@zambur
بسم الله الرحمن الرحیم
فصل بی آرمانی
1- "ایستاده در غبار"روایتی مستند گونه از زندگی حاج احمد متوسلیان؛ یک فیلم خوش ساخت با قالبی بدیع و چشم نواز و سبکی مشابه آخرین روزهای زمستان است. با اینکه خیلی از دوستان عقیده دارند فیلم بین سینمای مستند و داستانی معلق است؛ اما من جسارت کارگردان در انتخاب این قالب متفاوت را تحسین می کنم.
2- " ایستاده درغبار" همان حفره مهم محتوایی کار قبلی مهدویان، "آخرین روزهای زمستان" را دارد. نبود ایدئولوژی مشخص و عدم طرح درست انگیزه های اعتقادی شخصیت محوری فیلم. به این معنا که یکی از اسطوره های دفاع مقدس را می بینیم که از نقطه ای به نقطه دیگر می رسد؛ نوعی از شخصیت پردازی را هم دراو می بینیم که مثلا صبور است و مقاوم و حق طلب اما سیم فکری حاج احمد به کجا وصل است؟ و منشاش کجاست؟ و رابطه اش با منبا فیض انقلاب اسلامی یعنی امام-شمابخوانید ولایت- چه بوده است؟ اینا همه محذوفات فیلم است. خلاصه اینکه در "ایستاده در غبار" کارویژه حاج احمد با یک فرمانده مشابه در هرنقطه دنیا از نظر فکری را درست نمی فهمیم.
3- با توجه به این نکات و بخاطر محذوف بودن بخش مهمی از شخصیت بی بدیل احمد متوسلیان، برخی نقاط دیگر شخصیتی او پررنگ جلوه کرده و توی ذوق می زند. مثل داشتن خشونت بدون منطق یا کم بودن احساس و عاطفه و از همه بدتر جلوه گرفتن شخصیتی که دائم اشتباه کرده و پشیمان می شود. این به زبان ساده تر یعنی دمدمی مزاج بودن و ناتوانی در گرفتن تصمیمات درست لحظه ای.
4- توقع من بعنوان کسی که بیشتر مکتوبات مربوط به حاح احمد را خوانده، این بود که در فیلم فصل مهمی به نگاههای جهانی متوسلیان پرداخته شود. متوسلیانی که من می شناسم؛ جوانی آرمانخواه و معتقد به آرمان جهانی مستضعفان بوده که با گفتمان مسیحایی امام این تفکر را در خود تقویت می کند. یعنی متوسلیانی که به سوریه می رود با اهدافی برگرفته از جملات امام در پیام 2 آذر 67 بسیج این سفر بدون بازگشت را انجام می دهد:
🔫 " بايد بسيجيان جهان اسلام در فكر ايجاد حكومت بزرگ اسلامى باشند و اين شدنى است، چرا كه بسيج تنها منحصر به ايران اسلامى نيست، بايد هسته هاى مقاومت را در تمامى جهان به وجود آورد و در مقابل شرق و غرب ايستاد. شما در جنگ تحميلى نشان داديد كه با مديريت صحيح و خوب مى توان اسلام را فاتح جهان نمود. شما بايد بدانيد كه كارتان به پايان نرسيده، انقلاب اسلامى در جهان نيازمند فداكاريهاى شماست و مسئولين تنها با پشتوانه شماست كه مى توانند به تمامى تشنگان حقيقت و صداقت اثبات كنند كه بدون امريكا و شوروى مى شود به زندگى مسالمت آميز توأم با صلح و آزادى رسيد."
از این بخش بسیار مهم و استراتژیک شخصیت حاج احمد هم در فیلم چیزی نمی بینیم.
#ایران #سینما #فیلم #نقد_فیلم #ایستاده_در_غبار #متوسلیان
https://telegram.me/zambur
بسم الله الرحمن الرحیم
فصل بی آرمانی
1- "ایستاده در غبار"روایتی مستند گونه از زندگی حاج احمد متوسلیان؛ یک فیلم خوش ساخت با قالبی بدیع و چشم نواز و سبکی مشابه آخرین روزهای زمستان است. با اینکه خیلی از دوستان عقیده دارند فیلم بین سینمای مستند و داستانی معلق است؛ اما من جسارت کارگردان در انتخاب این قالب متفاوت را تحسین می کنم.
