جنبشهای مطالباتی معلمان ، کارگران و بازنشستگان راهکاری جز عمل متحدانه ندارند !
ایران اگر تنها جائی نباشد قطعا نادر سرزمینی ست که جنبش کارگری ، معلمان ، بازنشستگان وسایر جنبشهای اجتماعی برای مینیمم مطالبات و حتی بعضا "قانونی" که با تاریخ جدال های گذشته شان رسمیت اش داده اند را هم مدام باید بجنگند تا بگیرند.
معلم در اینجا "کولبری " هم میکند و بازنشستگانش به جبرِ نان به دنبال کارند و کارگران گله ای اخراج میشوند و کُرور کرور بیکارند.
چه پرستاران معلمان و کارگران عزیزی که زیر فشار معیشت و سفره نان به خودکشی وادار شدند و این حکومت و دولت و سهم بّران این وضعیت حتی نگاه هم نکردند ، درحقیقت میگویند : " خود بسوزانید اما آتش به خِرمن منافع و موقعیت ما نزنید"!
چند دهه فریب وعده های پوچِ " انشااله لایحه رتبه بندی ، همسان سازی و.... در دست بررسی ست" ، را باید خورد و باز برایش جنگید و زندانی داد ؟ چند کارگر و معلم و بازنشسته در جدال و انتظار مُردند و در آرزوی رفاه ماندند و ندیدند ؟
اگر دولت های قبلی وعده الکی میدادند و با ساختارهای بگیر و ببند هماهنگ میشدند، این دولت از اول خودش سر راست اینکاره است و اساسا سازمانش داده اند و جلو فرستاده اند تا بگوید: که " برای معلمان و کارگران و بازنشستگان و....پول نداریم ، نمیشود ، باید بسازند و تحمل کنند" !
هر دولتی آمد "سهمش را عین کیک " از صندوق ها و منابع بازنشستگی بردند و خرج اموراتشان کردند.
صف مقابل نیروی کارمزدی ( حکومت و همه کارفرماها یش) برای حفظ موقعیت و سودشان و کاستن از تبعات بحران هائی که خود ساخته اند با دست بردن به جیب و سفره کارگر و معلم وبازنشسته راحت ترین راه را برگزیده اند، چهل سال است دارند این کار را میکنند.استادِ این کارند .
اما صفوف ما هم دیگر در موقعیت گذشته نیست. خیابانها و صحنه اجتماعی را برای طرح و پیگیری مطالباتمان تسخیر کرده ایم چون ادامه این وضع دیگر قابل قبول و تحمل نیست.
برای قوی تر شدن و دستیابی سریعتر به مطالبات باید قدرت جداگانه جنبش ها بهم بپیوندد. منافع هر بخش از جنبش های معیشتی به حمایت و پشتیبانی بخش دیگری گره خورده است. این دفاع از حقوق و حق زندگی اجتماعی در شرایط امروز است ،صحبت "دسیسه "و حرفهای درِ گوشی نیست. این همبستگی ضرورت دارد و نیاز مبرم است.
منفعت هایمان یکی ست و همه را این حکومت خودش به هم پیوند زده است. پایه ای ترین مطالبات کارگر ومعلم و بازنشسته و.. مشترک و درهم تنیده است.
مُزد حقارت به کارگر میدهند تا معاش معلمان را به برده گی ارزان عادت دهند. و سرنوشت این دو، هم اکنون در نکبتِ زندگی از فقرِ بازنشستگان جاریست !
در تحلیل نهائی ،هر درجه توان اقتصادی و سطح رفاه و خوشبختی کارگران ،معلمان ، پرستاران ، بازنشستگان و سایرین در مناسبات موجود ، تابعی از مکان اقتصادی/ اجتماعی و درجه رفاه و خوشبختی نیروی کار بطورکلی ست.
در وضعیت موجود ، جنبش مطالباتی کارگران ، معلمان و بازنشستگان فقط با همسوئی اعتراضات و عمل متحدانه چشمگیر و هماهنگ ، با ارتباط منظم مجامع و تشکل ها و شوراهای مستقل شان حول پایه ای ترین مطالبات و خواست های مشترک (حق تشکل و اعتصاب و درمان وتحصیل رایگان و حداقل مزدهای بالای خط فقر ، تا رتبه بندی و همسان سازی و بازپس گیری صندوق ها و آزادی زندانیان و....) قادر خواهند شد این حکومت و دولت و کارفرماهایشان را به تمکین خواسته هایشان عقب برانند !
