها دوباره توانستند با زرنگی شرایط را به دولتمردان ساده لوح ما تحمیل کنند. درست در زمانی که همه ایران باید از طرف های مذاکره تقاضای انجام تعهدات برجامی را داشته باشد؛ ما را سرگرم کرده اند به این که آیا ترامپ برجام را تایید می کند یا نمی کند! قدمی به عقب بیایید و زاویه نگاهتان را باز کنید. ببینید تایید کردن یا نکردن برجام بوسیله ترامپ در شرایط واقعی و روی زمین سفت چه تاثیری خواهد گذاشت؟
فکر می کنم آمریکاییها این نقشه را کشیده اند که هر سه ماه و بین این سه ماه همه ما را سرکار بگذارند.
گرفتار بازی رسانه ای غربی ها نشوید. گیج نزنید. قاچ زین را محکم بچسبید که سوار اسب چموشی شده اید.
https://telegram.me/zambur
آمریکاییها دوباره توانستند با زرنگی شرایط را به دولتمردان ساده لوح ما تحمیل کنند. درست در زمانی که همه ایران باید از طرف های مذاکره تقاضای انجام تعهدات برجامی را داشته باشد؛ ما را سرگرم کرده اند به این که آیا ترامپ برجام را تایید می کند یا نمی کند! قدمی به عقب بیایید و زاویه نگاهتان را باز کنید. ببینید تایید کردن یا نکردن برجام بوسیله ترامپ در شرایط واقعی و روی زمین سفت چه تاثیری خواهد گذاشت؟
فکر می کنم آمریکاییها این نقشه را کشیده اند که هر سه ماه و بین این سه ماه همه ما را سرکار بگذارند.
گرفتار بازی رسانه ای غربی ها نشوید. گیج نزنید. قاچ زین را محکم بچسبید که سوار اسب چموشی شده اید.
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است
Forwarded from خبرگزاری تسنیم
🚩 پابه‌پای پزشکان در جمع آوارگان میانمار؛ از نوزادان گرسنه تا نگاه حسرتبار مادران
✅ گزارش اختصاصی «تسنیم» از کمپهای مرزی میانمار ــ بنگلادش: tn.ai/1543859
📡. @TasnimNews
✅ گزارش اختصاصی «تسنیم» از کمپهای مرزی میانمار ــ بنگلادش: tn.ai/1543859
📡. @TasnimNews
امشب ترامپ هر چه بگوید ذره ای با عملکرد و گفتار اوباما تفاوتی نخواهد داشت. باید همه به این اعتقاد برسیم که آمریکا شیطان بزرگ است.
https://telegram.me/zambur
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است
#سفرنامه_میانمار
سفر به نقطه صفر زمین
قسمت سوم
درحالی که صبح پیش بینی اش را نمی کردیم؛ پرماجراترین روز سفر امروز است. قرار است با دو پزشک جهادگر برای ویزیت بیماران روهینگیایی به کمپ "حکیم پارا" برویم. داروها و دو خانم دکتر بنگلادشی پیش از ما با ماشین دیگری رفته اند. ما حدود ساعت 10 به کمپ می رسیم. خورشید بیرون آمده و هوا بسیار گرم و مرطوب است. اینجا کمپی تپه ماهور، پر از تپه های کوتاه و بلند و سرسبز که لابلای درخت ها و بوته ها انبوه کپرهای روهینگیایی روییده اند. چادر امداد که چهار پزشک آنجا مستقر می شوند؛ نوک تپه قرار دارد. امروز چهارمین روزی است که تب من قطع نشده است. در شروع حرکت به طرف بالای تپه و زیر آفتاب؛ حرارت بدنم بیشتر می شود. دکتر فخری از صبح دائم گفته بود که باید در هتل استراحت کنی، اما قبول نکرده بودم. بین راه به چادر امدادی زایشگاه