2- " ایستاده درغبار" همان حفره مهم محتوایی کار قبلی مهدویان، "آخرین روزهای زمستان" را دارد. نبود ایدئولوژی مشخص و عدم طرح درست انگیزه های اعتقادی شخصیت محوری فیلم. به این معنا که یکی از اسطوره های دفاع مقدس را می بینیم که از نقطه ای به نقطه دیگر می رسد؛ نوعی از شخصیت پردازی را هم دراو می بینیم که مثلا صبور است و مقاوم و حق طلب اما سیم فکری حاج احمد به کجا وصل است؟ و منشاش کجاست؟ و رابطه اش با منبا فیض انقلاب اسلامی یعنی امام-شمابخوانید ولایت- چه بوده است؟ اینا همه محذوفات فیلم است. خلاصه اینکه در "ایستاده در غبار" کارویژه حاج احمد با یک فرمانده مشابه در هرنقطه دنیا از نظر فکری را درست نمی فهمیم.
3- با توجه به این نکات و بخاطر محذوف بودن بخش مهمی از شخصیت بی بدیل احمد متوسلیان، برخی نقاط دیگر شخصیتی او پررنگ جلوه کرده و توی ذوق می زند. مثل داشتن خشونت بدون منطق یا کم بودن احساس و عاطفه و از همه بدتر جلوه گرفتن شخصیتی که دائم اشتباه کرده و پشیمان می شود. این به زبان ساده تر یعنی دمدمی مزاج بودن و ناتوانی در گرفتن تصمیمات درست لحظه ای.
4- توقع من بعنوان کسی که بیشتر مکتوبات مربوط به حاح احمد را خوانده، این بود که در فیلم فصل مهمی به نگاههای جهانی متوسلیان پرداخته شود. متوسلیانی که من می شناسم؛ جوانی آرمانخواه و معتقد به آرمان جهانی مستضعفان بوده که با گفتمان مسیحایی امام این تفکر را در خود تقویت می کند. یعنی متوسلیانی که به سوریه می رود با اهدافی برگرفته از جملات امام در پیام 2 آذر 67 بسیج این سفر بدون بازگشت را انجام می دهد:
🔫 " بايد بسيجيان جهان اسلام در فكر ايجاد حكومت بزرگ اسلامى باشند و اين شدنى است، چرا كه بسيج تنها منحصر به ايران اسلامى نيست، بايد هسته هاى مقاومت را در تمامى جهان به وجود آورد و در مقابل شرق و غرب ايستاد. شما در جنگ تحميلى نشان داديد كه با مديريت صحيح و خوب مى توان اسلام را فاتح جهان نمود. شما بايد بدانيد كه كارتان به پايان نرسيده، انقلاب اسلامى در جهان نيازمند فداكاريهاى شماست و مسئولين تنها با پشتوانه شماست كه مى توانند به تمامى تشنگان حقيقت و صداقت اثبات كنند كه بدون امريكا و شوروى مى شود به زندگى مسالمت آميز توأم با صلح و آزادى رسيد."
از این بخش بسیار مهم و استراتژیک شخصیت حاج احمد هم در فیلم چیزی نمی بینیم.
#ایران #سینما #فیلم #نقد_فیلم #ایستاده_در_غبار #متوسلیان
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است
@zambur
بسم الله الرحمن الرحیم
لانتوری اثر هیچکاک
1- ابتدا گمان کردم فیلمی که جناب ایوبی به پشت صحنه اش رفته اند باید شاهکاری باشد درنوع خود اما درونمایه قصه لانتوری که بیشتر با نامش تماشاگر را جذب می کند؛ بسیار کوتاهتر از زمان واقعی فیلم است. یک اسید پاشی حاصل از ماجرایی عشقی که می توانست ساده تر و روانتر روایت شود؛ تبدیل شده به فیلمی کشدار و پر از مونولوگ های کسالت بار که بخش زیادی از آن محتوایی و نه روایی است و بیشترشان کله سخنگوست و نه نریتیو(صدایی که تصویر را همراهی می کند). بعد از سکانس عفو باید فیلم تمام می شد اما کارگردان شاید با قلقلک جشنواره های خارجی باز چند مونولوگ شعاری و نخ نما به کار اضافه کرده است.
