🌍 ⚖ 🌍
زمانی هست که بعنوان مثال، ما با اصل و نهاد یک دولت و حکومت، مخالف نیستیم و تنها، گهگاه به کم و کاستیِ عملکردهاست که پیشنهاد و یا انتقاد و اعتراضی داریم و بر این اساس است که عزم اصلاحِ امور را هم در نهاد دولت میبینیم؛ در اینصورت حتی واکنش های ما بعنوان یک شهروند و یا کنشگر، به بازخواست یا احضاریه های آن دولت و نظام حاکم، در واقع باز هم بر مبنای قبول داشتنِ اصل و کلیّتِ آن نظام و حکومت خواهد بود و کاملا دوجانبه.
تا اینجا مشکلی نیست؛
اما سوالی که مطرح میشود این است که اگر قاطبه یِ مردم و کنشگرانِ مدنی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و تاریخی و جغرافیاییِ یک کشور، بر اساس همه شواهد و ادلّه موردِ وثوق و البته در کمال صحت و سلامتِ عقلی، که حاصلِ سالها مماشات و تحلیل و پیشنهاد و انتقاد و رای زنی ایشان در جهتِ اصلاحاتِ حکومتداریِ کشورشان بوده، به این اجماع برسند که فلان حاکمیت و نظامی که بر سرزمین شان حکومت میکند، دیگر نه تنها صلاحیتِ این حاکمیت را ندارد که بر اساس ِ تمام شواهد و قرائنِ اثبات شده که حتی مورد قبول دادگاه ها و مجامعِ بین المللی هم هست، ادامه روندِ حاکمیتش، متناقض و مخالف با اصلِ کرامت حیاتِ جسمی و روحیِ شهروندانِ آن جامعه است و مخلّ چرخه و نظامِ آفرینش و زیستِ طبیعتِ بشری؛ در اینصورت اگر بازهم نظامِ حاکم بر این سرزمین بخواهد با توپ و تشر و تهدید و زندان و شکنجه و رعب، از خودش واکنش هایی هیستریک نشان بدهد و همچنان بر ادامهِ روندِ حکومت نابخردانه اش پافشاری کند و یا حتی کنشگران مردمی را با چشم غرّه و احضاریه، تسلیم و مرعوبِ خود کند، آیا این واکنشِ او قابل اعتناست؟؟
پاسخ:
خیر.
اساساً تحکم و صدورِ #احضاریه از سوی یک نظام حکومتی، زمانی وجاهت و #مشروعیت و #رسمیت_قانونی پیدا میکند که خودِ مرجعیت و نظامِ صادر کننده، هنوز وجاهت، رسمیت و مشروعیتِ قانونی را داشته باشد؛ در غیر اینصورت هرگونه تهدید و یا بازخواست و احضاری، از طرفِ هر حاکمیتِ نامقبول و نامشروعی، فاقد ارزش و #اعتبار_قانونی خواهد بود که بر اساسِ نصّ صریحِ قاموس الهی و قوانین بشری، بهیچ وجه قابل اعتنا هم نیست و نباید به هوچیگریِ کذایی و قضائیِ آن، اعتبارِ کاذب داد.
" وَلو کَرِهَ الکافرون"
_وارش_
@varesh_ir
زمانی هست که بعنوان مثال، ما با اصل و نهاد یک دولت و حکومت، مخالف نیستیم و تنها، گهگاه به کم و کاستیِ عملکردهاست که پیشنهاد و یا انتقاد و اعتراضی داریم و بر این اساس است که عزم اصلاحِ امور را هم در نهاد دولت میبینیم؛ در اینصورت حتی واکنش های ما بعنوان یک شهروند و یا کنشگر، به بازخواست یا احضاریه های آن دولت و نظام حاکم، در واقع باز هم بر مبنای قبول داشتنِ اصل و کلیّتِ آن نظام و حکومت خواهد بود و کاملا دوجانبه.
تا اینجا مشکلی نیست؛
اما سوالی که مطرح میشود این است که اگر قاطبه یِ مردم و کنشگرانِ مدنی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و تاریخی و جغرافیاییِ یک کشور، بر اساس همه شواهد و ادلّه موردِ وثوق و البته در کمال صحت و سلامتِ عقلی، که حاصلِ سالها مماشات و تحلیل و پیشنهاد و انتقاد و رای زنی ایشان در جهتِ اصلاحاتِ حکومتداریِ کشورشان بوده، به این اجماع برسند که فلان حاکمیت و نظامی که بر سرزمین شان حکومت میکند، دیگر نه تنها صلاحیتِ این حاکمیت را ندارد که بر اساس ِ تمام شواهد و قرائنِ اثبات شده که حتی مورد قبول دادگاه ها و مجامعِ بین المللی هم هست، ادامه روندِ حاکمیتش، متناقض و مخالف با اصلِ کرامت حیاتِ جسمی و روحیِ شهروندانِ آن جامعه است و مخلّ چرخه و نظامِ آفرینش و زیستِ طبیعتِ بشری؛ در اینصورت اگر بازهم نظامِ حاکم بر این سرزمین بخواهد با توپ و تشر و تهدید و زندان و شکنجه و رعب، از خودش واکنش هایی هیستریک نشان بدهد و همچنان بر ادامهِ روندِ حکومت نابخردانه اش پافشاری کند و یا حتی کنشگران مردمی را با چشم غرّه و احضاریه، تسلیم و مرعوبِ خود کند، آیا این واکنشِ او قابل اعتناست؟؟
پاسخ:
خیر.
اساساً تحکم و صدورِ #احضاریه از سوی یک نظام حکومتی، زمانی وجاهت و #مشروعیت و #رسمیت_قانونی پیدا میکند که خودِ مرجعیت و نظامِ صادر کننده، هنوز وجاهت، رسمیت و مشروعیتِ قانونی را داشته باشد؛ در غیر اینصورت هرگونه تهدید و یا بازخواست و احضاری، از طرفِ هر حاکمیتِ نامقبول و نامشروعی، فاقد ارزش و #اعتبار_قانونی خواهد بود که بر اساسِ نصّ صریحِ قاموس الهی و قوانین بشری، بهیچ وجه قابل اعتنا هم نیست و نباید به هوچیگریِ کذایی و قضائیِ آن، اعتبارِ کاذب داد.
" وَلو کَرِهَ الکافرون"
_وارش_
@varesh_ir