می رسیم. زنی نزدیک زایمان است. خانم دکتر ها تشخیص می دهند تا زایمانش 3-4 ساعت زمان باقی مانده است. قرار می شود در صورت نیاز به کمک، یکی از دو خانم دکتر بنگلادشی دکتر بیگم و دکتر فاطمه را خبر کنند. گروه جلو می افتد. نزدیک بالای تپه هستیم. پاهایم از رمق می افتد. سرم گیج می رود. کنار راه می نشینم و به یکی از کپرها تکیه می دهم. چشم هایم را می بندم. گرما و حرارت، بی حسی و بی رمقی ... بطری آب معدنی را روی زمین گل آلود می گذارم و دراز می کشم. حس خنکی و کمی بی حالی. صداهای مبهم. بی هوش نمی شوم. صدای صحبت و پچ پچ ... باد خنکی به صورتم می خورد. یکی از خنکی های لذت بخش عمر. چشمها را با زحمت باز می کنم. روهینگیاییها بالای سرم حلقه زده اند. همه مرد. پیرمرد، جوان و پسر بچه ها. دو نفر با بادبزن باد می زنند. یک بادبزن گرد و یکی دست ساز و مقوایی- این را بعد می فهمم- چند نفر لبخند می زنند. سرم بالا می رود. مردی یک بالش زیر سرم می گذارد. عجب گرم و نرم است. تند تند باد می زنند. چشم ها را با خیال راحت می بندم. خوب جایی بی حال شده ام. چند لحظه بعد بادی شدیدتر و پیوسته می آید و باز قطع می شود. چشم باز می کنم. صاحب کپر یک پنکه کوچک خودرویی و یک باطری موتورسیکلت را جلوی من گذشته و درحال وصل کردن سیم هاست. پنکه به کار می افتد. یک نفر دیگر شیشه آب انبه غلیظ بنگلادشی را باز می کند و کنار لبم می گذارد. به سختی می گویم : "دون نوباد" (متشکرم) عجب مردمی هستند. میهمان نواز و کریم. هرچه دارند را آورده اند. ده دقیقه ای می گذرد. کمی جان می گیرم. بلند می شوم. مرد صاحب کپر حوله ای روی دوشم می اندازد. تشتی زیر گردن می گذارد. پارچی آب می آورد وآرام روی سرم می ریزد. پیش از دیدن جلبک ها و گیاه های داخل تشت، بوی تند ماهی به مشامم می رسد. لذت و خنکای عجیبی دارد. حالا می فهمم روهینگیاییهای مظلوم چه آبی می خورند. آبی که من برای شستشوی با آن به تردید افتاده ام. بالاخره روی پا می شوم. مرد میهمان نواز یکی از بهترین هدیه های زندگی ام را به من می دهد. بادبزن دست ساز مقوایی.
خود را به بالای تپه می رسانم. دکتر ها سخت مشغول اند و روهینگیاییها صفهایی برای درمان تشکیل داده اند. کنار چادر پزشکی، مسجد است و کف مسجد یک لایه نایلون سیاه. دراز می کشم. بیماری های اصلی در سه دسته تشخیص داده می شود. عفونت ها و مشکلات تنفسی و سرما خوردگی، بیماری های زنان، سوء تغذیه و به ندرت بیماری های پوستی و چشمی. اما حتی یک مورد گرما زدگی مثل چیزی که برای من پیش آمد، دیده نمی شود. دکتر فخری باز اصرار دارد که با ماشین اول باز گردم. به تردید می افتم. لحظه ای فکر می کنم. اگر بروم شاید تا همیشه خود را سرزنش کنم. می مانم. با گروه از تپه پایین می آییم. از کنار چادر زایشگاه که می گذریم؛ خانم دکتری اروپایی خبر تولد نوزاد را می دهد. با گروه پزشکان بنگلادشی خداحافظی می کنیم. همه فکر می کنیم در حال بازگشت به هتل هستیم اما ماجرای دیگر در انتظار است.
ادامه دارد...