شاهد مثال جمله جامعه شناس فیلم است که مثلا با تحلیل وقایعی مثل اسید پاشی و تقبیح آنها و در حقیقت با وصف حال فیلم برای پذیرش درجشنواره های خارجی می گوید:
"زمین مثل بادکنکه و به هرجاش سوزن بزنی می ترکه. هولوکاست!!!!!!!!، ناکازاکی، هیروشیما، سردشت و حلبچه زخمهایی هستن که روی پیکر کره زمین باقی موندن."
2- لانتوری به همان درد مزمن سینمای روشنفکری ایران مبتلاست. استفاده از قصه های جنایی برای پمپاژ سیاهی، فلاکت و عقب ماندگی به مخاطب؛ بجای قصه گویی و سعی درساخت فیلمی باورپذیر و جذاب. فکر کنید اگر هیچکاک تصمیم داشت مثل روشنفکرهای ما فیلم بسازد؛ کارهای جنایی اش چه فاجعه ای می شد! لابد در 5 دقیقه اول قتل اتفاق می افتاد و 90 دقیقه خانواده دنبال رضایت از اولیای دم بر می آمدند. این درد مشترک بیشتر سینمای ایران است که ضعف قصه گویی را با خشونت و اروتیک سیاهی بپوشانند.
#ایران #سینما #فیلم #نقد_فیلم #لانتوری
https://telegram.me/zambur
بسم الله الرحمن الرحیم
لانتوری اثر هیچکاک
1- ابتدا گمان کردم فیلمی که جناب ایوبی به پشت صحنه اش رفته اند باید شاهکاری باشد درنوع خود اما درونمایه قصه لانتوری که بیشتر با نامش تماشاگر را جذب می کند؛ بسیار کوتاهتر از زمان واقعی فیلم است. یک اسید پاشی حاصل از ماجرایی عشقی که می توانست ساده تر و روانتر روایت شود؛ تبدیل شده به فیلمی کشدار و پر از مونولوگ های کسالت بار که بخش زیادی از آن محتوایی و نه روایی است و بیشترشان کله سخنگوست و نه نریتیو(صدایی که تصویر را همراهی می کند). بعد از سکانس عفو باید فیلم تمام می شد اما کارگردان شاید با قلقلک جشنواره های خارجی باز چند مونولوگ شعاری و نخ نما به کار اضافه کرده است.
شاهد مثال جمله جامعه شناس فیلم است که مثلا با تحلیل وقایعی مثل اسید پاشی و تقبیح آنها و در حقیقت با وصف حال فیلم برای پذیرش درجشنواره های خارجی می گوید:
"زمین مثل بادکنکه و به هرجاش سوزن بزنی می ترکه. هولوکاست!!!!!!!!، ناکازاکی، هیروشیما، سردشت و حلبچه زخمهایی هستن که روی پیکر کره زمین باقی موندن."
2- لانتوری به همان درد مزمن سینمای روشنفکری ایران مبتلاست. استفاده از قصه های جنایی برای پمپاژ سیاهی، فلاکت و عقب ماندگی به مخاطب؛ بجای قصه گویی و سعی درساخت فیلمی باورپذیر و جذاب. فکر کنید اگر هیچکاک تصمیم داشت مثل روشنفکرهای ما فیلم بسازد؛ کارهای جنایی اش چه فاجعه ای می شد! لابد در 5 دقیقه اول قتل اتفاق می افتاد و 90 دقیقه خانواده دنبال رضایت از اولیای دم بر می آمدند. این درد مشترک بیشتر سینمای ایران است که ضعف قصه گویی را با خشونت و اروتیک سیاهی بپوشانند.
#ایران #سینما #فیلم #نقد_فیلم #لانتوری
https://telegram.me/zambur
Telegram
زمبور
عسل زنبور هاي نيش دار شيرين تر است