تلخ‌ترین قسمتِ زندگی اونجاییه که با خودت میگی، چی فکر می‌کردم چیشد:)

سخن گفتن با تو برایم پناه بود.

هر چیزی را نمی‌توان با قلب گفت
پس خداوند اشک، خواب‌طولانی، لبخند‌سرد، چشمانی‌غمگین و دستانی لرزان را آفرید!

نمیدانم شاید در جهانی دیگر..

غم داری؟ بغل من یادت نره
گریه داری؟ شونه‌های من یادت نره
تنهایی؟ بودن من یادت نره
سردرگمی؟ حرف زدن با من یادت نره
یه وقت من رو یادت نره.‌.

و من فرار می‌کنم از فکر کردن به تو مثلِ رد کردن آهنگی که خیلی دوستش دارم؛ خیلی.

شب دوباره همانیم؛
آزرده، غمگین، تنها و ترسیده از دنیا !
حتّی اگر تمام روز،
در قوی‌ترین حالات ممکنِ یک انسان زیسته باشیم.

من به تنهایی معتاد بودم، اگه هر روز کمی با خودم خلوت نمی‌کردم، مثلِ این بود که ضعیف‌تر می‌شدم !
چیزی نبود که به اون افتخار کنم
اما وابسته‌اش شده بودم..
تاریکیِ داخلِ اتاق برام مثلِ نورِ آفتاب بود !

چارلز‌ بوکوفسکی

کلی بغل بهم بدهکاری..

انگار از هر چیزی، یه ته مونده‌ای ازم مونده
از صبرم، حوصله‌ام، ذوقم، انگیزه‌ام، توانم..

یک روز می‌فهمی؛
هر آدمی برای تو معجزه‌ایی دارد !
حالا یکی با آمدنش، یکی هم با رفتنش..

بعضی اوقات دوست دارم کلاً ساکت بمونم‌ و هیچی نگم، چون هیچ کلمه‌ای نمی‌تونه چیزی که تو قلبم و ذهنم می‌گذره رو توضیح بده..

رفتار قشنگ، بهتر از حرفای قشنگه؛

فکرش مرا به دور دست‌ها می‌برد!

برایش نوشت:
حالا که ما را به اندوهی طولانی دچار کرده‌ای؛
حالت بهتر است؟