What is not; doesn't die

❤2👍1

32 views10:56

امروز نوبت یکی دیگه از لیمیترهای ذهنیه که مثل یه سایه دنبالت می‌کنه، حتی وقتی داری قله‌های موفقیت رو فتح می‌کنی: سندروم ایمپاستر. این لیمیتر همون صداییه که ته ذهنت زمزمه می‌کنه: «تو واقعاً لیاقت این موفقیت رو نداری، یه روزی همه می‌فهمن متقلب هستی!»

🔖این لیمیتر لعنتی از کجا میاد؟

۱. فشارهای فرهنگی و اجتماعی:
ما تو جامعه‌ای بزرگ شدیم که اغلب موفقیت رو به یه سری ویژگی‌های خاص گره می‌زنه: هوش ذاتی، استعداد خدادادی یا شانس. وقتی به یه موفقیتی می‌رسی، ذهنت به جای اینکه به تلاش و مهارتت اعتبار بده، میگه «حتما شانسی بوده» یا «یه روزی دستت رو میشه». این باور که موفقیت باید «طبیعی» باشه، باعث میشه خودت رو یه متقلب ببینی.

۲. مقایسه‌های سمی:
وقتی خودت رو با بقیه مقایسه می‌کنی (مخصوصاً با ویترین پر زرق و برقشون تو شبکه‌های اجتماعی)، حس می‌کنی اونا «واقعاً» موفقن و تو فقط «تظاهر» می‌کنی. این مقایسه تو رو به این باور می‌رسونه که موفقیتت واقعی نیست.

۳. کمال‌گرایی پنهان:
سندروم ایمپاستر و کمال‌گرایی مثل دوقلوهای شیطانی‌ان. چون همیشه فکر می‌کنی کارت می‌تونست بهتر باشه، هیچ‌وقت از خودت راضی نیستی. حتی اگه بقیه تحسینت کنن، ته دلت میگی «اگه می‌دونستن چقدر نقص داشتم، این حرفو نمی‌زدن».

۴. تربیت و محیط کودکی:
اگه تو بچگی مدام بهت گفته شده که باید «خاص» باشی تا ارزشمند باشی، یا اگه موفقیت‌هات رو به شانس و عوامل بیرونی ربط دادن (مثلاً «شانس آوردی امتحان آسون بود»)، این باور تو وجودت ریشه می‌کنه که موفقیتت مال خودت نیست.

🔖این لیمیتر چطور خودشو نشون میده؟

سندروم ایمپاستر مثل یه فیلتره که نمی‌ذاره موفقیتت رو با لذت تجربه کنی. اینجوری خودشو نشون میده:

📌 خودت رو دست‌کم می‌گیری:
حتی وقتی یه پروژه رو با موفقیت تموم می‌کنی، به خودت میگی «این که چیزی نبود، هر کسی می‌تونست این کارو بکنه». موفقیتت رو کوچک می‌کنی و به خودت اعتبار نمیدی.

📌 ترس از لو رفتن:
دائم نگران اینی که یه روزی بقیه بفهمن تو «اون آدم باهوشی که فکر می‌کنن» نیستی. این ترس باعث میشه مدام تحت فشار باشی و بیش از حد تلاش کنی تا خودتو «ثابت» کنی.

📌 اجتناب از فرصت‌های جدید:
چون ته دلت حس می‌کنی «لایق» نیستی، ممکنه از موقعیت‌های بزرگ (مثل ترفیع شغلی یا پروژه‌های مهم) فرار کنی. می‌ترسی اگه قبول کنی، همه بفهمن «نمی‌تونی».

📌 کار بیش از حد:
برای اینکه ثابت کنی «متقلب» نیستی، خودتو غرق کار می‌کنی. ساعت‌ها اضافه‌کاری می‌کنی، چون فکر می‌کنی اگه یه لحظه کم بذاری، نقابت می‌افته.

📌 نپذیرفتن تعریف و تمجید:
وقتی یکی ازت تعریف می‌کنه، سریع میگی «نه بابا، این که چیزی نبود» یا «شانسی شد». نمی‌تونی تعریف بقیه رو قبول کنی، چون خودت به خودت باور نداری.

این لیمیتر مثل یه دزد خاموشه که لذت موفقیت رو ازت می‌دزده و نمی‌ذاره خودت رو همون‌طور که هستی ببینی: یه آدم توانمند که با تلاشش به اینجا رسیده.

🔖حالا چی؟

تو مرحله بعدی، می‌ریم سراغ اینکه چطور این صدا رو خفه کنیم و یاد بگیریم موفقیت‌هامون رو با افتخار بپذیریم. فعلاً از خودت بپرس: «آخرین باری که موفقیتم رو به شانس ربط دادم کی بود؟»

❤3

42 viewsedited 11:00