ترس از عشق، ترس از زندگی است و آنان که از عشق دوری می کنند مردگانی بیش نیستند.




#برتراند_راسل

خوشبختی

همیشه داشتنِ چیزی نیست.
خوشبختی گاهی لذت عمیق
از نداشته‌هاست!

«یک نوع رهایی» که شبیه به هیچ چیز نیست؛

و گاهی ساده و غیرقابل تصور است.

زندگی همچون بادکنکی است در دستان کودکی


که همیشه ترس از ترکیدن آن

لذت داشتنش را از بین میبرد

خوب بودن زیاد سخت نیست؛

کافی ست مهربانی کنی

زبانت که نیش نداشته باشد و کسی را نرنجاند همین خوبی ست


وقتی برای همه خوبی بخواهی همین خوبی ست

مهم نیست که آدم ها چگونه اند،

مهم نیست جواب سلامت را می دهند یا نه


تو سلام کن ، سر به سر دل شان بگذار،

شیطـنت کن ،بخند …همین خوبی ست


مهم این است که تو خوب باشی

آن ها روزی دل شان برای خوبی هایت تنگ می شود ؛

باور کن…

شده تقدیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟


سالها گیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

پشتِ یک قلبِ به ظاهر خوش و یک خنده ی تلخ

شده زنجیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

در میانِ تپشِ آینه پنهان شَوی و

روح و تصویرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

شده در اوجِ جوانی ، با همین ظاهرِ شاد

تا گلو پیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

شده ازاد و رها باشی و تا عمقِ وجود

رام و تسخیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

می شود با همه ی ریشه و رگهایِ تَنت

سالها گیرِ کسی باشی و قسمت نشود؟

می‌توان چنین گفت که

هیچ‌کدام از ما دونفر، درباره یک موضوع ِ خوب و پاکیزه، هیچ اطلاعی نداریم،

اما این یکی فکر می‌کند که می‌داند ولی درواقع چیزی نمی‌داند.

اما من که به‌اندازه او ناآگاهم، چنین فکری ندارم،

پس می‌توان چنین نتیجه گرفت که من کمی داناتر از او هستم

زیرا چیزی را که نمی‌دانم، فکر نمی‌کنم که می‌دانم.



#سقراط

بسیاری از دانشمندان و علاقه‌مندان به فنآوری عقیده دارند که

روزی تواناییِ درمانِ مرگ را به دست خواهیم آورد.

ژنتیک انسان اصلاح و بهینه می‌شود. نانوروبات‌هایی خواهیم ساخت که هر چیزی که زندگیِ ما را از نظر پزشکی به خطر بیاندازد، شناسایی و ریشه‌کن می‌کنند.

زیست‌فناوری ما را قادر خواهد ساخت که جسم خود را دائما تعمیر و جایگزین کنیم،

بنابراین به ما اجازه می‌دهد عمر ابدی داشته باشیم. 

مثل فیلم‌های علمی تخیلی به نظر می‌رسد؛

اما بعضی‌ها عقیده دارند که در همین نسل به آن دست خواهیم یافت. 


فکر از بین بردنِ احتمالِ مرگ، غلبه بر شکنندگی بیولوژیکی‌مان، و تسکین دادنِ همه دردها، در ظاهر به شدت هیجان انگیز است.

اما به نظر می تواند در عمل یک فاجعه‌‌ی روانی باشد.

اولا اگر مرگ را از بین ببرید، یعنی دقایقِ عمر دیگر کمیاب نیستند، و اگر کمیابیِ دقایق عمر را از بین ببرید، دیگر نمی‌توانید برایشان ارزشی مشخص کنید.

همه چیز در برابرِ وقت و توجه شما به یک اندازه خوب یا بد و با ارزش یا بی‌ارزش خواهد بود؛

چون بی‌نهایت وقت و توجه در اختیار دارید. می‌توانید صدها سال وقت صرف تماشای یک برنامه‌ی تلویزیونی کنید و مهم نباشد.

می‌توانید بگذارید روابط‌تان نابود شوند و فروبپاشند؛ چون این آدم‌‌ها که همیشه خواهند بود.

پس چرا زحمتِ درست کردن رابطه را به خودتان بدهید؟!

می‌توانید هر افراط و انحرافی را با گفتنِ «خوب قرار نیست من رو بکشه» توجیه کنید و انجامش دهید. 