#اتحاد_اتحاد_علیه_فقروفساد
شورای بازنشستگان ایران
ایران اگر تنها جائی نباشد قطعا نادر سرزمینی ست که جنبش کارگری ، معلمان ، بازنشستگان وسایر جنبشهای اجتماعی برای مینیمم مطالبات و حتی بعضا "قانونی" که با تاریخ جدال های گذشته شان رسمیت اش داده اند را هم مدام باید بجنگند تا بگیرند.
معلم در اینجا "کولبری " هم میکند و بازنشستگانش به جبرِ نان به دنبال کارند و کارگران گله ای اخراج میشوند و کُرور کرور بیکارند.
چه پرستاران معلمان و کارگران عزیزی که زیر فشار معیشت و سفره نان به خودکشی وادار شدند و این حکومت و دولت و سهم بّران این وضعیت حتی نگاه هم نکردند ، درحقیقت میگویند : " خود بسوزانید اما آتش به خِرمن منافع و موقعیت ما نزنید"!
چند دهه فریب وعده های پوچِ " انشااله لایحه رتبه بندی ، همسان سازی و.... در دست بررسی ست" ، را باید خورد و باز برایش جنگید و زندانی داد ؟ چند کارگر و معلم و بازنشسته در جدال و انتظار مُردند و در آرزوی رفاه ماندند و ندیدند ؟
اگر دولت های قبلی وعده الکی میدادند و با ساختارهای بگیر و ببند هماهنگ میشدند، این دولت از اول خودش سر راست اینکاره است و اساسا سازمانش داده اند و جلو فرستاده اند تا بگوید: که " برای معلمان و کارگران و بازنشستگان و....پول نداریم ، نمیشود ، باید بسازند و تحمل کنند" !
هر دولتی آمد "سهمش را عین کیک " از صندوق ها و منابع بازنشستگی بردند و خرج اموراتشان کردند.
صف مقابل نیروی کارمزدی ( حکومت و همه کارفرماها یش) برای حفظ موقعیت و سودشان و کاستن از تبعات بحران هائی که خود ساخته اند با دست بردن به جیب و سفره کارگر و معلم وبازنشسته راحت ترین راه را برگزیده اند، چهل سال است دارند این کار را میکنند.استادِ این کارند .
اما صفوف ما هم دیگر در موقعیت گذشته نیست. خیابانها و صحنه اجتماعی را برای طرح و پیگیری مطالباتمان تسخیر کرده ایم چون ادامه این وضع دیگر قابل قبول و تحمل نیست.
برای قوی تر شدن و دستیابی سریعتر به مطالبات باید قدرت جداگانه جنبش ها بهم بپیوندد. منافع هر بخش از جنبش های معیشتی به حمایت و پشتیبانی بخش دیگری گره خورده است. این دفاع از حقوق و حق زندگی اجتماعی در شرایط امروز است ،صحبت "دسیسه "و حرفهای درِ گوشی نیست. این همبستگی ضرورت دارد و نیاز مبرم است.
منفعت هایمان یکی ست و همه را این حکومت خودش به هم پیوند زده است. پایه ای ترین مطالبات کارگر ومعلم و بازنشسته و.. مشترک و درهم تنیده است.
مُزد حقارت به کارگر میدهند تا معاش معلمان را به برده گی ارزان عادت دهند. و سرنوشت این دو، هم اکنون در نکبتِ زندگی از فقرِ بازنشستگان جاریست !
در تحلیل نهائی ،هر درجه توان اقتصادی و سطح رفاه و خوشبختی کارگران ،معلمان ، پرستاران ، بازنشستگان و سایرین در مناسبات موجود ، تابعی از مکان اقتصادی/ اجتماعی و درجه رفاه و خوشبختی نیروی کار بطورکلی ست.
در وضعیت موجود ، جنبش مطالباتی کارگران ، معلمان و بازنشستگان فقط با همسوئی اعتراضات و عمل متحدانه چشمگیر و هماهنگ ، با ارتباط منظم مجامع و تشکل ها و شوراهای مستقل شان حول پایه ای ترین مطالبات و خواست های مشترک (حق تشکل و اعتصاب و درمان وتحصیل رایگان و حداقل مزدهای بالای خط فقر ، تا رتبه بندی و همسان سازی و بازپس گیری صندوق ها و آزادی زندانیان و....) قادر خواهند شد این حکومت و دولت و کارفرماهایشان را به تمکین خواسته هایشان عقب برانند !
#اتحاد_اتحاد_علیه_فقروفساد
شورای بازنشستگان ایران