https://telegram.me/zambur
سفر به نقطه صفر زمین
قسمت سوم
درحالی که صبح پیش بینی اش را نمی کردیم؛ پرماجراترین روز سفر امروز است. قرار است با دو پزشک جهادگر برای ویزیت بیماران روهینگیایی به کمپ "حکیم پارا" برویم. داروها و دو خانم دکتر بنگلادشی پیش از ما با ماشین دیگری رفته اند. ما حدود ساعت 10 به کمپ می رسیم. خورشید بیرون آمده و هوا بسیار گرم و مرطوب است. اینجا کمپی تپه ماهور، پر از تپه های کوتاه و بلند و سرسبز که لابلای درخت ها و بوته ها انبوه کپرهای روهینگیایی روییده اند. چادر امداد که چهار پزشک آنجا مستقر می شوند؛ نوک تپه قرار دارد. امروز چهارمین روزی است که تب من قطع نشده است. در شروع حرکت به طرف بالای تپه و زیر آفتاب؛ حرارت بدنم بیشتر می شود. دکتر فخری از صبح دائم گفته بود که باید در هتل استراحت کنی، اما قبول نکرده بودم. بین راه به چادر امدادی زایشگاه می رسیم. زنی نزدیک زایمان است. خانم دکتر ها تشخیص می دهند تا زایمانش 3-4 ساعت زمان باقی مانده است. قرار می شود در صورت نیاز به کمک، یکی از دو خانم دکتر بنگلادشی دکتر بیگم و دکتر فاطمه را خبر کنند. گروه جلو می افتد. نزدیک بالای تپه هستیم. پاهایم از رمق می افتد. سرم گیج می رود. کنار راه می نشینم و به یکی از کپرها تکیه می دهم. چشم هایم را می بندم. گرما و حرارت، بی حسی و بی رمقی ... بطری آب معدنی را روی زمین گل آلود می گذارم و دراز می کشم. حس خنکی و کمی بی حالی. صداهای مبهم. بی هوش نمی شوم. صدای صحبت و پچ پچ ... باد خنکی به صورتم می خورد. یکی از خنکی های لذت بخش عمر. چشمها را با زحمت باز می کنم. روهینگیاییها بالای سرم حلقه زده اند. همه مرد. پیرمرد، جوان و پسر بچه ها. دو نفر با بادبزن باد می زنند. یک بادبزن گرد و یکی دست ساز و مقوایی- این را بعد می فهمم- چند نفر لبخند می زنند. سرم بالا می رود. مردی یک بالش زیر سرم می گذارد. عجب گرم و نرم است. تند تند باد می زنند. چشم ها را با خیال راحت می بندم. خوب جایی بی حال شده ام. چند لحظه بعد بادی شدیدتر و پیوسته می آید و باز قطع می شود. چشم باز می کنم. صاحب کپر یک پنکه کوچک خودرویی و یک باطری موتورسیکلت را جلوی من گذشته و درحال وصل کردن سیم هاست. پنکه به کار می افتد. یک نفر دیگر شیشه آب انبه غلیظ بنگلادشی را باز می کند و کنار لبم می گذارد. به سختی می گویم : "دون نوباد" (متشکرم) عجب مردمی هستند. میهمان نواز و کریم. هرچه دارند را آورده اند. ده دقیقه ای می گذرد. کمی جان می گیرم. بلند می شوم. مرد صاحب کپر حوله ای روی دوشم می اندازد. تشتی زیر گردن می گذارد. پارچی آب می آورد وآرام روی سرم می ریزد. پیش از دیدن جلبک ها و گیاه های داخل تشت، بوی تند ماهی به مشامم می رسد. لذت و خنکای عجیبی دارد. حالا می فهمم روهینگیاییهای مظلوم چه آبی می خورند. آبی که من برای شستشوی با آن به تردید افتاده ام. بالاخره روی پا می شوم. مرد میهمان نواز یکی از بهترین هدیه های زندگی ام را به من می دهد. بادبزن دست ساز مقوایی.
خود را به بالای تپه می رسانم. دکتر ها سخت مشغول اند و روهینگیاییها صفهایی برای درمان تشکیل داده اند. کنار چادر پزشکی، مسجد است و کف مسجد یک لایه نایلون سیاه. دراز می کشم. بیماری های اصلی در سه دسته تشخیص داده می شود. عفونت ها و مشکلات تنفسی و سرما خوردگی، بیماری های زنان، سوء تغذیه و به ندرت بیماری های پوستی و چشمی. اما حتی یک مورد گرما زدگی مثل چیزی که برای من پیش آمد، دیده نمی شود. دکتر فخری باز اصرار دارد که با ماشین اول باز گردم. به تردید می افتم. لحظه ای فکر می کنم. اگر بروم شاید تا همیشه خود را سرزنش کنم. می مانم. با گروه از تپه پایین می آییم. از کنار چادر زایشگاه که می گذریم؛ خانم دکتری اروپایی خبر تولد نوزاد را می دهد. با گروه پزشکان بنگلادشی خداحافظی می کنیم. همه فکر می کنیم در حال بازگشت به هتل هستیم اما ماجرای دیگر در انتظار است.
ادامه دارد...
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است