مرگ از نظر روانی اهمیت دارد؛ چون به زندگی بها می‌بخشد.

حالا چیزی برای از دست دادن وجود دارد.

نمی‌توانید ارزش چیزی را بفهمید، مگر آنکه احتمالِ از دست‌دادنِ آن را تجربه کنید.

#مارک_منسن

به کسی اعتماد کن که
اندوه پنهان شده در لبخندت
عشق پنهان شده در خشمت
و معنای حقیقی سکوتت را بفهمد . . .

گاهی وقتا لازمه مثل یک رهبر ارکستر رفتار کنیم:

به همه پشت کنیم و مشغول کار خودمون باشیم.

چون درست بعد از اینکه کارمون تموم شد،
همه اون کسانی که بهشون پشت کرده بودیم

مجبورن بلند بشن و تشویقمون کنن…

دوستانه

هرگز دنبال حقیقت نباشید
بر خلاف باور عامه حقیقت چیزی پذیرفتنی نیست . حقیقت یک دانش یا آگاهی بیشتر نیست .

آگاه شدن به حقایق به دانش و آگاهی شما نمی افزاید ..


حقیقت مثل یک جعبه نیست که آنرا در گوشه ای از ذهنتان کنار باقی دانسته ها قرار دهید

حقیقت می آید تا ویران کند هر آنچه تا کنون باور داشتید ..
چون ما درون دریایی از دروغ و داستان های کودکانه زندگی میکنیم  ..

دنبال حقیقت نباشید .
مگر زمانی که آمادگی بیرون ریختن بزرگترین باورهای خودتان را داشته باشید .

زمانی که حقیقت را ببینید .
همچون کودکی نو رس باید جهان را از نو کشف کنید .‌

دنبال حقیقت نباشید .
مگر زمانی که اماده شدید تا رها شوید و رها کنید عمیقترین باورهای خودتان را ..‌



#a_f

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایه‌ی عذابند.



#آرتور_شوپنهاور

قهرمان بودن، یعنی توانایی فراخوانی امید؛ آن هم در جایی که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن کردنِ دنیایی تاریک. یعنی نشان دادن وجود دنیایی بهتر؛ نه آن جهان بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلا نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد. یعنی در شرایطی قرار بگیریم که به نظر می‌رسد همه چیز کاملا به فنا رفته، اما هر طور شده شرایط را به سمتِ بهبود پیش ببریم. 
شجاعت امری رایج است. انعطاف‌پذیری هم امری رایج است. اما قهرمان بودن، یکی رویِ فلسفی دارد. قهرمان، چرایی بزرگ مطرح می‌کند، آرمان و اعتقادی خارق‌العاده که در هر شرایطی استوار باقی می‌ماند. برای همین است که امروزه به لحاظِ فرهنگی این طور تشنه‌ی قهرمانیم: لزوما نه به این دلیل که مشکلاتِ زیادی وجود دارد، بلکه به این دلیل که ما به وضوح، آن "چرا"یی که محرکِ نسل‌های قبلی بود را از یاد برده‌ایم. 
ما فرهنگی هستیم که به صلح، رفاه و وسایل تزئینی کاپوت ماشین نیاز نداریم. ما فرهنگی هستیم که به چیزی بی‌ثبات‌تر از این‌ها نیاز داریم.
 ما مردم و فرهنگی هستیم که به امید نیاز داریم.


 #مارک_منسن

الماس را جز در قعر زمین نمی توان یافت و حقایق را جز در اعماق فکر نمی توان کشف کرد.



#مارک_تواین

با من می گویید:«تاب آوردنِ زندگی دشوار است.» پس گردن‌فَرازی ات در بامداد و اُفتادگی ات در شامگاه چی ست؟ تاب‌آوردنِ زندگی دشوار است: امّا خود را چنین نازپروده منمای! ما همه نرینه و مادینه خرانِ خوش خط و خالِ بارکش ایم! ما را چه نسبت است با غنچه‌ای که از نشستنِ ژاله‌ای بر تن‌اش بر خویش می لرزد؟



#فردریش_نیچه

خوشا فراموشکاران، که کار حماقتهای خود را نیز «تمام» می‌کنند.


#فردریش_نیچه